مقایسه آزمایشگاهی میزان ساختار باقیمانده دندان و مقاومت به شکست آن در تهیه حفره دسترسی لبیالی با لینگوالی در دندان های پیشین دایمی دارای پوسیدگی لبیالی

بیان مساله: در روش های معمول درمان ریشه ی دندان های پیشین، تهیه ی حفره ی دسترسی از سمت لینگوال انجام می گیرد، اما در برخی از شرایط تهیه ی حفره از سمت لبیال پیشنهاد شده است.
هدف از این پژوهش، مقایسه ی حفره ی دسترسی لبیالی با لینگوالی در دندان های پیشین دایمی دارای پوسیدگی لبیالی از جهت میزان ساختار باقیمانده ی دندان و مقاومت به شکست آن بود.
مواد و برای انجام این بررسی تجربی، 150 دندان پیشین دایمی سالم انسانی در 5 گروه 30 تایی (دندان پیشین مرکزی و کناری فک بالا، کانین فک بالا، دندان های پیشین و کانین فک پایین) انتخاب شده و یک حفره ی کلاس پنج همانند، متناسب با ابعاد هر دندان در سطح لبیال همه ی نمونه ها ایجاد نموده و حجم هر نمونه، پیش و پس از تهیه ی حفره ی کلاس پنج با استفاده از پنتاپیکنومتر سنجیده شد (2V و 1V). نمونه های هر گروه به گونه ی تصادفی به دو زیر گروه 15 تایی تقسیم شده که در زیر گروه اول، حفره ی دسترسی لبیالی و در زیر گروه دوم، حفره ی دسترسی لینگوالی ایجاد گردید. سپس حجم باقیمانده ی دندان بار دیگر سنجیده (3V) و میانگین حجم از دست رفته ی نسبی هر دندان بر اثر تهیه ی حفره ی دسترسی ارزیابی شد (1V/3V-2V). پس از آن نمونه ها در بلوک های آکریلی مانت گردیدند و تحت نیروی شکست دستگاه آزمون یونیورسال قرار گرفتند.
در همه ی گروه ها اختلاف میانگین حجم باقیمانده و مقاومت به شکست میان دو زیر گروه از نظر آماری معنادار بود (05/0 p <)، دندان های دارای حفره ی دسترسی لبیالی نسبت به لینگوالی، حجم باقیمانده و مقاومت به شکست بیشتری را از خود نشان دادند.
تهیه ی حفره ی دسترسی لبیالی نسبت به لینگوالی می تواند موجب حفظ بیشتر حجم باقیمانده ی دندان و مقاومت به شکست آن در درمان ریشه ی دندان های پیشین دارای پوسیدگی لبیالی، به ویژه در دندان های پیشین فک پایین شود