فهرست مطالب

ورزش و علوم زیست حرکتی - سال هفتم شماره 1 (پیاپی 13، بهار و تابستان 1394)

نشریه ورزش و علوم زیست حرکتی
سال هفتم شماره 1 (پیاپی 13، بهار و تابستان 1394)

  • تاریخ انتشار: 1394/06/01
  • تعداد عناوین: 7
|
  • ناصر بهپور، وحید تادیبی، افسانه آستین چپ، خدیجه فریدون فرا صفحات 1-9
    مقدمه
    مطالعات پیشین نشان داده است که تمرین عضلات دمی می تواند عملکرد استقامتی را در ورزشکاران رقابتی در محدوده ای از ورزش ها بهبود بخشد. تحقیقات معدودی به بررسی تاثیر تمرینات تنفسی بر عملکرد شناگران پرداخته است. به علت ویژگی های خاص سیستم تنفس در شناگران، این پژوهش به بررسی تاثیر تمرین عضلات دمی بر عملکرد شنای دختران شناگر پرداخته است.
    روش ها
    در این پژوهش 16 نفر از اعضای تیم شنای دختران استان کرمانشاه به صورت داوطلبانه شرکت کردند و به شکل تصادفی به دو گروه 8 نفری شبه تمرین (با میانگین سن 1/98±10/75سال، قد 14/7±140/68سانتیمتر، وزن 10/61±32/17کیلوگرم) و تجربی (با میانگین سن 2/18±10/75سال، قد 13/62±143/68سانتیمتر ، وزن 9/01±36/6کیلوگرم) تقسیم شده و به مدت 8 هفته (3 جلسه در هفته، 30 تنفس در هر جلسه) به تمرین پرداختند. شدت تمرین در گروه تجربی معادل عدد 5 (شدید) و در گروه شبه تمرین معادل عدد 1 (خیلی سبک) در مقیاس بورگ اصلاح شده بود. قبل و پس از پروتکل تمرینی از شناگران آزمون های 100، 200 و 400 متر شنا گرفته شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون t مستقل و وابسته و نرم افزار spss سطح معنی داری (P<0/05) استفاده شد.
    یافته ها
    نتایج به دست آمده از این پژوهش نشان داد که پس از تمرین عضلات دمی، عملکرد شنا در گروه تجربی، رکوردهای 200 ( 0/007=P) و 400 ( 0/006=P) به صورت معناداری بهبود پیدا کرده بود اما در رکورد 100 متر (P=0/1)، میانگین تغییرات معنادار نبود.
    نتیجه گیری
    این پژوهش نشان داد که سازگاری های فیزیولوژیکی که در عضلات تنفسی ممکن است بر اثر تمرین عضلات دمی رخ دهد، بهبود عملکرد را در رکورد 200 و 400 متر تفسیر می کند اما رکورد 100 متر تغییری معناداری نداشت؛ مکانیزم های درگیر در نتایج به دست آمده هنوز به روشنی مشخص نشده اند اما احتمالا ناشی از به تاخیر انداختن خستگی عضلات تنفسی باشد.
    کلیدواژگان: شنا، عضلات دمی، سیستم تنفس، تمرین عضلات دمی (IMT)
  • رضا دلاور، علی حیدریان پور صفحات 10-18
    هدف
    هدف از انجام این پژوهش، بررسی اثر چهار هفته بی تمرینی پس از ده هفته تمرین هوازی بر سطح اپلین پلاسما و آستانه درد موش های صحرایی دیابتی نوع یک بود.
    روش شناسی: 24 سر رت نر نژاد ویستار با محدوده وزنی 20±300 گرم ، در دو گروه تقسیم و به یکی از گروه ها، بوسیله تزریق زیرپوستی استرپتوزوسین (50 میلی گرم درکیلوگرم)، دیابت نوع I، القاء شد. سپس هر کدام از دو گروه سالم و دیابتی، در دو زیر گروه ورزش (تجربی) و بی تحرک (کنترل)، تقسیم شدند. گروه های تجربی، در یک دوره تمرین هوازی 10 هفته ایی، پنج روز درهفته، روزی یک ساعت، دویدن، بر روی تردمیل و متعاقب آن، در یک دوره چهار هفته ایی بی تمرینی شرکت داده شدند. از دستگاه تیل فلیک برای ارزیابی آستانه درد و برای محاسبه میزان اپلین، از کیت مخصوص ارزیابی اپلین پلاسما، استفاده شد. تجزیه تحلیل داده ها، بوسیله روش تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر و t ستیودنت برای گروه های مستقل، انجام شد(P<0.05).
    یافته ها
    اعمال یک دوره تمرین ورزشی هوازی، در موش های سالم و دیابتی، باعث کاهش معنی دار سطح اپلین پلاسما و افزایش معنی دار آستانه درد شد (p<0.05). این تغییرات، پس از دوره بی تمرینی، به سطح قبل از تمرین بازگشت.
    بحث و نتیجه گیری
    در مجموع، یافته های این پژوهش، نشان داد، بی تمرینی برسطح اپلین پلاسما وآستانه درد، تاثیرگذار است.
    کلیدواژگان: فعالیت بدنی هوازی، بی تمرینی، اپلین، آستانه درد، دیابت نوع I
  • محسن محمدنیا احمدی، حمید رجبی، همایون مهروانی صفحات 19-27
    مقدمه و هدف
    استفاده از غوطه وری در آب سرد که یکی از روش های مورد توجه در بازیافت ورزشی محسوب می شود، با چالش هایی همچون محدودیت پاسخ 70 HSPبه فعالیت ورزشی به دلیل کاهش دمای بدن مواجه می باشد. بدین منظور پژوهش حاضر درصدد تعیین تاثیر غوطه وری در آب هنگام اجرای فعالیت بر محتوای پلاسمایی پروتئین شوک گرمایی (eHSP70) پس از 8 هفته تمرین مقاومتی در موش های صحرایی نر خواهد بود.
    روش شناسی: بدین منظور 32 موش صحرایی نر نژاد اسپراگ-داولی (8 هفته ای) بطور تصادفی به چهار گروه 1- کنترل (وزن 8/19±228/5گرم)، 2- تمرین مقاومتی (وزن 6/5±217/26گرم)، 3- تمرین مقاومتی و غوطه وری در آب با دمای ̊C 27 (وزن 5/55±225/12گرم) و 4- تمرین مقاومتی و غوطه وری در آب ̊C 14 (وزن 9/5±226/45گرم) تقسیم شدند. تمرین مقاومتی در هر جلسه شامل 3 نوبت 5 تکراری بالا رفتن از نردبان 120 سانتیمتری بود که از طریق اتصال کیسه ای محتوی وزنه ای معادل درصدی از وزن بدن (که تدریجا افزایش می یافت) به دم حیوان انجام می شد. در فاصله استراحتی بین نوبت ها و در پایان نوبت سوم (2 دقیقه غوطه وری و 2 دقیقه استراحت)، موش های گروه های 3 و 4 به ترتیب دروناستخر آبی با دمای ̊C 27 و ̊C 14 قرار می گرفتند. این روند، 3 روز در هفته و طی 8 هفته تکرار شد. خون گیری (به میزان 5/1 سی سی) به دنبال 14-12 ساعت ناشتایی شبانه و 24 ساعت پس از آخرین جلسه فعالیت مقاومتی از ورید دمی انجام شد و مقادیر eHSP70 با استفاده از روش الایزا سنجیده شد. داده ها با استفاده از روش آنوای یک طرفه و در سطح معنی داری 05/0 تحلیل شد.
    یافته ها
    نتایج حاکی از کاهش eHSP70 در هر سه گروه تجربی نسبت به گروه کنترل بود، هر چند این کاهش در گروه تمرین مقاومتی (0/006≥P) و تمرین مقاومتی و غوطه وری در آب سرد (0/013≥P)، معنی دار بود.
    بحث و نتیجه گیری
    براساس یافته ها استفاده از غوطه وری در آب با دمای 27 درجه سانتی گراد به هنگام فعالیت مقاومتی یا پس از آن، از کاهش محتوای پلاسمایی HSP70 ممانعت می نماید که در صورت تعمیم یافتن به مطالعات انسانی آینده، می توان استفاده از غوطه وری در آب با دمای 27 درجه سانتی گراد را به ورزشکاران رشته-هایی همچون کشتی و وزنه برداری که ماهیت قدرتی داشته و به محتوای پروتئینی عضلات نیاز بیشتری دارند، به منظور پاسخ های محافظتی بیشتر، پیشنهاد نمود.
    کلیدواژگان: پروتئین شوک گرمایی، غوطه وری در آب، تمرین مقاومتی
  • بهروز حیدری، معرفت سیاه کوهیان، علی ضرغامی خامنه صفحات 28-37
    مقدمه و هدف
    خارمریم گونه گیاهی یک یا دوساله از تیره کاسنی است. اثرات دارویی این گیاه به دلیل حضور گروهی از فلاونولیگنان ها به نام سیلی مارین است. چنین پیشنهاد شده است که سیلی مارین دارای ویژگی های ضدالتهابی، ضداکسایشی، پایدارکننده غشاء سلولی و تنظیم کننده نفوذپذیری سلول بوده و می تواند از تظاهرات نامطلوب برخی از شاخص های آسیب عضلانی در افراد بیمار و حتی ورزشکاران جلوگیری کند. لذا تحقیق حاضر به منظور تعیین تاثیر مصرف سیلی مارین بر برخی از شاخص های آسیب عضلانی در سرم مردان فعال پس از یک جلسه فعالیت هوازی انجام شد.
    روش شناسی: 22 مرد فعال (با میانگین سنی 2/11±25/09سال، درصد چربی 1/94±13/56و اکسیژن مصرفی بیشینه 4/88±50/51میلی لیتر/کیلوگرم/دقیقه) در قالب طرح نیمه تجربی، دو سویه کور و تصادفی در دو گروه همگن 11 نفری (شش میلی گرم به ازای هرکیلوگرم از وزن بدن در روز مکمل سیلی مارین یا شبه دارو) تقسیم شدند. پس از مکمل دهی هفت روزه، آزمودنی ها فعالیت هوازی شامل؛ دویدن روی نوارگردان با شیب صفر درجه به مدت 30 دقیقه با شدت 65-70% ضربان قلب ذخیره را اجرا کردند. تغییرات شاخص های آسیب عضلانی (AST، CK و LDH تام سرمی) طی چهار مرحله (حالت پایه، پس از دوره مکمل دهی، بلافاصله و 24 ساعت پس از اجرای فعالیت ورزشی) اخذ شد. داده ها با استفاده از آزمون های تحلیل واریانس مکرر بین گروهی، پس تعقیبی بونفرونی و تی مستقل در سطح معنی داری 0/05بررسی گردید.
    یافته ها
    نتایج بدست آمده حاکی است که30 دقیقه فعالیت هوازی منجر به افزایش معنی دار سطوح سرمی آنزیم های آسیب عضلانی بلافاصله و 24 ساعته در هر دو گروه می گردد (0/05P).
    بحث و نتیجه گیری
    براساس یافته های حاضر می توان چنین نتیجه گرفت که احتمالا مکمل دهی سیلی مارین به طور معنی داری بتواند از آسیب عضلانی ناشی از فعالیت هوازی در مردان فعال بکاهد.
    کلیدواژگان: سیلی مارین، آسیب عضلانی، فعالیت هوازی
  • عباس معمارباشی، رضا فرضی زاده صفحات 38-45
    مقدمه و هدف
    کاهش سریع وزن بدن برای قرار گرفتن در رده وزنی پایین تر در مسابقات کشتی یکی از مهمترین معضلات امروز ورزش کشتی است. هدف از تحقیق حاضر بررسی تاثیر 2/5 درصد کاهش وزن سریع بر شاخص های آمادگی جسمانی و عملکرد ورزشی کشتی گیران پسر نوجوان استان اردبیل می باشد.
    روش شناسی: تعداد 14 کشتی گیر پسر نوجوان (سن: 0/51± 16/4سال، وزن: 8/31± 3 /62کیلوگرم، قد: 7/44±172/6سانتی متر) به طور داوطلبانه در این تحقیق شرکت کردند. شاخص های تن سنجی، درصد چربی و عملکردی در سه مرحله 1) قبل از کاهش وزن، 2) بعد از کاهش وزن و 3) 16 ساعت بعد از وزن کشی مورد سنجش قرار گرفتند. روش آماری آنالیز واریانس با اندازه گیری های مکرر و آزمون تعقیبی بونفرونی برای تحلیل نتایج در مراحل مختلف مورد استفاده قرار گرفت.
    یافته ها
    این تحقیق نشان داد که کاهش سریع 2/5 درصد وزن بدن موجب اختلال معنی داری در نیروی ایزومتریک پنجه دست (0/001>p)، سرعت (0/05>p)و زمان عکس العمل شنیداری (0/05>p)شده و پس از 16 ساعت ریکاوری همچنان نیروی ایزومتریک پنجه دست (001/0p<)، آزمون سرعت (0/005>p)و عکس العمل شنیداری (0/05>p)تفاوت معنی داری با حالت پایه داشت و همچنین انعطاف پذیری تنه (0/05>p)و آزمون پله کویین (0/005>p) نیز بطور معنی داری تغییر یافته بود.
    بحث و نتیجه گیری
    با توجه به نتایج این تحقیق می توان نتیجه گرفت که 5/2 درصد کاهش وزن سریع، تاثیرات منفی قابل ملاحظه و معنی داری بر آزمون های عملکردی و آمادگی جسمانی کشتی گیران نوجوان دارد که حتی با 16 ساعت ریکاوری به حالت اولیه برگشت نمی کند.
    کلیدواژگان: کشتی گیر، کاهش وزن سریع، عملکرد ورزشی، آمادگی جسمانی
  • اکرم ارزانی، شادمهر میردار صفحات 46-55
    زمینه و هدف
    آکواپورین5 پروتئین غشایی و انتگرالی است که نقش اساسی در حرکت آب، در سیستم تنفسی دارد. AQP5 می تواند در فشارهای فیزیولوژیکی مانند ورزش تعادل مایع ریوی را به طور بالقوه ای تغییر دهد و بر روی تبادل گاز و عملکرد ریه تاثیرگذار باشد. بنابراین هدف از مطالعه حاضر بررسی اثر یک دوره کاهش بار تمرینی بر سطوح آکواپورین5 بافت ریه رت های نر بود.
    روش شناسی: 40 سر موش صحرائی ویستار نر نوزاد پنج هفته ای با میانگین وزن 9±68 گرم به طور تصادفی به سه گروه پایه، کنترل و تمرین تقسیم شدند. گروه تمرینی به مدت شش هفته تمرین اینتروال را برای اجرای پروتکل تیپر انجام داده و گروه کنترل هم در طول این مدت بدون فعالیت در کنار گروه تمرینی قرار داشت. در انتهای هفته ی ششم آزمودنی ها به دو گروه شامل یک گروه کنترل که از ابتدا به عنوان گروه کنترل شناخته شده بود و گروه تمرینی که وارد دوره تیپر شد. تمرین اینتروال فزاینده به مدت شش جلسه در هفته، هر جلسه 30 دقیقه با سرعت 25 تا 70 متر بر دقیقه و سپس مرحله تیپر به مدت سه هفته با الگوی کاهش تواتر تمرینی انجام شد. اندازه گیری سطوح AQP5 با استفاده از کیت و به روشELISA انجام شد. تجزیه و تحلیل با استفاده از آنالیز واریانس دوطرفه و آزمون LSD در سطح 0/05≥α انجام شد.
    یافته ها
    نتایج پژوهش حاکی از آن بود که سطوح AQP5 بافت ریه گروه های تیپر دو هفته ای و سه هفته ای در مقایسه با گروه پایه و کنترل افزایش معنی داری (0/001P≤) داشته است. این در حالی است که تفاوت معناداری (0/55≥P) بین سطوح آکوپورین5 گروه تیپر دو هفته ای در مقایسه با گروه تیپر سه هفته ای مشاهده نشد. همچنین افزایشی به میزان 73/07درصدی در میانگین سطوح AQP5 گروه تیپر نسبت به گروه اینتروال دیده شد.
    بحث و نتیجه گیری
    به نظر می رسد یک دوره کاهش بار تمرینی با افزایش سطوح AQP5 تعدیل بار تمرینی احتمالا می تواند به تنظیم عوامل مرتبط بر تعادل آب ریوی و کاهش آسیب مجاری و اپی تلیوم تنفسی کمک کند.
    کلیدواژگان: تمرین اینتروال، تیپر، آکواپورین5
  • مقصود نبیل پور، رامین امیر ساسان صفحات 56-62
    مقدمه و هدف
    تعیین حجم تمرین از نکات کلیدی در طراحی تمرینات مقاومتی به حساب می آید. هدف از این تحقیق مقایسه اثرات دستکاری حجم تمرین مقاومتی بر قدرت عضلانی بالاتنه و پایین تنه در مردان تمرین نکرده بود.
    روش شناسی: 18 مرد تمرین نکرده با دامنه سنی 24-20 سال به طور داوطلبانه در این پژوهش شرکت کردند. آزمودنی ها پس از اندازه گیری قدرت (1RM) در دو حرکت (پرس سینه و پرس پا) با آزمون کولموگروف-اسمیرنوف در دو گروه دو ستی ثابت (9=n) و ست هایی با توالی و حجم متغیر (9=n) همگن سازی شد. همچنین وزن و محیط ران نیز اندازه گیری شد. آزمودنی ها به مدت چهار هفته برنامه تمرینی مشترکی را اجرا کردند و پس از چهار هفته مجددا آزمون قدرت 1RM به عمل آمد و با رکوردهای جدید گروه دوستی همان برنامه را به مدت شش هفته دیگر ادامه دادند ولی گروه ست های متغیر در هر جلسه تمرینی ست های متغیری را در هر حرکت بر روی عضلات اعمال می کردند. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون t وابسته و آزمون t مستقل به ترتیب برای مقایسه تغییرات درون گروهی و بین گروهی در سطح p<0.05 استفاده شد.
    یافته ها
    قدرت یک تکرار بیشینه به طور معنی داری پس از پایان چهار هفته و پس از پایان شش هفته در تمام حرکات بالاتنه و پایین تنه در هر دو گروه به طور معنی دار افزایش یافت (P≤0.05). درصد افزایش قدرت بیشینه در پایین تنه و بالاتنه در گروه ست های با توالی و حجم متغیر بالاتر از گروه دو ستی ثابت بود. همچنین وزن در پایان چهار هفته و محیط ران در پایان ده هفته به طور معنی داری افزایش یافت (P≤0.05).
    بحث و نتیجه گیری
    به نظر می رسد پس از سازگاری اولیه، بالاتنه و پایین تنه نسبت به یک حجم تمرینی مشخص پاسخ مشابهی می دهند. همچنین پس از سازگاری های اولیه، تمرینات با حجم بالا (سه ست) در مقایسه با حجم پایین (دو ست) سازگاری های بیشتری ایجاد می کند.
    کلیدواژگان: نوبت تمرین، قدرت بیشینه، نسخه تمرینی
|
  • Naser Behpoor, Vahid Tadibi, Afsaneh Astinchap, Khadijeh Fereidoonfara Pages 1-9
    Introduction
    Previous research has shown that inspiratory muscle training may improve endurance performance in competitive athletes in a range of sports. However, few studies have tried to investigate the effect of respiratory muscle training on swimmers. Due to the specific characteristics of the respiratory system in swimmer girls, this study examines the effect of inspiratory muscle training on swimming performance of swimmer girls.
    Methods
    Sixteen members of the females swim team of Kermanshah province voluntarily participated in this study and were randomly divided in two groups of sham training )with mean age 10/75 ± 1/98 yrs, Height 140/68 ± 14/7 cm, weight 32/17 ± 10/61 kg) and experimental group, each consisting of 8 participants )with mean age 10/75 ± 2/18 yrs, Height 143/68 ± 13/62 cm, weight 36/6 ± 9/01 kg) and were trained for 8 weeks (3 sessions per week, 30 breaths per session). Training intensity in the experimental group was equal to 5 (severe) and in sham training group was equal to 1 (very slight) in modified Borg scale. Before and after the exercise protocol 100m, 200m and 400m swim tests were performed. To analyze the data, independent and dependent samples t-test were computed by SPSS software at the level of significance (p
    Results
    The findings of this study illustrate that after inspiratory muscles training, swimming performance of the participants in the experimental group in the 200 (p=0/007) and 400 (p=0/006) meters swim test improved significantly (p
    Conclusions
    This study demonstrates that physiological adaptation in respiratory muscles that may occur after IMT training can explain the significant improvement in 200 and 400 meters swim test in experimental group, but cannot account for insignificant results in100m swim. As yet, the causal mechanisms involved are undefined but they may be due to delay respiratory muscle fatigue
    Keywords: swim, inspiratory muscle, respiratory system, inspiratory muscle training (IMT)
  • Reza Delavar, Ali Heidarianpour Pages 10-18
    Introduction
    The purpose of this study was to examine the effects of four weeks follow-up of 10 week aerobic exercise training on blood apelin concentration and its role in pain threshold in type 1 diabetic (T1DM) rats.
    Methods
    24 male Wistar rats were randomly divided into healthy and diabetic groups. Diabetes was induced in the diabetic groups by a single subcutaneous injection of streptozotocin (50 mg/kg). Then, each group (healthy and diabetic) was divided into two subgroups of experimental (training group) and control (no training) groups. The aerobic training in the experimental group consisted of treadmill running, 5 days a week, 60 min/day for 10 weeks followed by a 4-weeks detraining period. We used tail-flick to assess the thermal pain threshold and an apelin C-Terminus enzyme immunoassay kit to assess plasma apelin levels. The plasma apelin levels and pain threshold data were analyzed using repeated measures analysis of variance (ANOVA) and Independent-Sample T test. Level of significance was set at p
    Results
    It was found that a period of aerobic training, in both healthy and diabetic rats, could significantly reduce plasma apelin level and increase pain threshold. The changes returned to normal after a period of detraining.
    Conclusions
    It can be concluded that 4-weeks detraining can affect plasma apelin levels and pain threshold in type1 diabetes
    Keywords: Aerobic Exercise Training_Detraining_Apelin_Pain Threshold_Type 1 Diabetes
  • Mohsen Mohammadnia Ahmadi, Hamid Rajabi, Homaiun Mahravani Pages 19-27
    Purpose
    Today, cold Water Immersion has developed among athletes for recovery speed, of course this method decreased body temperature and so HSP70 response to exercise is limited. Thus this study will determine the effect of Water Immersion during resistance exercise on plasma content of heat shock protein 70 (eHSP70) after 8-weeks resistance training in male rats.
    Methods
    In all, 32 male Sprague-Dawley rats (8-weeks) were assigned randomly to 1- control (CON; n=8, 228.5±8.19), 2- resistance exercise (RT; n=8, 217.26±6.5), 3- Resistance exercise Moderate Water Immersion (RTㅢ; n=8, 225.12±5.55) and 4- Resistance exercise Cold Water Immersion (RTॢ; n=8, 226.45±­9.5) groups. The resistance training consisted of climbing (5 reps/3 sets) a ladder (120 cm) carrying load (equal to a percent of body weight) suspended from the tail. At rest interval between sets and at last set (2 minute immersion 2 minute Rest), rats in 3 and 4 groups, immersed within container consisted water with 27˚C and 14˚C respectively. This process repeated 3-times a day during 8 weeks. Immediately after euthanasia (24 h after final training session) blood (1.5 cc) was collected via tail vein and plasma samples were separated after allowing blood to clot on ice. Plasma was stored frozen at -80°C for analysis. The data was analyzed with One-Way ANOWA method at 0.05 level of significance and plasma eHSP70 levels evaluated with ELISA method.
    Results
    Results showed that eHSP70 level decreased in experimental groups rather than Control, although in RT group (P≤0.006) and RTॢ group (P≤0.013) was significantly.
    Conclusion
    Based on findings of the present study, MWI (27 °C) during resistance exercise or sbusequently, impeded eHSP70 decremental content. If the findings of this study could be generalized to future studies on human participants, MWI (27 °C) could be suggested for athletes in fields such a wrestling and weightlifting (with strength quality and a need to increase muscular protein content).
    Keywords: Heat Shock Protein, Water Immersion, Resistance Training
  • Behrouz Heidari, Marefat Siahkouhian, Ali Zarghami Pages 28-37
    Introduction
    Silybum marianum is an annual or biannual herbaceous species of the Asteraceae family. The medicinal effects of this plant are due to the presence of a group of flavonolignans which is called silymarin. It has been suggested that silymarin has anti -inflammatory, antioxidant properties and could stabilize cell membranes and regulate cell permeability and could prevent the appearnance of some of the undesirable muscle damage indices in patients and even athletes. Hence, the aim of this study was to determine the effect of silymarin intake on some mascular damage markers in serum of active males after the one session aerobic exercise.
    Methods
    Twenty-two active males (mean age 25.09±2.11 years, body fat 13.56±1.94% and VO2max 50.5±4.88 ml/kg-1/min) were divided into two homogenous groups of 11 subjects (supplement and placebo groups) in a semi-experimental, randomized and double-blind design (6 mg.kg-1.day silymarin or Dextrose). After 7-days of supplementation, all subjects participated in aerobic exercise protocol including running on the treadmill at the 0% grade for 30 min with 65-70% HRreserve. Changes in muscle damage indices (total serum CK and LDH, AST) were determined in four phases (baseline, after supplementation period, immediately and 24 hours after the exercise). Data were analyzed by repeated measure ANOVA, bonferroni, and independent t test at α≤0.05 level of significance.
    Results
    The results showed that after 30 min aerobic exercise, the levels of serum muscle damage enzymes significantly increased immediately and 24 hours after exercise in Silymarin and Placebo groups (P≤0.05). However, after 24 hours of aerobic exercise, all of muscle enzymes activity was signficiantly higher in Placebo group in comparison with Silymarin group (P≤0.05).
    Conclusions
    Based on the present findings, it could be concluded that silymarin supplementation could significantly decrease further aerobic exercise-induced muscle damage in active males.
    Keywords: Silymarin, Muscle damage, Aerobic exercise
  • Abbas Meamarbashi, Reza Farzizadeh Pages 38-45
    Introduction
    Rapid weight-loss to participate in a lower weight-class is the most important problem in the current wrestling sport.
    Objectives
    The purpose of this study was to investigate the effect of rapid weight-loss on the physical fitness and exercise performance parameters in the teenage boy elite wrestlers.
    Methods
    Ten elite wrestlers (16.4±0.51 y, 62.3±8.31 kg, 172.6±7.44 cm) voluntarily participated in this study. Anthropometric parameters, body fat percent, long distance jump, height jump, flexibility tests, Queen's step test, Illinois agility test, 60-meter dash, visual and audio reaction times, and grip force were measured in three sessions 1) before weight-loss, 2) after weight-loss and 3) 16 hours after weighing. Repeated measure ANOVA with Bonferroni pairwise comparisons were computed to identify any statistical differences between sessions.
    Results
    Current results shown 2.5 % rapid weight loss cause a significant difference in the grip isometric force (p
    Discussion
    According to the results obtained in this study, rapid weight-loss has a negative impact on the performance and physical fitness parameters in the teenage elite wrestlers and after 16 h recovery did not return to the normal values.
    Keywords: Wrestlers, Rapid Weight Loss, Performance, Physical Fitness
  • Akram Arzani, Shadmehr Mirdar Pages 46-55
    Introduction
    Aquaporin5 (AQP5) is an integral membrane protein that plays an essential role in the movement of water in the respiratory system. Under physiological stress such as sports, AQP5 could change the pulmonary fluid balance and affect gas exchange and lung functions. The purpose of this study was to evaluate the effect of taper program on AQP5 levels in the lung of male Wistar rats.
    Methods
    40 Newborn five-week old male Wistar rats with an average weight of 68±9 g were randomly divided into three groups including the base, control and training groups. The experimental group received a six-week interval exercise while the control group rat remained inactive. At the end of six weeks, the rats were divided experimental and control groups and the arts in the experimental group entered taper program. The Interval Training group ran on treadmill for 6 weeks (6 sessions, 30 minutes each session at a speed of 25 to 70 meters per minute) and then the taper group did so for three weeks in a pattern of decreasing frequency. AQP5 levels were measured by ELISA methods. Analysis is done with two-way ANOVA and LSD test at P
    Results
    The results showed significant increase (P ≤0.001) in AQP5’s pulmonary tissue levels of the two-week taper and three-week taper groups compared with the control group, while there no significant difference (P≥0.55) was found between AQP5 levels in the two weeks taper compared with three-week taper group. Also, up to 73/03 increase was found in the AQP5 levels of taper group compared to the interval group.
    Conclusions
    The findings indicate that a period of reduced training with increased levels of AQP5 may regulate factors involved in pulmonary water balance and reduce injury to epithelial and respiratory tract
    Keywords: Interval training, Taper, Aquaporin5
  • Magsoud Nabilpour, Ramin Amir Sasan Pages 56-62
    Aim: Determining the volume of exercise is key point of designing resistance training workout. The objective of this study was to compare the manipulation effects of resistance exercise volume on muscular strength of the upper and lower-body parts and effect of first movement in exercise prescription in the untrained men.
    Material and
    Methods
    18 untrained men from 20 to 24 age-ranges voluntarily participated in this research. The subjects were homogenized after strength measuring (IRM) in two movements (chest press and leg press) using Kolmogorov-Smirnov test in two, fixed two-set groups (n=9) and sets with varied Sequence and volume (n=9).also the weight and environments of Thigh was measured. The subjects performed a common exercise program for four weeks and after four weeks, strength test (IRM) was conducted again. Two-set group continued the same program with new records for six other weeks, but changeable sets group applied changeable sets in each movement on the muscles in each exercise session. Dependent t-test and independent t-test were used to analyze data respectively fro comparing intragroup and intergroup changes at p
    Results
    The strength of a maximum repetition increased significantly after four weeks and after six weeks in all upper and lower-body movements in both groups (p&le0.05). Percentage of increase in maximum strength on upper and lower-body in changeable sets group was higher than two-set group’s. also the weight in the end of fourth week and surrounding of Thigh in the end of 10th week significantly increased (p&le0.05).
    Conclusion
    It seems, after initial compatibility, upper and lower-body parts produce a similar response to specified exercise volume also after primary adaptation, exercises with high volume (3 sets) in comparison with low volume (2 set) had more adaptation prescription should not be fixed.
    Keywords: Exercise Set, Maximum Strength, Exercise Prescription