بررسی الگوی مدیریت روستایی در ایران با تاکید بر مدیریت محلی و مشارکتی دهیاری ها

توسعه روستایی به طور اعم و مدیریت روستایی به طور اخص از روند اندیشیده و طراحی شده منسجمی برخوردار نبوده است. در این راستا می توان گفت که ضعف تشکلهای کارآمد مردمی و فقدان تشکیلات منسجم و یکپارچه حمایتی و پشتیبان در عرصه های روستایی از موانع تحقق توسعه روستایی بوده است. توسعه پایدار روستایی بر مشارکت روستائیان استوار بوده و مدیریت به صورت متمرکز و دولتی با توجه به پراکنش گسترده و تفاوت های مختلف و فاحش در ایران دارای توجیه نبوده و از گذشته تاکنون موفقیتی نداشته است؛ لذا، ایجاد و فعالیت مدیریت های محلی در روستاها ضرورت داشته و با این دیدگاه مدیریت محلی نوین روستایی یعنی دهیاری ها تحت نظارت مستقیم مردمی نمایندگان اهالی روستا (شوراهای اسلامی) و کنترل و سیاستگذاری دولت (بخشداری ها و فرمانداری ها) در روستاهای کشور ایفای نقش مدیریتی می نمایند؛ لذا، با عملکرد شایسته دهیاری ها می توان در جهت توسعه پایدار روستایی گام برداشت. در مقاله حاضر الگوی مدیریت روستایی با تاکید بر مدیریت مشارکت محلی دهیاری ها و نقش آنها در فرایند توسعه اعم از کالبدی- فضایی، فضای سبز، ایمن سازی، بهسازی، مدیریت پسماند، مبلمان روستایی، گردشگری روستایی، حفظ سرمایه های اجتماعی و غیره تحلیل شده و پیشنهادهای کاربردی در فرایند توسعه روستایی با تاکید بر دهیاری ها ارائه شده است.