فهرست مطالب
نشریه مطالعات نظری هنر
پیاپی 3 (پاییز و زمستان 1401)
- تاریخ انتشار: 1401/11/01
- تعداد عناوین: 12
-
صفحات 5-27
در تاریخ فرهنگ ایرانی اسلامی، سه اصطلاح در بردارنده مفهوم هنر بوده و هست: هنر، فن و صناعت.هنر یک اصطلاح بسیار دیرپای اوستایی است که قدمتی به تاریخ اوستا در این سرزمین دارد یعنی چیزی بیش از سه هزار سال. اما دو اصطلاح دیگر یعنی فن و صناعت اولا بالاصاله عربی هستند و ثانیا ترجمه یک اصطلاح یونانی هستند:Techne همان واژه ای که ریشه یونانی technique امروزی است.از میان این سه اصطلاح، کلمه صناعت کاربرد قرآنی نیز دارد آن دو خیر. هنر که نمی توانست در قرآن مورد استفاده قرار گیرد چون از زبان اوستایی دین دبیره بود(گرچه اصطلاحاتی با ریشه فارسی در قرآن موجود است همچون فردوس، دین، سرابیل، برزخ و...) و فن نیز گرچه اصطلاحی عربی است اما در قرآن کاربردی نداردلیک چنان که گفتیم صناعت در چند آیه قرآن، مورد استفاده قرار گرفته است.این مقاله با روش تحلیلی تفسیری، مفهوم صناعت در قرآن را مورد واکاوی قرار داده و به ویژه نسبت آن با سنت و امر را مورد توجه قرار داده است. دو مفهوم بنیادینی که نسبت هستی را با خالق و پروردگار آن تبیین و تعیین می کنند. امر، اراده الهی است در ظهور خالقیت حق و سنت، قانون مستمر و مستدام جاری در خلقت،که بیان ربانیت یا پروردگاری حق در هستی است. این مقاله به ویژه با تحقیق در آرای شیخ اکبر عرفان اسلامی، یعنی محیی الدین ابن عربی، نسبت این دو مفهوم را با صناعت روشن می سازد آنجا که شیخ اکبر در فتوحات و در تبیین حقیقت عالم از نسبت صنعت و سنت چنین می گوید: بالصنعه ظهر الحق فی الوجود. از دیدگاه ابن عربی، صنعت، ظهور سنت و امر الهی در عالم است. این معنا در جهان هنر، بسیار آشناست. هنر، ظهور ایده در فرم است (فرم به معنای مصطلح هنری آن و نه الزاما فلسفی) یا ظهور معنای مکنون در قالب محسوس. و این همان تعبیر یکی از بزرگ ترین مفسران ابن عربی یعنی سید حیدرآملی در جامع الاسرار و منبع الانواراست: فان الخیال ینزل المعانی العقلیه فی القوالب الحسیه(جامع الاسرار و منبع الانوار :490) بنابراین در مقاله مفهوم هنری صناعت در تمدن اسلامی نیز مورد توجه بوده است مفهومی که به صناعت در این فرهنگ، مفهوم جدید و تازه ای می بخشد یا به یک عبارت مفهوم تازه ای را از بطن آن کشف می کند.
کلیدواژگان: قرآن، سنت، صناعت، عرفان اسلامی، هنر اسلامی -
صفحات 29-46ابن طفیل دیدگاه های فلسفی خویش را به شیوه هنری در قالب یک رمان ارایه داده است. اینکه چرا یک فیلسوف، آن هم فیلسوفی که آثار اندکی نوشته زبان هنر را برای بیان آرای حکمی و فلسفی برمیگزیند نیاز به تبیین دارد. چنین تبیینی در رهیافت هنر فاضله فارابی امکان پذیر است. بخش اول این مقاله به تحلیل رهیافت هنر فاضله و بخش دوم به گزارش تحلیلی رساله ابن طفیل در پرتو رهیافت هنر فاضله اختصاص دارد. فارابی برآن است هنر فاضله باید معقولات را در لباس خیال تعلیم و ترویج کند. زیرا مردم بدینوسیله معارف عقلی را بهتر ادراک و در مقام پیروی نیز سعادت عقلی را بیشتر دنبال میکنند. نمونه تمام عیار هنر فاضله فارابی، شاهکار ابن طفیل است. ابن طفیل در رساله حی بن یقظان کودکی را تصویر میکند که در جزیره ای خالی از انسان در میان حیوانات وحشی به رشد جسمی، فکری و عرفانی میرسد.کلیدواژگان: هنر فاضله، فارابی، حی بن یقظان، ابن طفیل، اسفار اربعه عقلی
-
صفحات 47-62زمان روایی با زمان واقعی و خطی تفاوتهای بنیادینی دارد و آزادیهای زیادی برای انسان قایل است. روایت پرداز با دستکاریهای ممکن زمان را در مهار خود دارد در صورتیکه در جهان واقعی انسان محکوم به یک زمان خطی است. شیوه های دستکاری در زمان روایت به سه دسته و گونه بزرگ تقسیم بندی می شوند: نظم، دیرشی و بسامد زمانی. دیرش زمانی که موضوع اصلی این نوشتار است با تمایز و نسبت میان دیرش داستان و دیرش روایت تعریف می گردد. نسبت مدت زمان روایت و داستان در یک اثر می تواند به سه شکل کلی بروز نماید: کاهشی، افزایشی و تفارنی. این سه به چهار گونه اصلی ارجاع می دهند که عبارتند از : حذف، تلخیص، صحنه و درنگ. روایت پرداز به واسطه این چهار گونه دیرشی به دستکاری زمان روایت می پردازد تا بتوان معنا را زیباتر و موثرتر انتقال دهد. مقاله حاضر نقش این چهار گونه را در سرعت، شتاب، ضرب آهنگ روایت و تاثیرگذاری آن در معناپردازی بررسی می کند.کلیدواژگان: روایت شناسی، زمان، دیرش، معنا، گونه های دیرشی، ژرار ژنت
-
صفحات 63-90بی تردید سنت گرایی یکی از رویکردهای مهم در مواجهه با هنر اسلامی است. بورکهارت، نصر، لینگز و میشون از جمله سنت گرایانی هستند که بخشی از نوشته های خود را به هنر اسلامی اختصاص داده اند. اما در این میان نقش دو شخصیت نخست بیشتر است. بورکهارت و نصر، در مبانی فکری مختلفی چون انسان شناسی، هستی شناسی، معرفت شناسی، نقد مدرنیته، دفاع از سنت، و نیز نظریه وحدت متعالی ادیان با یکدیگر هم رای اند. حال، پرسش آن است که در مبانی هنر اسلامی چه نسبتی بین آنها برقرار است؟ بنابراین، هدف از نوشتار حاضر مقایسه دیدگاه بورکهارت و نصر در عرصه مبانی هنر اسلامی است تا از این طریق بتوان به شناخت عمیق تری از آن دو رسید. نتایج مقاله نشان می دهد که با تکیه بر نظریه ترامتنیت ژنت می توان آثار نصر را از جنبه های مختلف متاثر از آثار بورکهارت دانست. روش تحقیق این نوشتار توصیفی تحلیلی، و ابزار گردآوری اطلاعات کتابخانه ای است.کلیدواژگان: بورکهارت، نصر، ژنت، هنر اسلامی، مطالعه تطبیقی، ترامتنیت
-
صفحات 91-112
از دیرباز تاکنون، والایی در کنار زیبایی، برای توصیف تجربه هایی مانند نامتناهی، هراس، شکوه، مرگ و... به کار رفته است. در میان اندیشمندانی که به موضوع والایی پرداخته اند، ادموند برک، با تمایز قایل شدن میان امر زیبا و امر والا، سنت اندیشه ی غربی را در باب زیبایی و والایی دگرگون کرد. کانت نیز در تلاش برای کشف بنیان های پیشین تجربه ی لذت و رنج، بخشی از کتاب نقد سوم خود را به بررسی تجربه ی زیباشناختی امر والا اختصاص داد.در میان فیلسوفان معاصر، «لیوتار» اندیشمند فرانسوی و چهره ی شاخص فلسفه پست مدرن، آموزه ی کانت درباره ی والایی را برگرفت و با ارایه ی تفسیری نو از آن، والایی را وارد قلمرو دگرگونی های فرهنگی کرد و آن را برای توصیف جامعه پسامدرن و نیز تجربه ی زیبا شناختی هنر، به کار گرفت. نزد لیوتار، والایی در مقام یک رخداد، قادر است بازی های زبانی مستقر را به چالش گرفته و قواعد رایج و کلان روایت های مدرنیته را در هم شکند.مقاله حاضر برآن است که ضمن بررسی آراء لیوتار در باب والایی و با توجه به تفسیر وی از آثار هنرمند نقاش، بارنت نیومن، وجه زیباشناسانه ی تجربه والایی را نزد وی، آشکار سازد. از این رهگذر هم چنین روشن خواهد شد که چرا لیوتار فیلسوف والای پسامدرن نامیده شده است.
کلیدواژگان: لیوتار، پسامدرن، امر والا، رخداد، هنر، بارنت نیومن -
صفحات 113-134در این مقاله تلاش می شود هنر به مثابه جلوه گاه تمدن بشری و نیز بازتاب روح زمانه خویش مورد تامل قرار گیرد و در این میانه معماری و شهرسازی به عنوان هنری که در طول تاریخ هم نخبه گرا بوده و هم به دلیل ماهیت کارکردی اش عمیقا مردمی است محل تاکید واقع شده است. از آنجا که در هنر ایران زمین، به ویژه دوران پس از اسلام، به کمال رسیده ترین دوره را می توان عصر صفوی دانست که در آن گویی همه هنرها به اوج خود نسبت به دوره های پیشین و پسین رسیده اند و به سیاق تفکر هگل می شود آن را با هنر یونان باستان قیاس نمود که پیام خود را چنان کامل بیان کرده و با عالم احساس چنان منطبق شده که دیگر نمی توان امروز به آن کمال دست یافت، از این روی معماری و شهرسازی دوره صفویه در مقام تجسم روح زمانه و آینه فرهنگ ایرانی اسلامی که جان مایه آن عرفان است به طور خاص مساله اصلی و مورد کنکاش این مقاله است و تلاش می گردد با شناسایی و رمزگشایی عناصر هنری این عرصه در چارچوب یک نظام سلسله مراتبی، معناهای حاضر اما مستور در آن را کشف حجاب نموده و به حقیقت غایی آن ها یعنی نمایش حرکت توحیدی به جانب حق تعالی در سیر عرفان اسلامی دست یافت. حقیقتی که به مدد نور و نقوش و رنگ در قالب سردر و ایوان و محراب و گنبد و بهشت کوچک و زمینی چهارباغ تجلی یافته و اسم دوران انسان عصر صفوی را «الله» می گرداند.کلیدواژگان: معماری و شهرسازی صفوی، عرفان اسلامی، هنر اسلامی، مکتب اصفهان، معنا
-
صفحات 135-151در جهان جدید، تفکر متافیزیکی، یعنی تفکر مفهومی، گزاره محور، منطق سالار و به منزله ی امری تکنیکی، قابل انتقال و بین الاذهانی، در سراسر کره ی زمین سیطره ای تام یافته است، تا آنجا که بشر متافیزیک زده ی روزگار ما انس و آشنایی خویش را با هرگونه معرفت معنوی، غیرعلمی، غیرنظری، غیرعینی و غیرروشمند، که در سنن نظری تاریخی به منزله ی بخشی بنیادی از تجربیات بشری تلقی می شد، از دست داده است. این در حالی است که معرفت علمی یعنی شناخت عینی و روشمند، یگانه صورت آگاهی نبوده و تنها بخشی از کل تجربه ی بشری را شکل می دهد. در کنار معرفت علمی، آنچنان که در همه ی سنن تاریخی غیرمتافیزیکی تاکید شده است، معرفت معنوی بخشی بنیادی و اجتناب ناپذیر از تجربیات انسانی را تشکیل می دهد.از منظر هایدگر، سوبژکتیویسم متافیزیکی منجر به «بی خانمانی» انسان مدرن شده است. او به منظور نقد سوبژکتیویسم متافیزیکی و گسست از آن و به قصد نشان دادن اینکه برخلاف تفکر متافیزیکی نه می توان انسان را به یک سوبژه (فاعل شناسای علمی و نظری) تقلیل داد و نه می توان جهان را تنها یک ابژه برای سوبژه جهت شناسایی در نظر گرفت و نه می توان رابطه ی سوبژه ابژه، یعنی رابطه ی نظری و علمی را مهم ترین رابطه و بنیاد هرگونه رابطه ی میان انسان و جهان دانست، به هنر و تجربه ی هنری ارجاع داده است.این پژوهش می کوشد تا نشان دهد که در اندیشه ی هایدگر، هنرمندان با اجازه دادن به حضور یافتن «عدم» در کار هنری، نه تنها صحنه را برای رخداد حقیقت وجود آماده می کنند، بلکه با آگاه کردن ما به تمایز میان «وجود» و «موجود»، موجب گسست ما از سوبژکتیویسم شده و در نتیجه موجب گشایش روزنه ای به امر معنوی می شوند.کلیدواژگان: هایدگر، امر معنوی، هنر، تفکر، سوبژکتیویسم
-
صفحات 153-178هدف این مقاله بررسی شرایطی است که عمل تخیل (خیال پردازی) در آن صورت می گیرد تا اصالت و معنای درونی و ذاتی آن بهتر درک شود. در این راستا، به تعاریف بنیادین و نظری تخیل از منظر نظریه پردازان اصلی این حوزه، به خصوص جریان های تخیل شناسی فرانسه، خواهد پرداخت. مفهوم و تعریف خیال پردازی از منظر نظریه پردازانی چون هانری کربن، ژان پل سارتر، گاستون باشلار، ژیلبر دوران، ژان بورگوس و ژاک لاکان ارایه و در ادامه، ارتباط، تشابه و تمایز فکری این اندیشمندان در حوزه ی خیال پردازی و بوتیقا نشان داده خواهد شد. مقاله ی حاضر به تبیین این امر خواهد پرداخت که این اندیشمندان سه ضلعی ای را تشکیل می دهند که هر یک از این اضلاع در تمایز با یکدیگر قرار گرفته اند: یک سر این ضلع را مفهوم آگاهی (سارتر)، سر دیگر آن را مفهوم ناخودآگاهی فردی و جمعی (فروید و یونگ) و ضلع سوم آن را مفهوم معنویتی که پشتوانه ی آن تعریفی است از تفکر اسلام شیعی به همراه تلفیقی از تفکر غرب (هانری کربن) تشکیل می دهد. در نهایت هدف از این مقاله معرفی هر یک از این نظریه پردازان و در ادامه نشان دادن جایگاهی است که این نظریه پردازان روی محور خیال پردازی اشغال کرده اند. از این رهگذر در دو محور موازی به دو پرسش از نگاه اندیشمندان مذکور پاسخ داده خواهد شد: 1- تعریف مفهوم تخیل از منظر نظریه پردازان این حوزه؛ 2- تعریف بوتیقا از منظر همین نظریه پردازان. این مقاله با روش تحلیلی توصیفی با معرفی این نظریه ها در حوزه ی تخیل شناسی، تخیل خلاق خواننده را به تخیل خلاق متن نزدیک می کند.کلیدواژگان: تخیل، بوتیقا، ژان پل سارتر، کارل گوستاو یونگ، هانری کربن، ژاک لاکان
-
صفحات 179-216باغ سازی که جلوه ای بس آشکار و کارکردی بس ملموس در میان هنرهای چین دارد، از اقبال فراوانی در جهان برخوردار بوده، هرچند به حکمتی که در پس پشت این هنر دلپذیر غنوده، کمتر پرداخته شده است. با این وجود، حتی در میان محققانی که باغ چینی را از نظرگاهی صرفا تاریخی و زیبایی شناختی بررسی کرده اند، شک نبوده است که مبنای نظری باغ چینی، فلسفه ای ژرف است که حتی در دایویی دانستن آن هم تردیدی به خود راه نداده اند. ما در این نوشتار می کوشیم که جلوه هایی از تجلی اندیشه دایویی را در باغ چینی نشان دهیم. از آنجایی که در میان اندیشه های چینی، تعلیم دایویی ماهیتی اساسا طریقتی و عرفانی دارد، حکمت باغ چینی را نیز حکمتی با ذوق عرفانی باید دانست، باغی که با یادکرد پردیس های آسمانی دایویی، و با تعبیت از اصول معرفتی دایویی، در پی آسمانی کردن مکان کیفی باغ های زمینی است.کلیدواژگان: باغ سازی، باغ چینی، هنر عرفانی، حکمت باغ
-
صفحات 217-238قندیل ابزاری جهت ایجاد روشنایی است که در هنر و معماری اسلامی کاربرد های وسیعی از جمله آویخته شدن در فضاهای مذهبی مانند مساجد و آرامگاه ها به ویژه در محراب داشته است. از آنجایی که امروزه قندیل کاربرد خود را با حضور وسایل روشنایی مدرن از دست داده است، اما بازنمایی نقش آن در محراب ها و همچنین برخی دست ساخته های آیینی مانند سنگ قبرها و فرش های سجاده ای که طرحی مشابه محراب دارند، بیانگر ارتباط محراب با قندیل و نیز اهمیت این چراغدان به عنوان یک چراغدان آیینی است. این مقاله با هدف شناخت معنای نمادین قندیل در محراب با روش توصیفی تحلیلی در پی دستیابی به این سوال است که چرا قندیل در محراب ها بازنمایی شده و کاربرد آن در محراب و طرح های محرابی بر چه مولفه های نمادینی دلالت داشته است. یافته های پژوهش با توجه به پیشینه کهن محراب در معابد ایران باستان بیانگر ارتباط بین معنا، نور و روشنایی بوده که در پی آن محراب مکانی جهت قرارگیری مظاهر، نشانه های نور و روشنایی مانند جایگاه ایزد مهر در مهرابه ها و نیز آتش آیینی در آتشکده ها بوده است. تجسم قندیل در محراب های اسلامی هم یادآور سنت های پیشااسلامی و همبستگی بین معنا و کاربرد محراب در ایران باستان بوده است که با فلسفه اسلامی به ویژه مبحث نور درآمیخت و منجر شد تا قندیل مطابق با ارزش های اسلامی به عنوان تجلی نور الهی و چراغی نمادین در محراب ها معرفی گردد.کلیدواژگان: نور، آتش، محراب، قندیل
-
صفحات 239-259بهره گیری از آیات و قصه های قرآن در آثار هنری، یکی از مسایل اهل نظر و هنرمندان در هنرهای گوناگون بوده که در پژوهش های دراماتیک و اجرایی، ذیل مفهوم دراماتورژی قرار می گیرد. روش های دراماتورژی قرآن یکی از مسایل مهمی محسوب می شود که این پژوهش قصد دارد بر اساس نگاه تقابلی و پارادوکسیکال، به دراماتورژی سه دوره ی قصه ی حضرت موسی (ع) در قرآن بپردازد. این سه دوره عبارت اند از: دوره ی اول، تولد موسی (ع)، موسی (ع) و قبطی، موسی (ع) و شعیب؛ دوره ی دوم، موسی (ع) و هارون، موسی (ع) و ساحران، موسی (ع) و فرعون؛ دوره ی سوم، رویت خداوند، گاو بنی اسراییل، موسی (ع) و قارون، موسی (ع) و خضر. نتایج حاصل از این پژوهش نشان می دهد که دراماتورژی تقابل های قرآنی در قصه ی حضرت موسی (ع) موجب نمایشی تر شدن و ارتباط بیشتر خواننده می شود و در تبیین حقایق و پرده برداشتن از معارف ژرف قرآنی، بسیار اثرگذار است؛ به طوری که از این روش می توان در آثار دراماتیک و اجرایی جدید بهره برد.کلیدواژگان: دراماتورژی قرآن، تقابل، پارادوکس، قصه حضرت موسی (ع)
-
صفحات 261-283
هایدگر، متفکری که پرسش از هستی را محور اندیشه ی خود قرار داده، شعر را راه برون رفت از بحران متافیزیک و عصر مدرن می داند. این راه گذار ازآن رو از شعر می گذرد که شعر، رخداد حقیقت است. هایدگر از حقیقت با عنوان «آلثیا» یاد می کند که محل تنازع «عالم» و «زمین» است. «عالم» و «زمین» اصطلاحاتی هستند که هایدگر در مقاله ی «منشا اثر هنری» از آن ها برای تبیین حقیقت و «دیالکتیک حضور و غیاب» استفاده می کند. او «دیالکتیک حضور و غیاب» را در دو مقام هنرمند و مخاطب اثر هنری مورد تامل قرار داده است. این دیالکتیک، در مقام مخاطب اثر هنری به صورت تاویل پذیری نمود پیدا می کند. پدیدارشناسی هایدگر از نقاشی کفش های ون گوگ، بیان گر چنین دیالکتیکی است. تاویل پذیری با توجه به دیالکتیک حضور و غیاب به این معنا است که فهم مخاطب چونان عالمی از زمین اثر هنری می روید و این دو با یکدیگر تنازع می کنند. «شعر دیگر» جریانی است در ادبیات معاصر که ویژگی تاویل پذیری در آن نمود بسیار دارد. همچنین برخی گفته ها و نوشته های این شاعران در رابطه با شعر و حقیقت، با آنچه هایدگر از این دو گفته نسبتی معنادار دارند. از شاعران «شعر دیگر» می توان از بیژن الهی، هوشنگ آزادی ور، هوشنگ چالنگی، بهرام اردبیلی، محمود شجاعی، فیروز ناجی و... نام برد. این پژوهش بنا دارد با شیوه ای تحلیلی-توصیفی و با توجه به نسبت شعر، آشکارگی، حقیقت و دیالکتیک حضور و غیاب در دیدگاه هایدگر، ویژگی تاویل پذیری را تبیین و با آنچه در کار بیژن الهی، چهره ی اصلی جریان «شعر دیگر»، دیده می شود، مقایسه کند.
کلیدواژگان: هایدگر، آلثیا، تاویل پذیری، شعر دیگر، بیژن الهی
-
Pages 29-46The last utopian objective, according to Farabi, is to gain rational beatitude. Since the public, because of their nature and customs, fail to understand rational truths so as to achieve rational beatitude, the way to arriving at rational happiness should be depicted to the public through their imagination. Doing this job, the artist of Farabi’s utopia conjures up images of rational beatitude in people’s imagination. Ibn Tufail’s novel, Hayy Ibn Yaqzan, is in accord with Farabi’s utopoian art.Keywords: Farabi, Hayy Ibn Yaqzan, Ibn Tufail
-
Pages 47-62Narrative time has fundamental differences with real and linear time and brings out aot of freedoms for humans. The narrator by different manipulation methodskeeps control of time while in the real world humans are subject to a linear time. The methods of manipulation in narrative time are divided into three major categories and genres: order, duration and frequency. Time duration, which is the main subject of this article, is defined by distinguishing and examining the relation between story duration and narrative duration. The ratio of narrative and story time duration in a work can be expressed in three general ways: reduction, increase and semmetrical. These three refer to four main genres: omission, brief, scene and hasitent.The narrator manipulates narrative time by means of these four duration genres to convey meaning more beautifully and effectively. This article examines the role of these four genres in speed, acceleration, rhythm of the narration and its impact on sense making.Keywords: Narratology, time, Duration, Meaning, Duration Genres, Gerard Genette
-
Pages 63-90Undoubtedly, traditionalism is one of the most important approaches in dealing with Islamic art. Burckhardt, Nasr, Lings and Michon are the traditionalists who have written some of their writings about Islamic art. But between them, the role of the first two characters is more. Burckhardt and Nasr agree with each other in various intellectual foundations such as anthropology, ontology, epistemology, criticism of modernity, defending tradition, and the theory of the transcendental unity of religions. Now, what is the relationship between them in the foundations of Islamic art? Therefore, the purpose of this essay is to compare the views of Burkhardt and Nasr in realm of foundations of islamic art, so as to achieve a deeper understanding of them. The results of this research indicate that based on Genet's theory of transtextuality, Nasr's works can be considered influenced by Burckhardt's works from different aspects. The research is conducted based on library sources, using analytical- descriptive method.Keywords: Burckhardt, Nasr, Genette, Islamic art, comparative study, Transtextuality
-
Pages 91-112
From long before until now, sublimity along with beauty has been used to describe experiences such as infinity, fear, glory, death and etc. Among the scholars who have spoken about the subject of sublimity, Edmund Burke has altered the Western tradition of thought on beauty and sublimity, by distinguishing between the beautiful and the sublime. Kant has also devoted some parts of his book "Critique of Pure Reason" to studying the aesthetic experience of the sublime in an attempt to discover the fundamental foundations of experiencing pleasure and pain. Among contemporary philosophers, “Lyotard”, a French scholar and a prominent figure in postmodern philosophy, took Kant’s doctrine on sublimity and presented a new interpretation of it. He brought/introduced sublimity into the realm of cultural transformations and used it to describe postmodern society and the aesthetic experience of art. According to Lyotard, sublimity as an event can challenge the established linguistic games and break down the common rules and grand narratives of modernity.The present article intends to examine Lyotard’s point of view on sublimity with regard to his interpretation of the artworks of the famous artist Barnett Newman, to reveal the aesthetic aspect of sublime experience in his thoughts. It will also become apparent along the way why Lyotard has been called the sublime philosopher of postmodernity.
Keywords: Lyotard, postmodern, Sublime, Event, art, Barnett Newman -
Pages 113-134This article attempts to examine art as a manifestation of human civilization and also a spiritual reflection of its own time, and in this regard, architecture and urbanism as an art that has been both elitist and deeply popular throughout history due to its functional nature has been emphasized. Since in the art of Iran, especially after Islam, the most perfect period can be considered the Safavid era, in which all arts reached their peak compared to previous and subsequent periods, and according to Hegel’s thought, it can be compared with ancient Greek art that has expressed its message so completely and so harmonized with the world of sensation that it can no longer be achieved today; Therefore, Safavid architecture and urbanism as a manifestation of the spirit of its time and a mirror of Iranian-Islamic culture whose essence is mysticism is specifically the main issue and subject of our study in this article.So by identifying and deciphering the artistic elements of this era in a hierarchical system we are to reveal in this artica the present but hidden meanings of theses arts and reach their ultimate truth, which is showing the movement towards God Almighty in Islamic mysticism. A truth that is manifested by light, patterns and color in the form of portal(Sardar), porch (Eyvan), Mehrab, dome and the small paradise and earthly Paredise of Chaharbagh, which turs the name of human era Safavid into “Allah”.Keywords: Safavid architecture, urban planning, Islamic mysticism, Islamic art, Isfahan school, Meaning, sense or essence
-
Pages 135-151In the new world, metaphysical thinking, that is, conceptual thinking, proposition-oriented, logic-dominated, and as a technical matter, transferable and inter-subjective, has gained complete dominance over the globe, to such extent that the metaphysically obsessed human of our era has lost his familiarity and intimacy with any kind of spiritual knowledge, non-scientific, non-theoretical, non-objective and non-methodical, which was considered as a fundamental part of human experiences in historical theoretical traditions.This is while scientific knowledge which is objective and methodical cognition is not the only form of awareness but forms only a part of the human experience. Alongside scientific knowledge, as emphasized in all historical traditions other than metaphysical ones, spiritual knowledge forms a fundamental and inevitable part of human experiences.From Heidegger’s point of view, metaphysical subjectivism has led to the “homelessness” of modern humans. He refers to art and artistic experience in order to criticize metaphysical subjectivism and detach from it and to show that contrary to metaphysical thinking neither can we reduce the human to a subject (the agent of scientific and theoretical cognition) nor can we consider the world only an object for that subject for cognition purposes nor can we consider subject-object relation i.e., theoretical and scientific relation as the most important relation and the foundation of any kind of relationship between human and the world.This research attempts to show that in Heidegger’s thought by allowing the presence of “absence” in an artistic work the artists are not just preparing the scene for the occurrence of truth for existence but also by making us aware of the distinction between “existence” and “being” detach us from subjectivism which consequently will cause an opening window towards the spiritual matter.Keywords: Heidegger, Spiritual Matter, art, thinking, subjectivism
-
Pages 153-178The primary aim of this article is to examine the conditions, in which the process of imagination unfolds, in order to better understand its authenticity, internal meaning, and essence. In this regard, I will explore the fundamental definitions and theories of imagination from the perspective of the main theorists in this field, particularly within the context of French imagination theories. The concept and definition of imagination will be presented from the viewpoints of theorists such as Henri Corbin, Jean-Paul Sartre, Gaston Bachelard, Gilbert Durand, Jean Borges, and Jacques Lacan. Furthermore, I will demonstrate the connections, similarities, and distinctions among these scholars' views in the terms of imagination and poetics. These thinkers' ideas can be conceptualized as a triangular structure, with each vertex representing a distinct differentiation: one vertex encompasses the concept of consciousness (Sartre), another comprises the concept of individual and collective unconsciousness (Freud and Jung), and the third vertex embodies the notion of spirituality, rooted in a definition derived from Shia Islamic thought, intertwined with a fusion of Western thinking (Henri Corbin). Thus, I aim to review each of these theorists and subsequently highlight the position they have occupied within the domain of imagination. In this respect, the article will address two parallel questions from the viewpoints of the above scholars: according to the theorists, what is the definition of imagination? And how do they define poetics from their respective perspectives? Employing an analytical-descriptive approach, this article seeks to introduce these theoretical frameworks within the domain of imagination studies, thereby bringing the reader's creative imagination closer to the creative imaginative dimensions within the text.Keywords: Imagination, poetics, Jean-Paul Sartre, Carl Gustav Jung, Henri Corbin, Jacques Lacan
-
Pages 179-216Although garden design as one of the most apparent and tangible arts of China, has received worldwide attention, the philosophy behind it, however, is less concerned. Nevertheless, even for those scholars who study the Chinese garden purely from a historical and aesthetic point of view, there has been no doubt for the existence of a profound philosophy as its speculative basis, and nor even any doubt about its being Daoist. This paper tries to represent some features of Daoist thought as manifested in the Chinese garden. Since among the Chinese ways of thinking, Daoism possess an esoteric nature, the philosophy of the Chinese garden must be understood as an esoteric philosophy, a garden that recollecting the Daoist heavenly paradises and following the Daoist sapential principles, aims at celestialization of the qualitative space of terrestrial gardens.Keywords: Garden design, Chinese garden, esoteric art, philosophy of garden
-
Pages 217-238Candelabrum is a tool for creating lightness which was used widely in Islamic art and architecture. One of the most important usages of candelabrum has been hanging in religious place such as mosque and tombs, especially in their altars. Representation of candelabrum in altars according to importance of it in Islamic architecture increases the knowledge about imagination behind using candelabrum in altars. Since candelabrum has lost its usage due to modern luminosity facilities, representation of its role in altars, explain the relation between altar and candelabrum and also importance of this chandelier as a custom symbol. This paper aims to recognize symbolic meanings of candelabrum with descriptive-analytic method and answers this question: why candelabrum has been represented in altar and using of it in altars was based on which symbolic component? Papers findings according to altars ancient background in ancient Iran temples shows altar was a place for manifestations and signs of light like the place of goddess in altar and custom fire in fire temple. Candelabrum in Islamic altars reminds the customs before Islam and correlation between concept and application in ancient Iran which commix with Islamic philosophy, specially light and caused candelabrum to be a manifestation of divine light and symbolic light in altars, according to Islamic values.Keywords: light, Fire, Altar, candelabrum
-
Pages 239-259One of the main concerns of scholars and artists is the use of verses and allegorical stories from the Holy Quran in artistic works. This aspect is extensively examined within the field of dramatic and performance studies, specifically under the title of dramaturgy. Quranic dramaturgy methods are considered important issues. Therefore, this paper aims to focus on the dramaturgy of three periods of the story of Prophet Moses (a) based on a confrontational and paradoxical perspective. The first period of the story of Prophet Moses (a) consists of the birth of Moses (a), Moses (a) and Coptic man, and Moses (a) and Shu'ayb (a). The second period includes the stories of Moses (a) and Aaron, Moses (a) and the magicians, and Moses (a) and the Pharaoh. Finally, the third period encompasses the stories of Moses (a) witnessing God, the calf of the Children of Israel, Moses (a) and Korah (Qārūn), and Moses (a) and Khidr. The findings indicate that the dramaturgy of conflicts presented in the story of Prophet Moses (a) in the Holy Quran enhances the portrayal and creates a stronger connection with the reader. It also plays a fundamental role in explaining the truths and unveiling the profound teachings of the Holy Quran. This approach can be applied in contemporary dramatic and performance productions.Keywords: Quranic dramaturgy, confrontation, Paradox, the story of Prophet Moses (a)
-
Pages 261-283
Heidegger, whose philosophy mainly focused on the question of existence, believed that poetry provided a way out of the metaphysical crisis of modernity. For Heidegger, poetry is the happening of truth, which he refers to as a-lêtheia. Heidegger develops a-lêtheia as the essential strife between world and earth. In Heidegger's terminology, ‘world’' and ‘earth’ refer to the dialectic of presence and absence, which he explored in his essay The Origin of the Work of Art. Heidegger examined this dialectic through the perspectives of both the artist and the audience. As for the audience, the dialectic finds expression for phenomenological interpretation. Heidegger's phenomenological interpretation of Vincent van Gogh’s painting of “A Pair of Shoes” shows such dialectic. Phenomenological interpretation based on the dialectic of presence and absence is the audience’s knowledge, which grows, like the world, from the earth of art and then conflicts with it. ‘She’r e digar , which literally means ‘other poetry’, is a literary movement in contemporary Persian literature containing phenomenological interpretation. Moreover, some poets of this movement, such as Bijan Elahi, Hoshang Azadivar, Hoshang Chalangi, Bahram Ardabili, Mahmoud Shojaei, and Firoz Naji, are acquainted with Heidegger's ideas about poem and truth, as expressed in their speeches and writings. Thus, this paper seeks to explain phenomenological interpretation and compare it with Bijan Elahi’s poems, the leading poet of the movement of She’r e dighar, through a descriptive-analytical method, and based on Heidegger’s thoughts such as poetry, disclosure, truth, and the dialectic of presence and absence.
Keywords: Heidegger, a-lêtheia, Phenomenological Interpretation, She’r e digar, Bijan Elahi
©2000-2024 magiran.com All Rights Reserved.