مجله زنان مامائی و نازائی ایران
سال هشتم شماره 1 (بهار و تابستان 1384)

این مطالعه به منظور مقایسه هسیتروگرافی و اندوسکوپی ژنیکولوژی (هیستروسکوپی - لاپارسکوپی) انجام شده است.
مطالعه ما از نوع مطالعات مقطعی می باشد که بر روی 90 بیمار مراجعه کننده به بیمارستان رسول اکرم رسیده است و شامل بیماران در سنین باروری است که به علت سقط یا ناباروری تحت بررسی قرار گرفته بودند و برای هر یک از بیماران، دو روش تشخیصی هیستروگرافی و اندوسکوپی انجام گرفته بود. سقطها همه خود به خود صورت گرفته بود و هیچ عامل اتیولوژیکی برای سقط شناسایی نگردید.
در 11 مورد (12.2 درصد) عدم تطابق بین یافته های هیستروگرافی و هیستروسکوپی - لاپاراسکوپی در تشخیص ناهنجاری های رحمی مشاهده گردید. 9 مورد از این بیماران (81 درصد) در اندوسکوپی به عمل آمده دارای دیواره داخل رحمی کامل یا ناکامل بودند که در حین انجام هیستروسکوپی برای آنها رزکسیون دیواره داخل رحمی انجام شد، اما نمای هیستروگرافی آنها در 3 مورد (33 درصد) رحم قوسی، در 2 مورد (22 درصد) رحم دو شاخ، در 3 مورد (33 درصد) رحم طبیعی و در 1 مورد (11 درصد) رحم دوشاخ بود. یک مورد در اندوسکوپی به عمل آمده دارای نمای رحمی دو شاخ بود که در هیستروگرافی تک شاخ گزارش شده بود و یک مورد در اندوسکوپی نمای رحمی طبیعی و در 1 مورد (11 درصد) رحم دو شاخ بود. یک مورد در اندوسکوپی به عمل آمده دارای نمای رحمی دو شاخ بود که در هیستروگرافی تک شاخ گزارش شده بود و یک مورد در اندوسکوپی نمای رحمی طبیعی داشت، در حالی که در هیستروگرافی رحم دارای حالت تی شکل بود.
با توجه به اینکه تشخیص ناهنجاری های رحمی بر نوع درمان اثرات مشهودی دارد و در صورت تشخیص دیواره داخل رحمی عمل جراحی الزامی می گردد و با توجه به اینکه در مطالعه ما نیز در 9 بیمار با گزارش اندوسکوپی دیواره داخل رحمی، عمل جراحی انجام شد، بررسی و مقایسه روش های تشخیصی الزامی به نظر می رسد.

هدف از این مطالعه بررسی علل مراجعه هزار بیمار به درمانگاه پستان است تا تعداد افراد مراجعه کننده جهت غربالگری سرطان پستان مشخص شود.
این یک مطالعه توصیفی مقطعی و آینده نگر است که طی مدت دو سال (82-1380) در محل درمانگاه پستان مرکز پزشکی بیمارستان قائم روی هزار زن مراجعه کننده به این مرکز انجام شد. ابزار مطالعه پرسشنامه هایی حاوی اطلاعاتی شامل سن، علت مراجعه، وضعیت باروری، روش های پیش گیری از حاملگی و سابقه سرطان پستان و سرطانهای مرتبط با آن در فرد و فامیل وی بود. سپس اطلاعات حاصله با استفاده از روش های آماری T-student، Chi – square و نرم افزار Excel مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
سن متوسط بیماران 40 سال بود. علت مراجعه بیماران در 54.3% درد، 36.8% توده و 12.7% ترشح پستان بود. و در 15.3% جهت معاینه و غربالگری سرطان پستان مراجعه کرده بودند. مصرف قرص ضد حاملگی در 13.2% افراد وجود داشت. رابطه ای بین سابقه مصرف قرص و ابتلا به سرطان پستان پیدا نشد. میانگین طول مدت مصرف قرص ضد حاملگی چند ماه تا چندین سال بود. بیماران با درد پستان بیشتر به ویتامین E پاسخ دادند. در بیماران با شکایت توده پستانی بعد از جراحی 0.7% مبتلا به سرطان پستان بودند. افراد مراجعه کننده با ترشح غیر طبیعی 9.6% موارد TSH و پرولاکتین غیر طبیعی داشتند. در مراجعین جهت غربالگری سرطان پستان در 13% موارد توده وجود داشت. ماموگرافی در 45% این افراد درخواست شده بود که 7.2% نتایج غیر طبیعی داشتند.
شایع ترین علت مراجعه بیماران به درمانگاه پستان درد پستان بود.

از آن جایی که PH شریان نافی نوزادان بسیار دقیق تر از نمره آپگار وضعیت سلامتی توزاد را پیش گویی می کند، این تحقیق در جهت تعیین اثر اپی زیوتومی بر آپگار و نیز PH شریان نافی نوزادان انجام شد.
این تحقیق به روش توصیفی بالینی و از نوع مقایسه موردی - شاهدی بر روی 300 زایمان بدون عارضه در حاملگی اول و دوم با سن جنین 37 تا 42 هفته در بیمارستان مهدیه تهران انجام شد، زائو ها پس از انتخاب تصادفی به دو گروه شاهد و تجربی تقسیم شدند. PH شریان نافی و نیز آپگار دقایق اول و پنجم نوزادان در دو گروه مشخص و توسط آزمون Mann withney مقایسه شدند.
از 300 مورد زایمان واژینال در 140 مورد (49%) آنها اپی زیوتومی انجام شد. بین متوسط وزن و جنس نوزادان در دو گروه تفاوت واضحی وجود نداشت. آپگار تمام نوزادان بالاتر از 7 بود متوسط PH شریانی نوزادان در گروه شاهد (بدون اپی زیوتومی) بیشتر از گروه تجربی (اپی زیوتومی) بود (7.24 در برابر 7.21). هم چنین تعداد PH های کمتر از 7.2 در گروه اپی زیوتومی بیشتر و اختلاف معنی دار بود(P=0.001).
با توجه به نتایج فوق ما معتقدیم در یک زایمان بدون عارضه اپی زیوتومی به طور معمول جهت پیش گیری از صدمات زایمانی نوزادان لازم نمی باشد.

پیلونفریت حاد یکی از شایع ترین علل بستری زنان باردار می باشد و آمپی سیلین مدتها به عنوان درمان اولیه در این زمینه استفاده شده است، اما اکنون مکررا با ایجاد سوشهای مقاوم باکتری ها نسبت به این آنتی بیوتیک رو به رو هستیم و هدف از این مطالعه تعیین میزان مقاومت دارویی به آمپی سیلین وریدی در بیماران مبتلا به پیلونفریت حاد بارداری بود.
این مطالعه بر روی 74 زن باردار که در مدت یک سال (79-1378) در بخش زنان بیمارستان امام رضا (ع) شهرستان مشهد با تشخیص پیلونفریت حاد بستری شده بودند انجام شد. برای تمام بیماران آمپی سیلین وریدی با دوز یک گرم هر 6 ساعت پس از انجام تجزیه و کشت ادرار تجویز شد. پاسخ بالینی پس از 72 ساعت بررسی شد و با نتایج اولین کشت ادرار مقایسه گردید.
شایع ترین عامل بیماری زا (ژرم پاتوژن) E.coli بود. (79.4 درصد). در بررسی آزمایشگاهی کشت و آنتی بیوگرام 88.2 درصد مقاومت به آمپی سیلین وجود داشت ولی در بررسی بالینی 43.2 درصد بیماران به آمپی سیلین مقاوم بودند. میزان مقاومت آزمایشگاهی و بالینی در این مطالعه اختلاف معنی دار داشتند (p=0.03).
همانند سایر مطالعات و البته با تاکید بیشتر می توان نتیجه گرفت که آمپی سیلین به تنهایی جهت درمان تجربی پیلونفریت حاد بارداری مناسب نبوده و کافی نیست و در صورت مصرف می بایست یک آمینوگلیکوزید را با آن همراه کرد.

تهوع و استفراغ بعد از عمل (PONV) از مشکلات و شکایات شایع بیماران است. بی هوشی با پروپوفول از روش های شناخته شده برای پیش گیری از عارضه فوق است.
مطالعات زیادی مبنی بر کاهش PONV به دنبال مصرف دگزامتازون وجود دارد. نظر به این که گزارشات کمی مبنی بر تاثیر همراهی دو داروی دگزامتازون و پروپوفول در پیشگیری از این عارضه در عمل دیلاتاسیون و کورتاژ انجام شده بر آن شدیم این مطالعه را انجام دهیم.
در این مطالعه آینده نگر، تصادفی، دوسوکور، 202 بیمار کاندید عمل دیلاتاسیون و کورتاژ را که در 4 گروه، دارونما و دگزامتازون با سه دوز 4 و 16 میلی گرم تقسیم شدند بررسی کردیم. اساس بی هوشی در تمام بیماران پروپوفول بود و دگزامتازون بلافاصله قبل از القا بی هوشی به صورت داخل وریدی تزریق شد. حوادث تهوع دار (شامل تهوع و استفراغ) و عوارض احتمالی داروها نیز ارزیابی شد. برای تخمین حجم نمونه از آزمون کای اسکوار با ضریب اطمینان (β=0.2, α=0.05)%95 استفاده شد.
تعداد بیمارانی که طی 24-0 ساعت بعد از بی هوشی بدون هر حادثه تهوع زا (نه تهوع نه استفراغ) بودند در گروه پلاسیو 78.4% و در گروه دگزامتازون 4 میلی گرم 81.1% و در گروه دگزامتازون 8 میلی گرم 90.0% و در گروه دگزامتازون 16 میلی گرم %95.8 بود. هیچ حادثه بالینی مهمی در هیچ گروهی دیده نشد.
دگزامتازون با دوز 8 میلی گرم یک ضد تهوع موثر طی 24-0 ساعت بعد از بی هوشی برای پروپوفول در اعمال دیلاتاسیون و کورتاژ جهت ختم حاملگی است. افزایش دوز به 16 میلی گرم فایده بیشتری برای بیمار به همراه ندارد.

پارگی زودرس پرده ها که در 10-5% حاملگی ها اتفاق می افتد اثرات سوء مختلف در حاملگی نارس و رسیده دارد که یکی از مهمترین آنها کندگی زودرس جفت با شیوع 7-4% است. در این صورت عوارض به مراتب بیشتر می شود. هدف از این تحقیق بررسی همراهی این دو عارضه در 518 بیمار مبتلا به پارگی کیسه آب مراجعه کننده در طی یک سال به زایشگاه بیمارستان قائم (عج) است.
بررسی آینده نگر جهت مطالعه همراهی بین پارگی زودرس پرده ها و کندگی زودرس جفت در بیماران مراجعه کننده در طی یک سال 518) نفر) و سن حاملگی 42-20 هفته صورت گرفت.
بیماران مذکور از نظر عواملی مانند: افزایش درجه حرارت، فاصله بین پارگی پرده ها و ایجاد کندگی جفت میزان فشار خون، تعداد زایمان، درصد کندگی جفت و روش ختم حاملگی مورد ارزیابی قرار گرفتند که نتایج گزارش شده است.
در 518 بیمار با پارگی کیسه آب، 25 مورد کندگی جفت اتفاق افتاد (4.8%)، درصد بیشتر حاملگی ها نارس بود (84%)، زمان پارگی کیسه آب و کندگی جفت با شیوع بیشتر در 48-24 ساعت اول بود (48% موارد)، بیشترین درصد کندگی جفت 10% بود (60% موارد) و فقط در 8% موارد بیش از 50% جفت جدا شد. 32% بیماران افزایش متوسط فشار خون داشتند. در 48% موارد حاملگی به روش سزارین ختم شد و در 565 موارد زجر جنینی وجود داشت.
با توجه به بدتر شدن عوارض مادر و جنین در صورت همراه شدن PROM و کندگی زودرس جفت با هم، توجه دقیق جهت تشخیص زودرس کندگی جفت در بیماران مبتلا به پارگی پرده ها خصوصا در موارد پارگی های طول کشیده و یا پارگی های ناگهانی و ایجاد تصمیم صحیح و به موقع برای بیماران بسیار سودمند خواهد بود.

خون ریزی غیر طبیعی رحمی جزو شکایات شایع خانم ها در همه سنین می باشد اما علل ایجادکننده و الگوی آن در گروه های سنی مختلف متفاوت است.
روش کار و در این مطالعه توصیفی و مشاهده گر 225 خانم مراجعه کننده به درمانگاه تخصصی زنان طی 6 ماه از نظر داده های فردی و نتایج معاینات بالینی و آزمایشات و سونوگرافی ها مورد مشاهده و ثبت اطلاعات قرار گرفتند.
صرف نظر از موارد حاملگی و عوارض ناشی از آن، علل شایع ایجادکننده خون ریزی غیر عادی در گروه های سنی نوجوانان، باروری، حوالی یائسگی و پس از یائسگی به ترتیب به صورت: عدم تخمک گذاری، عفونتها و آتروفی آندومتر به دست آمد. الگوی شایع خون ریزی غیر طبیعی نیز در گروه های فوق به ترتیب به صورت: الیگومنوره، منومتروراژی و لکه بینی غیر قابل انتظار بود. یافته های این تحقیق تقریبا مشابه سایر تحقیقات می باشد و در کنار هدف اصلی، میزان کارآیی سونوگرافی و آزمایشات پاراکلینیک نیز بررسی شده است.

مقایسه مقدار پروتئین نمونه ادرار 2 ساعته و 24 ساعته در بیماران بستری مشکوک به مسمومیت حاملگی به منظور جایگزینی جمع آوری ادرار 24 ساعته با جمع آوری ادرار 2 ساعته.
مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی (Cross-sectional) و در 26 خانم مشکوک به مسمومیت حاملگی که دارای یک نوبت دفع پروتئین از ادرار (پروتئینوری) حداقل +1 در تست نواری و? 140.90 فشارخون بودند، انجام شد. نمونه ها در 24 ساعت به ترتیب زیر جمع آوری شد:در ابتدا نمونه 2 ساعته و بعد نمونه 22 ساعته ادرار در 2 ظرف جداگانه جمع آوری شدند. پس از سنجش پروتئین نمونه 2 ساعته و مخلوط کردن 2 نمونه و سنجش پروتئین 24 ساعته ارتباط بین نتایج دو گروه با روش Pearson''s correlation مقایسه شد.
26 بیمار وارد مطالعه شدند، دفع پروتئین از ادرار در 16 نفر خفیف و در 2 نفر شدید و 8 نفر بدون دفع پروتئین از ادرار بودند. ارتباط واضحی بین پروتئین ادرار 2 ساعته و میزان پروتئین ادرار 24 ساعته وجود داشت (ضریب همبستگی pearson: r=0.86، p=0.002).
با استفاده از نقطه برش 0.015? بر حسب گرم، در نمونه 2 ساعته، حساسیت، ویژگی، ارزش اخباری مثبت و ارزش اخباری منفی به ترتیب: 77.8%، 87.5%، 93.3% و 63.3% بود.
نتایج بررسی میزان کلی پروتئین نمونه 2 ساعته مشابه بررسی میزان پروتئین نمونه 24 ساعته در خانمهای مبتلا به مسمومیت حاملگی است و می تواند جایگزین ارزیابی دفع پروتئین از ادرار نمونه 24 ساعته ادرار در خانمهای مبتلا به مسمومیت حاملگی شود. آزمایش 2 ساعته روشی آسان تر، سریع تر و ارزان تر برای تشخیص و درمان مسمومیت حاملگی خواهد بود.

خون ریزی پس از زایمان به دنبال آتونی رحم یکی از علل ناخوشی و مرگ و میر مادران می باشد. اکسی توسین پروفیلاکسی بعد از تولد جنین یا خروج جفت تا حدود 40 درصد خون ریزی پس از زایمان را کاهش می دهد. نتایج مطالعات نشان می دهد تجویز اکسی توسین قبل از خروج جفت در مقایسه با بعد از خروج جفت سبب کاهش خون ریزی بعد از زایمان و کاهش طول مرحله سوم زایمان شده است. هدف اصلی مطالعه، مقایسه تجویز اکسی توسین قبل و بعد از خروج جفت در پیش گیری از خون ریزی بعد از زایمان می باشد.
نوع مطالعه کارآزمایی بالینی می باشد. خانم های حامله مراجعه کننده جهت زایمان طبیعی به طور تصادفی انفوزیون 20 واحد اکسی توسین در 500 cc سرم رینگر بلافاصله بعد از خروج شانه قدامی یا بعد از خروج جفت دریافت نمودند. کنترل مرحله سوم زایمان برای تمام بیماران یکسان بود. افرادی که سزارین قبلی، حاملگی چند قلویی، خون ریزی حین زایمان یا خون ریزی های نامرتب داشتند از مطالعه حذف شدند.
از مجموع 70 بیمار، 35 نفر در گروه قبل از خروج جفت و 35 نفر در گروه بعد از خروج جفت مورد مطالعه قرار گرفتند. دو گروه از نظر متغیرهایی مثل سن حاملگی، سن مادر، وزن جنین، طول زایمان، تعداد حاملگی و سابقه خون ریزی بعد از زایمان مشابه بودند، ولی از نظر خون ریزی پس از زایمان تفاوت آماری معنی داری داشتند 19±22 ml) در مقایسه با(127±50 ml. هم چنین دو گروه از نظر طول مرحله سوم زایمان دارای تفاوت آماری معنی داری می باشد. (2±4 دقیقه در مقایسه با 1±7 دقیقه). ولی دو گروه از نظر شیوع احتباس جفت تفاوت آماری معنی داری نداشتند.
با تجویز پروفیلاکسی اکسی توسین قبل از خروج جفت میزان خون ریزی بعد از زایمان و طول مرحله سوم زایمان در مقایسه با تجویز دارو بعد از خروج جفت به طور معنی داری کاهش یافته است.

روش ترمیم اپی زیوتومی و نوع نخ بخیه، علاوه بر وسعت زخم، بر شدت عوارض اپی زیوتومی موثرند. درد ناشی از اپی زیوتومی می تواند بر روابط زن با همسر و فرزندش و برداشت مادر از زایمان طبیعی تاثیر منفی داشته باشد. در این راستا پژوهشی با هدف مقایسه شدت درد در دو روش ترمیم اپی زیوتومی با بخیه پوستی و بدون آن در خانم های نخست زا انجام گردید.
روش کار و در این کارآزمایی بالینی 54 خانم نخست زای سالم با حاملگی ترم و زایمان طبیعی با یک اپی زیوتومی بدون گسترش و بدون همراهی با پارگی پرینه، به روش تخصیص تصادفی، در دو گروه آزمون و شاهد قرار گرفتند. در گروه آزمون پس از ترمیم مخاط واژن و عضله و فاسیای سطحی، پوست جداگانه بخیه زده نمی شد اما در گروه شاهد، پوست نیز با بخیه های منقطع ترمیم می گردید. در هر دو گروه شدت درد پرینه توسط مقیاس دیداری درد در طی 24 ساعت اول و روزهای پنجم، دهم و بیست و یکم پس از زایمان ارزیابی گردید. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از آزمونهای تی، من ویتنی ولگای خطی و آنالیزواریانس دو طرفه استفاده شد.
شدت درد پرینه در دو گروه آزمون و شاهد در 24 ساعت اول (p<0.0001) و روزهای پنجم (p<0.0001)، دهم (p<0.0004) و بیست و یکم (p<0.0018) پس از زایمان در گروه آزمون کمتر از گروه شاهد بود. درصدبهبودی زخم در دو گروه یکسان بود.
ترمیم اپی زیوتومی بدون بخیه پوستی، درد پرینه پس از زایمان را کاهش می دهد. هم چنین مضرات قابل توجهی مانند عفونت و گسستگی زخم را به دنبال ندارد.

این تحقیق شیوع سزارین و علل آن را در استان کهگیلویه و بویراحمد مورد بررسی قرار می دهد تا بر اساس آن بتوان جهت انجام زایمان ایمن برنامه ریزی نمود.
این مطالعه یک بررسی مقطعی و توصیفی - تحلیلی بود، جمعیت آماری در این مطالعه 7649 نفر و نمونه مورد مطالعه معادل جمعیت آماری و به صورت تمام شماری بود و تکمیل پرسش نامه از 7649 مادری که برای انجام زایمان به زایشگاه های بیمارستان های استان مراجعه کرده بودند انجام گرفت. پس از جمع آوری اطلاعات از طریق پرسش نامه و پرونده بیماران، داده ها از طریق آمار توصیفی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
نتایج بررسی نشان داد که تعداد کل زایمان در این استان طی یک سال 7649 مورد بود که 66.94 درصد زایمانها طبیعی و 32.92 درصد به صورت سزارین 14 درصد با وسایل فورسپس و واکیوم بوده است در این مطالعه 70 درصد زنان سزارین شده را زنان اول زا و دوم زا به خود اختصاص دادند تعداد 42% از زنان چندزا بعد از زایمان لوله های رحمی آنها بسته شد. و هم چنین شایع ترین علت سزارین به ترتیب شامل سزارین قبلی (%25.10)، دیسترس جنینی (22.16%)، انتخابی (11.68 درصد)، نمایشهای غیر سر (11.44 درصد)، بیماری های مادر (10.52 درصد) بوده است.
این مطالعه نشان داد میزان شیوع سزارین نسبت به استاندارد جهانی بالاست (32.92 درصد).

پرولاپس دهانه رحم در حاملگی ناشایع می باشد. در مقالات کمتر از 245 مورد از آن گزارش شده است. تنها 5 مورد آن بعد از سال 1986 می باشد.
معرفی بیمار: در این مقاله دو خانم با پرولاپس دهانه رحم در سه ماه دوم و سوم حاملگی معرفی می شوند. هر دو بیمار با دهانه رحم مختنق به مرکز ما ارجاع داده شده بودند. علی رغم درمان های نگهدارنده هر دو دچار زایمان زودرس شدند. یکی از بیماران مبتلا به سپتی سمی شد.
موفقیت در درمان پرولاپس دهانه رحم طی حاملگی بستگی به تشخیص زودرس قبل از حاملگی دارد و اقدامات درمانی نگهدارنده در طی حاملگی همیشه موفقیت آمیز نمی باشد.

تعیین میزان اثر کاهش ذخیره تخمدان در ایجاد سقط مکرر توجیه نشده.
از میان 116 بیمار مراجعه کننده به علت سقط مکرر به بخش زنان بیمارستان قائم (عج) پس از بررسی علل سقط، تعداد 25 زن با تشخیص سقط مکرر توجیه نشده به عنوان گروه کنترل و تعداد 25 زن با سابقه حاملگی طبیعی به عنوان گروه شاهد انتخاب شدند. میانگین سنی، طول سن قاعدگی، سابقه نازائی و اندازه گیری FSH و E2 در روز سوم دوره ماهانه در تمام آنها بررسی شد و نتایج با یکدیگر مقایسه شد.
میزان FSH یا E2 سرم در روز سوم دوره ماهانه در زنان با شکایت سقط مکرر توجیه نشده بالاتر از گروه کنترل بود (60% در مقابل 16%)،P<0.005. سایر معیارهای مورد بررسی در میان دو گروه تفاوت مشخصی نداشت.
میزان FSH و E2 روز سوم دوره ماهانه در زنان با شکایت سقط مکرر توجیه نشده بالاتر از زنان با سابقه حاملگی طبیعی بود. بنابراین کاهش ذخیره تخمدانی ممکن است در سقط مکرر دخالت داشته باشد و بایستی به عنوانی قسمتی از ارزیابی این گونه بیماران مدنظر قرار گیرد.

منظور از این مطالعه، بررسی بیماران حامله به دنبال جراحی قلب باز بوده و هم چنین به بررسی عواقب آن برای مادر و جنین می پردازد.
در این مطالعه، عوارض ناخواسته را در 14 بیمار حامله که در یک دوره سه ساله در بیمارستانهای دانشگاهی مشهد تحت عمل جراحی قلب باز قرار گرفتند بررسی کردیم. متغیرها شامل موارد ذیل بود:سن، تعداد زایمان، سن حاملگی، سابقه جراحی قلبی و مصرف داروهای قلبی، عوارض قلبی طی حاملگی، اندیکاسیونهای جراحی قلبی، مرگ و میر و عوارض مادر و جنین به دنبال جراحی قلب باز.
متوسط سن و سن حاملگی به ترتیب 38.4 سال و 17.28 هفته بود. اغلب بیماران (71.42 درصد) چند زا و در کلاس NYHA بالای III (85.70 درصد (قرار داشتند. طی حاملگی 71.42 درصد بیماران علایمی از نارسایی قلبی را از خود نشان داده و 64.28 درصد آنها فیبریلاسیون دهلیزی داشتند. تمام بیماران به صورت اورژانس تحت عمل قرار گرفتند. مرگ و میر مادر و جنین به دنبال عمل به ترتیب 35.71 و 78.57 درصد بود.
جراحی قلب باز طی حاملگی همراه با مرگ و میر بالای مادر و جنین می باشد. چنین حاملگی هایی نیازمند همکاری دقیق بین متخصصین زنان، قلب، بیهوشی و جراحی قلب می باشد. به منظور حصول بهترین نتیجه، در صورت امکان بهتر است جراحی تا زمان زایمان به تعویق و زمانی انجام گیرد که اندیکاسیون قطعی برای آن وجود داشته باشد. مطالعه حاضر نشان می دهد جراحی اورژانس، کلاس NYHA بالا، فیبریلاسیون دهلیزی، بیماری قلبی کنترل نشده و شرایط بد اقتصادی - فرهنگی منجر به عواقب بد مادر و جنین خواهد شد.

ارزیابی ترشح نوک پستان بر اساس یافته های بالینی.
تمام اطلاعات جمع آوری شده از بیمارانی که به علت ترشح نوک پستان در فواصل زمانی بین سال های 1380-1370 به بخش جراحی بیمارستان امام رضا (ع) معرفی شده بودند، مورد بررسی قرار گرفتند.
شایعترین علت ترشح نوک پستان در این مطالعه اتساع مجاری و ندولاریته نسج پستانی بود که در حدود 73% یا سه چهارم علل را شامل می شد. شایع ترین سن بیماران 40-30 سال بود. از 249 بیمار 10 بیمار (5%) همراه با ترشح نوک پستان سرطان داشتند.
شایع ترین علت ترشح نوک پستان اتساع مجاری پستانی و ندولاریته نسج پستانی است (73%) ترشح نوک پستان یک علامت شایع در سرطان پستان نمی باشد. در این بیماران در صورتی که سرطان داشته باشند اغلب در معاینه فیزیکی توده یا سایر علایم سرطان مشاهده خواهد شد.