مجله فیض
سال ششم شماره 2 (پیاپی 22، تابستان 1381)

با توجه به میزان وسیع کادمیم در جوامع صنعتی و وجود آن درمنابع غیرصنعتی همچون غذا و آب، نوشابه ها و سیگار و همچنین وجود گزارشاتی مبنی بر تاثیر تراتوژنیک آن مطالعه ای جهت بررسی تاثیر کلیرید کادمیم بر روی رشد و نمو حلزون گوش داخلی جنین موش سوری انجام گرفت.
پژوهش حاضر به روش تجربی بر روی 30 موش سوزی نژاد balb/c صورت گرفت. نمونه ها در سه گروه کنترل، آزمایشی I و آزمایشی II تقسیم گردیدند. به گروه های آزمایشی کلرید کادمیم محلول در آب مقطر به ترتیب با دوزهای mg/kg3 و mg/kg5 به صورت داخلی صفاقی در روز نهم بارداری تزریق گردید. گروه کنترل فقط آب مقطر دریاف کرد. در روز پانزدهم حاملگی ابتدا موشها را با اتر بیهوش کرده و بعد از خارج کردن جنین ها در فیکساتیو بوئن قرار داده شده و بعد از طی مراحل پاساژ بافت و تهیه قالبهای پارافینی از آنها مقاطع عرضی به صورت سریال تهیه گردید. نمونه ها با رنگ هماتوکسیلین و ائوزین رنگ آمیزی شدند. پس از بررسی های مورفومتریک بخش های مختلف حلزون گوش داخلی، داده های خام به روش آماری آنالیز واریانس یک طرفه و تست شیف مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.
تراکم سطحی کل حلزون در گروه های آزمایشی I و II نسبت به گروه های کنترل کاهش معنی داری نشان دادند (05/0P<). تراکم سطحی عقده مارپیچی در گروه های آزمایشی I و II نسبت به گروه کنترل کاهش معنی داری نشان دادند به ترتیب (01/0P<) و (003/0P<). قطر حلزون غشایی در گروه های آزمایشی I و II نسبت به گروه کنترل کاهش معنی داری را نشان دادند (N>S)، اندازه عضور کورتی در گروه آزمایشی نسبت به گروه کنترل به میزان 8/17 درصد کمتر از گروه مورد (02/0P<) بود. اختلاف اندازه های آن در گروه آزمایشی اول و کنترل به لحاظ آماری معنی دار نبود.
نتیجه گیری و توصیه ها: کلرید کادمیم می تواند باعث ایجاد تغییرات دژنراتیو در حلزون گوش داخلی جنین موش سوری شود پیشنهاد می گردد که ارتباط با ناهنجاری های لوله عصبی و نقص در شنوایی حیوان مورد مطالعه قرارگیرد.

ECT یک روش درمانی غیرفارماکولوژیک مهم و موثر برای درمان افسردگی اساسی و سایر اختلالات روانی بعضا نورولوژیک است. از آنجایی که ECT می تواند موجب برادیکاردی و به دنبال آن تاکیکاردی و پرفشاری خون گردد، مصرف آتروپین به عنوان پیش داروی بیهوشی در این بیماران همواره مورد بحث بوده است. این مطالعه به منظور تعیین اثرات آتروپین بر روی تغییرات قلبی عروقی بیماران روانی پس از ECT انجام گرفت.
این پژوهش به روش کارآزمایی بالینی دو سوکور بر روی تعداد 80 بیمار صورت گرفت. بیماران به صورت تصادفی به دو گروه 40 تایی تقسیم گردیدند. در گروه مورد قبل از اینداکشن بیهوشی 5/0 میلی گرم آتروپین و در گروه شاهد 1 میلی لیتر نرمال سالین به صورت وریدی تزریق گردید. پس از اینداکشن بیهوشی ECT اعمال می گردید. فشار خون و تعداد ضربان قلب بیماران قبل از بیهوشی، 1 دقیقه بعد از اینداکشن بیهوشی و 1 و3 و 5 دقیقه پس از ECT اندازه گیری ثبت و مقایسه گردید.
در گروه شاهد و مورد تعداد مردان و زنان مساوی و به ترتیب برابر 31 (5/77%) و 9 نفر (5/22%) بود. سن بیماران در گروه شاهد 6/7 ± 1/33 و در گروه مورد 8/8 ±3/35 سال بود که به لحاظ آماری توزیع بیماران از نظر سن و جنس تفاوت معنی داری نشان نداد. در دقیقه سوم پس از ECT میانگین فشار خون متوسط شریانی در گروه مورد بیشتراز گروه شاهد بود (043/0p=). در دقیقه اول بعد از اینداکشن و دقیقه پنجم بعد از ECT میانگین ضریان قلب در گروه مورد بیشتر بود (05/0p<). در سایر دقایق میانگین فشار خون متوسط شریانی و تعداد ضربان قلب در گروه مورد و شاهد تفاوت معنی داری نشان نداد.
نتیجه گیری و توصیه ها: تزریق آتروپین قبل از اینداکشن بیهوشی و ECT فقط در برخی از دقایق موجب افزایش فشار خون و تبض گردید. به علاوه در این مطالعه در گروهی که آتروپین دریافت نکرده بودند برادیکاری مشاهده نشد. توصیه می گردد از تزریق آتروپین به صورت روتین قبل از ECT در بیمارانی که قلب هیپودینامیک دارند یا تحت درمان با داروهای وقفه دهنده سمپاتیک هستند یا در ECT های قلبی دچار برادیکاردی شده اند، استفاده شده ولی در سایر موارد فقط در مواقع لزوم مصرف گردد.

با توجه به شیوع کاتاراکت سنی و عوارض شناخته شده آن و مشکلات بیهوشی عمومی در افراد دارای ریسک خطر، تناقضات موجود در انتخاب نوع بیهوشی یا بیحسی هنوز یکی از چالش های فراروی جراح و بیمار است. به منظور مطالعه مقایسه عوارض بیحسی موضعی همراه با تزریق داخل چشمی لیدوکائین2% با بیهوشی عمومی، این تحقیق دررفسنجان انجام گرفت.
این مطالعه کارآزمایی بالینی برروی 55 بیمار مبتلا به کاتاراکت، در دو گروه که یاتحت بیهوشی عمومی و یا بیحسی موضعی همراه با تزریق داخل چشمی لیدوکائین2% قرارگرفتند، انجام شد.عمل جراحی در کلیه بیماران توسط یک جراح انجام گرفت بیماران از نظر عوارض ادم قرنیه، التهاب اتاق قدامی و افزایش فشار داخل چشمی ارزیابی وبه مدت 2ماه پیگیری شدند.جهت تجزیه وتحلیل آماری از آزمون t مستقل و آزمون دقیق فیشر استفاده شد.
تحقیق روی 55 نفر شامل 27 نفر در گروه بیهوشی عمومی و 28 نفر درگروه بی حسی موضعی انجام گرفت. دو گروه به لحاظ سن و جنس مشابه بودند.. میزان بروز عوارض ادم قرنیه والتهاب اتاق قدامی ومیانگین فشار داخل چشمی بیماران درروزهای 30،15،2،1و60بعد از عمل در دو گروه با هم اختلاف معنی داری نداشتند.بروز عوارض مذکور در هر دو گروه در روز اول بعد از عمل شایعتر از سایر روزها بود.افزایش فشار داخل چشمی در هیچ بیماری عارض نشد.
نتیجه گیری و توصیه ها: بیحسی موضعی همراه با تزریق داخل چشمی لیدوکائین جایگزینی موثروایمن بجای بیهوشی عمومی در جراحی کاتاراکت برای یک جراح ماهر است.گرچه عوارض چشمی این دو روش باهم اختلاف معنی داری نداشتند،اماعوارض سیستمیک بیهوشی عمومی استفاده از آن را،بخصوص برای افراد مسن، محدود می سازد.

بیماری کراتوکونژکتیویت ورنال یک بیماری دو طرفه و عود کننده فصلی است. که با توجه به عدم جواب کافی در برخی بیماران، استفاده از داروهای قوی تر اجتناب ناپذیر است. لذا به منظور تعیین تاثیر میتومایسین – C موضعی در مبتلایان به کراتوکونژنکتیویت ورنال مقاوم به درمانهای رایج، این تحقیق روی مراجعین به کلینیکهای چشم پزشکی شیراز در سال 1379 انجام گرفت.
این مطالعه به روش کارآزمایی بالینی انجام گرفت. 31 بیمار در گروه مورد و 27 مورد به عنوان کنترل مورد بررسی قرار گرفتند. همه بیماران قبلا از داروهای فلورومتامون و کرومولین سدیم استفاده کرده ولی علایم بیماری باقی مانده بود. بیماران به مدت 2 هفته تحت درمان با قطره میتومایسین – C یک صدم درصد قرارگرفته و شکایات و علایم پس از 2 هفته با شکایات و علایم ابتدای درمان مقایسه شد. بیماران 4 هفته بعد برای بررسی نیاز مجدد به درمان، مورد مطالعه قرار گرفتند.
کاهش محسوس در علائم و شکایات بیماران در پایان دو هفته مشاهده گردید. 1 بیمار (2/3 %) در گروه مورد در طی چهار هفته بعد از قطع درمان نیاز به استفاده مجدد از دارو داشت. (001/0P<) و در مقایسه 26 نفر (3/96 %) از افراد گروه کنترل احتیاج به درمان بعد از 2 هفته داشته اند (001/0P<). در 2 مورد (5/6 %) بیماران به علت بروز عوارض بعد از 10 روز درمان، دارو قطع گردید.
نتیجه گیری و توصیه ها: استفاده کوتاه مدت از میتومایسین – C موضعی در درمان موارد پیشرفته بیماری کراتوکونژنکتیویت ورنال، موجب کاهش نیاز مصرف دارو وبهبود علایم بیماری می گردد. بررسی تاثیر این دارو با دوز و مدت کمتر برای تعیین اثرات درمانی و عوارض طولانی مدت توصیه می شود..

با توجه به علل مختلف خونریزی غیرطبیعی رحمی و اهمیت پیش بدخیمی بعضی از از علل و از آنجا که این علل در مناطق مختلف فراوانی های مختلف را به خود اختصاص داده اند، این تحقیق روی بیماران مبتلا به خونریزی غیرطبیعی رحمی که در سنین پری منوپوز، بودند، در سال 80-1379 در شهرستان کاشان صورت گرفت.علل مختلف خون ریزی غیرطبیعی رحمی را بررسی کنیم.
مطالعه به صورت توصیفی بر روی بیماران مبتلا به خونریزی غیرطبیعی رحمی انجام گرفت. روش جلوگیری از بارداری، BMI، پاریتی، سن، دیسمنوره و شدت آن و الگوی خونریزی بررسی و ثبت گردید. نمونه گیری به طریق D&C انجام شد. تشخیص قطعی علت خونریزی غیرطبیعی رحمی توسط پاتولوژیست صورت گرفت. سپس یافته های آن با امار توصیفی ارائه گردید.
تحقیق روی 200 بیمار با میانگین (±SD) 2/6 ±2/46 سال انجام گرفت. نمونه های اخذ شده در 11 مورد ناکافی و در 156 مورد کافی بود. بیشترین پاتولوژی گزارش شده، اندومتر پرولیفراتیو بود. بیشترین فراوانی هیپرپلازی آدنوماتوز (6/0%) در پاریتی 8 و اندومتر آتروفیک (6/0%) در پاریتی 9≥ بود. در گروه منوراژی 84 % جواب کافی، در گروه منومتروراژی 1/98 % و در گروه متروراژی 3/ 86% جواب کافی داشتیمدر این بررسی شدت دیسمنوره با نوع پاتولوژی اندومتر ارتباط نداشت. بیشترین فراوانی، هیپرپلازی کیستیک (9/27%) و آدنوماتوز (3/2%) در گروه افراد چاق بود.
نتیجه گیری و توصیه ها: موارد پیش بدخیمی سرطان اندومتر (هیپرپلازی کیستیک و آدنوماتوز) در گروه افراد چاق بود. بیمارانی که الگوی خونریزی منومتروراژی داشتند بیشترین درصد جواب کافی را به خود اختصاص دادند.

با توجه به شیوع متفاوت توکسوپلاسموزیس در اقشار جامعه و عوارض ناشی از آن و به منظور تعیین آلودگی مزمن و حاد و میزان تیتر آنتی بادی علیه توکسوپلاگوندئی؛ این مطالعه روی مردان شاغل در صنعت گوشت و زنان باردار کاشان طی سال 1380 انجام گرفت.
در این تحقیق توصیفی 640 نفر شامل 300 مرد و 340 زن 70-14 ساله که به روش نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب شده بودند، شرکت داشتند. خصوصیات سن، جنس، شغل، محل سکونت، سابقه تماس با گربه، عادات غذایی، سابقه سقط جنین، سن حاملگی و علایم بالینی بررسی و در فرم اطلاعاتی ثبت گردید. از هر هر فرد cc5 خون وریدی گرفته و با روش IFA در رقت های 1:20 و 1:100 آنتی بادی های موجود در سرم ارزیابی شد. رقت های بالاتر برای سرم های مثبت تهیه گردید. سرم های مثبت در تیترهای 1:200 و بالاتر با روش ELISA نیز ارزیابی گردید. آزمایش ANA به روش IFA برای سرم های مثبت انجام گردید. ملاک تعیین آلودگی تیتر 1:20 و تیتر با ارزش 1:400 بود. داده های فرم اطلاعاتی طبقه بندی و نتایج به صورت آمار توصیفی وتحلیلی گزارش گردید و GMRT برای کل جمعیت و افراد آلوده محاسبه گردید.
شیوع توکسوپلاسماگوندئی 2/54 درصد بود. 15 درصد آنتی بادی IgM و 85 % آنتی بادی IgG داشتند. حداکثر آلودگی (75 %) درگروه سنی 70-60 سال بود. نسبت آلودگی در زنان 61 % و در مردان 7/46 % تعیین گردید. 2/40 % تیتر آنتی بادی 1:200 و پایین تر و 1/14 % نیز با ارزش 1:400 وبالاتر داشتند.
مردان شاغل در صنعت گوشت و مبتلا به توکسوپلاسما، 200 مرتبه بیشتر از مردان سالم در مواجهه با مصرف گوشت نیم پز بودند (0001/0p<).
نتیجه گیری و توصیه ها: شیوع توکسوپلاسما گوندئی در منطقه و در گروه های در معرض خطر، به ویژه زنان باردار بالا می باشد. با توجه به عوارض بیماری توکسوپلاسموزیس و گرانی روش های غربالگری سرولوژیک جهت پیشگیری از بیماری، ارائه روش های مناسب از جمله گسترش برنامه های آموزش بهداشت برای اقشار جامعه به خصوص گروه های در معرض خطر توصیه می شود.

بیماری کاوازاکی شایعترین واسکولیت دوران کودکی و شایعترین علل بیماری های اکتسابی قلبی است؛ به طوری که بیماری قلبی، جدی ترین عارضه درازمدت آن می باشد. اگرچه بسیاری از متخصصین قویا نقش یک عامل عفونی را در پاتوژنز آن دخیل می دانند، اما هنوز علت بیماری نامعلوم است. با توجه به اهمیت بیماری به منظور تعیین عوامل مرتبط در ایجاد کاوازاکی، علایم بالینی و آزمایشگاهی و عفونت اولیه در مبتلایان به کاوازاکی که در بخش اطفال بیمارستان شهید بهشتی کاشان و مرکز طبی کودکان تهران از سالهای 79-1374 بستری شده اند، مورد بررسی قرار گرفته است.
تحقیق به روش مطالعه داده های موجود بوده و لیست اطفال بستری شده جمع آوری گردید و با مطالعه پرونده های این بیماران، خصوصیات سن، جنس، تغییرات بالینی، علائم آزمایشگاهی و عفونت اولیه همراه، بررسی و ثبت گردید. پس از جمع آوری، استخراج و طبقه بندی داده ها با استفاده از آمار توصیفی و آزمونهای آماری مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
از 63 ییمار مورد بررسی، 40 نفر پسر(5/63%) و 23 نفر دختر (5/36%) بوده اند. رده سنی مورد مطالعه 8-1 سال بود. علائم بالینی شامل تب و تغییرات دهانی (100%) کونژنکتیویت (7/85%)، بثورات (3/79%)، تغییرات انتهاها و پوسته ریزی (3/79%)، آرتریت و تورم دست و پاها (9/53%)، لنفادنوپاتی گردنی (50%) و اسهال (38%) بود. علائم آزمایشگاهی شامل ESR بالا (100%)، ترومبوسیتوز (90%)، لکوسیتوز (5/82%) و پروتئینوری و پیوری(9/53%) بود. در کل بیماران، عفونتهای اولیه همراه بدین صورت بوده است: 5/9% پنومونی، 2/14% عفونت ادراری، 9/7% استئومیلیت، 6/12% مننژیت و 6/12% افراد سابقه تماس با شوینده فرش داشته اند. در 8/42% بیماران علت مشخصی در بروز بیماری یافت نشد..
نتیجه گیری و توصیه ها: در بیش از 50درصد مبتلایان به کاوازاکی، یک عامل همراه عفونی وجود دارد. در این خصوص مطالعات بیشتر توصیه می شود.

با توجه به وجود خودمصرفی دارو و عوارض شناخته شده آن و عدم اطلاع از وضعیت موجود و به منظور تعیین رفتار خودمصرفی دارو در منطقه، این تحقیق در شهر زاهدان و در سال 1378 انجام گرفت.
تحقیق حاضر مطالعه مقطعی روی 245 نفر از مردم زاهدان که در اماکن مختلف به طور نمونه گیری در دسترس قرار داشتند، انجام گرفت. جنس، سطح سواد، شغل و نیز رفتار خودمصرفی دارو، شامل آگاهی از دوز مصرف، موارد خود مصرف دارو، نوع داروی موجود در منازل و علت خودمصرفی دارو در آنها بررسی و در یک فرم اطلاعاتی ثبت و یافته های آن با آمار توصیفی ارائه گردید.
از 245 نمونه مورد بررسی، 8/49 % مرد و 2/50 % زن، میانگین سنی (SD ±) 1/12± 2/31 سال بودند که 4/25 % سطح سواد ابتدایی و کمتر داشتند. حدود 17 % نمونه از دوز مصرف داروها بی اطلاع بودند، شایعترین علت خودمصرفی دارو، سرماخوردگی، به میزان 3/67% و بعد سردرد، به میزان 9/55 % بود. بیشترین علت مراجعه به پزشک، سوزش ادرار و در مراحل بعدی اسهال، گلودرد و سوزش معده بود. مدت مصرف دارودر 2/55 % تا خات مه علایم و بیشترین دارو در منازل قرص مسکن به میزان 82 % و سپس کپسول آنتی بیوتیک به میزان 2/50 % بود. شایعترین داروی خودمصرفی، مسکن به میزان 3/83 % و شایعترین علت عدم مراجعه به پزشک، بی خطر دانستن بیماری بود.
نتیجه گیری و توصیه ها: مشکل رفتار خودمصرفی دارو در این منطقه جدی است و با توجه به عوارض شناخته شده، بررسی تاثیر برنامه های آموزشی برکاهش این مشکل توصیه می شود.

با توجه به شیوع عفونت بیمارستانی و عوارض شناخته شده آن و وجود گزارشات مبنی بر وجود آلودگی کاتترهای وریدی بیماران بستری و به منظور تعیین شیوع آلودگی میکروبی کاتترهای وریدی و عوارض مرتبط با آن و میزان مقاومت آنها به آنتی بیوتیکهای رایج، این تحقیق روی افراد بستری در بخش ICU بیمارستان شهید بهشتی کاشان سال 1379 انجام گرفت.
تحقیق به روش توصیفی روی بیمارانی که به طور مستمر مراجعه وکاتتر آنها به هر دلیل خارج می شد، انجام گرفت. 3 سانتی متر پلاستیکی آن با روش آسپتیک جدا شده و داخل لوله محتوی تایوگلیکولات انداخته می شد و در صورت رشد نمونه تا 7 روز، بر روی محیط آگار پاساژ داده می شد، نوع باکتری رشد کرده مشخص شده وآنتی بیوگرام انجام می گردید. نقش سن، جنس، طول مدت استفاده از کاتتر و مدت اقامت در ICU، فلبیت محل کاتتر و موقعیت مکانی کاتتر به عنوان عوامل مرتبط با بروز آلودگی تعیین گردید.
در این پژوهش از 100 کاتتر داخل عروقی کشت داده شده که از 36 بیمار جدا شده بود، میزان آلودگی 29% بود. از این میان، استافیلوکوک کواگولاز منفی به میزان 18% شایعترین باکتری در کشتها بود. سن، طول مدت بستری، طول مدت استفاده از کاتتر و وجود فلبیت و موقعیت مکانی کاتتر روی آلودگی نقش نداشته اند (NS).
نتیجه گیری و توصیه ها: گرچه استافیلوکوک کوآگولاز منفی در اکثریت موارد عامل عفونت بالینی نمی باشد و در اثر آلودگی با فلور پوست ایجاد می شود و شیوع واقعی آلودگی کاتترها کمتر می گردد (11%) باز هم آلودگی میکروبی کاتترهای وریدی مسئله ای جدی است که بررسی علت یا علل واقعی آن توصیه می گردد.

عوارض مادری و جنینی که به دنبال ماکروزومی ایجاد می شود، بررسی شیوع و عوامل وابسته به آن را مهم می سازد. به دلیل اهمیت موضوع فوق و به منظور تعیین میزان شیوع ماکروزومی نوزاد و ارتباط حاملگی از تاریخ گدشته و زایمانهای متعدد با آن، این تحقیق روی مراجعین به بیمارستان شبیه خوانی کاشان در سال 79-1378 انجام شد.
پژوهش حاضر از نوع توصیفی و تحلیلی بود. در مرحله اول شیوع ماکروزومی از کل متولدین سالهای 80-1378 تعیین و در مرحله دوم تحقیق روی 220 مادر شامل گروه شاهد و مورد انجام شد. گروه شاهد شامل 110 مادر و نوزاد غیر ماکروزوم آنها و گروه مورد شامل 110 مادر و نوزاد ماکروزوم آنها بود. دو گروه از نظر سن، وزن، BMI، میزان تحصیلات، دریافت مراقبتهای دوران بارداری، ملیت مادر و جنس نوزاد همانندسازی شدند. اطلاعات با تکمیل پرسشنامه از طریق مصاحبه با مادر و اندازه گیری قد مادر و وزن نوزاد جمع آوری شد و نقش حاملگی از تاریخ گذشته (بیشتر از 40 هفته) و نیز تعداد زایمان مادر با بروز ماکروزومی نوزاد مورد قضاوت آماری قرار گرفت.
شیوع ماکروزومی نوزاد 04/3 % بود. مادران دو گروه به لحاظ سن، جثه، میزان تحصیلات، دریافت مراقبتهای دوران بارداری، ملیت و جنس نوزاد مشابه بوده و اختلاف ناچیز آنها از لحاظ آماری معنی دار نبود. در گروه شاهد 5/45 % و در گروه مورد 8/61 % در مواجهه با حاملگی از تاریخ گذشته بودند (02/0p<). تعداد زایمان مادر در گروه شاهد 34/1 ± 39/2 و در گروه مورد 37/1 ± 54/2 بود. این اختلاف به لحاظ آماری معنی دار نبود.
نتیجه گیری و توصیه ها: شیوع ماکروزومی در کاشان نسبت به مناطق دیگر کمتر بوده و موارد ماکروزومی با حاملگی از تاریخ گذشته افزایش می یابد. بین ماکروزومی نوزاد و افزایش تعداد زایمان رابطه ای وجود ندارد. انجام تحقیق تجربی برای تعیین تاثیر ختم حاملگی در خانمهای با حاملگی 40 هفته و بیشتر بر بروز ماکروزومی نوزاد توصیه می شود.

با توجه به شیوع نسبتا بالای عفونت سرویکس و عوارض مهمی چون PID که ممکن است منجر به نازایی گردد، هعچنین عدم اطلاع از وضعیت فراوانی سرویسیت گنوکوکی و مقاومت دارویی آن در این منطقه، تحقیق جهت تعیین فراوانی آن در بیماران مراجعه کننده به کلینیک تخصصی شهر کاشان در نیمه اول سال 1380 انجام پذیرفت.
پژوهش حاضر به روش توصیفی بر روی بیماران مبتلا به سرویسیت انجام شد. پس از معاینه بالینی و تایید سرویسیت، نمونه گیری از آندوسرویکس و کشت در محیط تایرمارتین انجام شد و حساسیت آنتی بیوتیکی آنها تعیین گردد. میزان آلودگی سرویسیت با گنوکوک و الگوی مقاومت دارویی آنها تعیین شد و با خصوصیات دموگرافیک در پرسشنامه ثبت و اطلاعات با آمار توصیفی ارائه گردید.
از 315 موردخانم مبتلا به سرویسیت 2 نفر (63/0 %) مبتلا به سرویسیت گنوکوکی بودند که هر دو مورد کمتر از 25 سال داشنند. شروع فعالیت جنسی هر دو مورد زیر 20 سال بود و هر دو مورد علائم ادراری از قبیل سوزش و تکرر ادرار را ذکر می کردند. یک مورد مقاومت به وانکومایسین و یک مورد مقاومت به سفتریاکسون دیده شد.
نتیجه گیری و توصیه ها: شیوع گنوکوک در مبتلایان به سرویسیت جامعه موردبررسی، جدی و مسئله دار نیست و نسبت. بیماران موردنظر به داروهای رایج حساس می باشند، لذا نگرانی خاصی مطرح نیست.

با توجه به مراجعه بیماران برگر و مشاهدات علائم بالینی متفاوت آنها با کتب مراجع و به منظور تعیین علائم بالینی مبتلایان به برگر و عوامل مرتبط به آن، این تحقیق روی مراجعین به بیمارستان آیت الله طالقانی طی سالهای 80-1379 انجام گرفت.
تحقیق به روش توصیفی روی کلیه مراجعین انجام گرفت.تشخیص برحسب علائم بالینی و با آنژیوگرافی بود. علائم بالینی این بیماران و نیز خصوصیات فردی و خصوصیات اجتماعی بیماران ثبت شده و با آمار توصیفی ارائه گردید.
طی مدت بررسی تعداد 42 بیمار با تشخیص قطعی برگر با میانگین سنی (±SD) 2 ± 9/35 سال مورد بررسی قرار گرفتند که همگی مرد و سیگاری بودند. 71% معتاد و 8/54% نیز به مدت 20-10 سال دخانیات مصرف می کردند. 3/77% تحصیلات کمتر از ششم ابتدایی داشته و 69% آنها از وضعیت بهداشتی پایین برخوردار بودند. هیچ کدام سابقه خانوادگی نداشتند. شایع ترین علائم بالینی درد در حال استراحت (81%) و در مراحل بعد اولسر ایسکمیک، لنگش منناوب،. گانگرن، ترمبوفیلبیت مهاجر و درد اندامی فوقانی بود.
نتیجه گیری و توصیه ها: علائم بالینی در بیماران مورد بررسی (احتمالا در جامعه ایرانی) نسبت به علائم بیماران اروپایی و آمریکایی مندرج در کتب مرجع متفاوت بود. وضعیت اقتصادی. اجتماعی و سطح بهداشتی پائین در بروز بیماری نقش دارد. تحقیق تحلیلی و به دنبال آن تحقیق تجربی، به منظور کاهش مشکل توصیه می شود.

یکی از دغدغه های نظام درمان و بیمه مسئله خود - ارجاعی است. با توجه به میزان بالا و عوارض شناخته شده آن و نیز چندگونگی عوامل خود - ارجاعی و به لحاظ محدودیت منابع در سیستم عرضه خدمات بهداشتی - درمانی وضرورت مطالعه روش های عملیات در بخش درمان بیماران، این مطالعه در مراکز درمانی دولتی و خصوصی کاشان در سال 1379 اجرا شد.
این پژوهش یک مطالعه توصیفی است که در آن 1036 نفر از بیماران مراجعه کننده به مراکز بهداشتی - درمانی کاشان که تحت پوشش بیمه درمانی کمیته امام، بیمه روستایی و سایر روش های پرداخت هزنیه بودند، به طور تصادفی از مراکز دولتی و خصوصی عرضه خدمات انتخاب و مورد بررسی قرار گرفتند. جهت کسب داده ها در رابطه با اطلاعات زمینه ای و اهداف ویژه پژوهش در ارتباط با فراوانی مراجعه به صورت خود - ارجاعی و نحوه ارجاع در سه ساختار ارجاع بسته کمیته امام، ساختار نبمه بسته بیمه روستایی و مراجعه آزاد و نیز اخذ نظرات بیماران در مورد عوامل خود- ارجاعی از روش مصاحبه و پرسشنامه کتبی استفاده شد. سپس داده های جمع آوری شده با استفاده از محاسبات آماری و آزمون کای دو در رابطه با اهداف ویژه پژوهش، مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
از 1036 نمونه مورد بررسی جمعا 341 نفر (9/40%) خود - ارجاعی داشتند. در سیستم ارجاع بسته کمیته امام، ارجاع از پزشک عمومی 3/92%، 8/6% مراجعه مستقیم و 1% سایر موارد مراجعه؛ در سیستم بیمه روستایی، ارجاع از پزشک عمومی 3/70%، 7/29% مراجعه مستقیم و در سیستم آزاد، ارجاع به پزشک متخصص 7/15%، خود، ارجاعی 5/75% و 8/8%نیز سایر موارد ارجاع را شامل شده است. همچنین 5/60% مراجعین به مراکز دولتی و 4/36% مراجعین خصوصی خود - ارجاعی داشته اند. اختلاف میزان خود – ارجاعی بین سیستم بسته، نیمه بسته و آزاد معنی دار بود (0001/0p<). میزان همبستگی بین ساختار سیستم عرضه خدمات و میزان خود ارجاعی برابر 6/0 بود. ضریب همبستگی چوپوروف محاسبه گردید که 6/0=pr نشان داده شد. همچنین نقش مالکیت دولتی و خصوصی بر میزان خود ارجاعی، ارتباط معنی دار آماری را نشان داد (001/0p<). در این مطالعه به نظر بیماران 54% عامل خود ارجاعی ها مهارت بیشتر پزشکی متخصص عنوان شد.
نتیجه گیری و توصیه ها: میزان خود ارجاعی ها رقم بیش از حد مطلوب است و میزانهای بسیار متفاوت در ساختارهای مختلف مراکز عرضه خدمات بهداشتی درمانی ضرورت تحقیقات بیشتری را در زمینه عوامل خود ارجاعی با توجه به اهمیت آن درنظام عرضه به روش تجربی، ایجاب نموده است. توصیه می گردد که محققین، موارد کاربرد آن را به منظور استفاده در برنامه ریزی های وزارت متبوع و تصمیم گیری در تغییر ساختار نظام خدمات بهداشتی- درمانی پیشنهاد نمایند.

با توجه به گستردگی و شیوع سوانح، عوارض کوتاه مدت و بلندمدت ناشی از آنها و با توجه به هزینه های کلانی که صرف رسیدگی به امور حوادث می گردد و به منظور تعیین میزان عوامل خارجی صدمات در شهرستان کاشان این تحقیق در سال 1379 انجام پذیرفت.
تحقیق به روش مطالعه داده های موجود در پرونده کلیه بیماران بستری شده در سال 1379 که به علت سوانح به بیمارستان نقوی مراجعه کرده اند، صورت پذیرفت، سن، جنس، نوع حادثه و ناحیه صدمه دیده، از پرونده بیماران استخراج و به یک فرم اطلاعاتی منتقل گردید و داده های آن با آمار توصیفی ارائه شد.
جمعا2041 نفر افراد واجد شرایط وجود داشتند که 6/75%، مرد و 4/24% زن بودند.زنان در حادثه سقوط 5/35% و در سایر موارد حوادث 19% سهیم بوده اند (001/0p<). مردان در محدوده سنی 10 تا 30 سال و زنان در سنین بالای 50 سال، بیشتر از سایر گروه های سنی در مواجهه با حوادث بوده اند. 2/49% حوادث با وسایل نقلیه بوده که در این گروه، موتور سیکلت با 56%، نقش بیشتری را داشته است. شایع ترین ناحیه صدمه دیده را سر و گردن با 32% و سپس پا با 31% به خود اختصاص داده بود.
نتیجه گیری و توصیه ها: بالا بودن میزان رخداد حوادث در رده سنی 30-10 سال که فرد دارای بیشترین کارایی است. نشان دهنده نیاز جامعه به برنامه ریزی دقیق در شناسایی صحیح و کاهش سریع عوامل بروز سوانح و حوادث می باشد که این امر با استفاده از اطلاعات جامع و آمارهای دقیق امکان پذیرخواهد بود.. بدین منظور می توان از کتب کدگذاری بیماری ها (ICD)که توسط سازمان بهداشت جهانی ارائه شده استفاده نمود تا ضمن جمع آوری دقیق اط لاعات بر اساس استانداردهای بین المللی، امکان مقایسه آمارها در سطح بین المللی نیز ممکن باشد. بر اساس این مطالعه به نظر می رسد که بیشترین میزان حوادث در شهر کاشان مربوط به وسایل نقلیه و به خصوص حوادث ناشی از تصادفات موتورسیکلت می باشد.