اثر تجویز دراز مدت سیلی مارین بر شاخص های استرس اکسیداتیو بافت کلیه موش صحرایی نر دیابتی

دیابت قندی موجب افزایش استرس اکسیداتیو و کاهش فعالیت سیستم دفاع آنتی اکسیدانتی می شود. با توجه به اهمیت تشدید استرس اکسیداتیو در بروز آسیب کلیوی در بیماری دیابت، این مطالعه به منظور ارزیابی اثر تجویز دراز مدت سیلی مارین بر شاخص های استرس اکسیداتیو بافت کلیه موش صحرایی دیابتی انجام شد.
این مطالعه تجربی روی 40 سر موش صحرایی نر سفید نژاد ویستار با وزن تقریبی 300-240 گرم انجام شد. موش ها به پنج گروه کنترل، کنترل تحت تیمار با سیلی مارین (100 میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن)، دیابتی و دو گروه دیابتی تحت درمان با سیلی مارین (50 و 100 میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن) تقسیم شدند. سیلی مارین 10 روز پس از تزریق استرپتوزوتوسین به مدت 4 هفته (داخل صفاقی و روزانه) تجویز شد. سطح مالون دی آلدئید، نیتریت، نیترات و فعالیت سوپراکسید دیس موتاز در بافت کلیه اندازه گیری گردید. داده ها با استفاده از آزمون های ANOVA و توکی تجزیه و تحلیل شدند.
افزایش معنی داری در سطح بافتی مالون دی آلدئید، نیتریت و نیترات در موش های دیابتی مشاهده شد (P<0.05). درمان با سیلی مارین در دوز 100 میلی گرم بر کیلوگرم میزان آنها را به صورت معنی داری کاهش داد (P<0.05). به علاوه فعالیت آنزیم سوپراکسید دیس موتاز در موش های دیابتی به طور غیرمعنی دار کاهش یافت و درمان با سیلی مارین در هیچکدام از دوزها (50 و 100 میلی گرم بر کیلوگرم) موجب افزایش معنی دار آن نشد.