Journal of Inflammatory Diseases
Volume:8 Issue: 4, 2005

میوه گیاه گشنیز به طور سنتی برای تخفیف درد دندان، بهبود سر درد میگرنی و دردهای رماتیسمی و موارد دیگر به کار می رود.

مطالعه به منظور ارزیابی اثر بی دردی میوه گشنیز و مقایسه آن با مرفین و آسپیرین انجام شد.

در این مطالعه تجربی که در سال 1381 در کرمان انجام شد، عصاره پرکوله و سوکسله میوه گیاه گشنیز با مقادیر مختلف، به صورت داخل صفاقی به موش سوری تزریق شد و اثر ضد دردی آن با آزمون های فرمالین و TF) Tail-Flick)اندازه گیری و با آزمون آماری ANOVA و متعاقب آن Newman-Keuls مقایسه شد.

در آزمون فرمالین، عصاره حاصل از روش پرکوله با دوزهای 25، 50، 100 و 200 میلی گرم بر کیلوگرم قادر به ایجاد اثر ضد دردی معنی دار نسبت به گروه شاهد بود (P<0.01). مقدار 50 میلی گرم بر کیلوگرم عصاره بیش ترین اثر ضد دردی را ایجاد نمود. اثر ضد دردی مرفین 2.5 میلی گرم بر کیلوگرم فقط در محدوده زمانی صفر تا 5 دقیقه در آزمون فرمالین بیش تر از اثر ضد دردی عصاره با دوز 50 میلی گرم بر کیلوگرم (P<0.01) بود و در سایر زمان ها اثر ضد دردی کمتری داشت. اثر ضد دردی آسپیرین با دوز 300 میلی گرم بر کیلوگرم به جز در زمان صفر تا 5 دقیقه در بقیه زمان ها، کمتر از اثر ضد دردی عصاره با مقدار 50 میلی گرم بر کیلوگرم بود (P<0.01). اثر ضد دردی مقدار 50 میلی گرم بر کیلوگرم عصاره در آزمون TF در مقایسه با مرفین 2.5 و آسپیرین 300 میلی گرم بر کیلوگرم در زمان 30 دقیقه پس از تزریق با اختلاف معنی داری کمتر بود (P<0.01) و در بقیه زمان ها اختلاف معنی داری مشاهده نشد.

با توجه به این که پیش درمانی حیوان ها با نالوکسان به جز در زمان 20 تا 25 دقیقه در روش فرمالین، در بقیه زمان ها تغییر معنی داری در اثر ضد دردی عصاره ایجاد نکرد، لذا دخالت گیرنده های اوپیوئیدی در مرحله التهابی محتمل است.

گیاه بومادران جهت درمان بسیاری از عارضه ها مانند اختلال های دستگاه گوارش و زخم های آن قابل استفاده است.

این مطالعه به منظور تعیین اثر عصاره آبی- الکلی گیاه بومادران بر روی زخم معده و کبد موش صحرایی انجام شد.

برای استخراج عصاره گیاه از روش خیساندن استفاده شد و ایجاد زخم معده در موش صحرایی پس از 72 ساعت رژیم گرسنگی تجویز خوراکی 30 میلی گرم بر کیلوگرم سوسپانسیون ایندومتاسین در کربوکسی متیل سلولز %1 صورت گرفت. سپس عصاره هیدروالکلی بومادران روزانه یک بار با مقادیر 125، 250، 500، 1000 و 1500 میلی گرم بر کیلوگرم به مدت 2 هفته به آنها خورانده شد و پس از پایان دوره درمان، حیوان ها را کشته و معده آنها به صورت ماکروسکوپی و میکروسکوپی معاینه شدند. سپس تعداد زخم ها در گروه بدون درمان با گروه هایی که مقادیر مختلف عصاره گیاهی را دریافت کرده بودند، مورد مقایسه قرار گرفت. همچنین از کبد این حیوان ها نیز نمونه برداری شده تا از نظر آسیب شناسی مورد مطالعه قرار گیرد.

تمام مقادیر به کار رفته به طور معنی داری موجب بهبود زخم حاصل از ایندومتاسین شدند (P<0.05). اما سه مقدار 500، 1000 و 1500 میلی گرم بر کیلوگرم عصاره اثر بهتری در درمان زخم داشتند که از این سه، مقدار 500 میلی گرم بر کیلوگرم به عنوان بهترین دوز کاربردی پیشنهاد شد، چرا که هیچ گونه عارضه کبدی ایجاد نکرد. البته مقدار 1000 میلی گرم بر کیلوگرم نیز به خاطر تغییرهای مختصر و قابل برگشت در کبد دوز مطلوبی به نظر می رسد.

گیاه بومادران جهت درمان زخم معده مناسب است.

تحلیل لثه بسیار شایع و از نقطه نظر حساسیت و زیبایی دارای اهمیت است.
مطالعه به منظور بررسی تاثیر فلپ جا به جا شونده تاجی در درمان تحلیل لثه کلاس یک میلر انجام شد.
این کارآزمایی بالینی بر روی 20 دندان دارای تحلیل لثه کلاس یک میلر با حداقل 2 میلی متر ارتفاع تحلیل در سال 1381 در دانشکده دندان پزشکی دانشگاه شهید بهشتی انجام شد. درمان پریودنتال و جراحی CAF بر روی دندان های دارای تحلیل لثه تمام بیماران انجام شد. 3 ماه بعد، اثر جراحی بر روی شاخص ها به کمک پروب ویلیامز، پرگار و کولیس و سطح آن به روش جدید با استفاده از نرم افزار اتوکد، استنت آکریلی و 5 نقطه حاشیه تحلیل لثه محاسبه شد. تغییرات هر یک از شاخص های 5 گانه داخل هر گروه به صورت مقایسه قبل و بعد با آزمون تی زوجی تجزیه و تحلیل شد.
تحقیق روی 2 زن و 5 مرد در سنین 12.25±43.14 انجام شد. میزان کاهش ارتفاع تحلیل 0.82±2.39 میلی متر (%60.8) و میزان کاهش عرض تحلیل 2±2.1 میلی متر (%43.7) بود. حد چسبندگی بالینی به میزان 0.9±2.63 میلی متر (%51) بهبود (Gain) یافت و سطح پوشش یافته ریشه 7±10.4 میلی متر مربع بود. تغییر تمام شاخص های ذکر شده داخل گروه ها (قبل و بعد از عمل جراحی) معنی دار بود. %55 دندان ها با روش CAF بیش از 12.5 میلی متر مربع (دو سوم بیش ترین مقدار) پوشش یافتند.
جراحی CFA به عنوان روشی ساده، کم هزینه و با درد و ناراحتی اندک بعد از عمل جهت درمان تحلیل لثه کلاس یک میلر در دندان های تک ریشه ای توصیه می شود.

سندرم برنارد سولیر بیماری نادری است که کلید تشخیصی آن اثبات عدم حضور کمپلکس غشایی پلاکت Ib/IX با استفاده از روش تجمع سنجی پلاکتی است.
مطالعه به منظور بررسی امکان استفاده از روش فلوسیتومتری پلاکت ها در تشخیص بیماری برنارد سولیر انجام شد.
در سال 1379 در سازمان انتقال خون ایران 15 بیمار مشکوک به سندرم برنارد سولیر به عنوان گروه مورد و بیست فرد سالم به عنوان گروه شاهد و نیز 3 بیمار مبتلا به ITP انتخاب شدند. تحلیل های فلوسیتومتریک برای بررسی حضورGPIbα وGPIIIa بر سطح پلاکت ها با استفاده از آنتی بادی های مونوکلونال کونژگه با FITC انجام شد.
با روش فلوسیتومتری در تمام 15 بیمار مشکوک به برنارد سولیر، نقص در عرضه GPIbα و عرضه طبیعی GPIIIa وجود داشت. عرضه این دو گلیکوپروتئین در تمام افراد گروه شاهد و 3 بیمار مبتلا به ITP طبیعی بود.
فلوسیتومتری روشی سریع، دقیق و مطمئن در تشخیص بیماری سندرم برنارد سولیر است که می تواند در کنار روش اگریگومتری به کار رود.

سرب بر اعضای مختلف بدن از جمله اعصاب مرکزی، محیطی و اتونوم تاثیر سوء دارد و نوروپاتی ناشی از سرب به صورت اختلال حرکتی، افزایش حساسیت به درد، کرامپ عضلانی، ضعف و خستگی زودرس و آتروفی عضلانی دیده می شود.
مطالعه به منظور تعیین ارتباط غلظت سرب خون با یافته های الکترونروگرافیک اعصاب محیطی اندام فوقانی انجام شد.
این مطالعه تحلیلی در سال 1379 بر روی 50 کارگر داوطلب در معرض سرب در تهران انجام شد. پس از حذف افراد ناسالم، شاخص های الکترونروگرافیک شامل سرعت هدایت عصبی، تاخیر هدایت عصبی و دامنه امواج در سه عصب اولنار، رادیال و مدین در 33 کارگر سالم مورد بررسی قرار گرفت. غلظت سرب خون به روش اسپکتروفتومتری جذب اتمی اندازه گیری شد. جهت مقایسه از آزمون های مجذور کای و پیرسون استفاده شد.
میانگین غلظت سرب خون کارگران 27.9±96.7 میکروگرم در دسی لیتر بود. بین سرعت هدایت حسی اعصاب مورد بررسی، تاخیر هدایت عصبی حسی- حرکتی و تاخیر مانده ای و میزان غلظت سرب خون افراد همبستگی معنی دار آماری دیده نشد. ولی بین سرعت هدایت حرکتی عصب مدین و میزان غلظت سرب خون همبستگی آماری معنی دار مشاهده شد (P<0.05).
ارتباط اهمیت داری بین غلظت سرب خون و یافته های الکترونوروگرافی اعصاب اندام فوقانی وجود ندارد. مطالعه ای با حجم نمونه بیش تر یا در نظر گرفتن تمامی تاثیرات نوروتوکسیک سرب پیشنهاد می شود.

اوتیت میانی حاد شایع ترین بیماری دوران کودکی بعد از عفونت تنفسی است. این بیماری می تواند به عوارض متعدد و گاه تهدید کننده حیات منجر شود.
مطالعه به منظور تعیین پاسخ بالینی اوتیت میانی حاد به آنتی بیوتیک های مختلف برای انتخاب بهترین و مناسب ترین آنتی بیوتیک جهت درمان انجام شد.
در این مطالعه 141 کودک کمتر از 3 سال که به علت اوتیت میانی حاد به درمانگاه گوش و حلق و بینی بیمارستان امیرالمؤمنین و مطب خصوصی متخصصین سمنان مراجعه کرده و برای حمله اخیر بیماری آنتی بیوتیک دریافت نکرده بودند، به طور تصادفی به چهار گروه تقسیم شدند و هر گروه تحت درمان با یکی از آنتی بیوتیک های آموکسی سیلین، کوآموکسی کلاو، سفی کسیم و کوتریموکسازول قرار گرفتند. پس از 12 تا 16 روز از شروع درمان، پاسخ بالینی بیمار مورد ارزیابی قرار گرفت و داده ها با آزمون آماری مجذور کای تجزیه و تحلیل شدند.
گروه تحت درمان با کوآموکسی کلاو %86.6، آموکسی سیلین %84.4 سفی کسیم %83.9 و کوتریموکسازول %80.6 از لحاظ بالینی بهبودی داشتند که از لحاظ آماری تفاوت معنی داری بین نسبت بهبودی در چهار گروه فوق وجود نداشت.
به نظر می رسد که استفاده از هر یک از این آنتی بیوتیک ها در درمان اوتیت میانی حاد بدون عارضه، اثربخشی یکسانی داشته باشد.

برنامه ریزی برای ارائه خدمات اساسی بهداشت روان به افراد، نیازمند آگاهی از وضعیت موجود بیماری روانی در جامعه است که با استفاده از پرسش نامه های غربال گری و مصاحبه بالینی ساختار یافته قابل شناسایی است.

مطالعه به منظور بررسی همه گیری شناسی اختلال های روانی در افراد بالاتر از 18 سال مناطق شهری و روستایی استان قزوین انجام شد.

این مطالعه مقطعی در سال 1380 از طریق تکمیل پرسش نامه اختلال های عاطفی و اسکیزوفرنیا (SADS) توسط کارشناس روان شناسی در استان قزوین انجام شد. افراد با روش نمونه گیری تصادفی خوشه ایو سیستماتیک از بین خانوارهای استان انتخاب و در مجموع 354 نفر مورد مطالعه قرار گرفتند. تشخیص اختلال ها بر اساس معیارهای طبقه بندی DSM-IV بود.

شیوع انواع اختلال های روان پزشکی در استان %31.6 بود که این شیوع در زنان %42.2 و در مردان %20.7 بود. اختلال های اضطرابی و خلقی به ترتیب با %20.9 و %4.8 شایع ترین اختلال های روان پزشکی در استان بودند. شیوع اختلال های روان پزشکی در این مطالعه %1.1، اختلال های عصبی- شناختی %2.5 و اختلال های تجزیه ای %2.3 بود. در گروه اختلال های خلقی، افسردگی اساسی با %2.8 و در گروه اختلال های اضطرابی، اختلال فوبی با %8.2 شیوع بیش تری داشتند. در این مطالعه %17.2 افراد مورد مطالعه دچار حداقل یک اختلال روان پزشکی بودند.

نتایج این تحقیق مسوولیت سیاست گذاران و برنامه ریزان بهداشتی استان قزوین و کشور را در رابطه با تدوین برنامه های عملی و اجرایی بهداشت روان بیش از پیش روشن می سازد.

اگر چه در چند سال اخیر مصرف ید ایران به حد کافی رسیده، ولی به طور مشخصی کمتر از کشورهای غربی و امریکا است. برخی مطالعه ها نشان داده اند که میزان ید مصرفی در عود گریوز موثر است.
مطالعه بررسی شیوع عود گریوز، پس از قطع دارو و عوامل همراه با آن انجام شد.
در این مطالعه مقطعی با استفاده از نمونه برداری آسان 204 بیمار مبتلا به گریوز مراجعه کننده به درمانگاه شهر رشت که مدت 12 تا 59 ماه تحت درمان با متی مازول قرار گرفته و عملکرد تیروئید آنها طبیعی شده بود، یک سال پس از قطع دارو از نظر عود پرکاری تیروئید مورد بررسی قرار گرفتند. متغیرهای مورد بررسی شامل سن، اندازه گواتر در زمان شروع و قطع دارو، شدت بیماری (میزان T4)، مقدار دور نگهدارنده و طول مدت مصرف دارو بود. داده ها با استفاده از آزمون آماری t و کای دو تجزیه و تحلیل شدند.
فراوانی عود تا یک سال بعد از قطع داروی ضد تیروئید %44.6 بود. میانگین زمان عود پس از قطع دارو در این تحقیق 7 ماه با دامنه 1 تا 12 ماه پس از قطع دارو به دست آمد. در این مطالعه ارتباط معنی داری بین عود بیماری و جنس، میزان دور نگه دارنده، اندازه گواتر در زمان شروع و قطع دارو، سن، میزان T4 در زمان شروع دارو طول مدت مصرف دارو وجود نداشت.
در بررسی حاضر در مقایسه با کشورهای غنی از ید، طی سال اول پس از قطع داروی ضد تیروئید میزان شیوع عود به طور قابل توجهی کمتر بوده است. این یافته هماهنگ با مطالعه هایی است که میزان ید مصرفی را در عود بیماری گریوز موثر می دانند.

یکی از عوامل تعیین کننده آپگار نوزاد، نوع دارویی است که برای القای بی هوشی مادر هنگام سزارین استفاده می شود.
این مطالعه به منظور مقایسه اثر پروپوفل و نسدونال بر روی آپگار نوزادان هنگام سزارین انجام شد.
در این کارآزمایی بالینی آینده نگر یک سوکور، تعداد 60 بیمار که برای انجام عمل سزارین به بیمارستان کوثر قزوین مراجعه کرده بودند به طور تصادفی به دو گروه 30 نفری تقسیم شدند. جهت القای بی هوشی در یک گروه تیوپنتال 4 میلی گرم بر کیلوگرم و در گروه دیگر پروپوفل 2 میلی گرم بر کیلوگرم تجویز شد. زمان انجام القای بی هوشی تا خروج نوزاد از رحم، زمان برش بر روی رحم تا خروج نوزاد از رحم و آپگار نوزادان در دقیقه اول و دقیقه پنجم بعد از تولد اندازه گیری و ثبت شد. نتایج با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمون آماری مجذور کای مقایسه شد.
میانگین آپگار دقیقه اول در گروه تیوپنتال 0.379±8.83 و در گروه پروپوفل 0.253± 8.93 بود که بین دو گروه از نظر آماری اختلاف معنی داری وجود نداشت. میانگین زمان القای بی هوشی تا خروج نوزاد در گروه تیوپنتال 10.31±6.93 دقیقه و در گروه پروپوفل 2.01±6.83 دقیقه و میانگین زمان برش بر روی رحم تا خروج نوزاد در گروه تیوپنتال 10.31±80.66 ثانیه و در گروه پروپوفول 17.07±80.30 ثانیه بود که بین دو گروه اختلاف معنی داری از نظر آماری وجود نداشت. در هر دو گروه آپگار دقیقه پنجم کلیه نوزادان 10 بود که از نظر آماری اختلاف معنی داری وجود نداشت.
اثر پروپوفل و تیوپنتال بر روی آپگار نوزادان تقریبا یکسان است.

بیماری پرفشاری خون یکی از مهم ترین عوامل خطر بیماری های قلبی- عروقی، شایع ترین عامل بروز نارسایی قلبی، بیماری های عروقی مغز و عامل ایجاد نارسایی کلیه در بسیاری از کشورهاست.

مطالعه به منظور تعیین نگرش پزشکان شهر قزوین در مورد بیماری فشار خون بالا انجام شد.

در این مطالعه مقطعی که در سال 1381 انجام شد، 80 نفر از 419 نفر پزشکان عمومی قزوین به روش تصادفی ساده انتخاب شدند. اطلاعات مورد نظر با استفاده از پرسش نامه روا و پایای تعیین نگرش که توسط سازمان بهداشت جهانی تنظیم شده بود، جمع آوری شد. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمون آماری مجذور کای تجزیه و تحلیل شد.

%73.7 افراد شرکت کننده در مطالعه مرد و %26.3 زن بودند. %55 در گروه سنی 30 تا 40 سال با میانگین سنی 9.7±39 سال بودند. در %46.3 افراد بیش تر از ده سال از زمان فارغ التحصیلی می گذشت. %98.8 پزشکان معتقد بودند که بیماری فشار خون بالا یک مشکل بزرگ سلامتی است و %96.3 به تاثیر پیشگیری اولیه در کاهش ابتلا اعتقاد داشتند. %38.8 فشار خون میلی متر جیوه را به عنوان ملاک درمان در نظر داشتند. در این بررسی بین مدت زمان بعد از فارغ التحصیلی با ملاک درمان و برخورد درمانی در مورد فشار خون های کنترل نشده ارتباط معنی داری مشاهده شد (0.02=p). بین سن با توافق در مورد مفید بودن انجام آزمون های آزمایشگاهی و برخورد درمانی با فشار خون های کنترل نشده ارتباط معنی داری مشاهده شد (0.01=p). بین جنس و نگرش ارتباط معنی داری مشاهده نشد.

به نظر می رسد با گذشت زمان و فاصله گرفتن از آموزش های دانشگاهی، نگرش پزشکان نسبت به درمان فشار خون تغییر می یابد.

زایمان واقعه ای تنش زاست، اضطراب و درد بسیار شدید مادر در این شرایط می تواند عوارض نامطلوبی بر جنین، مادر و روند زایمان بر جای گذارد. پشتیبانی و حمایت مداوم مادر در این شرایط درد و اضطراب را کاهش می دهد و او را در تطابق بهتر با این بحران یاری می نماید.

مطالعه با هدف تعیین تاثیر حمایت روانی، فیزیکی و آموزشی ماما، طی مراحل زایمان بر شدت درد زایمان انجام شد.

در این کارآزمایی بالینی که در بیمارستان 17 شهریور مشهد طی سال 1379 انجام شد، 62 خانم نخست باردار سالم با حاملگی ترم و شروع خود به خودی دردهای زایمانی که در زمان پذیرش اتساع دهانه رحم 2 تا 3 سانتی متر، انقباض هایی با تناوب 5 تا 10 دقیقه به مدت 20 تا 35 ثانیه و پرده های جنینی سالم داشتند به روش تخصیص- تصادفی در دو گروه تجربی و شاهد قرار گرفتند. گروه تجربی از زمان پذیرش تا انتهای مرحله دوم زایمان توسط پژوهشگر و بر اساس فهرست وارسی تنظیم شده در سه حیطه روانی، فیزیکی و آموزشی مورد حمایت قرار گرفتند. گروه شاهد حمایت خاصی دریافت نکردند و تنها اقدام های معمول بخش برای آنها اجرا شد. شدت درد زایمان در هر دو گروه با استفاده از مقیاس دیداری درد مورد سنجش قرار گرفت. داده ها با استفاده از آزمون های آماری تی، فیشر و آنالیز واریانس دو طرفه تجزیه و تحلیل شدند.

میانگین شدت درد در ساعت اول، دوم، سوم و چهارم در گروه تجربی کمتر از گروه شاهد بود. میانگین شدت درد در فاز نهفته و فاز فعال مرحله دوم زایمان در دو گروه اختلاف آماری معنی دار نداشت، اما در گروه تجربی تفاوت میانگین شدت درد زمان پذیرش و طول مرحله دوم پس از حذف اثر عوامل مداخله گر کمتر از گروه شاهد بود (P<0.0001).

با توجه به یافته ها پیشنهاد می شود حمایت مدوام طی مراحل زایمانی به عنوان یک سیستم مراقبتی معمول توسط ماماهای تحصیل کرده اجرا شود.

استفاده از روش فتوآنتروپومتری امکان توصیف اندازه های نسبی آناتومیک- موروفولوژیک ساختمان های مختلف صورت را فراهم می کند. این روش در مطالعه های پزشکی و نیز در مطالعه های مردم شناسی کاربردهای مفیدی دارد.
مطالعه به منظور ارزیابی اعتبار روش فتوآنتروپومتری برای توصیف کمی ساختمان های صورت انجام شد.
در این مطالعه 19 متغیر شامل اندازه گیری های طولی و زاویه ای بر روی عکس های نیم رخ و تمام رخ صورت 100 کودک سالم تهرانی 4 تا 14 ساله مورد بررسی قرار گرفت و شاخص های به دست آمده برای هر متغیر به طور جداگانه ای بر روی نمودار پراکنش ترسیم شد تا پراکندگی اندازه ها و تغییرات سنی آنها به راحتی نشان داده شود. نتایج برای هر متغیر توسط نرم افزار Excel پردازش شد و بر روی نمودار پراکنش خط رگراسیون ترسیم و ضریب همبستگی محاسبه شد. در این مقاله نتایج مربوط به چهار متغیر مطرح شده است.
با افزایش سن ارتفاع بخش میانی صورت افزایش می یابد (0.33=r)، فک بالا برجسته تر می شود (0.42=r)، چانه برجسته تر می شود (0.48=r) و طول شکاف دهان بیش تر می شود (0.26=r).
با استفاده از روش فتوآنتروپومتری می توان اندازه های هنجار (طبیعی) و ناهنجار (غیر طبیعی) ساختمان های صورت را در نژادهای معین انسان و نیز در سندرم هایی که همراه با ناهنجاری های صورت هستند تعیین و برای تشخیص، اصلاح و درمان ناهنجاری ها از آن بهره گرفت.

بیماری های قلبی- عروقی شایع ترین علت مرگ در بیش تر کشورهای جهان و مهم ترین عامل از کارافتادگی محسوب می شود.
مطالعه با هدف تعیین سهم بیماری های قلبی- عروقی از کل مرگ های سال 1381 دانشگاه علوم پزشکی بیرجند انجام شد.
این مطالعه توصیفی- تحلیلی بر روی کلیه متوفیان سال 1381 دانشگاه علوم پزشکی بیرجند انجام شد. اطلاعات بر اساس نظام ثبت مرگ و میر جمع آوری شد و با توجه به کدهای 10-ICD طبقه بندی و آنالیز شد.
بیماری های قلبی- عروقی با %28.8 کل موارد فوت (402 مورد)، اولین عامل مرگ و میر تعیین شد که %55.7 (224 نفر) مرد و %44.3 (178 نفر) زن بودند. میانگین سن هنگام فوت به علت بیماری های قلبی 67.5 سال برآورد شد و تفاوت معنی داری بین میانگین سن هنگام فوت و جنس مشاهده نشد. در گروه سنی 45 تا 64 سال %41 موارد فوت و در گروه سنی 65 سال و بیش تر %35.6 موارد فوت به دلیل بیماری های قلبی- عروقی اتفاق افتاده بود. در زیر گروه بیماری های قلبی- عروقی، سکته قلبی با %39.3، سکته مغزی با %22.6 و فشار خون بالا با %10.4 به ترتیب مهم ترین علل فوت را تشکیل می دادند.
با توجه به این که بیماری های قلبی- عروقی به عنوان اولین علت فوت مطرح هستند، باید به انجام اقدام های پیشگیری و ارائه طرح های کنترل عوامل خطر بیماری های قلبی- عروقی توجه بیش تری نمود.

عقیده بر آن است که دیابت نوع دوم با تاثیر پذیری از عوامل محیطی در افرادی که زمینه ژنتیکی دارند بروز می کند مطالعه ها نشان داده اند که اعضای خانواده بیماران دیابتی خطر بالایی برای ابتلا به دیابت نوع دوم دارند.

مطالعه به منظور بررسی تاریخچه خانوادگی بیماران دیابتی نوع دوم انجام شد.

این مطالعه مقطعی در سال 1380 به صورت تصادفی بر روی 513 بیمار دیابتی نوع دوم مراجعه کننده به مرکز تحقیقات دیابت یزد انجام شد. جمع آوری اطلاعات از طریق مصاحبه و به وسیله پرسش نامه بود. داده ها با استفاده از آزمون مجذور کای تجزیه و تحلیل شدند.

%34.2 بیماران فقط مادر دیابتی و %19.8 فقط پدر دیابتی داشتند. %29.7 بیماران دارای سابقه خانوادگی مثبت در بستگان درجه دو بودند. بستگان درجه دو مادری (خاله، دایی) نسبت به بستگان درجه دو پدری (عمو، عمه) بیشتر به دیابت مبتلا بودند.

سابقه خانوادگی مثبت دیابت در بستگان مادری مهم تر از بستگان پدری است و می توان فرض نمود که توارث دیابت بیشتر از طرف مادر منتقل می شود.

در پرفشاری خون هر چند بالا رفتن فشار خون مهم است، لیکن آسیب ارگان های هدف از جمله چشم مهم تر است. تاثیر فشار خون بر عروق بدن را می توان با افتالموسکپی مستقیم تنها در عروق شبکیه مشاهده و انواع آن را درج بندی نمود.

مطالعه به منظور تعیین شیوع رتینوپاتی هیپرتانسیو در بیماران مبتلا به پرفشاری خون مراجعه کننده به بیمارستان های شهید رهنمون و شهید صدوقی یزد انجام شد.

در این مطالعه توصیفی که از بهمن 1381 تا تیر 82 در بیمارستان های دانشگاه یزد انجام شد، 213 بیمار مبتلا به پرفشاری خون توسط چشم پزشک معاینه افتالموسکوپی شدند و مراحل رتینوپاتی در آنها مشخص شد.

از 213 بیمار مبتلا به پرفشاری خون 95 مرد و 118 زن با دامنه سنی 25 تا 85 سال (میانگین سنی 10.7±64.5)، میانگین مدت زمان تشخیص بیماری 6.3±7.8 و میانگین مدت زمان مصرف داروهای ضدفشار خون 5.5±7.3 سال مورد بررسی قرار گرفتند %39.9 افراد مورد مطالعه دچار رتینوپاتی هیپرتانسیو بودند که میزان ابتلای زنان %45.6 و مردان %33 بود. %47.8 بیماران با سابقه خانوادگی مثبت و %31 بیماران با سابقه خانوادگی منفی پرفشاری خون، دچار رتینوپاتی بودند. %25.3 افراد دارای پرفشاری خون خفیف، %34.5 متوسط و %84.6 افراد مبتلا به پرفشاری خون شدید دچار رتینوپاتی بودند. از نظر طبقه بندی رتینوپاتی، %42.36 افراد مبتلا به رتینوپاتی در مرحله یک، %35.29 در مرحله دو، %20 در مرحله سه و %2.35 در مرحله چهار قرار داشتند. شایع ترین یافته های افتالموسکپیک رتینوپاتی هیپرتانسیو به ترتیب شامل باریک شدن عروق شبکیه (% 35.13)، تقاطع شریانی وریدی (%17.12) و لکه سفید (%9) بودند.

وجود سابقه خانوادگی مثبت پرفشاری خون و ابتلاء دیگر اندام های هدف به عوارض پرفشاری خون بخصوص عارضه مغزی- عروقی از عوامل خطر ابتلا به رتینوپاتی هیپرتانسیو است. تشخیص و کنترل زودرس پرفشاری خون جهت پیشگیری از عوارض چشمی و دیگر عوارض آن ضرورت دارد.

این مقاله به معرفی یک بیمار دچار حاملگی هتروتوپیک می پردازد. بیمار زن 25 ساله ای بود که در پی حاملگی متعاقب مصرف یک دوره کلومی فن با شکایت خون ریزی واژینال به صورت لکه بینی مراجعه کرده بود. سونوگرافی وی سقط فراموش شده 8 هفته ای را گزارش نموده بود. بیمار چند روز بعد دچار علائم شکم حاد شد که این بار بررسی های دقیق تر، تشخیص حاملگی لوله ای علاوه بر سقط فراموش شده را مطرح نمود. بیمار مورد لاپاراتومی و همچنین کورتاژ قرار گرفت و گزارش آسیب شناسی نیز این دو حاملگی همزمان را تایید کرد.
طی سالیان اخیر از روش های کمک باروری و تحریک تخمک گذاری، این نوع حاملگی نادر شیوع بیش تری پیدا کرده است. بنابراین در مواردی که نشانه هایی دال بر یک حاملگی نابجا وجود دارد، علی رغم وجود مدارک مبنی بر حاملگی طبیعی داخل رحم، حاملگی هتروتوپیک نباید از نظر دور بماند.

سندرم بک ویت ویدمن (BWS)، اختلال رشد مادرزادی با علت ناشناخته است که با برخی از اختلال های ژنتیکی ارتباط دارد. شیوع این بیماری یک در هر پانزده هزار تولد زنده و مرگ و میر بیماران حدود %20 است که بیش تر به علت عوارضی مانند نارسی، امفالوسل، ماکروگلوسی، هیپوگلیسمی نوزادی و به ندرت کاردیو میوپاتی است. اساس تشخیص آن وجود حداقل دو معیار اصلی و یک معیار فرعی است. در این مقاله یک نوزاد 7 ساعته با امفالوسل، ماکروگلوسی و هیپوگلیسمی دیررس نوزادی معرفی می شود که پس از مطرح شدن تشخیص BWS تحت ترمیم نقص جداره شکم، اصلاح هیپوگلیسمی و سونوگرافی کامل شکم برای بررسی تومورهای امبریونال قرار گرفت و اندازه گیری انسولین سرم و اسکن ایزوتوپ برای بررسی پانکراس و تشخیص علت هیپوگلیسمی بیمار پیشنهاد شد.

به منظور تعیین میزان آگاهی کارورزان پزشکی درباره احیای قلبی- ریوی این مطالعه در سال 1380 انجام شد و در آن پرسش نامه ای با 24 سؤال تهیه و بین 69 کارورز که دوره کارورزی خود را در بخش های اورژانس و قلب می گذراندند، توزیع شد که در شرایط یکسان پاسخ دادند. کارورزان به طور متوسط به %47 سؤال ها پاسخ درست داده بودند. درضمن اختلاف معنی داری بین نمره کسانی به بخش قلب یا اورژانس را گذرانده بودند با کسانی که نگذرانده بودند، وجود نداشت. نمره های کارورزان ترم های اول، دوم و سوم هم اختلاف نداشتند. نتیجه این که کارورزان، دوره خود را در حالی شروع می کنند که اطلاعاتی کافی از احیای قلبی- ریوی ندارند و اطلاعاتشان در طول دوره اضافه نمی شود.