Journal of Dental School
Volume:23 Issue: 4, 2006

اختلالات اکلوژن به نظر می رسد یکی از مهمترین عواملی باشند که در بیماران با مشکلات دنتوفاسیال سبب ایجاد اختلالات گفتاری می گردند. طی جراحی های ارتوگناتیک که جهت تصحیح فانکشن و زیبایی انجام می شود. در واقع این معیار به سمت نرمال شدن پیش می رود و در نتیجه، انتظار می رود با تصحیح در فرم حفره دهان که خود نیز یکی از مهمترین مکانهای تولید صوت است، اختلالات گفتاری نیز بهبود یابند. هدف از انجام این تحقیق بررسی اثر جراحی های ارتوگانیک برروی نحوه تکلم در بیماران مراجعه کننده به بیمارستان طالقانی طی سالهای 79-1378میباشد.
این تحقیق از نوع clinical trial بوده و به صورت cross sectional انجام شده است. این مطالعه بر روی 18 بیمار (5 مرد و 13 زن) صورت گرفت. همگی این بیماران به علت ناهنجاری های مختلف دنتوفاسیال به مرکز درمانی بیمارستان آیت الله طالقانی مراجعه نمودند و اعمال ارتوسرجری انجام شده بر روی این بیماری شمال استئوتومی BSSRO و LEFORT I و نیز BIMAX می شد.
بیماران فاقد مشکلات ناشی از شکاف کام و آلوئول، اختلالات کرانیوفاسیال، عقب ماندگی ذهنی، انکیلوگلوسی، مشکل شنوایی و سابقه جراحی یا گفتار درمانی قبلی بودند. قبل از عمل، این بیماران جهت بررسی نحوه تکلم به متخصص گفتار درمانی در بیمارستان آیت الله طالقانی مراجعه و تست فونتیک جهت بررسی کیفی صدا بر روی آنها انجام شد. سه و شش ماه پس از جراحی مجددا نحوه گفتار و تولید صدا توسط همین تست ارزیابی گردید. صداهای مورد نظر شامل صداهای دولبی، لبی- دندانی، زبانی- دندانی، زبانی – آلوئولی و زبانی- کامی بودند. تغییرات قبل از عمل در تولید صداها با یکدیگر مقایسه و میانگین اشتباهات در تولید صدا، از طریق آزمون Paired t-test مورد بررسی قرار گرفتند.
بیشترین اشکال قبل از عمل در تولید صداهای زبانی- آلوئولی است. با توجه به بررسی های آماری تغییرات واضحی در تعداد اشتباهات قبل و بعد از عمل وجود دارد.
جراحی های ارتوگناتیک اثر مثبتی را بر بهبودی اختلالات تولید صدا دارند. این نکته نیز حائز اهمیت است که بیشترین بهبودی در اختلالات تولید صدا در سه ماه اول اتفاق می افتد.

یکی از شاخص ها در بررسی الگوی رشد فک پایین زاویه Y-axis (که از تلافی پلن SN و S-Gn بدست می آید) می باشد که به نظر می رسد در اندازه گیری های انجام شده با اندازه ارایه شده در متون مختلف (66 درجه) مشابهت زیادی نداشته، معمولا بیشتر است. به همین دلیل این تحقیق با هدف تعیین اندازه زاویه Y-axis در سفالوگرام های لترال جمعیت ایرانی 15 سال به بالا (افراد بالغ) انجام پذیرفت.
در این تحقیق توصیفی با بررسی سفالوگرام لترال 200 نفر که بیشتر آنها دارای رشد نرمال بودند (103 نفر) میزان این زاویه و سایر زوایا برای تایید نوع رشد عمودی فک پایین اندازه گیری شد. سفالوگرام ها بر حسب رشد افقی به 3 گروه و بر حسب رشد عمودی نیز به 3 گروه تقسیم شدند. سپس میزان آن در هر گروه رشد عمودی و افقی مقایسه شد (ANOVA) و میزان همبستگی زاویه Y-axis و سایر زوایایی که رشد عمودی فک را نشان می دهند توسط آنالیز همبستگی Pearson مورد بررسی قرار گرفت. سپس میانگین این زاویه در سنین 18-17، 20-19، 30-21سال بااندازه ارایه شده توسط بولتون با آزمون آماری t مورد مقایسه قرار گرفت.
میزان زاویه Y-axis در کل جامعه در پسران 68.83±5.34 درجه و در دختران 68.67±4.8 درجه بدست آمد که تفاوت از نظر آماری معنی دار نبود. میزان میانگین آن در پسران در گروه سنی 18-17 سال، 66.7±3.3 در گروه سنی 20-19 سال، 68.3±2.1 درجه و در گروه سنی 30-21 سال 67.2±2.4 درجه و در دختران در گروه سنی 18-17 سال، 64.6±4.0 درجه، در گروه سنی 20-19 سال، 67.3±51 درجه و در گروه سنی 30-21 سال (67.1±3) برآورد شد. میزان این زاویه در 3 گروه رشد عمودی تفاوت معنی دار آماری داشت (P<0.001) و در 3 گروه رشد افقی CI III با CI I و CI II تفاوت آماری نشان داد (P<0.05) همبستگی این زوایه با زوایای angles، (R=0.79) GOGN/SN مجموعه زوایای خلفی (r=0.76) خوب و با زاویه (r=0.56) Mandibular Plane (MPA) متوسط بود.
با مقایسه ارقام بدست آمده در سنین مذکور در جامعه مورد مطالعه و جامعه BOLTON (1958) تنها تفاوت چشمگیر در دختران و در گروه سنی 18-17 سال دیده می شود که میانگین این زاویه برای دختران در این گروه در تحقیق حاضر 64.6±4.00 درجه و در تحقیق 67.2±3.0 (1958) Bolton بود (P<0.05) برای سایر سنین در دو جنس می توان از اندازه های مشابه Bolton استفاده کرد.
با توجه به عدد 66 ارایه شده برای Y-axis در text ها پیشنهاد می شود که انحراف معیار آن نیز اضافه شود تا بتوان آنرا برای جماعت بزرگتری بکار برده، به یک عدد منحصر نشد. برای تایید میزان رشد عمودی فک پایین می توان از زوایای GOGN/SN مجموع زوایای خلفی و MPA کمک گرفت.

با توجه به روند پیشرفت در چگونگی درمان بیماران تالاسمیک و در نتیجه افزایش طول عمر این بیماران و تقاضای روزافزون آنها جهت درمانهای ارتودنسی، بررسی حاضر با هدف شناخت وضعیت اسکلتی سر و صورت این گروه از بیماران و مقایسه آنان با گروه بیماران تالاسمیک تحت درمان نامنظم و افراد نرمال جامعه از طریق بررسی سفالومتریک با تاکید بر آنالیز مک نامارا انجام گردید.
بررسی فوق به روش مقطعی بر روی 90 بیمار تالاسمیک تحت درمان منظم (45 پسر با میانگین سنی 13.4 و 45 دختر با میانگین سنی 13.8) به عنوان گروه مطالعه، 80 بیمار تالاسمیک تحت درمان نامنظم (30 پسر با میانگین سنی 13.2 و 30 دختر با میانگین سنی 13.8) و 90 نفر از افراد نرمال جامعه (45 پسر با میانگین سنی 13.4 و 45 دختر با میانگین سنی 13.3) به عنوان دو گروه کنترل انجام گردید. از کلیه بیماران فوق نگاره پرتونگاری سفالوگرام جانبی تهیه و با استفاده از روش آنالیز مک نامارا شاخصهای سفالومتریک دندانی، دندانی- آلوئولی، اسکلتی و بافت نرم ارزیابی شد. مقایسه کلی سه گروه با استفاده از آزمون آماری ANOVA انجام و جهت تعیین اختلاف آماری بین گروه های مختلف به صورت دو به دو از آزمون T استفاده گردید.
کلیه بیماران تالاسمیک دارای روابط اسکلتی CI.II بوده که این امر در بیماران تحت درمان نامنظم مشهودتر بود. مقایسه میانگین شاخصهای سفالومتریک بیماران تالاسمیک تحت درمان منظم با افراد نرمال جامعه در اغلب موارد از نظر آماری معنی دار نبود. ولی تفاوت آماری فوق در مقایسه دو گروه از بیماران تالاسمیک وجود داشت (P<0.05) الگوی رشد ابعاد اسکلتی بیماران تالاسمیک تحت درمان منظم در بعد عمودی تفاوت قابل ملاحظه ای با بیماران تالاسمیک تحت درمان نامنظم داشته و به افراد نرمال جامعه نزدیکتر شده بود.
نقش ترانسفیوژن منظم در مقایسه با نامنظم در درمان بیماران تالاسمیک از جایگاهی مهم برخوردار است، بصورتی است که نه تنها طول عمر آنها افزایش یافته بلکه چهره ظاهری آنان نیز بگونه ای بهبود یافته که در نگاه اول تشخیص این گروه از بیماران از افراد طبیعی جامعه مشکل خواهد بود. الگوی اسکلتی در بیماران تالاسمیک تحت درمان منظم نسبت به گروه تحت درمان نامنظم به ویژه در بعد عمودی و بخش دندانی- آلوئولی به گروه نرمال جامعه نزدیک تر و قابل مقایسه می باشد.

DMFT از شاخصهای مهم نشانگر وضع سلامت دندانها می باشد که در سازمان بهداشت جهانی میزان شیوع آنرا در سن 12 سالگی برای سال 2010 میلادی معادل 1 در نظر گرفته است. این مطالعه با هدف تعیین شیوع DMFT در دانش آموزان عقب مانده ذهنی خفیف 8-12 (IQ =50-70) ساله مدارس استثنایی شهر یزد درسال 1380 انجام پذیرفت.
این مطالعه به روش توصیفی و از نوع مقطعی انجام گرفت. تعداد نمونه با در نظر گرفتن سطح اطمینان %95، 100 نفرتعیین گردید این تعداد کودک عقب مانده ذهنی 8-12 ساله (54 پسر و 46 دختر) از مدارس استثنایی شهر یزد بطور تصادفی انتخاب و مورد معاینه قرار گرفتند. اطلاعات بدست آمده از طریق فرمهای پرسشنامه توسط کامپیوتر و با کاربرد روش های آماری T-Test و آنالیز واریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.
میانگین کلی DMFT در جامعه مورد بررسی 5.95±3.83 بود که میزان آن در دختران 6.93±3.54 و در پسران 5.11±3.89 بدست آمد. در این تحقیق عدد 4.3 درصد دندانها پوسیده،1.46 درصد دندانها کشیده شده و %0.19 دندانها ترمیم شده بودند. در این مطالعه درصد افراد عاری از پوسیدگی %10 بدست آمد.
نتایج حاصل از این مطالعه نشان داد که ارتباط معناداری میان DMFT جامعه مورد بررسی و سواد والدین وجود ندارد. DMFT در کودکانی که از مسواک استفاده می کردند به مراتب کمتر از کودکانی بود که از مسواک استفاده نمی کردند. این تفاوت از لحاظ آماری معنی دار نبود (P=0.0001). همچنین بین وضعیت شاخص DMFT در افراد این جامعه (5.95±3.83) نسبت به استانداردهای WHO برای سال 2010 تفاوت بسیاری وجود داشت.

بیماری های مزمن کبدی مخصوصا سیروز از بیماری های شایع در جوامع مختلف است که می تواند باعث ایجاد عوارض متعددی در بیماران شود و احتمالا یکی از این عوارض، بیماری پریودنتال است. هدف از مطالعه حاضر، بررسی رابطه بین بیماری های پریودنتال و بیماری های مزمن کبدی بود.
در این تحقیق که به روش مورد- شاهدی انجام گرفت دو گروه شامل 60 بیمار با بیماری مزمن کبد به عنوان گروه مورد و 60 فرد سالم از نظر سیستمیک به عنوان گروه شاهد شرکت داشتند. این دو گروه از لحاظ سن، جنس، میزان تحصیلات، وضعیت اقتصادی و مصرف سیگار مشابه سازی شدند و شاخص های پلاک ایندکس (PI) سطح کلینیکی اتچمنت (CAL) و خونریزی از لثه هنگام پروبینگ (GB) در این دو گروه با هم مقایسه گردید.
مقایسه دو گروه مورد و شاهد نشان داد که loss of CAL بیماران به طور مشخصی از loss of CAL افراد سالم بیشتر بود (P<0.05) و بیماران کبدی 3.3 برابر بیشتر از گروه کنترل با loss of CAL متوسط و شدید مواجه بودند (odds ratio=3.3) و با احتمال 95درصد در مواجهه بیماران کبدی با عامل خطر loss of CAL متوسط و شدید حداقل 2.1 تا حداکثر 5.2 برابر برآورد گردید (5.3 تا 2.1 =CIOR) اما شاخصهای PI و GB بین دو گروه تفاوت آماری معنی داری نداشتند (P>0.05).
بیماران مبتلا به بیماری کبدی مزمن نسبت به افراد سالم دارای loss of clinical attachment level بیشتری هستند.

با توجه به نقش پر اهمیت ژنتیک در تکوین آنومالی های دندانی به ویژه عدم تشکیل جوانه دندانی شناسایی جهش ژنتیکس در افراد مبتلا به Tooth Agenesis (T.A) حائز اهمیت بوده، تشخیص پیش بالینی و درمان بهتر ارتودنسی را مقدور می سازد. هدف از این مطالعه بررسی رابطه موتاسیون ژن MSX1 با Tooth genesis می باشد.
تحقیق به روش مورد – شاهدی (case – control) صورت گرفت. گروه مورد شامل 20 فرد مبتلا به T.A و گروه شاهد شامل 20 فرد 32 دندانی بود. DNA از نمونه خون این افراد با روش P.C.I EXT تهیه گردید. سپس DNA با روش PCR تکثیر شد و با افزودن آنزیم Ban II به محصول PCR، وجود یا عدم وجود جهش بررسی گردید. روش جمع آوری اطلاعات مبتنی بر مشاهده نتایج الکتروفورز DNA بود. ازآزمون chi – square برای ارزیابی دو صفت کیفی استفاده شد.
Ban II بر روی DNA گروه کنترل موثر نبود (مشاهده نوار 195 جفت باز در الکتروفورز) ولی بر روی آلل معیوب گروه مورد، تاثیر گذاشت و آن را هضم کرد. (مشاهده نوارهای 106 و 89 جفت باز در الکتروفورز). ارتباط آماری بین موتاسیون ژن MSX1 و TA بسیارمعنی دار (P<0.001) بود.
در گروه 32 دندانی جهش MSX1 رخ نداده بود و در گروه مورد، جهش آلل معیوب ژن MSX1 صوت پذیرفته بود. بنابراین چنانچه در بررسی رادیوگرافیک جوانه دندانی مشاهده نگردید، با متد مطروحه در این تحقیق به قطعیت می توان در مورد امکان کلسیفیکاسیون جوانه دندانی در آینده و یا فقدان کامل آن اظهار نظر کرد.

با توجه به شیوع پوسیدگی در سطح اکلوزال دندانهای کودکان و نوجوانان، سالهاست که استفاده از فیشورسیلنت در دندانپزشکی پیشگیری به منظور seal شیارها و جلوگیری از ریزنشت اطراف سیلنت توصیه می گردد. افزایش چسبندگی و سهولت کاربرد آنها خصوصا در شرایط عدم امکان ایزولاسیون مورد توجه و مهم میباشد. هدف از این تحقیق بررسی اثر یک نوع پرایمر self-etching (SE primer) بر میزان ریزنشت یک نوع RMGI به عنوان سیلنت (Fuji III LC) در شرایط آلودگی به بزاق بر روی مینا میباشد.
روش تحقیق به صورت تجربی و تکنیک آن مشاهده بود. در این تحقیق خارج دهانی، سیلنت گذاری برروی 160 دندان پر مولر سالم کشیده شده ماگزیلا و با یک نوع (Fuji III LC) RMGI انجام شد. پس از تقسیم بندی دندانها بصورت تصادفی به 8 گروه 20تایی نمونه ها به ترتیب زیر آماده شدند: -1 کاندیشنر، پرایمر+(2-RMGI کاندیشنر+ (3-RMGI کاندیشنر، آلودگی بزاق+(4 -RMGI کاندیشنر، آلودگی بزاق، پرایمر+ RMGI (5 -RMGI به تنهایی- (6 آلودگی بزاق، پرایمر + (7 -RMGI پرایمر+ (8 -RMGI آلودگی بزاق +. RMGI پس از انجام 500 مرتبه سیکل حرارتی برروی نمونه ها، با استفاده از تکنیک نفوذ رنگ (24 ساعت در محلول فوشین بازی 0.5 درصد) میزان نفوذ رنگ بر مبنای درجه بندی 4 تایی زیر استریومیکروسکوپ (12X) مورد بررسی قرار گرفت. یافته ها به وسیله آزمون آماری غیر پارامتری Kruskal-Wallis مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.
نتایج نشان دادند که آلودگی به بزاق باعث افزایش معنی دار میزان ریزنشت می گردد، استفاده از کاندیشنر و یا پرایمر اسیدی هر یک از میزان ریزنشت بطور معنی داری می کاهند. اما استفاده هر دو با هم در شرایط عدم آلودگی بزاق باعث افزایش معنی دار ریزنشت می گردد. در شرایط آلودگی بزاق، استفاده از پرایمر اسیدی باعث کاهش ریزنشت می گردد.
استفاده از پرایمر اسیدی قبل از کاربرد سیلنت RMGI چه در محیط ایزوله و چه در آلودگی بزاق باعث کاهش چشمگیری در میزان ریزنشت می گردد.

رزینهای آکریلی عایق حرارتی هستند و این مشکل عمده آنها به عنوان مواد بیس دنچر است. افزودن ذرات اکسید آلومینیوم این نقیصه را تا حدودی برطرف می نماید اما سنجش سایر خواص فیزیکی رزین اصلاح شده با پودر اکسید آلومینیوم ضروری است. هدف از این مطالعه بررسی استحکام عرضی، خمش عرضی، ضریب کشسانی و سختی رزین آکریلی اصلاح شده با پودر اکسید آلومینیم میباشد.
این مطالعه یک مطالعه تجربی آزمایشگاهی بود. در این تحقیق سه گروه 20 تایی نمونه رزینی (آکریل گرما پخت Meliodent، Bayer UK) تهیه شدند. گروه اول شامل گروه شاهد (پودر رزین خالص) گروه دوم شامل نمونه های پودر رزینی همراه با 15% وزنی ذرات اکسید آلومینیوم (Martinswerk، Germany) و گروه سوم شامل نمونه های پودر رزینی همراه با 20% وزنی ذرات اکسید آلومینیوم بود. جهت تهیه نمونه ها از روش مفل گذاری استاندارد استفاده شد. جهت تعیین آزمون استحکام عرضی و خمش عرضی، ضریب کشسانی از دستگاه Universal testing machine (Dartec) و نمونه هایی با ابعاد 65X10X2.5mm استفاده شد. بارگذاری با سرعت 1mm/min و سختی نمونه ها با استفاده از دستگاه سختی سنج برینل و نمونه هایی با ابعاد 20x20x5mm انجام شد. یافته های آزمون ها با تست آماری آنالیز واریانس و تست دانکن مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته، مقادیر P<0.05 معنی دار تلقی شد. نتایج براساس mean±SD بیان گردیده است.
میانگین خمش عرضی بین دو گروه آزمایش و گروه شاهد تفاوت معنی داری نشان داد(P.V=0.004) بین دو گروه آزمایش با استفاده از تست دانکن تفاوتی دیده نشد. بین میانگین ضریب کشسانی دو گروه آزمایش و گروه شاهد تفاوت معنی دار بود(P.V=0.007) ولی با استفاده از تست دانکن بین دو گروه آزمایش تفاوتی وجود نداشت. بین استحکام عرضی و سختی سطحی سه گروه تفاوت معنی داری وجود نداشت.
افزودن هر فازی به رزین می تواند بر خواص ماده موثر باشد. نتایج این مطالعه موید کاهش خمش عرضی و افزایش ضریب کشسانی است. همچنین طبق نتایج این مطالعه افزودن ذرات اکسید آلومینیوم تاثیری بر استحکام عرضی و سختی رزین ندارد. لذا می توان پیشنهاد نمود که از ترکیب فوق به جای رزین متداول در ساخت بیس دنچر استفاده نمود، از خصوصیات حرارتی و تا حدی بهبود خواص فیزیکی آن بهره جست.

لنفوما که هفتمین بدخیمی شایع در انسان می باشد یکی از نئوپلاسمهایی است که ممکن است در حفره دهان و یا به صورت درگیری غدد لنفاوی گردنی- صورتی مشاهده شود. با توجه به متفاوت بودن خصوصیات اپیدمیولوژیک این بیماری در مناطق جغرافیایی مختلف تحقیق حاضر با هدف مشخص نمودن شاخص های اپیدمیولوژیک و میزان درگیری بافتهای دهانی، صورتی گردنی در مبتلایان به انواع لنفوما مراجعه کننده به بیمارستان دکتر شریعتی تهران و یک کلینیک خصوصی خون در سال 1381 انجام پذیرفت.
این مطالعه به صورت توصیفی و مقطعی با استفاده از تکنیک مشاهده و مصاحبه با ثبت در پرسشنامه انجام شد. روش نمونه گیری از نوع غیر احتمالی آسان و متغیرهای تحقیق شامل سن، جنس، نوع لنفوما، طبقه بندی کلینیکی و هیستولوژیکی بیماری، محل و نوع ضایعات دهانی، درگیری عقده های لنفاوی صورتی- گردنی و نتایج بررسی های پاراکلینیکی بود.
در مجموع 425 بیمار شامل 182 بیمار هوچکین (HD) با متوسط سنی 31.2±14.5 و (نسبت 1.6 مرد به زن) و 243 بیمار نان هوچکین (NHL) با متوسط سنی 41.8±16.1 (نسبت 2.2 مرد به زن) مورد بررسی قرار گرفتند. شایعترین علامت هنگام مراجعه در HD لنفادنوپاتی مدیاستن و ریه و سپس لنفادنوپاتی گردنی و در NHL لنفادنوپاتی گردنی بود. در HD لنفادنوپاتی تحت فکی (3.8%) بدون درگیری دهان و در NHL به ترتیب لنفادنوپاتی تحت فکی (11%)، درگیری غدد بزاقی تحت فکی و زیر زبانی (2.1%) ضایعات زخمی دهانی (1.6%) و تورم لوزه (0.8%) نشان داده شد. نودولار اسکلروزیس شایعترین شکل هیستوپاتولوژیک در این بررسی بود.
با توجه به شیوع بالای لنفادنوپاتی گردنی در NHL و درگیری دهانی در 4.5% موارد این بیماری بر اهمیت معاینات دقیق تر دندانپزشکی و دهان تاکید می گردد.

هدف از انجام این مطالعه، بررسی اثر سندبلاست قاعده براکت بر روی استحکام برشی باند سه نوع براکت فلزی بود.
برای انجام این مطالعه تجربی 180 دندان سالم پره مولر اول و دوم، ماگزیلا و مندیبل انسان به طور تصادفی به شش گروه مساوی تقسیم و تا زمان انجام تحقیق در محلول تیمول 0.1 درصد نگهداری شدند. سه نوع براکت فلزی Dentaurum، 3M) و American Orthodontics) به عنوان گروه کنترل (سند بلاست نشده) یا گروه آزمایش (سند بلاست شده) توسط کامپوزیست No-mix شرکت 3M-Unitek به دندانها باند گردیدند. بعد از انجام باندینگ به روش استاندارد، دندانهای دارای براکت به کمک وسیله طراحی و ساخته شده، طوری در آکریل قرار گرفتند که شیار آنها موازی افق بود. نمونه ها پس از 24 ساعت نگهداری در آب مقطر در دمای اتاق، توسط دستگاه instron مدل 1195 مورد تست برشی قرار گرفتند. آزمونهای آماری شامل t-test، Levene''s، ANOVA بودند.
در گروه سند بلاست تشده آنالیز آماری ANOVA اختلاف معنی داری در بین گروه ها نشان داد (P<0.005) در گروه سند بلاست شده از آنالیزهای ناپارامتری استفاده گردید. برای بررسی استحکام برشی باند هر براکت در حالت سند بلاست شده و سند بلاست نشده، از آنالیز t-test، Levens استفاده شد. میانگین استحکام برشی باند در براکتهای سند بلاست نشده برای براکتهای American Dentaurmum، Orthodontics و 3M به ترتیب 15.51، 16.60 و 18.58مگا پاسکال بود. میانگین استحکام برشی باند در براکتهای سند بلاست شده برای براکتهای 3M، Dentaurum Am Orthod به ترتیب 15.18، 19.38 و 18.66 مگا پاسکال بود. افزایش استحکام برشی باند برای براکت Dentaurum از نظر آماری معنی دار ولی برای براکت 3M معنی دار نبود. کاهش جزئی استحکام برشی باند براکت American Orthodontics از نظر آماری معنی دار نبود.
سند بلاستینگ همیشه سبب افزایش استحکام برشی باند نمی گردد و در مواردی که نیاز به استحکام برشی باند بیشتری وجود دارد می توان به طور همزمان از سند بلاستینگ بر طبق نظر شرکت های سازنده به همراه سایر روش ها chemical adhesion promoters استفاده نمود.

سفید کردن دندانهای زنده به کاربرد موادی نیاز دارد که سودمند بوده و باعث کمترین صدمه به نسج دندان گردند. هدف از این مطالعه آزمایشگاهی تعیین اثر مواد سفید کننده دندانهای زنده با غلظتهای متفاوت بر استحکام خمشی کمپلکس مینا و عاج بود.
در این تحقیق که بصورت طرح موازی از نوع مداخله گرانه انجام شد از سطح فیشیال چهل و هشت عدد دندان گاوی سالم قطعاتی به ابعاد 8×3×2 میلیمتر تهیه شد. سپس قسمت عاجی نمونه ها، توسط موم پوشانده شده و نمونه ها براساس نوع ماده بلیچینگ به چهار گروه 12 تایی تقسیم شدند.
گروه اول: 9%Perfecta Bravo گروه دوم: 15% Opalescence، گروه سوم: 20% Opalescence و گروه چهارم: گروه کنترل (بزاق مصنوعی). نمونه های گروه آزمایش به مدت دو هفته در ماده سفید کننده قرار گرفتند. زمان استفاده از ماده بلیچینگ طبق دستور کارخانه بود. گروه کنترل در بزاق مصنوعی قرارگرفت. پس از اتمام دوران آزمایش، تست شکست نمونه ها برای مشخص شدن استحکام خمشی توسط اینستران با سرعت کراس هد 0.2 میلی متر در دقیقه انجام شد. آنالیز داده ها توسط آنالیز واریانس یک عاملی انجام شد (?=0.05). میانگین استحکام شکست داده ها بر حسب مگاپاسکال عبارت بود از: گروه اول) 123.99، گروه دوم) 124.87، گروه سوم) 162.98 و گروه چهارم) 141.26. پس از پذیرفتن فرض نرمال بودن داده ها توسط آزمون ناپارامتری Kolmogorov-Smirnov با احتمال 95% آنالیز واریانس یک عاملی مشخص نمود که اختلاف قابل ملاحظه آماری بین گروه ها وجود ندارد (P>0.05).
مواد وایتال بلیچینگ با غلظتهای متفاوت در مدت زمان دو هفته تاثیر معنی داری در استحکام شکست کمپلکس مینا و عاج ندارند.

(SOT) Squamous Odontogenic Tumor، یک نئوپلاسم خوش خیم نادر با عوامل دندانی است که اولین بار در سال 1975 توصیف گردید. از آن زمان تاکنون تنها 40 مورد گزارش شده است.
گمان می رود که منشاء این تومور از بقایای اپی تلیوم مالاسه باشد. اما در مواردی با دندان نهفته همراه می باشد که ممکن است از بقایای اپی تلیال فولیکول دندانی نشات گرفته باشد. گزارش مورد فوق با تاکید بر نادر بودن آن و با توجه به اهمیت آن از نظر اشتباه شدن با آملوبلاستومای آکانتوماتوز و کارسینوم سلول سنگفرشی صوت پذیرفت.
گزارش مورد: بیمار مردی است 54 ساله که درتاریخ 4/5/82 با تورم استخوانی کمی دردناک در ناحیه باکالی سمت راست فک تحتانی در ناحیه پرمولر و مولر اول، مراجعه نموده است.
بنا به گفته بیمار تورم استخوانی وی سابقه 22 ساله داشته که با رشد بطئی و گسترش باکالی استخوان و حساسیت به دق همراه بوده است. در سابقه پزشکی بیمار نکته قابل ذکر دیگری وجود نداشت. در بررسی بالینی Expansion باکالی استخوان در ناحیه پرمولرها و مولر اول فک پائین سمت راست، لقی دندانها به همراه پریودنتیت متوسط مشاهده شد. تحت بی حسی موضعی به برداشت بیوپسی پارسیل از ضایعه اقدام و تومور ادنتوژنتیک اسکواموس گزارش شد. در جراحی بعد به برداشت کامل ضایعه و کورتاژ استخوانی و بنا به درخواست بیمار در آوردن دندانهای قدامی اقدام شد.
SOT نئوپلاسم نادری بوده و نمونه فوق تنها مورد گزارش شده از ابتدای تاسیس دانشکده دندانپزشکی مشهد تاکنون می باشد.

با توجه به تاثیر تکنیک های مختلف قالبگیری بر دقت ابعادی کست نهایی و اختلاف نظر در مورد بهترین تکنیک آن در دندانپزشکی این تحقیق با هدف بررسی اثر چهار تکنیک قالبگیری بر دقت ابعادی کست نهایی ایمپلنت انجام گرفت.
در این تحقیق تجربی 5 آنالوگ ایمپلنت برروی یک مدل لابراتوری تعبیه شده و با کمک آن چهار تکنیک قالبیگری به روش (open techinc) مورد ارزیابی قرار گرفتند. چهار تکنیک قالبگیری عبارت بودند از: 1- غیر متصل با تری سوراخدار (non splinted+perforated tray) 2- غیر متصل با تری پنجره دار (non splinted+open tray) 3- متصل با تری پنجره دار (splinted+open tray) 4- متصل با تری سوراخدار (Splinted+Perforated Tray) با هر کدام از تکنیک ها چهار کست نهایی تهیه گردید. دقت ابعادی کست های نهایی تهیه شده با مقایسه فواصل نقاط تعیین شده برروی آنالوگ های ایمپلنت در سه بعد Z،Y، X همچنین موقعیت فضایی نقاط با فواصل مشابه در مدل اصلی مورد ارزیابی قرار گرفتند. اندازه گیری فواصل تعیین شده توسط دستگاه میکرومتر با دقت میکرون انجام گرفت و اختلاف اندازه ها در کستهای نهایی بامدل لابراتوری توسط نرم افزار آماری SPSS مورد تحلیل آماریRepeated Measure قرار گرفتند.
چهار تکنیک قالبگیری از لحاظ تاثیر بر دقت ابعادی کست نهایی با هم اختلاف معنی دار نداشتند. هیچ یک از چهار تکنیک قالبگیری، موقعیت نقاط تعیین شده برروی مدل لابراتوری اولیه را به طور دقیق برروی کستهای نهایی در ابعاد X،Y،Z همچنین موقعیت فضایی نقاط بازسازی ننمودند.
با توجه به اینکه آکریل دورالی تاثیر معنی داری در افزایش دقت ابعادی کست های نهایی ایجاد ننمود، کاربرد روش غیر متصل (Non splinted) به علت سهولت اجرا، همچنین کم کردن هزینه های درمانی توصیه می شود. همچنین انجام تحقیقات بیشتر در این زمینه جهت بررسی امکان افزایش دقت ابعادی کستهای نهایی و نزدیک شدن به شرایط داخل دهانی جهت افزایش تعمیم پذیری کلینیکی ضروری به نظر میرسد.