نشریه کومش
سال ششم شماره 3 (پیاپی 17، بهار 1384)

بیماری دیابت شیرین به عنوان یک بیماری مزمن مهم در تمام کشورها تلقی می گردد. دیابت امید به زندگی را به یک سوم کاهش می دهد. شیوع ناتوانی در این بیماران دو تا سه برابر افراد معمول جامعه می باشد. عوارض مزمن میکرو و ماکروواسکولار دیابت مثل رتینوپاتی، نوروپاتی، نفروپاتی و کاردیوپاتی مسئول بروز اکثریت مرگ و میر و صدمات ناتوان کننده زندگی به شمار می روند. این مطالعه به منظور بررسی تاثیر الگوی حساس سازی بر میزان قند و هموگلوبین گلیکوزیله در بیماران دیابتی انجام شد.

پژوهش حاضر یک مطالعه نیمه تجربی است. در این مطالعه تعداد 74 بیمار دیابتی نوع دوم، مراجعه کننده به کلینیک بیمارستان امام رضا (ع) شهر ارومیه شرکت داشتند؛ که با روش تخصیص تصادفی به دو گروه آزمون و شاهد تقسیم و سپس الگوی مراقبت پی گیر در گروه آزمون به مدت سه ماه اجرا و میزان قند خون در سه نوبت و هموگلوبین گلیکوزیله قبل و بعد از مداخله در دو گروه اندازه گیری شد.

میانگین قند خون ناشتای بیماران گروه آزمون در 3 بار اندازه گیری در حین مداخله به ترتیب برابر با 59/171، 18/161 و 45/142 و در گروه شاهد به ترتیب برابر با 91/172، 48/179 و 97/179 میلی گرم در دسی لیتر می باشد. آزمون آنالیز واریانس در اندازه گیری های مکرر نشان دهنده ارتباط معنی دار در زمان های مختلف در دو گروه می باشد. میانگین هموگلوبین گلیکوزیله گروه آزمون قبل از مداخله، 31/9 و بعد از مداخله 46/8 درصد کاهش یافته است. این میزان در گروه شاهد، قبل از مطالعه 7/9 و بعد از مداخله به 1/10 درصد افزایش یافته است. آزمون آماری تی زوجی با 00/P=0 ارتباط معنی دار آماری را نشان می دهد.

با توجه به یافته های فوق می توان نتیجه گرفت که اجرای الگوی مراقبت پی گیر با کاهش قند خون و هموگلوبین گلیکوزیله بیماران دیابتی در ارتباط است؛ بنابراین با اجرای این مدل در مورد بیماران دیابتی مزمن می توان، میزان قند خون و هموگلوبین گلیکوزیله را که مهم ترین شاخص های دیابت تلقی می گردند کنترل نمود.

بررسی وضعیت تغذیه در دوران نوجوانی به دلیل وسعت تغییرات فیزیکی و رفتاری در این دوران، از اهمیت به سزایی برخوردار است. سوتغذیه اعم از چاقی، لاغری، اضافه وزن و کوتاه قدی تغذیه ای در دوران نوجوانی در تعیین شاخص های مرگ و میر و نوع بیماری در دوران بزرگسالی موثر است. بسیاری از مطالعات عواملی مثل فعالیت بدنی را به علت سوخت انرژی اضافی دریافتی و ایجاد عادات غذایی مناسب با وضع تغذیه مرتبط دانسته اند؛ هم چنین در بسیاری از بررسی ها به اهمیت و نقش نگرش های تغذیه ای بر روی رفتارها و عملکردهای تغذیه ای اشاره شده است. از آن جایی که اطلاعات کافی در زمینه وضع تغذیه نوجوانان دبیرستانی شهر سمنان در دسترس نبود، لذا این مطالعه با هدف تعیین وضع تغذیه و ارتباط بین فعالیت بدنی و نگرش تغذیه ای با صدک نمایه توده بدن (BMI = Body Mass Index) در دختران دبیرستانی شهر سمنان انجام شد.
در یک مطالعه مقطعی توصیفی- تحلیلی، پس از نمونه گیری تصادفی دو مرحله ای، تعداد 256 دختر دانش آموز 14 تا 18 ساله از هشت دبیرستان دولتی شهر سمنان مورد بررسی قرار گرفتند. اندازه گیری قد، وزن و محاسبه BMI با استفاده از پرسش نامه تن سنجی تعیین شد. وضع تغذیه دختران دبیرستانی به وسیله نمایه های BMI برای سن، وزن برای سن و قد برای سن بر اساس مرجع CDC2000 به صورت کم تر از صدک 5 به عنوان کم وزن یا کوتاه قد تغذیه ای، بین صدک 5 و 85 دارای وضعیت طبیعی، بین صدک 85 و 95 دارای اضافه وزن یا بلند قد و بیش تر و مساوی صدک 95 به عنوان چاق تعریف شد. فعالیت بدنی و نگرش تغذیه ای نوجوانان با استفاده از پرسش نامه فعالیت بدنی Beack و همکاران و پرسش نامه نگرش تغذیه ای تنظیم شده بر اساس روش Likert، تعیین شد و داده ها مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
در این بررسی درصد بالایی از دختران دبیرستانی شهر سمنان به ترتیب 6/8% و 9% دچار کم وزنی (Wasting) و کوتاه قدی تغذیه ای (Stunting) بودند (مورد انتظار 5%). میزان اضافه وزنی بر اساس نمایه BMI برای سن در دختران مورد بررسی 7/11% بود (مورد انتظار10%). هم چنین نتایج نشان داد که بین میانگین امتیاز فعالیت بدنی و نگرش تغذیه ای در گروه های کم وزن، طبیعی، اضافه وزن و چاق تفاوت معنی دار وجود داشت (0.0001>. (P وضع تغذیه دختران نوجوان دبیرستانی سمنانی از نظر میزان اضافه وزنی، به خصوص کم وزنی و کوتاه قدی تغذیه ای در مقایسه با سایر نقاط کشور بالا بوده، که کنترل و انجام اقدامات پیش گیری کننده مانند تدوین برنامه های آموزشی جهت بالا بردن نگرش تغذیه ای نوجوانان و تشویق به انجام فعالیت های بدنی در ارتقا سطح سلامت تغذیه ای می تواند موثر باشد.

این پژوهش به منظور بررسی میزان اثر بخشی درمان با آمی تریپتیلین در مقایسه با پلاسبو در کنترل درد ناشی از ترک مواد افیونی انجام شده است.
در یک مطالعه دوسوکور 44 بیمار سرپایی با تشخیص وابستگی به مواد افیونی [طبق ملاک های DSM-IV-TR (Diagnostic and statistical manual of mental disorders-Third revision)] و داوطلب سم زدایی، به طور تصادفی در دو گروه آمی تریپتیلین (n=22) و پلاسبو (n=22) قرار گرفتند. طی یک دوره سه روزه ثابت سازی، متادون جایگزین تریاک شد. از زمان شروع مطالعه تا روز دهم از مقدار متادون به تدریج کاسته شد تا به صفر رسید و هم چنین آمی تریپتیلین یا پلاسبو به بیماران داده شد. آمی تریپتیلین به صورت قرص های 25 میلی گرمی تجویز و قرص های پلاسبو که از هر نظر شبیه آمی تریپتیلین بود نیز تهیه شد. بیماران گروه آمی تریپتیلین در هفته اول هر شب یک قرص 25 میلی گرمی آمی تریپتیلین و بیماران گروه پلاسبو یک قرص پلاسبو دریافت می کردند. از هفته دوم به بعد برای بیماران گروه آمی تریپتیلین، قرص آمی تریپتیلین 25 میلی گرم دو بار در روز و بیماران گروه پلاسبو نیز قرص پلاسبو دو بار در روز تجویز شد. پس از پنج روز پاک سازی، سم زدایی سریع با استفاده از نالوکسان انجام شد. شدت علائم ترک مواد افیونی و درد ناشی از آن به ترتیب با استفاده از SOWS (Short opioid withdrawal scale) و MPQ (McGill pain questionnaire) در روزهای 7، 15، 17و 25 سنجش شد.
تفاوت معنی داری بین اثربخشی آمی تریپتیلین در مقایسه با پلاسبو در کنترل درد ناشی از ترک مواد افیونی وجود داشت (018/p=0). تفاوت معنی داری بین 2 گروه از نظر نشانه های فیزیکی و نشانگان ترک دیده نشد، اما تفاوت معنی داری بین گروه آمی تریپتیلین و پلاسبو در بعد روانی مقیاس SOWS وجود داشت (p=0.05 و p=0.038).
آمی تریپتیلین می تواند به عنوان داروی کمکی در کنترل علایم ترک مواد افیونی به کار رود.

آنتی ژن ایمنی بخش(PA) (Protective antigen) Bacillus anthracis به عنوان واکسن سیاه زخم مورد استفاده قرار می گیرد. کلون و بیان ژن PA در سویه های مختلف گزارش شده است که بیش ترین بیان، درB. subtilis تا μg/ml 160 بوده است. هدف ازاین تحقیق کلون کردن ژن PA در ناقل بیان کننده pWB980 و انتقال آن به B. subtilis سویه WB600 می باشد.
در این مطالعه پلاسمید pXO1 از B. anthracis سویه Stern با روش قلیا جدا و ترادف بازی kb 4/2 ژن با استفاده از PCR تکثیر گردید. قطعه تکثیر یافته به طور مستقیم بر روی ناقل pTZ57R کلون و با استفاده از روش CaCl2 به E.coli سویه DH5α انتقال یافت. سپس ژن با آنزیم های SalI و KpnIاز روی T-Vector جدا گردید. واکنش اتصال بین قطعه ژن خالص شده PA و ناقل pWB980 گذاشته شد و سپس با روش Electroporation در V 1000 به B. subtilis منتقل شد.
در این تحقیق توانستیم ژن PA را به وسیله PCR از B. anthracis سویه Stern جدا و ابتدا در پلاسمید pTZ57R کلون کرده و وجود ژن با تجزیه و تحلیل آنزیمی، واکنش PCR و تعیین ترادف بازی (Sequencing) تایید گردید. سپس ژن بر روی ناقل بیان کننده pWB980 و در B. subtilis کلون و وجود ژن در دو کلنی مقاوم به کانامایسین AMN1 و AMN3 با استفاده از تجزیه و تحلیل آنزیمی و واکنش PCR تایید گردید.
در این تحقیق با تغییر در روش های مورد استفاده و استفاده از ناقل بیان کننده pWB980 توانستیم ژن PA را درB. subtilis کلون کنیم. این ژن برای اولین بار در ایران جدا و کلون شده است؛ هم چنین این تحقیق اولین کار کلون کردن ژن در میزبان B. subtilis در ایران می باشد.

بیان پروتئین های خارجی در شیر پستانداران یکی از راه کارهایی است که به تدریج کاربرد وسیعی در تولید انبوه فرآورده های دارویی نوترکیب می یابد، به ویژه فرآورده هایی که دست خوش بیش ترین تغییرات پس از ترجمه ای می شوند. هدف از این تحقیق ایجاد موش های ترانس ژنیکی بود که واجد ترانس ژن بیان کننده کلسی تونین هیبرید در غدد شیری موش باشند.
در این تحقیق از یک پروموتر اختصاصی شیر به نام بتالاکتوگلبولین گوسفندی (oBLG) برای القای بیان کلسی تونین هیبرید نوترکیب در شیر موش استفاده شد. بر این اساس، یک سازه ژنی متشکل از 7/10 کیلوباز از ژن oBLG شامل پروموتر و ناحیه پایین دست ژن ساخته شد و توالی کدکننده کلسی تونین در چارچوب ترجمه اگزون پنجم oBLG قرار داده شد. سازه ژنی کلون شده پس از تخلیص روی شیب سزیم کلراید، از ناقل خود آزاد شد و به وسیله ژل آگارز تخلیص گردید و با فیلتراسیون و رقیق سازی آماده استفاده شد. آن گاه سازه ژنی مزبور به کمک میکرومانیپولاتور در تخمک های تازه بارور موش تزریق شد و سلول های زنده مانده از این تزریقات، به لوله رحمی موش هایی با آبستنی کاذب بازگردانده شدند. حاصل این انتقال زیگوت های تزریق شده 41 موش بود که ژنوتیپ آن ها با استفاده از PCR، اسلات بلات و ساترن بلات تعیین گردید.
نتایج تعیین ژنوتیپ با PCR نشان داد که 9 موش از نظر وجود ترانس ژن مثبت هستند، در حالی که تنها 4 موش بلات مثبت داشتند. 3 موش نر و 3 موش ماده، ترانس ژن را به نسل بعدی، یعنی نسل اول موش های ترانس ژنیک انتقال دادند. موش های نسل اول به بعد نیز ترانس ژن را به صورت پایا و تابع قواعد مندلی به نسل دوم انتقال دادند.
با توجه به این که 6 موش از 9 موش مزبور توانستند ترانس ژن را حداقل به یکی از موش های نسل بعدی خویش انتقال دهند، این 6 موش را می توان بانی های (Founders) مستقل ترانس ژنیک و سردسته خانواده های ترانس ژنیک مزبور در نظر گرفت.

گلوکز اکسیداز، آنزیمی است که در صنایع غذایی، شیمیایی، آرایشی و بهداشتی و هم چنین در کیت های تشخیص گلوکز استفاده می شود. در مرحله اول این طرح DNA از قارچ رشته ای آسپرژیلوس نایجر ATCC9029 با استفاده از روش سونیکاسیون و لیز در نیتروژن مایع جدا شد. سپس DNA ژنومیک استخراج شده در پلاسمید PTZ57R کلون شد، در ادامه این طرح، ژن گلوکزاکسیداز (GO) به وکتور بیانی دیگر (PKK223-3) وارد شد، که پایه ای برای تولید این آنزیم در ایران می باشد.
پلاسمید نوترکیب Pet21αG0 از باکتری DH5α-E. coli استخراج و توسط آنزیم های محدودکننده BamHI و HindIII برش داده و ژن گلوکز اکسیداز به طول kb8/1 جدا و سپس به داخل پلاسمید PKK223-3 وارد شد و در داخل میزبان E. coli-DH5αترانسفورم گردید. نقشه ژنی این پلاسمید نوترکیب با آنزیم های محدودکننده، تایید و پلاسمید PKK223-3GO نامیده شد.
ژن کد کننده آنزیم گلوکز اکسیداز که به وسیله ا Restriction Enzyme ز پلاسمید Pet21α جدا شده بود، دارای اندازه صحیح در الکتروفورزیس ژل آگارز می باشد. ما نشان دادیم که پلاسمید نوترکیب PKK223-3GO در Restriction analysis دارای الگوی صحیح می باشد.
جداسازی و کلونینگ ژن گلوکز اکسیداز از طریق مهندسی ژنتیک می تواند برای کلونینگ در وکتور بیانی به منظور تولید این آنزیم به صورت نو ترکیب به کار رود.

کوئرستین یکی از فلاونوئیدهای رایج مواد غذایی محسوب می شود که دارای اثرات متعدد و مطلوب بر سیستم قلب و گردش خون شامل گشاد کنندگی عروق مقاومتی و هدایتی می باشد. با توجه به این که در دیابت قندی تغییرات عملکردی اندوتلیوم، موجب افزایش پاسخ گویی عروقی به آگونیست های منقبض کننده می گردد، هدف تحقیق حاضر بررسی نقش اندوتلیوم در بروز اثرات گشادکنندگی عروقی کوئرستین در موش های دیابتی می باشد.
در این مطالعه، موش های صحرایی نر از نژاد ویستار به دو گروه کنترل و تجربی تقسیم شدند. برای دیابتی نمودن حیوانات از داروی استرپتوزوتوسین (STZ) به صورت داخل صفاقی به میزان 60 میلی گرم بر کیلوگرم استفاده شد. میزان وزن و گلوکز سرم حیوانات در هفته قبل بررسی و در طی هفته های دوم و چهارم پس از بررسی اندازه گیری شد. بعلاوه پاسخ گویی انقباضی حلقه های آئورت سینه ای به کلرور پتاسیم و نورآدرنالین و پاسخ نمونه ها به اثر گشادکنندگی کوئرستین پس از گذشت یک ماه ثبت شد.
پس از گذشت 4 هفته، اضافه نمودن فلاونوئید کوئرستین به حمام بافتی از غلظت های 1/0 میکرومولار تا 10 میلی مولار به طور معنی دار موجب ایجاد یک پاسخ رلاکسیون وابسته به دوز در حلقه های پیش منقبض شده با نورآدرنالین و کلرور پتاسیم در هر دو گروه کنترل و دیابتی در نمو نه های دارای اندوتلیوم گردید (P<0.01). هم چنین با حذف مکانیکی اندوتلیوم حلقه های آئورتی نیز این پاسخ گشادشدگی بر اثر کوئرستین کاهش قابل ملاحظه ای را نشان داد، ولی در غلظت های برابر با یا بیش تر از 5/0 و 5 میلی مولار از کوئرستین به ترتیب در مورد نورآدرنالین و کلرور پتاسیم این وابستگی به اندوتلیوم مشاهده نگردید.
به طور کلی می توان گفت که فلاونوئید کوئرستین دارای اثرات گشادکنندگی عروقی وابسته و غیروابسته به اندوتلیوم می باشد که این به میزان غلظت فلاونوئید بستگی دارد.

آدنوزین یک ماده ضدتشنجی درون زا است که اثرات ضدتشنجی خود را از طریق فعالیت گیرنده های A1 اعمال می کند. از آن جا که مدار پیریفورم-آمیگدال در گسترش تشنج های لوب لیمبیک نقش مهمی دارد و از طرفی، اعمال اثرات ضدتشنجی آدنوزین وابسته به مسیرهای ارتباطی بین نواحی مختلف می باشد، در این تحقیق تاثیر فعالیت گیرنده های A1 آمیگدال بر تشنج های ناشی از کیندلینگ قشر پیریفورم مورد بررسی قرار گرفت.
حیوانات با تحریک الکتریکی قشر پیریفورم کیندل شدند. در آزمایش اول به 5 گروه مختلف حیوانات، N6-سیکلوهگزیل آدنوزین (CHA، آگونیست اختصاصی گیرنده های A1) با دوزهای 1، 10، 100، 200 و 500 میکرومولار و به گروهی دیگر، لیدوکایین 2 درصد به صورت دو طرفه به آمیگدال تزریق شد. 5 دقیقه بعد حیوانات تحریک و کمیت های تشنجی آن ها اندازه گیری گردید. در آزمایش دوم، حیوانات به سه گروه تقسیم شدند. در گروه اول CHA(100 میکرومولار) به صورت روزانه به داخل آمیگدال تزریق و اثر آن بر روند اکتساب کیندلینگ ناشی از تحریک قشر پیریفورم مورد مطالعه قرار گرفت. در گروه دوم به همان ترتیب حلال دارو (مایع مغزی نخاعی مصنوعی) به حیوانات تزریق شد و در گروه سوم هیچ ماده ای به حیوانات تزریق نشد. تعداد حیوانات در همه گروه ها 6 الی 7 سر بود.
تزریق دوزهای مختلف CHA هیچ تاثیر معنی داری بر کمیت های تشنجی نداشت اما تزریق لیدوکائین 2 درصد باعث کاهش مدت زمان مرحله 5 (از 69/3±27/35 به 27/4±51/29) و افزایش مدت زمان تاخیری تا شروع مرحله 4 تشنج (از 68/3±5/18 به 76/1±03/30) شد. تزریق روزانه CHAبه داخل آمیگدال نیز تاثیر معنی داری بر روند اکتساب کیندلینگ ناشی از تحریک قشر پیریفورم نداشت.
نتایج به دست آمده نشان داد که فعالیت نورون های آمیگدال در گسترش امواج تشنجی از قشر پیریفورم به سایر نقاط مغز نقش دارند و حذف این فعالیت توسط لیدوکایین اثری کاهشی بر تشنج های ناشی از کیندلینگ پیریفورم دارد، اما فعالیت گیرنده های آدنوزینی A1 تاثیری بر این نقش ندارند.

با اطلاعات مناسب از سرطان های مختلف در ناحیه جغرافیایی خاص می توان برنامه های طبی را برای درمان و غربال گری (Screening) گروه های پرخطر مشخص نمود. از آن جا که مرکز بهداشت استان سمنان میزان مرگ و میر بالایی را بر اثر سرطان دستگاه گوارش فوقانی در مرکز ایران گزارش کرده است. برای بررسی و ثبت تمامی موارد سرطان در بین جمعیت بومی استان سمنان تحقیق جامعی انجام پذیرفت.
ثبت تمامی موارد سرطان در طی یک دوره 5 ساله (1380-1376) در بین جمعیت بومی استان سمنان با استفاده از موارد ثبت شده در مرکز بهداشت استان سمنان، مرکز پاتولوژی و مدارک پزشکی موجود در بیمارستان هاصورت گرفت. تشخیص سرطان براساس یافته های پاتولوژی، بالینی و رادیوگرافی بیماران و گواهی فوت بود.
جمعا 1732 بیمار مبتلا به سرطان (08/19±41/59=میانگین) در این مطالعه یافت شد. از این تعداد 936 نفر (86/54%) مرد بودند. در آمار خام، تعداد موارد ابتلا در مردان 8/124 در یک صدهزار نفر و در زنان 1/112 در یک صدهزار نفر جمعیت بود. ASR (Age-Standardized Rate) برای کلیه سرطان ها در مردان و زنان به ترتیب 156 در یک صدهزار و 136 در یک صدهزار نفر-سال بود. شایع ترین تومور، سرطان معده با بروز 7/19 در یک صدهزار نفر در هر سال بود. سرطان های دستگاه گوارش، 7/35% سرطان ها را تشکیل می دادند و شایع ترین مورد، سرطان معده و موارد بعدی به ترتیب شامل تومورهای کولون (1/8%، 5/9 در یک صدهزار نفر)، سرطان مری (8/6%، 9/7 در یک صدهزار نفر) و سرطان کبد (4/2%، 8/2 در یک صدهزار نفر) بودند. در زنان، شایع ترین سرطان ها به ترتیب عبارت بودند از پستان، رحم، تخمدان، معده و پوست. در افراد جوان شایع ترین تومورها به ترتیب شامل مغز، لوسمی و استخوان بودند.
سرطان معده با بالاترین میزان بروز به تنهایی یک پنجم کل سرطان ها را در سمنان شامل می شود. ASR سرطان معده یکی از بالاترین میزان های گزارش شده در ایران تا به حال و یکی از بالاترین مقادیر گزارش شده در جهان می باشد.

گلومرولونفریت سریعا پیش رونده (Rapidly progressive glomerulonephritis، RPGN) یکی از بیماری های غیرشایع ولی مهم کلیوی است که در ظرف مدت کوتاهی می تواند سبب نارسایی برگشت ناپذیر کلیه شود. این بیماری دارای علل مختلفی است. با توجه به این موضوع بر آن شدیم مطالعه ای جهت بررسی فاکتورهای پیش آگهی کننده نارسایی کلیه ((ESRD در این بیماران به عمل آوریم. هدف این مطالعه بررسی فاکتورهای پیش آگهی کننده در رسیدن بیماران به مرحله نارسایی انتهایی کلیه می باشد.
در طی یک مطالعه Cohort به مدت 2 سال، 23 بیمار که با انجام بیوپسی کلیه تشخیص RPGN برای آن ها قطعی شده بود مورد شناسایی و بررسی قرارگرفتند. این بیماران از تیرماه سال 1381 لغایت تیرماه 1383 به بیمارستان شهید هاشمی نژاد تهران مراجعه نموده بودند. سپس هر یک از این بیماران حداقل به مدت 9 ماه پی گیری شده و میزان بروز و یا عدم بروز ESRD در آن ها با توجه به علایم بالینی و آزمایشگاهی بدو مراجعه ثبت گردید.
میزان بروز ESRD در عرض 9 ماه پی گیری در بیمارانی که کراتی نین بدو مراجعه بیش از mg%7/5 داشتند بیش تر از بیمارانی بود که کراتی نین کم تر و یا مساوی mg%7/5 داشتند (7/91% در مقابل 40%، p=0.015). هم چنین میانگین کراتی نین بدو مراجعه در بیماران مبتلا به ESRD به طور معنی داری بیش تر از بیماران فاقد ESRD در عرض 9 ماه بود (mg%59/6 در مقابل mg%75/2، p=0.008). این مساله کاملا مطابق با مقالات مشابه انجام شده در گذشته بوده که بیان گر ارزش کراتی نین بدو مراجعه به عنوان یک فاکتور پیش بینی کننده در مبتلایان به RPGN است. سایر فاکتورهای پیش آگهی کننده در این مطالعه اختلاف معنی داری را نشان ندادند که با توجه به شیوع پایین بیماری RPGN در یک مطالعه بزرگ تر و با حجم نمونه بالا شاید بتوان این اختلاف را نشان داد.
نتایج فوق نشان میدهد که کراتی نین بدو مراجعه بالاتر از mg%7/5 در بیماران مبتلا به RPGN می تواند به عنوان یک فاکتور پیش آگهی کننده مفید در پیش بینی رسیدن به ESRD حتی علی رغم درمان، به کار گرفته شود.

کلیدوکرانیال دیسپلازی یک بیماری استخوانی مادرزادی نادر است که به طریق اتوزوم غالب به ارث می رسد. شیوع این بیماری 1 مورد در 200 هزار تا 1 میلیون تولد زنده است. نشانه های اصلی شامل تاخیر استخوانی شدن جمجمه به صورت فونتانل های کاملا بزرگ و هیپوپلازی یا آپلازی کلاویکول می باشد که باعث افتادگی شانه ها در جلوی قفسه صدری می گردد. تاخیر در رویش دندان ها، قوس کام عمیق و باز بودن مفاصل لگنی، ممکن است وجود داشته باشد. بیمار یک نوزاد پسر یک روزه بود که به علت دیسترس تنفسی در بخش نوزادان بیمارستان اکباتان بستری شد. فونتانل قدامی و خلفی نوزاد کاملا بزرگ و به هم پیوسته بود، شانه های وی نیز افتادگی خفیف داشت. در گرافی از قفسه صدری استخوان های کلاویکول دو طرف و در گرافی جمجمه استخوان های ورتکس تشکیل نشده بود.