فهرست مطالب
نشریه زبان و ادب فارسی
پیاپی 243 (بهار و تابستان 1400)
- تاریخ انتشار: 1400/08/05
- تعداد عناوین: 10
-
-
صفحات 1-23«زبان آوری» یا «سخنوری» شخصیت های اسطوره ای و حماسی پیشینه ای دیرینه در ادبیات ایران دارد. فردوسی بسیاری از شخصیت های شاهنامه را با صفاتی چون «گوینده»، «سخنور»، «چرب زبان»، »چرب گوی» و «گشاده زبان» معرفی کرده است و آنها را با این صفات ستوده است. برخی اصطلاحات ادبی چون «سخن شیرین» و «زبان شیوا» دقیقا در اوستا کاربرد داشته و به زبان فارسی رسیده و برخی نیز چون ویاخنه، صفت مهر در مهریشت به معنای سخنوری و زبان آوری، تنها به شکل مهجور گیاخن در شعر رودکی و برخی لغت نامه های فارسی چون لغت فرس اسدی به کار رفته و استمرار نیافته، اما مفهوم آن عنوان یک صفت پهلوانی در متون حماسی و در میان پهلوانان خودی و بیگانه ادامه پیدا کرده است. در این مقاله کوشش می شود گستره معنایی «زبان آوری» که ویژگی مشترک ایزد مهر، زرتشت پیامبر، پهلوانانی چون گرشاسب، سام، رستم و گیو، و حتی پهلوانان تورانی است در متون ایرانی از گاهان تا شاهنامه بررسی شود.کلیدواژگان: زبان آوری، شاهنامه، اوستا، ایزد مهر، پهلوان
-
صفحات 25-45««دیگری» مفهومی وابسته به هویت فردی است و هویت فردی فقط وقتی معنا پیدا می کند که با دیگران سنجیده شود. مفهوم «دیگری» حاصل معرفت شناسی و هستی شناسی انسان مدرن است که زندگی و تجاربی متفاوت از انسان کهن دارد. این مفهوم که با ماهیت مباحث ادبی نیز سازگار است، می تواند مبتای تازه ای برای تحلیل آثار ادبی باشد و پنجره تازه ای به آثار ادبی بگشاید .یکی از انواع ادبی که می توان مفهوم دیگری را در آن کاوید و تابه حال از این جهت مورد توجه قرار نگرفته، «مثل» یا «ضرب المثل» است که به دلیل فقدان گفتگومندی منجر به حذف «دیگری» می شود. سعدی از شاعران و نویسندگانی است که هم از ضرب المثل استفاده فراوان کرده و هم در شیوه سخنوری کوشیده است کلام خود را به ساختار ضرب المثل نزدیک کند. وی با شناخت دقیق قابلیت های زبان فارسی و نیز ظرفیت های خاص مثل، بسیاری از سخنان خود را مثل واره ارایه و البته از این راه نظرات خود را به دیگران القا کرده است. او با استفاده از ویژگی های خاصی از ضرب المثل ازجمله: «مخاطب قرار دادن»، «هشداردادن»، «استفاده از نام اشخاص مشهور»، «استفاده از طنز»، «استفاده از جادوی مجاورت»، «تحقیر کردن» و «تشبیه به حیوانات»، نظر خود را القا و خودآگاه یا ناخودآگاه «دیگری» را حذف می کند. در پژوهش حاضر ضمن تحلیل ساختار ضرب المثل، شیوه استفاده سعدی از این صورت ادبی به قصد حذف «دیگری» و القای هنرمندانه سخن به دیگران در گلستان و بوستان بررسی می شود.کلیدواژگان: دیگری، ضرب المثل، مثل واره، سعدی و جادوی مجاورت
-
صفحات 47-67پست مدرنیسم پس از ظهور و ایجاد دگرگونی در ادبیات غرب، مورد توجه برخی نویسندگان و طیفی از شاعران معاصر فارسی قرار گرفت. شمس لنگرودی از شاعرانی است که پس از تجربه های زبانی مختلف که پیش و بعد از انقلاب از سرگذراند، به رویه ای ساختارشکنانه و زبانی هنجارگریز روی آورد. تحت تاثیر این رویکرد، برخی مختصات در شعر لنگرودی ظهور یافت که با مختصات و مولفه های پست مدرنیسم همانندی و قرابت دارد. در این گفتار، شاخصه هایی از شعر لنگرودی که با مولفه های پست مدرنیسم نزدیکی دارد و به نوعی نشانگر گرایش خودآگاه و ناخودآگاه این شاعر به پست مدرنیسم است، مورد بررسی و تحلیل قرار گرفته است. یکی از این مولفه ها، «عدم قطعیت» و تاکید بر نسبی بودن اجزا و عناصر کلام است که به نظر می رسد لنگرودی در مواردی از آن در جهت ساختارشکنی، عدم تجانس و نیز گسست معنایی استفاده کرده است؛ دیگر، «تناقض» (پارادوکس) است که به عنوان شگردی برای تردیدزایی و تکثر معنا در شعر لنگرودی به کار رفته است؛ «عدم پیوستگی» مولفه دیگری از پست مدرنیسم است که در کلام لنگرودی در جهت ایجاد تردید و شگفتی در خواننده و به کنکاش و چالش ذهنی واداشتن او مورد استفاده قرار گرفته است؛ از مولفه های دیگر پست مدرنیسم که در شعر لنگرودی ظهوریافته، «تعلیق» است. تعلیق به صورت ترفندی برای ابهام آفرینی به کار گرفته شده تا به واسطه آن، انتقال پیام و کشف معنای قطعی کلام به تعویق افتد.کلیدواژگان: پست مدرنیسم، زبان، شعر، لنگرودی، معنا
-
صفحات 69-91عطاملک جوینی، نویسنده تاریخ جهانگشای جوینی، در نگارش کتاب خود از شعر دیگران بهره برده است. ضبط بسیاری از این اشعار با آنچه در مآخذ اصلی آمده است متفاوت است. در این پژوهش یکی از علل این اختلاف ها را که دستکاری و تغییر عمدی مولف باشد، مورد مطالعه قرار داده و با بررسی نمونه ها نشان داده ایم که این نویسنده گاه، با هدف ایجاد هماهنگی بیشتر میان نظم و نثر، به فراخور موضوع کلام، آگاهانه در اشعار دیگران تغییراتی اعمال کرده است. البته این تنها یکی از دلایل است و از این رو در ادامه درباره عوامل دیگر از جمله اختلاف نسخ، احتمال خطای حافظه و تصرف ذوقی نیز به اختصار توضیحاتی آمده است.عطاملک جوینی، نویسنده تاریخ جهانگشای جوینی، در نگارش کتاب خود از شعر دیگران بهره برده است. ضبط بسیاری از این اشعار با آنچه در مآخذ اصلی آمده است متفاوت است. در این پژوهش یکی از علل این اختلاف ها را که دستکاری و تغییر عمدی مولف باشد، مورد مطالعه قرار دادهکلیدواژگان: جوینی، جهان گشای، دستکاری اشعار
-
صفحات 93-111
تعمق در بوطیقای روایت مخزن الاسرار نظامی نشان می دهد که کلیت ساختار این اثر، گفتمانی مشتمل بر بیست مقاله با موضوعات متنوع است که شاعر در هر مقاله برحسب گفتمانی اخلاقی- دینی به طرح موضوعاتی نظیر آفرینش، جایگاه انسان، ارزش سخن، بی اعتباری دنیا و...پرداخته است. از دیدگاه نشانه - معناشناسی آنچه در این گفتمان مهم به نظر می رسد، روش چینش و توسعه معنایی کلام شاعر است، چراکه در هر مقاله از کلیات شروع کرده و به تدریج - به خصوص در ابیات پایانی هر مقاله-، سخن خود را با هنرمندی به سمتی می برد که سپس آن حکایتی مرتبط با موضوع و معنای گفتمان مقاله می آورد و با این کار علاوه بر معنای تازه بخشیدن به گفتمان، بستری برای ایجاد بسط و اثبات معنایی گفتمان فراهم می آورد. هدف پژوهش حاضر تحلیل فرایند بسط و اثبات معنا در گفتمان مخزن الاسرار است، بنابراین نگارنده جهت اثبات ادعاها و همچنین علمی کردن نتایج کار، از نظریه «روش سازی معنایی» ونسان ژوو (1997) مدد گرفته است. نتایج پژوهش حاضر که به شیوه توصیفی- تحلیلی فراهم آمده نشان می دهد که نظامی در مخزن الاسرار در هر مقاله ابتدا اطلاعاتی کلی در یک گفتمان با فضای خاص می آورد، سپس با محدود کردن دامنه کلام، سخن خود را به حکایتی متصل می کند که مضمون آن با ارزیابی یک شخصیت داستانی، موید و بسط دهنده معنا و مضمون گفتمان در آن مقاله است.
کلیدواژگان: تولید معنا، بسط معنایی، روش سازی معنایی، مخزن الاسرار، ونسان ژوو -
صفحات 113-130
پس از استقرار سلجوقیان در آسیای صغیر زبان فارسی در آنجا از رونق فراوانی برخوردار شد و سبب شد آثار متعددی به فارسی در آن سرزمین به رشته تحریر درآید. درخصوص اینکه چه اثری برای اولین بار به فارسی در آناتولی تالیف شده، پژوهشهای زیادی صورت گرفته است و محققان ایرانی و ترکیه ای در این زمینه مقالاتی را تالیف کرده اند. پیشتر حبیش بن ابراهیم تفلیسی (متوفی 559 یا 579 قمری) را نخستین فارسی نویس دیار روم دانسته اند که چند اثر به فارسی آن سرزمین نوشته است. اما در سالهای اخیر رساله دیگری با عنوان «کشف العقبه» که در مجموعه ای از رسایل که در قرن هشتم کتابت شده، مندرج است، به عنوان اولین اثر به زبان فارسی در آناطولی مطرح شده است. تاریخ تالیف این اثر اواخر قرن پنجم تخمین زده شده که بسیار جالب توجه و قابل تامل است و در صورت اثبات این فرضیه تاریخ تالیف اولین اثر به فارسی در آناتولی بیش از نیم قرن عقبتر می رود و از لحاظ سابقه زبان و ادب فارسی در آسیای صغیر بسیار حایز اهمیت است. در این مقاله ضمن معرفی اجمالی رساله به قراینی اشاره شده که نشان می دهد این اثر می تواند به عنوان اولین اثر احتمالی در دیار روم پذیرفته شود.
کلیدواژگان: آناتولی، زبان فارسی، کشف العقبه، الیاس بن احمد قیصری، دانشمندیه -
صفحات 131-153طرح جایگاه عنصر خارق العاده در نظامی که جایگاه عناصر آن در نسبت درونی با طرح کلی تعیین می شود، روشی درست برای بررسی ساختار داستان های ریالیسم جادویی و حکایات عرفانی مشتمل بر رخدادهای شگفت انگیز است. برای نشان دادن پیوند ژرف ساخت جادویی با طرح این آثار، ساختار روایی حکایات موجود در متون عرفانی اسرارالتوحید، رساله قشیریه، کشف المحجوب، مرصادالعباد من المبدا الی المعاد و مصباح الهدایه و مفتاح الکفایه و نیز آثار داستانی صدسال تنهایی، مسخ، زیباترین غریق جهان، پیرمرد فرتوت با بال هایی عظیم و آیورا بر اساس الگوی «کلود برمون» با رویکرد ادبیات تطبیقی آمریکایی بررسی شده است تا پس از استخراج پی رفتهای اصلی، شبا هت ها و تفاوت های ساختاری در پی رفت اصلی آثار بر اساس ترکیب پی رفت های «واقع گرایانه» و «خارق العاده» مشخص شود. نتایج بهدست آمده نشان داد که در ساختار پی رفت اصلی آثار و شیوه استفاده آنها از پی رفت خارق العاده یا واقع گرایانه شباهت هایی وجود دارد. ساختارهای مشترک در پی رفت های اصلی آثار بررسی شده، «ساختار خطی و بدون حذف پایه ها»، «حذف وضعیت متعادل اولیه و آغاز با بحران» و «ساختار غیرخطی» هستند. ترکیب های مشترک پی رفت های اصلی از نظر اشتمال بر واقعیت یا امر خارق العاده را نیز می توان به صورت ترکیب های «محذوف خارق العاده واقع گرایانه»، «محذوف خارق العاده خارق العاده»، «خارق العاده خارق العاده خارق العاده» نمایش داد.کلیدواژگان: پی رفت های روایی، حکایات منثور عرفانی، رئالیسم جادویی، طرح روایی، کلود برمون
-
صفحات 155-185
بر اساس شواهد تاریخی و مستندات فرهنگی، سرزمین قفقاز، دارای اشتراکات تاریخی و پیوندهای فرهنگی دیرینه ای با ایران و مردمان آن است. یکی از این حوزه های مشترک که تاثیرات دو سویه فراوانی از روابط فرهنگی و تاریخی ایرانیان و ملت قفقاز، در روزگاران دراز پدید آورده است، مسایل ادبی و حوزه تتبعات شعری و تحقیقات مربوط به زبان و ادبیات است. بررسی های نقدشناختی آثار گویندگانی چون نظامی گنجه ای، خاقانی شروانی، مجیر بیلقانی، واله داغستانی و... نشان می دهد که زبان شعری این سخنوران، نمی تواند با این شاعران آغاز گردد و در سخن همان ها به اوج پختگی برسد. بی گمان در این میان، سنت و سابقه ای در کار بوده و صد هزار دریای هنر و فضیلت پیش از آن دست در کار آفرینش هنری بوده است تا بزرگانی چون خاقانی و نظامی و مجیر از میان آن ها سر برآورند. در این میان، یکی از شاخههای مهم جریان زبان و ادب فارسی در قفقاز، تالیف کتابهای دستور زبان و لغت نامه های فارسی است. نگاهی به سیر تاریخی تدوین و تالیف این کتابها نشان میدهد که پیشگامان تالیف کتابهای فرهنگ لغات و دستور زبان فارسی، نویسندگان قفقاز بودهاند. در تاریخ تدوین کتابهای دستور زبان، سرزمینهای قفقاز نقش بسیار مهمی دارند. این سرزمین یا خاستگاه مادری مولفان کتابها بوده اند و یا پذیرنده مولفانی غیربومی که در آن ناحیت ساکن شدهاند. ما در این مقاله ابتدا نگاهی کلی به تاریخ دستورنویسی و لغت نامه نگاری در قفقاز می کنیم و سپس با رعایت اختصار و ایجاز، به معرفی چند تن از مولفان کتاب های لغت و دستور زبان فارسی می-پردازیم.
کلیدواژگان: دستور زبان فارسی، قفقاز، جمهوری آذربایجان، ارمنستان، گرجستان -
صفحات 187-201در میان آثار فاخر فارسی، درون مایه هیچ اثری به اندازه شاهنامه فردوسی با موضوع «ملیت ایرانی» و «هویت ملی ایرانیان» گره نخورده است. عناصر و نمادهای ملی نظیر «سرزمین» با مرزهای مشخص جغرافیایی (خواه اساطیری یا واقعی)، آداب و رسوم و سنن، تاریخ، زبان ملی مشترک و بالاخره جایگاه مردم و دین و دولت، جای جای در این اثر سترگ و بی همتا تظاهر یافته است و به همین لحاظ شاهنامه را به حق «سند هویت ملی ایرانیان» دانسته اند. اما اینکه دوام و بقای «ملیت ایرانی» تا چه اندازه مدیون حکیم طوس و شاهنامه او است، پرسشی است که گرچه در وهله نخست پاسخ بدان دشوار می نماید، لیکن به نظر می رسد با مرور اجمالی تکوین پدیده هایی که به شکل گیری «ملیت ایرانی» در جهان باستان و به تبع آن تدوین و تنظیم افسانه ها و روایت هایی انجامید که به طریق تاریخ روایی در باب تکوین ملیت و مظاهر مختلف فرهنگی ایرانیان بازگو شده اند، بتوان پاسخی مناسب برای آن ارایه کرد.کلیدواژگان: فردوسی، شاهنامه، تاریخ روایی، هویت ملی
-
صفحات 203-231
عصر صفوی از دوره های مهم در تاریخ زبان و ادب فارسی است که آثار ذی قیمتی از شعرا و ادبای جغرافیای فرهنگی این دوره به یادگار مانده است. حوزه فرهنگی شبه قاره هند و آسیای مرکزی، در این عهد اهمیت بیشتری داشته و سهم دانشمندان هند در حوزه لغت، نقد و زبانشناسی، گاه بیشتر از ادیبان ایرانی بوده است. یکی از برجسته ترین چهره های ادبی شبه قاره، سراج الدین علی خان آرزوست که با و تصنیف بیش از بیست اثر، خدمات شایانی به ادب فارسی نموده است. مثمر یکی از آثار ارزشمند اوست. آرزو در این کتاب در باب مسایل زبان شناسی، فرآیندهای واجی ابدال، قلب، کاهش و افزایش واجی و تصرفات ایرانیان در واژگان عربی و هندی سخن گفته است. او در نگارش این اثر به کتاب المزهر سیوطی نظر داشته است. آرزو از پیشگامان گستره زبان شناسی و جزء نخستین کسانی است که به سازواری میان زبان فارسی و هندی پی برده است. این اثر، فصولی درباره سازواری و توافق فارسی و عربی، فارسی و هندی و تفریس آمده و سازواری واژگان فارسی و هندی را از جهات گوناگون بررسی شده است و علاوه بر آن در سرتاسر این اثر، کلمات متعددی را به تناسب موضوعات مطرح شده، مثال می زند. در این مقاله نگارندگان برآنند که برای مخاطبان با غور در اثر یادشده، با طرح شواهد، چشم اندازی در زمینه سازواری های زبان فارسی و هندی ارایه دهند.
کلیدواژگان: دوره صفویه، شبه قاره، خان آرزو، مثمر، سازواری فارسی و هندی
-
Pages 1-23The "eloquence" of mythical and epic characters has a long history in Iranian literature. Ferdowsi has introduced many characters of Shahnameh as "speaker", "eloquent", "smooth-tongued", and "sweet-mouthed" and praised them with these epithets. Some literary terms such as "Sokhan Shirin" and "Zaban Shiva" have been used in Avesta, Pahlavi texts, and have been continued in Persian, and some, such as viiāxana "eloquent", the epithet of Mitra in Mehr Yash, has not been continued but were used as an obsolete form of Gyāxan in Rudaki's poetry, and some Persian lexicons, such as Asadī’s Loḡat-e fors, in spite of this, it has continued as a heroic epithet in epic texts among native and foreign heroes. This article examines the semantic range of "Eloquence" that is a common quality of Mithra, the prophet Zarathustra, heroes such as Garshasb, Sam, Rostam and Giv, and even Turanian heroes in Iranian texts from Gahan to Shahnameh.Keywords: Eloquence, Shahnameh, Avesta, Mitra, hero
-
Pages 25-45"Other" is a concept related to individual identity, and individual identity only makes sense when it is weighed against others. The concept of the "other" is the result of the epistemology and ontology of modern man, which has a different life and experience from that of ancient man. This concept entered literature with the theory of the logic of Bakhtin's dialogue and opened a new window to literary works. One type of literature in which this concept can be explored and has not yet been considered is the "parable", which leads to the omission of the "other" due to the lack of dialogue. Proverbs have been widely used as a linguistic feature and literary genre in the works of Persian writers; but there are those whose words have become proverbs. Sadi is one of these writers. By accurately recognizing the specific capacities of the parable, he presents many of his words as parables and in this way conveys his views to others. In the present study, while analyzing The Proverb structure, its features are related to the elimination of "other" such as: "using proximity magic", "addressing", "warning", "using the names of famous people", "using humor", and ... Sadi's method of use of this type of literature is examined in order to eliminate the "other" and induce speech artistically to others in Golestan and Bustan.Keywords: others, proverb, proverbial, Sadi, the magic of proximity
-
Pages 47-67Postmodernism after the appearenc and transformation of Western literature has attracted the attention of some contemporary Persian writers and poets. Shams Langroudi is one of these poets. After various linguistic experiences before and after the revolution, Langroudi embarked on a constructivist and normative language.Influenced by this approach, some co-ordinates appeared in Langroudi's poetry, which resembled the co-ordinates and components of postmodernism. In this essay, features of Langroudi's poetry, which relate to the components of postmodernism and somehow reflect this poet's tendency to postmodernism, have been analyzed and analyzed. One of these components is the "uncertainty" and emphasis on the relative components of the theological elements that Langroudi has used to deconstruct, heterogeneous, and semantic rupture; the other is the "paradox". It has been used as a metaphor for doubt and multiplicity of meaning in Langroodi's poetry; "inconsistency" is another component of postmodernism used in Langroudi's word to create wonder and wonder in the reader and to make him a subjective exploration and challenge. It is taken from other components of postmodernism that appeared in Langroudi's poetry, "suspension."Suspension has been used as a trick to create ambiguity by delaying the transmission of the message and discovering the definitive meaning of the word.Keywords: Postmodernism, language, poetry, langroudi, meaning
-
Pages 69-91Atamalek Joveini, the author of the history of Jahangoshaye Joveini, has used the poetry of others in writing his book. The recording of many of these poems differs from what is stated in the original sources. In this study, we have studied one of the causes of these differences, which is the intentional manipulation and change of the author. And by examining the examples, we have shown thatThis author has sometimes consciously made changes in the poems of others in order to create more harmony between poetry and prose, in accordance with the theme of the word Of course, this is just one of the reasons and so on to other factors Including the difference between Manuscripts and Possibility of memory error and taste manipulation There is also a brief explanation.Atamalek Joveini, the author of the history of Jahangoshaye Joveini, has used the poetry of others in writing his book. The recording of many of these poems differs from what is stated in the original sourcesKeywords: Joveini, Jahangoshay, Manipulation of poems
-
Pages 93-111
Contemplation on the narratives of the military secret reservoir shows that the whole structure of this work is a discourse consisting of twenty articles on various topics. .Paid. From the point of view of sign-semantics, what seems important in this discourse is the method of arrangement and semantic development of the poet's words, because in each article he starts from generalities and gradually - especially in the final verses of each article - moves his speech towards the artist. Which then brings an anecdote related to the subject and meaning of the discourse of the article, and in doing so, in addition to giving new meaning to the discourse, provides a platform for the expansion and proof of the meaning of the discourse. The purpose of this study is to analyze the process of expansion and proof of meaning in the discourse of the repository of secrets, so the author has used the theory of "semantic methodology" by Vincent Zhou (1997) to prove the claims and also to scientifize the results. The results of the present study, which are provided in a descriptive-analytical manner, show that in the article, the system in the repository of secrets first brings general information in a discourse with a specific space, then by limiting the scope of speech, connects its speech to an anecdote. A fictional character confirms and expands the meaning and content of the discourse in that article.
Keywords: Meaning Production, Semantic Expansion, Semantic Methodology, Repository of Secrets, Vincent Zhou -
Pages 113-130
The first possible work in Persian in AnatoliaAfter the establishment of the Seljuks in Anatolia, the Persian language flourished there and caused many works in Persian to be written in that land. Much research has been done on what work was first written in Persian in Anatolia, and Iranian and Turkish scholars have written articles in this field. Earlier, Habish Ibn Ibrahim of Tefilissi (d. 559 or 579 A.D.) was considered the first Persian writer of the Roman Empire to have written several works in Persian of that land. But in recent years, another treatise entitled "Keshf’ al Aqaba" has been included in a collection of treatises written in the eighth century. The date of writing of this work is estimated to be late 5th century, which is very interesting to consider and if this hypothesis is proven, the date of writing of the first work in Persian in Anatolia goes back more than half a century and in terms of history of Persian language and literature in Anatolia It is important. In this article, while briefly introducing the treatise, there are indications that this work can be accepted as the first possible work in Rome.
Keywords: Anatolia, Keshf&rsquo, al Aqaba, Ilyas ibn-e Ahmed-e Qeyseri, Danishmand&rsquo, s Family -
Pages 131-153Discussing the “extraordinary” element in a system in which the place of elements is determined according to their relation to the overall design of the narrative is an appropriate way of analyzing magical realism and those mystical narratives consisting of extraordinary events. In order to display the existent correlation between the magical deep structure and the plot of these literary productions, the narrative structure of these mystical texts: Asrārottowhid, Resāle - ye Qoshayriye, Kashfol- Mahjūb, Mersādol-’ebād, Mesbāhol- Hedāye and Meftāhol- Kefāye and these fictions including One Hundred Years of Solitude, Metamorphosis, The Handsomest Drowned Man in the World, A Very Old Man with Enormous Wings and Aura is investigated with an eye to Claude Bremond’s model so that we can extract the main sequences in these works and we can specify the structural similarities and dissimilarities in these works’ main sequence according to the combination of “realistic” and “extraordinary” functions in a sequence. The obtained results indicate that there are similarities in the structure of the main sequence and their utilization of “realistic” and “extraordinary” sequences. The shared structures in the analyzed works are: “the linear structure without excluding the main constituents”, “the exclusion of initial state of equilibrium and the commencement with a crisis”, and “the nonlinear structure”. The shared combinations of main sequences in terms of the inclusion of realistic or extraordinary tasks are depicted as “exclusionary-extraordinary-realistic”, “exclusionary-extraordinary-extraordinary” and “extraordinary-extraordinary-extraordinary”.Keywords: narrative sequences, mystical narratives in prose, Magical Realism, narrative structure, Claude Bremond
-
Pages 187-201Among fine Persian works, the theme of any work is not as closely related to the subject of "Iranian nationality" and "Iranians national identity" as Ferdowsi's Shahnameh. Elements and national symbols such as "land" with specific geographical boundaries (whether mythical or real), customs and traditions, history, common national language and finally the position of people, religion and government, have been reflected everywhere in this great and unique poem. In this regard, Shahnameh has rightly been considered as the "document of national identity of Iranians". But to what extent the survival of the "Iranian nation" may owe much to the sage of Tus and his Shahnameh is a question that, although difficult to answer in the first place, seems to be possible to provide a suitable answer to it with a brief review of the development of the phenomena that led to the formation of "Iranian nation" in the ancient world and consequently, the compilation and arrangement of legends and narratives recounted through the legendry history of Iran about the formation of the nation and various cultural manifestations of the Iranian nation.Keywords: Ferdowsi, Shanameh, Legendry History, National Identity
-
Pages 203-231
The Safavid era is one of the most important periods in the history of Persian language and literature, and valuable works of poets and cultural geography literature of this period have been remembered. The cultural sphere of the Indian subcontinent and Central Asia was more important in this era, and the contribution of Indian scholars in the field of vocabulary, criticism and linguistics was sometimes greater than that of Iranian writers. One of the most prominent literary figures of the subcontinent, Siraj-ud-Din Ali Khan Arzoust, who has rendered valuable services to Persian literature by composing more than twenty works. Fruitful is one of his valuable works. In this book, Arezoo talks about linguistic issues, phonological processes of exchange, heart, decrease and increase of phonology, and Iranian acquisitions in Arabic and Hindi words. In writing this work, he has commented on the book of Al-Muzahar Suyuti. Arezoo is one of the pioneers in the field of linguistics and one of the first to realize the harmony between Persian and Hindi. This work is a chapter on the compatibility and agreement of Persian and Arabic, Persian and Hindi and Tafris, and the compatibility of Persian and Hindi words has been studied from various angles, and in addition, throughout this work, several words are used according to the issues raised. In this article, the authors intend to provide the audience with a perspective on the mechanisms of Persian and Hindi language by presenting evidence to the audience.
Keywords: Safavid Period, subcontinent, Khan Arezoo, fruitful, Persian, Indian harmony
©2000-2024 magiran.com All Rights Reserved.