Iranian Journal of Otorhinolaryngology
Volume:18 Issue: 2, 2006

متاستاز لنفاوی فاکتوری اساسی در تعیین نوع درمان و پروگنوز سرطان سلول سنگفرشی حنجره (S.C.C) می باشد. متاستاز در اثر جدا شدن سلول تومورال از کانون اولیه و قرار گیری در نقطه ای دیگر حادث می گردد که به علت تضعیف ارتباط بین سلولی اتفاق میافتد. لذا تعیین مارکرهایی که ایجاد متاستاز را پیش گویی کنند از ارزش بالایی برخوردارند. E-cadherin مولکولی جهت اتصال سلول به سلول است که در صورت تغییر در بیان، می تواند موجب تضعیف اتصال بین سلولی و ایجاد متاستاز گردد. در این مطالعه سعی شده است تا ارتباط بین تغییر بیان این مولکول با متاستاز لنفاوی و درجه تمایز سلولی بررسی شود.
این مطالعه به صورت تحلیلی مقطعی بر روی 47 بیمار با S.C.C حنجره انجام شده است. نمونه های حاصل از حذف تومور را ابتدا از نظر وجود یا عدم وجود متاستاز بررسی نمودیم، سپس آنها را جهت تعیین بیان E-cadherin به روش ایمونو هیستوشیمی ارزیابی کردیم. این مطالعه به صورت Single Blind انجام شد. در این مطالعه از سیستم امتیاز دهی جهت تبدیل نتایج کیفی به نتایج کمی استفاده شده است.
از مجموع 47 مورد 21 مورد متاستاز داشتند و 26 مورد بدون متاستاز بودند. مجموعا، در حدود 70% موارد، تغییراتی در بیان این مولکول داشتند و ارتباط آماری معنی داری بین تغییر بیان E-cadherin با متاستاز لنفاوی وجود داشت (p=0.002). همچنین کاهش یا عدم بیان E-cadherin با کاهش درجه تمایز سلولی (grade) ارتباط معنی دار داشت(p=0.000). به علاوه در این مطالعه عدم تمایز سلولی با ایجاد متاستاز ارتباط معنی دار داشته است (p=0.006).
تغییر در بیان E-cadherin به طور شایعی در S.C.C حنجره اتفاق می افتد و چنین تغییری با عدم تمایز سلولی و همچنین ایجاد متاستاز لنفاوی ارتباط دارد لذا می توان از این مولکول به عنوان مارکر جهت پیش گویی متاستاز لنفاوی استفاده نمود و به منظور افزایش موفقیت، درمانی کامل تر و وسیع تر را انجام داد.

در این مطالعه و مقالات مشابه نشان داده شده است که جراحان نمی توانند بر اثرات آنی هاشور زدن غضروف در حین عمل اعتماد کنند، زیرا ممکن است تیغه صاف بینی در حین عمل، به مرور زمان به سمت مقابل منحرف گردد.
در طول مدت 5 سال، 283 بیمار تحت عمل رینوپلاستی قرار گرفتند و در 227 مورد آنها همزمان عمل سیتوپلاستی انجام گرفت. سن بیماران بین 16 تا 68 سال و طول مد تی که بیماران تحت نظر بودند بین 2 ماه تا 3 سال بوده است. بیماران به دو گروه تقسیم شدند. گروه اول شامل 125 نفر بوده و انحراف تیغه بینی از طریق روش های کلاسیک همراه با هاشور زدن متقاطع غضروف تیغه بینی اصلاح گردید و گروه دوم شامل 158 بیمار بوده که توسط متد فیکس کردن تیغه بینی علاوه بر روش های قبلی جراحی شدند.
در گروه اول، تیغه بینی در 18 بیمار به سمت مقابل منحرف گردید (اصلاح بیش از حد) اما در گروه دوم انحراف ایاتروژنیک به سمت مقابل مشاهده نشد.
با توجه به نتایج این مطالعه، ما برای تصحیح انحراف بینی، فیکساسیون Rigid را به جای هاشور زدن توصیه می کنیم.

رینوپلاستی را به جرات می توان شایعترین عمل جراحی زیبایی در ایران نامید که هر روزه به تعداد آن افزوده می شود. استئوتومی لترال در غالب موارد از مهمترین مراحل انجام آن است که عمده ترین انواع آن عبارتند از: نوع داخلی (داخل بینی) به روش ممتد و خارجی (از طریق پوست) به روش منقطع. انتخاب روش بر اساس سلیقه، توانایی و تجزیه جراح صورت می پذیرد. ادم و اکیموز شایعترین سکل های جراحی در هر دو گروه هستند. در این مطالعه مقایسه ای بین دو روش استئوتومی لترال از جهت سکل های فوق الذکر انجام شده است.
مطالعه به صورت کار آزمایی بالینی تصادفی آینده نگر برروی 80 بیمار در دو گروه 40 نفری که کاندید عمل رینوپلاستی بودند با رضایت قلبی بیماران انجام شده است. در گروهی استئوتومی لترال به شیوه داخلی و در گروه دیگر به شیوه خارجی انجام شده است. داده ها بر اساس روش امتیاز دهی بصری در مقایسه بیمار با شکل ضمیمه پرسشنامه ها توسط دو نفر به صورت کور به دست آمده و ثبت شده است و این سکلها در دو روش، بر اساس نتایج حاصله در روزهای دوم و هفتم پس از عمل با هم مقایسه شده اند.
ادم در دو گروه در روزهای دوم و هفتم با هم مشابه بود و اختلاف معنی داری نداشتیم همچنان که اکیموز در روز هفتم در نزد دو گروه مشابه بود ولی با توجه به تحلیل آماری یافته ها، اکیموز در روز دوم به طرز معنی داری در روش اینترنال کمتر بود. (P<0.05).
روش انجام استئوتومی لترال چه از نوع خارجی و یا داخلی تاثیری در ادم پس از عمل جراحی ندارد ولی اکیموز در روش داخلی در روز دوم به طریق معنی داری کمتر بود.

هدف از این مطالعه ارزیابی عملکرد شنیداری دریچه های ناشنوای مادرزادی متعاقب کاشت حلزون شنوایی و مقایسه عملکرد شنیداری قبل و بعد از کاشت حلزون شنوایی انجام شده است.
در یک مطالعه آینده نگر 53 کودک در مرکز کاشت حلزون شنوایی خراسان در مدت 5 سال بعد از کاشت حلزون شنوایی تحت پیگیری قرار گرفتند. تمامی بچه ها سن کمتر از 8 سال داشتند و میانگین سنی در زمان کاشت شنوایی 42 ماهگی بود. ارزیابی عملکرد شنیداری بر اساس CAP انجام شد.
پیشرفت قابل ملاحظه در عملکرد شنیداری به دنبال کاشت حلزون شنوایی در بچه های ناشنوا، قبل از یادگیری زبان مشاهد شد. 6 ماه بعد از کاشت حلزون شنوایی 91% کودکان قادر بودند به صداهای گفتاری پاسخ دهند. 96% کودکان در یک سال بعد از عمل می توانستند صداهای گفتاری را از یکدیگر متمایز سازند و 80% کودکان سه سال بعد از عمل قادر به درک عبارات روزمره بدون استفاده از لب خوانی بودند.
این نتایج نشان می دهد که کاشت حلزون شنوایی سبب تکامل مهارت های شنیداری قابل توجه در بچه های خردسال با ناشنوایی مادرزادی می شود.

فاشئیت نکروزان عفونت شایع پرینئوم، دیواره شکم و اندام ها است. این یک عفونت اورژانسی با میزان مورتالیتی بالا است که اغلب در افراد مسن و وجود نقص ایمنی دیده می شود. این عفونت در سر و گردن به ندرت مشاهده می شود.
یک مطالعه گذشته نگر برروی بیماران مبتلا به فاشئیت نکروزان که در بیمارستان قائم بین سالهای 85-81 تحت درمان قرار گرفته بودند انجام شد.
طی یک دوره 4 ساله، چهار مورد با تشخیص فاشئیت نکروزان به بیمارستان قائم مشهد مراجعه نمودند. علایم بالینی، فاکتورهای پرو گنوستیک و نتیجه درمان بیماران مورد آنالیز قرار گرفت. شایعترین بیماری سیستمیک همراه در این بیماران، دیابت ملیتوس بود. تورم موضعی و تغییرات اریتماتو پوست درگیر شایعترین علایم بودند. پایه درمان این بیماران شامل تشخیص زودرس، دبریدمان جراحی، تجویز آنتی بیوتیک مناسب و اقدامات حمایتی بود.
فاشئیت نکروزان سر و گردن اغلب در افراد مسن و در کسانی که بیماری زمینه ای سیستمیک به خصوص دیابت ملیتوس دارند، مشاهده می شود که شایعترین عامل زمینه ساز عفونت دندانی بوده است.

تراکئومالاسی روی هم خوابیدن غیر طبیعی دیواره های نای می باشد که می تواند به صورت یک ضایعه اولیه و یا ثانوی به ضایعات دیگری که باعث فشار روی راه های هوایی شده، و یا ساختمان تشریحی اطراف تراشه را مختل می کنند، ایجاد شود. معمولا نرمی نای خوش خیم بوده و علایم آن مربوط به انسداد راه های هوایی است. در این بیماری پاکسازی راه های هوایی به خوبی انجام نشده و عفونت های ریوی مکرر (پنومونی) شایع است. اکثر این بیماران به درمان های محافظتی مثل هوای مرطوب، فیزیوتراپی ریه، تغذیه آرام و با دقت، کنترل عفونت و ترشحات با آنتی بیوتیک جواب می دهند. درمان جراحی وقتی لازم است که درمان های محافظتی کافی نباشد و یا توقف های تنفسی وجود داشته باشد. جراحی شامل اصلاح عامل زمینه ای مثل حلقه های عروقی و غیره، تراکئو ستومی و آئورتوپکسی میباشد. آئورتوپکسی یک روش درمان قابل قبول در تراکئومالاسی های شدید می باشد که روش جراحی استاندارد آن از طریق تورا کوتومی قدامی چپ و اغلب تحت برونکوسکوپی انجام می شود.
معرفی بیماران: در این گزارش 3 کودک که دارای بیماری های آترزی مری، کیست برونکوژنیک و لنفانژیوم کیستیک حجیم مد یاستن بوده و علایم شدید برونکومالاسی داشته و به درمان های محافظتی جواب نداده و تحت عمل جراحی آئورتوپکسی قرار گرفته اند، معرفی می شوند.
کودکانی که علایم انسداد راه های هوایی با یا بدون عفونت ریوی راجعه داشته به خصوص اگر زمینه ایجاد تراکئومالاسی داشته باشند باید مورد معاینه با برونکوسکوپ سخت برای تشخیص مالاسی راه های هوایی قرار گیرند. در صورت تا یید برونکومالاسی و عدم پاسخ به درمان های محافظتی، آئورتوپکسی یکی از روش های درمانی مناسب است که در هر سه بیمار ما موفقیت آمیز و نتیجه آن عالی یا خوب بوده است.

تمپانوپلاستی تحت بیهوشی عمومی انجام می شود. یکی از مسایل اساسی بیهوشی عمومی، خونریزی حین عمل می باشد. که با وضوح دید جراح تداخل می نماید. در این مطالعه آینده نگر اثرات دو روش بیهوشی به صورت ترکیب پروپوفول به همراه ترانکسامیک اسید در مقابل روش مرسوم استفاده از هالوتان بر روی میزان خونریزی و ارزیابی جراح از شرایط فیلد عمل جراحی تمپانوپلاستی مقایسه شده است.
چهل بیمار که قرار بود تحت عمل جراحی تمپانوپلاستی قرار گیرند به صورت تصادفی به دو گروه مساوی تقسیم شدند. در یک گروه استفاده از پروپوفول به همراه ترانکسامیک اسید به صورت یک پروتوکل و در گروه دیگر استفاده از هالوتان صورت پذیرفت. تمام اعمال جراحی توسط یک جراح که از نوع بیهوشی اطلاعی نداشت، صورت پذیرفت. برای ارزیابی وضعیت فیلد عمل از یک سیستم امتیاز بندی استفاده گردید به این صورت که امتیاز 1- فاقد خونریزی، امتیاز 2- خونریزی متوسط، امتیاز 3- خونریزی نسبتا زیاد. امتیاز 4 - خونریزی خیلی زیاد. نتایج ارزیابی جراح از وضعیت فیلد عمل در دو گروه توسط تستهای آماری مناسب مقایسه گردیدند.
هیچ اختلاف قابل توجهی بین دو گروه از نظر طول مدت عمل جراحی یا متوسط فشار شریانی وجود نداشت. متوسط امتیاز خونریزی در گروه پروتوکل کمتر بود. 80% بیماران در گروه پروتوکل وضعیت فیلد جراحی خوبی داشتند. در حالی که این میزان در گروه هالوتان 45% بود.
بیهوشی عمومی بر استفاده از ترکیب پروپوفول و ترانکسامیک اسید در مقایسه با هالوتان دارای مزیت خونریزی کمتر است و با افزایش دید جراحی موجب می شود عمل تمپانوپلاستی راحت تر صورت پذ یرد. این تکنیک بیهوشی ممکن است در سایر اعمال جراحی گوش و گلو و بینی که خونریزی در یک فضای محدود موجب اختلال دید می شود نیز کاربرد داشته باشد.

با توجه به منطقه جغرافیایی زندگی ما سرطان مری از جمله سرطان های شایع گوارشی می باشد. درمان انتخابی در این بیماران جراحی است که با توجه به تعدد تکنیک جراحی ما در این مطالعه سعی نمودیم دو تکنیک شایع جراحی در این گروه از بیماران را مورد مقایسه قرار دهیم.
در یک مطالعه گذشته نگر (بین سال های 1990 تا 2005) کلیه بیمارانی که با سرطان ثلث میانی و تحتانی مری تحت عمل جراحی ازوفاژکتومی ترانس هیاتال یا ترانس توراسیک قرار گرفته اند را از نظر سن، جنس، پاتولوژی تومور و stage تومور مورد بررسی قرار داده سپس در یک مطالعه مقایسه ای با در نظر گرفتن پارامترهای خاص یکسان سازی دو گروه از بیماران عمل شده (گروه ترانس هیاتال و گروه ترانس توراسیک) را از نظر میزان خونریزی حین عمل، زمان جراحی، موربیدیتی بعد از عمل، طول مدت بستری، مورتالیتی تا 30 روز بعد از بستری میزان بروز نشت و تنگی آناستوموز و بقا مورد بررسی قرار دادیم.
156 بیمار وارد مطالعه شدند که 110 بیمار مرد و 46 بیمار زن بوده اند، 116 بیمار با SCC و 40 بیمار با آدنو کارسینوما، با در نظر گرفتن معیارهای ورودی و خروجی در دو گروه بیمارانی که تحت جراحی ترانس هیاتال قرار گرفته با گروه Ivor Lewis با هم مقایسه شده که از نظر میزان خونریزی حین عمل، عوارض قلبی عروقی و ریوی بعد از عمل، متوسط زمان بستری، مورتالیتی تا 30 روز بعد از عمل و میزان بروز تنگی دیر رس و بقا اتلاف معنی دار آماری نداشتند ولی از نظر میزان بروز نشت آناستوموز (در گروه ترانس هیاتال شایعتر بوده) و متوسط زمان جراحی (در گروه Ivor Lewis طولانی تر بوده) اختلاف معنی دار آماری داشته اند. با توجه به این که نشت آناستوموز در گروه ترانس هیاتال شایعتر بوده ولی مورتالیتی در هر دو گروه یکسان بوده دلیلی بر خوش خیم بودن نشت آناستوموز در گردن می باشد.
توصیه ها: با توجه به نتایج این تحقیق هر دو تکنیک مزبور از نظر عوارض و میزان امید به زندگی با هم قابل مقایسه بوده و انتخاب هر یک از این روش ها بسته به انتخاب جراح و شرایط بیمار می باشد.

سرگیجه خوش خیم وضعیتی از شایعترین انواع سر گیجه های محیطی می باشد. مانورهای فیزیکی (canalith repositioning) از مهمترین روش های شناخته شده در درمان این بیماری می باشند. ولی میزان موثر بودن (efficacy) این مانورها از جمله مانور Epley در مطالعات مختلف، متفاوت ذکر شده است. در این مطالعه میزان تاثیر این مانور بر روی 43 بیمار بررسی شده است.
این مطالعه بر روی 43 بیمار که شرح حال و معاینه بالینی آنها منطبق بر تشخیص بیماری سرگیجه خوش خیم وضعیتی بوده، انجام شده است. جهت این بیماران مانور Epley انجام و از آنها خواسته می شد که پرسشنامه ویژه ای را روزانه تا هفت روز پر کنند. بیماران پس از هفت روز مجددا معاینه، پرسشنامه ها جمع آوری و مانور Epley مجددا جهت تعیین پاسخ یا عدم پاسخ به درمان انجام می شد.
متوسط دوره بیماری قبل از درمان 7 هفته بود. 59% بیماران به دنبال یک بار انجام مانور بهبود کامل سرگیجه را در 24 ساعت اول گزارش کردند. در 20% بیماران بهبود سرگیجه در طی یک هفته بعد از انجام مانور مشاهده شد ولی نتوانستیم نتیجه بگیریم که این بهبودی تا چه حد با انجام این مانور ارتباط داشته است. در 21% بیماران سرگیجه تا بعد از هفته اول ادامه داشت. علایم باقی مانده شامل احساس سبکی در سر، عدم تعادل در 55% بیماران دیده شد ولی به علت خفیف بودن علایم نیاز به درمان پیدا نکردند.
یک بار انجام مانور Epley در 59% از بیماران ما سبب از بین رفتن سرگیجه شد. این مانور ساده بوده و نیاز به تجهیزات خاصی ندارد و می تواند به عنوان درمان انتخابی بیماری سرگیجه خوش خیم وضعیتی در نظر گرفته شود.

هدف از این مقاله بررسی بیماران مبتلا به استیزیونوروبلاستوما در بیمارستان قائم از 1990 تا 2004 با در نظر گرفتن یافته های بالینی، مطالعات رادیولوژیکی، درجه بندی تقسیم بندی هیستوپاتولوژیکی و پیش آگهی آن می باشد.
برای این مطالعه پرونده بیماران با تشخیص استیزیونوربلاستوما در بخش های جراحی اعصاب و گوش و گلو و بینی و پاتولوژی بررسی شد. بیمارانی در مطالعه قرار گرفته که نمونه پاتولوژی آنها در دسترس بود در مجموع 13 بیمار وجود داشت یک بیمار به علت به اثبات نرسیدن نمونه پاتولوژی کنار گذاشته شد و 12 بیمار مورد بررسی قرار گرفت. استریونوروبلاستوما تومور بدخیم نورواندوکرینی است که از بافت مخاط بویایی ایجاد می شود و از سلول های آبی رنگ کوچک که برای ساختمان لوبولر به خود می گیرد تشکیل می شود. در این بررسی تومورها بر اساس درجه بندی کادیش تقسیم بندی شده و برای بررسی پیش آگهی از بررسی میزان بقا کاپلان مایر نیز استفاده شده است.
درجه بندی کادیش برای بررسی پیش آگهی بیماران توانایی کافی را دارد و انتشار تومور به داخل جمجمه، وجود متاستاز موقع تشخیص بیماری، از فاکتورهای موثر در پیش آگهی بیمار می باشد.

عفونت های مختلف و از آن میان، عفونت های خارجی عروقی ممکن است موجب تصلب شرایین و عوارض آن شوند. شواهد نشان می دهد که عفونت های دندانی و بیماری های پریودونتال در پاتوژنز بیماری شرایین کرونر دخالت دارند.
بیماران از کلینیک خصوصی قلب انتخاب شدند. در این مطالعه دو سوکور بیماران به دو دسته تقسیم شدند. آنها که با معیارهای مورد نظر بیماری شریان کرونر داشتند (گروه مورد مطالعه) و افراد بدون بیماری شریان کرونر (گروه کنترل)، معاینه پریودونتال توسط متخصص بیماری های لثه بدون اطلاع از دو گروه فوق انجام شد.
از 250 بیمار که توسط متخصص قلب معاینه شدند، 39 نفر با معاینه دندان و لثه موافقت کردند که از این تعداد 10 نفر بدون دندان بوده و 29 نفر دندان داشتند. از بیماران دارای دندان 11 نفر CAD داشته و 18 نفر بدون CAD بودند. از نظر معیارهای پریودونتال، در گروه CAD ارزش های بالاتری ثبت شد که نشان دهنده بیماری شدیدتر پریودونتال در گروه مورد مطالعه در مقایسه با گروه کنترل بود. بیماران CAD نسبت به گروه کنترل میزان خیلی بالاتر تجمع دندانی نشان دادند (P=0.004). درصد افراد بی دندان در گروه مطالعه، بیشتر از گروه کنترل بود.
همه معیار های پریودونتال در گروه بیماران CAD نسبت به گروه کنترل تا حدودی بالاتر بود که دال بر همراهی ضعیف بیماری شریان کرونر با وضع بد پریودونتال است. در این زمینه نیاز به مطالعات بیشتر است.

ضایعات حفره ای ریه یکی از بیماری های جدی ریه می باشد. از جمله موارد نادر بیماری های حفره ای ریه موکورمایکوزیس است که از جمله عفونت های قارچی ریه می باشد که اخیرا کمتر به آن توجه می شود و تشخیص به موقع و درمان آن به خصوص در دیابت و سرکوب ایمنی برای بیماران بسیار ثمربخش می باشد.
معرفی بیمار: بیمار اول: آقایی 58 ساله که با سابقه دیابت به علت خلط خونی (هموپتیزیس) مورد بررسی رادیوگرافی ریه واقع شده و در آن حفره (کاویته) تشخیص داده شده و در برنکوسکپی هایفای موکورمایکوزیس مشخص شده و با لوبکتومی و درمان با آمفوتریسین کاملا بهبود داشته اند. بیمار دوم: خانم 39 ساله با سابقه نارسایی کلیه و حفره در ریه به علت پنومونی نکروزان قبلی دچار سرفه، تنگی نفس و خلط خونی می شود. در مقایسه دو CT scan قطر حفره زیاد شده که با لوبکتومی وجود موکور ثابت می شود.
در این مطالعه ما، دو بیمار مبتلا به زیگومایکوزیس (موکورمایکوزیس) که به علت هموپتیزیس و ضایعات حفره ای ریه و سایر علایم ریوی دچار ناراحتی بوده اند معرفی شده اند. درمان این بیماران به وسیله ترکیب جراحی و آمفوتریسین موفقیت آمیز بوده است. توصیه ما بررسی قارچ در ترشحات شستشوی برنش بیماران مبتلا به ضایعات حفره ای ریه است.