نشریه عقل و دین
پیاپی 4 (بهار و تابستان 1390)

مکتب الهی و انسان ساز اسلام، به معنای دقیق کلمه، مجلا و مظهر دو اصل وزین «عقلانیت دینی» و «دیانت عقلی» است. در این آخرین و کامل ترین آیین آسمانی، عقلانیت و دیانت، در ارتباطی دو سویه و متعامل، هر دو در خدمت یکدیگرند و به توسعه و تعالی یکدیگر کمک می کنند. اما کمک و یاری دین به رشد و شکوفایی و بالندگی عقل، که طبق بیان نورانی امام هفتم7، اولی «حجت ظاهری» و دومی «حجت باطنی» خوانده شده1، در این فراز از سخن حضرت امیرالمومنین7 به خوبی تبیین شده است: «فبعث فیهم رسله، و واتر الیهم انبیائه، لیستادوهم میثاق فطرته، و یذکروهم منسی نعمته، و یحتجوا علیهم بالتبلیغ، و یثیروا لهم دفائن العقول2.» در این فرمایش روشنگرانه، که در باب فلسفه بعثت رسل و انبیای عظام الهی است، چهارمین قسمت ناظر به آشکار ساختن و به فعلیت رساندن عقل های دفن شده بشری است و به خوبی حکایت از آن دارد که در حقیقت، حجت ظاهری در خدمت حجت باطنی است3 و به پرورش و شکوفایی و کمال آن کمک می کند.
از سوی دیگر، دین هم به عقل ورزی و اندیشه گری در آیات تدوین و تکوین فرا می خواند و از پیروانش انتظار دارد عقل و خرد خویش را به کار اندازند و برای شناخت و فهم درست و عمیق مفاهیم و آموزه های دینی از نیروی عقل و اندیشه بهره برداری کنند. قرآن کریم به کرات و مرات، هنگام برشمردن آیات الهی، درک و فهم این آیات را در گروه کاربرد عقل معرفی می کند و با آوردن این جمله که: ﴿إن فی ذلک لآیات لقوم یعقلون﴾ (الرعد، 4؛ النحل، 12) تصریح می کند که درک حیث «آیاتی» حقایق جهان هستی، منوط به تعقل و تفکر است. حضرت علی7 اهمیت و منزلت عقل را تا آنجا می داند که می فرماید: «الادب و الدین نتیجه العقل4»، «لا دین لمن لا عقل له5»، و «قواعد الاسلام سبعه: فاولها العقل...6».
در این شماره می خواهیم رابطه عقل و دین را در پرتو بیانات مقام معظم رهبری، که خود یکی از پرورش یافتگان دو اصل متین عقلانیت دینی و دیانت عقلانی است و در سیره علمی و سلوک عملی خویش، همواره نشان داده است که پیرو با اخلاص این دو اصل خدشه ناپذیر است، تبیین کنیم و بیانات حکیمانه ایشان را الهام بخش و هدایتگر حرکت علمی این دوفصلنامه قرار دهیم. در این راستا، دو نمونه از سخنان معظم له را که اولی ناظر به «دیانت عقلانی» و دومی ناظر به «عقلانیت دینی» است ذکر می کنیم.

یکی از مهم ترین و معروف ترین نظریات در عرفان نظری، «عالم ثبوت» و یا «اعیان ثابته» می باشد که به کوتاه ترین بیان چنین تعریف می شود: «حقیقت ممکنات ، در علم حق تعالی.». از سوی دیگر، بعضی متکلمین معتقد به عالمی میان وجود و عدم و یا اعم از وجود به نام «عالم ثبوت» هستند که از گرایش آنها به «واقع گروی بی واسطه[1]» در ادراکات حسی، بوجود آمده است. در این نوشتار، قصد بررسی تطبیقی این دو نظریه را داریم. همچنین در نظر داریم بررسی کنیم که آیا ابن عربی در دستگاه معرفتی خود در قسمت «اعیان ثابته»، معتقد به چه نوع واقع گروی بوده است؟ آیا می توان وی را همچون بعضی متکلمین واقع گرای بی واسطه نامید؛ یا با این نظریه او را باید واقع گرای با واسطه[2] نامید؟

این نوشتار در پی رد ادعای کسانی است که معجزه را مشروط به تحدی دانسته اند. شواهد و قرائن متعدد و ادله متقن، دلالت دارد بر این که اخلاق پیامبر، آیت صدق او و معجزه او پس از قرآن و قبل از هزاران معجزه محسوس و ملموس است. قرآن از معجزه پیامبر ان تعبیر به آیت کرده و در هیچ مورد قید تحدی نیاورده است. تنها معجزه قرآن توام با تحدی است. بزرگان ما در تعریف معجزه تحدی نیاورده اند.

اسلام برای عقل ارزش فراوانی قائل است و حجیت آن را می پذیرد و به ایمانی که متکی به عقل نباشد چندان بهایی نمی دهد و برای ایمان و اعمال نیک کم عقلان و سفی هان ارزش چندانی قائل نیست.
اسلام شرط مکلف شدن به هر نوع تکلیفی و پذیرش هر مسئولیتی، چه دینی و چه اجتماعی، بهره مندی فرد از نیروی تعقل می داند.
در روایات اسلامی از عقل به عنوان پیامبر درونی تعبیر می شود و فقهای شیعه عقل را یکی از ادله چهارگانه استنباط احکام شرعی به حساب می آورند؛ و علم و تجربه به برکت عقل کارآیی لازم را پیدا می کنند و نقش عمده ی عقل در تعدیل غرائز و عواطف و احساسات انسان قابل انکار نیست. روایات منقول در مقاله نیز عهده دار بیان این حقایقند.

اصل علت غائی – علی رغم این که در فلسفه اسلامی همچون خود اصل علیت از مسلمات است– در میان فلاسفه غربی دغدغه آفرین شده است.
در شماره قبل با نظرات ارسطو، توماس آکوئینی، بیکن و دکارت درباره علت غایی آشنا شدیم و در این قسمت به دیدگاه های اسپینوزا، لایب نیتس، کانت و ژیلسون دراین باره می پردازیم.
اسپینوزا به شدت به نظریه غایت انگاری حمله کرده و دلایلی برای ابطال آن ذکر کرده است. در مجموع بعد از رنسانس قاطبه فیلسوفان و دانشمندان تعلیل مکانیستی (ماشینوارگی) را بر تعلیل بر مبنای غایت شناسی ترجیح دادند، اما لایب نیتس از نظریه غایت انگاری در دو عرصه فیزیک و متافیزیک به صورت جانانه دفاع کرد و کانت تفسیر ارسطویی این نظریه را در تاریک خانه تاریخ محبوس و خود تفسیر جدیدی از آن ارائه داد و از تفسیر خود دفاع نمود. اتین ژیلسون از حضور شاداب این نظریه در عرصه متافیزیک نه علوم تجربی دفاع می نماید و آن را به عنوان یکی از بنیادهای مسیحیت معرفی می کند.

تاریخ مدون نشان می دهد که از دوره یونان باستان دغدغه اصلی دانشمندان کشف اولین موجودی بود که پا به عرصه هستی نهاده است. ذهن محسوس نگر آن دوره، عناصری مادی همانند آب، آتش، هوا و مانند آن را در این جایگاه می دید. در دوره اسلامی فیلسوفان مشایی با استعانت از قواعد فلسفی، مانند قاعده الواحد و امکان اشرف به این نتیجه رسیدند که عقل، تنها گوهری است که به حکم این دو قاعده، شرایط لازم را برای این جایگاه دارد؛ زیرا واحد، بسیط و اشرف است. از طرفی عرفای مسلمان بر وجود منبسط و حقیقت محمدی تاکید کردند. این در حالی است که قرآن به اولین مخلوق تصریح نداشته و روایات هم با تعابیری چون عقل، نور، روح و قلم به اولین مخلوق اشاره دارند. بررسی ها نشان می دهد که این تعابیر با آنچه حکما و عرفا بیان کرده اند مانعه الجمع و ناسازگار نیست، بلکه همه آنها جلوه های مختلف از یک چیز را نشان می دهند. همانگونه که از ذات بسیط احدیت، اسماء و صفات زیادی انتزاع می شوند، اولین جلوه او نیز چنین حالتی دارد. مقاله حاضر در صدد نشان دادن سازگاری دست آوردهای عقلی و منقولات دینی در مسئله صادر اول است.

ابن سینا را می توان جزو معدود فلاسفه ای دانست که در ذیل فلسفه نبوی خویش به بررسی مساله دشوار وحی پرداخته است. او به واسطه دغدغه هایی که در این مساله دارد، رویکردی ذوابعاد پیدا می کند. بر این اساس وی شرط لازم تحصیل وحی را لحاظ نفس، خاصه نفوس انبیاء به عنوان مولفه ای پویا و اشتداد پذیر می داند. وی بر خلاف فارابی با طرح فرایند القاء به جای اتحاد و همچنین مولفه عقل قدسی در دریافت کلیات وحی، از برخی نقایص احتمالی رویکرد فارابی فاصله می گیرد. اوج هنر ابن سینا را می توان در ذیل تبیین وی از مفاهیم جزئی وحی مشاهده نمود. شیخ با مفهوم سازی قوای باطنی نفس و تهیاء امکان تحصیل انفعال محض نفس به واسطه فرایند اشتداد، مساله کیفیت عصمت نبی در فرایند دریافت جزئیات وحی را به خوبی تبیین نموده است.

شیطان پرستی مدرن فرقه ای است که در سال 1966 در سانفرانسیسکو آمریکا توسط شخصی به نام آنتوان لاوی تاسیس شده است .شیطان پرستی مدرن در بستر تاریخی خود دیرینه ای در تاریخ جادوگری و ارتباط باشیاطین دارد .به ویژه جادوی سیاه که در رنسانس شکل می گیرد و هدفش مبارزه با مقدسات ادیان به ویژه مسیحیت است .آئین های انحرافی نظیر میترائیزم و عملکرد ناصحیح کلیسا در قرون وسطی و فضای فکری دوران رنسانس و مدرن، بستر های حاصلخیز پیدایش این فرقه هستند .اما در نگاهی عمیق تر، طرح شیطان پرستی به عنوان یکی از نشانه های ظهور مسیح ، مهره ای در بازی شطرنج بزرگتر به نام اپوکالیپس یا آخر الزمان است که امروزه در آمریکا ، توسط ایوانجلیست ها تبلیغ می شود.همچنین استفاده های سیاسی و فرهنگی از این فرقه ضاله ، از جمله اهداف طراحان این فرقه است .