فصلنامه کومش
سال سوم شماره 1 (پیاپی 8، زمستان 1380)

استروژن ها علاوه بر اعمال آنها بر روی دستگاه تولید مثل، دارای بعضی از اثرات مهم بر روی عروق زایی جدید، تکثیر و رشد یاخته ها و افزایش ترشح هورمون رشد نیز می باشند. بنابراین، با توجه به این اثرات در این پژوهش، اثرات احتمالی 17-بتا استرادیول بر روی التیام زخم جلدی در موش صحرایی فاقد تخمدان ارزیابی شد.
این مطالعه تجربی روی 80 سر موش صحرایی ماده بالغ انجام شد. ابتدا بعد از بیهوشی، تخمدان های حیوان برداشته شد و دو هفته بعد حیوان های فاقد تخمدان به طور تصادفی به 6 گروه 12 تایی تقسیم شدند. گروه های I و II یا گروه های کنترل، حلال بتا استرادیول را به ترتیب به صورت موضعی و تزریقی دریافت کردند. گروه های III و IV، به ترتیب دوزهای اندک (10mg/kg) و زیاد (25mg/kg) از 17-بتا استرادیول والرات را به صورت پماد موضعی دریافت کردند. به گروه های V و VI به ترتیب دوزهای 5mg/kg و 10mg/kg، از 17-بتا استرادیول والرات روزانه به صورت زیر جلدی به آنها تزریق شد. قبل از مصرف استرادیول یا حلال، زخم دایره ای شکل با سطح 3 سانتیمتر مربع بر روی پشت حیوان ایجاد و در روزهای 0، 4، 7، 10، 13، 16، 19، 22، 25 و 28 بعد از القا زخم، میانگین سطح زخم و درصد بهبودی زخم و همچنین مدت زمان لازم برای بهبودی کامل زخم اندازه گیری شد.
نتایج این مطالعه نشان داد که میانگین سطح زخم در روز یکم در همه گروه های مطالعه یکسان است. میانگین سطح زخم در گروه IV در روزهای 4 و 7 بعد از عمل بیشتر از گروه I با (P<0.001) و گروه III با (P<0.01) و در روز دهم بیشتر از گروه III با (P<0.05) است. میانگین سطح زخم در گروه II در روزهای 16، 19 و 22 بعد از عمل کمتر از گروه V با (P<0.01) است. درصد بهبودی زخم در هیچ یک از گروه های آزمایشی در هیچ یک از روزهای بعد از عمل در گروه های موضعی و تزریقی اختلاف معنی دار با گروه های کنترل نداشتند. مدت زمان لازم برای بهبودی کامل زخم اگرچه در گروه های تحت درمان با استرادیول بیشتر از گروه های کنترل بود، اما اختلاف معنی دار مشاهده نشد. از سوی دیگر این مدت زمان در گروه II با (0.42±16.5 روز) کمتر از گروه I با (0.8±21.5) بود (P<0.05).
مطالعه حاضر پیشنهاد می کند که استرادیول بویژه مصرف موضعی دوز زیاد آن در روزهای اول بعد از القا زخم و دوز اندک تزریقی آن در روزهای آخر مطالعه بهبود زخم را به تاخیر می اندازد.

در استرالیا، درخت اکالیپتوس کامالدولنسیس به عنوان تنها مخزن محیطی کریپتوکوکوس نئوفورمنس واریته گتی می باشد. با توجه به کشت اکالیپتوس کامالدولنسیس در ایران و آلودگی اولیه این درختان به علت استفاده از بذرهای وارداتی اکالیپتوس کامالدولنسیس حاوی میسلیوم دی کاریوتیک از استرالیا، در این مطالعه وجود کریپتوکوکوس نئوفورمنس در اکالیپتوس کامالدولنسیس بررسی شد.
نمونه گیری، شامل 380 نمونه برگ، 300 نمونه گل، 380 نمونه پوست درخت و 80 نمونه میوه از 3 منطقه گرمسار، آموزشکده منابع طبیعی گنبد و سد قابوس وشگمیر انجام شد. سوسپانسیون نمونه ها در محیط Sc و NSA) Niger seed agar) کشت و 7 روز در اتو 30 درجه سانتی گراد نگهداری شده و مخمرهای بدست آمده به روش های لاکتوفنل کاتن بلو و مرکب چین رنگ آمیزی و از طریق محیط های کورن میل آگار+توئین 80 و اوره آگار شناسایی شدند.
مجموعا 138 نمونه مخمر قادر به تولید بلاستوسپور روی محیط کورن میل و ایجاد رنگ ارغوانی روی اوره آگار بودند. با استفاده از کیت API 20c Aux دو مورد کریپتوکوکوس نئوفورمنس، یکی از گرمسار و دیگری از سد قابوس وشگمیر و 43 مورد کریپتوکوکوس آلبیدوس و 36 مورد کریپتوکوکوس لارنتی و 57 مورد کریپتوکوکوس SP شناسایی شدند. به منظور تسریع تشکیل ملانین از محیط NSA حاوی 0.1 درصد گلوکز استفاده شد. در نتیجه کریپتوکوکوس نئوفورمنس، در محیط فوق پیگمان قهوه ای پررنگ ولی اکثریت استرین های کریپتوکوکوس لارنتی رنگ سبز و تعدادی از کریپتوکوکوس SP رنگ آبی ایجاد کردند. با استفاده از دو روش گلایسین سیکلوهگزامید فنل قرمز (GCP) و کاناوانین گلایسین برموتیمول آبی (CGB)، هویت کریپتوکوکوس نئوفورمنس بدست آمده از گل و میوه درخت اکالیپتوس کامالدولنسیس مشخص شد. از آموزشکده منابع طبیعی گنبد، 3 مورد هندرسونلا تورولوئیده نیز از پوست درختان اکالیپتوس کامالدولنسیس ایزوله گردید.
نتایج فوق نشان می دهند که بذر اکالیپتوس های وارد شده از استرالیا دارای آلودگی اولیه به کریپتوکوکوس نئوفورمنس واریته گتی می باشد. این مطالعه همچنین نشان داد که محیط CGB، بهترین وسیله برای شناسائی واریته های کریپتوکوکوس نئوفورمنس بوده ولی برای تشخیص کریپتوکوکوس نئوفورمنس از کریپتوکوکوس لارنتی قابل استفاده نمی باشد

لوسمی های حاد که از تغییر شکل بدخیم سلول خون ساز ناشی می شوند در غالب موارد با ناهنجاری های سیتوژنتیکی مشخصی همراه است. درمان این بیماری (شیمی درمانی و پرتودرمانی) نیز سبب تغییرات سیتوژنتیک و انواع ناهنجاری های کروموزومی می گردد. سلولهای خون ساز یکی از سلولهای بسیار حساس بدن نسبت به مواد شیمیایی و اشعه هستند و استفاده از این مواد تغییرات زیادی را در مغز استخوان به وجود می آورد که از آن جمله تغییرات سیتوژنتیک و انواع ناهنجاری های کروموزومی است. یکی از روش های اندازه گیری آسیب های ژنتیکی و ناهنجاری های کروموزومی، اندازه گیری فراوانی بروز میکرونوکلئی در سلول های خونی مغز استخوان است. هدف این مطالعه، بررسی آسیب های ژنتیکی ناشی از پروتکل های شیمی درمانی و پرتودرمانی در بیماران مبتلا به لوسمی لنفوئیدی حاد به روش میکرونوکلئی اسی است.
در تحقیق حاضر آسیب های ژنتیکی ناشی از شیمی درمانی و پرتودرمانی در بیماران مبتلا به لوسمی لنفوئیدی حاد (ALL) به روش میکرونوکلئی مورد بررسی و ارزیابی قرار گرفته است. در این تحقیق 40 بیمار مبتلا به ALL مورد بررسی و ارزیابی قرار گرفتند. بیماران با توجه به مرحله درمانی به 4 گروه بیمارانی که هیچگونه درمانی دریافت نکرده اند، بیماران مرحله Induction، بیماران مرحله Consolidation و بیماران مرحله Maintenance تقسیم بندی شدند و 10 نفر نیز به عنوان گروه شاهد در نظر گرفته شد.
نتایج نشان می دهد که فراوانی بروز میکرونوکلئی بعد از هر مرحله از درمان اختلاف معنی داری نسبت به مرحله قبل نشان می دهد که در مورد بیمارانی که هیچگونه درمانی دریافت نکرده اند نشانگر آسیب ژنتیکی خودبخودی است و در مورد بقیه گروه ها نیز باید گفته شود که شیمی درمانی و پرتو درمانی موجب فراوانی بروز میکرونوکلئی در سلولهای خونی مغز استخوان شده که این نشانگر بروز آسیب های ژنتیکی در اثر استفاده از این داروها است.
یافته های فوق نشان می دهد که شیمی درمانی و پرتو درمانی در بیماران مبتلا به لوسمی حاد لنفوئیدی سبب افزایش آسیب های ژنتیکی در این افراد شده و هرچه تعداد اریتروسیت های حاوی میکرونوکلئی افزایش یابد تعداد اریتروبلاست های حاوی میکرونوکلئی هم افزایش می یابد.

سابقه و هدف اساسی ارزیابی درونی، بهبود کیفیت امور آموزشی می باشد. با توجه به این که تمامی سازمان ها موظف به بهبود کیفیت امور خود می باشند و از طرفی دانشگاه ها مسئولیت تربیت آینده سازان جامعه را بر عهده دارند، بهبود کیفیت این ارگان از اهمیت بسزایی برخوردار است. تا کنون هیچ ملاک و معیار مشخصی برای ارزیابی بخش های مختلف آموزش پزشکی مطرح نشده است و اعمال استانداردهای خارجی نیز در محیط های آموزشی داخلی چندان مناسب به نظر نمی رسند، لذا اعضای هیات علمی بخش علوم تشریح با استفاده از تجارب و دیده گاه های علمی و فنی خود سعی در ایجاد یک نظام هماهنگ برای ارزیابی بخش علوم تشریح نموده اند.
در این طرح ابتدا با اهداف و سپس معیارها و ملاک ها وضعیت مطلوب و استاندارد از دیدگاه اعضای هیات علمی تعیین گردید. سپس 29 پرسشنامه تهیه شد که به چهار دسته جهت ارزیابی: فرایند آموزش، فرایند پژوهشی، تجهیزات و فضای آموزشی و تشکیلات گروه تقسیم شدند. برای این پرسشنامه ها براساس مقیاس لیکرت رتبه های عالی، خوب، متوسط، ضعیف و خیلی ضعیف در نظر گرفته شد و امتیازات (5-1) برای آنها منظور گردید. جامعه مورد ارزیابی شامل کلیه اعضای هیات علمی و پرسنل بخش (9 نفر)، دانشجویان 6 دوره پزشکی (180 نفر)، امکانات فیزیکی بخش علوم تشریح و فرایند آموزش و پژوهش بوده است. معدل امتیازات بدست آمده از این پرسشنامه ها با استانداردهای مطلوب که توسط اعضای هیات علمی تعیین شده بود مورد سنجش قرار گرفت و سپس با جدول گورمن [(بسیار قوی=5-4.51)، (قوی=4.5-4)، (خوب=3.99-3.6)، (بیش از رضایت بخش=3.59-3)، (رضایت بخش=2.99-2.51)، (مرزی=2.50-2) و (غیر رضایت بخش=کمتر از 2)] مقایسه شد.
بررسی امتیازات بدست آمده نشان می دهد که در مورد ارزیابی فرایند آموزش 12.5% از پرسشنامه ها عالی، 82.3% خوب و 6.2% متوسط است. این نتایج در مورد اعضای هیات علمی 85.7% خوب، 14.3% متوسط را نشان می دهد. با توجه به رتبه بندی گورمن، گروه در امور آموزشی از نظر دانشجویان و استادان رتبه خوب (به ترتیب 3.63 و 3.96) و در خصوص امور پژوهشی نمره 3.58 (بیش از رضایت بخش) را کسب کرده است. در مورد تجهیزات و فضاهای آموزشی امتیازات کسب شده از پرسشنامه ها، نشان دهنده 16.7% عالی، 33.3% خوب، 33.3% متوسط و 16.6% ضعیف می باشد، که براساس رتبه بندی گورمن از نظر هر دو گروه فوق رتبه رضایت بخش (2.85) بدست آمده است. از نظر دانشجویان، تشکیلات گروه بیش از رضایت بخش (3.58) است.
یافته های فوق نشان می دهند که دیدگاه دانشجویان و اعضای هیات علمی در مورد عوامل مورد ارزیابی گروه تقریبا یکسان بوده و علیرغم وضعیت خوب، بخش علوم تشریح نیاز به ارتقا سطح آموزش و جبران نقطه ضعف های خود نیز دارد

از آنجا که فعل در زبان فارسی شامل انجام دهنده عمل، نحوه عمل و زمان عمل می باشد، لذا نقش مهمی در گفتار ایفا می کند. از این رو در این تحقیق ساخت و ساختمان فعل در کودکان طبیعی 4.5-2 ساله مورد بررسی قرار گرفته است. براساس این تحقیق بین متغیرهای مورد بررسی در گروه های سنی مختلف مقایسه های برون گروهی و درون گروهی انجام شده است.
این تحقیق از نوع مقطعی-مقایسه ای بوده و روی 101 کودک بین سنین 4.5-2 ساله در 5 گروه سنی که به صورت تصادفی چند مرحله ای انتخاب شده بودند، انجام گرفته است. روش جمع آوری داده ها ارزیابی سریع بوده و نمونه های گفتاری کودکان برای زمان های فعل و پسوندهای صرفی فعل از پنج طریق گفتار خودبخودی، توصیف تصاویر، تکمیل جملات ناقص، تکرار، پرسش و پاسخ و برای افعال ساده و مرکب، پیچیدگی فعل، پیشوندهای فعلی (ب، ن، می)، افعال معین و افعال امر از دو طریق گفتار خودبخودی و توصیف تصاویر به دست آمده است. داده ها پس از استخراج با استفاده از آزمون های ضریب همبستگی پیرسن، کروسکال والیس، ویل کاکسون و فریدمن در سطح معنی داری (0.05) مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفته است.
یافته ها نشان داد که بین سن و پیچیدگی فعل، تنوع زمان های فعل، تنوع پسوندهای صرفی فعل برحسب شخص/شمار و تنوع افعال معین در گفتار کودکان ارتباط مثبت و معنی داری وجود دارد (P=0.000)، ولی بین سن و تنوع پیشوندهای فعلی (ب، ن، می) و تنوع افعال امر ارتباط معنی داری وجود ندارد.
با افزایش سن میزان بکارگیری اجزا ساخت و ساختمان فعل بجز افعال امر، پیشوندهای فعلی (ب، ن) و فعل گذشته ساده در گفتار کودکان افزایش می یابد. نتایج بدست آمده از این یافته ها می تواند به عنوان بخشی از هنجارهای رشد زبان، در زمینه آسیب شناسی گفتار و زبان مورد استفاده قرار گیرد و از سوی دیگر لازم است که متون کتاب های مربوط به کودکان در این گروه سنی براساس یافته های به دست آمده از این تحقیق مورد بررسی مجدد قرار گیرند.

آسپرژیلوزیس برونکوپولمونری آلرژیک (ABPA، Allergic Bronchopulmonary Aspergilosis) یک بیماری ایمنی است که در اثر واکنش های آلرژیک نسبت به آنتی ژنهای قارچ ساپروفیت آسپرژیلوس (اغلب آسپرژیلوس فومیگاتوس) و همچنین واکنش التهابی تخریبی ناشی از عفونت این قارچ در نواحی تحتانی دستگاه تنفس افراد مستعد ایجاد می گردد. در این تحقیق طی مدت 3 سال، 147 بیمار مبتلا به آسم عود کننده مراجعه کننده به بیمارستان شریعتی و مرکز قارچ شناسی دانشکده بهداشت را از لحاظ امکان ابتلا به ABPA مورد بررسی قرار گرفتند.
ابتدا بیماران توسط پزشک متخصص مورد معاینه قرار گرفته و رادیوگرافی ریه آنها بررسی شد. سپس حدود 10 میلی لیتر از خون بیماران را برای تهیه فروتی نازک جهت رنگ آمیزی گیمسا، جهت شمارش گلبولهای سفید و تهیه سرم گرفته می شد. سرم تهیه شده در دمای زیر 70 درجه سانتیگراد جهت آزمایش های تکمیلی سرولوژی؛ یعنی، سنجش میزان IgE توتال و سنجش آنتی بادی رسوبی به روش کانترایمنوالکتروفورز مورد استفاده قرار داده شد. سپس تست جلدی، به روش Prick test با استفاده از آنتی ژن تجارتی MRC انگلستان انجام شد. نمونه خلط بیماران نیز جهت آزمایش مستقیم و کشت، در شرایط استریل جمع آوری شد.
تشخیص ABPA در مورد 6 نفر از بیماران قطعی گردید و 3 بیمار دیگر نیز به عنوان آسم ناشی از آسپرژیلوس شناسایی گردیدند. با توجه به درصد قابل توجه (4%) مبتلایان به ABPA که با شرایط اقلیمی ایران نیز هماهنگی دارد، توصیه می گردد که تمامی مبتلایان به آسم مخصوصا آنهایی که امکان تماس بیشتری با اسپور قارچ دارند از لحاظ امکان ابتلا به ABPA مورد بررسی قرار گیرند.
با توجه به درصد قابل توجه (4%) مبتلایان به ABPA که با شرایط اقلیمی ایران نیز هماهنگی دارد، توصیه می گردد که تمامی مبتلایان به آسم مخصوصا آنهایی که امکان تماس بیشتری با اسپور قارچ دارند از لحاظ امکان ابتلا به ABPA مورد بررسی قرار گیرند

اخذ شرح حال و انجام معاینات بدنی بیمار، به پزشک در حصول تشخیص مطمئن کمک می کند و بر اساس آن روند درمانی و مراقبت از بیمار مقرر گردد. با توجه به گزارش های های نگران کننده در مورد عملکرد دانشجویان و دستیاران پزشکی در اخذ شرح حال و معاینات فیزیکی بیماران در بعضی از بیمارستان های آموزشی دانشگاه های علوم پزشکی شهید بهشتی، اصفهان و شهید صدوقی یزد، ضروری است در این زمینه عملکرد دانشجویان و دستیاران پزشکی در بیمارستان های آموزشی دانشگاه علوم پزشکی سمنان مورد بررسی قرار گیرد.
این مطالعه توصیفی-تحلیلی وضعیت عملکرد 134 نفر دانشجو و دستیار پزشکی را نسبت به اخذ شرح حال و انجام معاینات فیزیکی بیماران در بیمارستان های آموزشی دانشگاه علوم پزشکی سمنان در سال 79-78 مورد بررسی قرار داده است. ابزار اندازه گیری، چک لیستی مشتمل بر 40 مورد بوده که پس از تائید اعتبار و روایی آن مورد استفاده قرار گرفت. داده ها از طریق مشاهده غیرمستقیم، مصاحبه نمونه آماری (دانشجویان و دستیاران) با بیماران و مطالعه برگ شرح حال بیماران جمع آوری شدند.
وضعیت عملکرد دانشجویان و دستیاران پزشکی دانشگاه علوم پزشکی سمنان در بیمارستان های آموزشی امیرالمومنین (ع)، شهید دکتر معیری و فاطمیه مورد بررسی قرار گرفت. بین محل آموزش با عملکرد رابطه معنی داری وجود داشت (P<0.001)، به طوری که دانشجویان و دستیاران بیمارستان فاطمیه نسبت به سایر بیمارستان ها از عمکلرد بهتری برخوردار بودند. همچنین بین مقاطع تحصیلی با وضعیت عملکرد رابطه معنی داری وجود داشت (P=0.003)، به طوریکه دانشجویان استاجر از عملکرد بهتری برخوردار بودند. یافته ها نشان داد 51.5% از نمونه آماری نتوانسته اند به تشخیص اولیه بیماران دست یابند. همچنین یافته ها نشان داد فقط 15% از نمونه آماری بیش از 90% اطلاعات پزشکی را، از طریق مصاحبه و معاینات فیزیکی بیماران، کسب کرده اند.
اکثر نمونه آماری در برخورد با بیماران و معاینات فیزیکی ایشان، از عملکرد ضعیف و متوسط برخوردار بوده و ضروری است فرآیند آموزش بالینی دانشجویان و دستیاران در بخش های سرپائی و بستری مورد بررسی قرار گیرد.

با توجه به مزمن بودن بیماری های تشنجی و مصرف طولانی مدت داروهای ضد تنشج و همچنین عوارض فراوان این داروها، اخیرا استفاده از گیاهان دارویی جهت کنترل حملات تشنجی مورد توجه پژوهشگران قرار گرفته است. هدف این تحقیق، بررسی اثر ضد تشنجی عصاره گیاه آکلیل کوهی (Rosmarinus officinalis) در کنترل تشنجات ناشی از پنتیلن تترازول در موش سفید آزمایشگاهی می باشد.
مقادیر متفاوتی از عصاره آبی گیاه آکلیل کوهی (12ml/kg و 9 و 6 و 3) به گروه های مختلف موش به وزن 30-25 گرم به صورت داخل صفاقی (i.p) تزریق گردید. گروه کنترل سرم فیزیولوژیک (6ml/kg) و گروه های شاهد فنوباربیتال (40mg/kg و 30 و 20 و 10) دریافت نمودند. در آزمون پنتیلن تترازول (i.p و 80mg/kg)، تغییرات رفتاری، زمان شروع تشنج، طول مدت تشنج و مرگ و میر 24 ساعته در تمامی گروه ها ثبت گردید.
نتایج نشان می دهند که تمامی مقادیر عصاره گیاه موجب تاخیر در زمان شروع تشنج گردیده اند اما موثرترین مقدار عصاره 12 mg/kg بود که قابل مقایسه با دوز 30 mg/kg فنوباربیتال می باشد. در مورد طول مدت تشنج به جز مقدار 3 ml/kg عصاره، بقیه مقادیر نسبت به گروه کنترل اختلاف معنی داری را نشان داده اند. در ارتباط با کاهش درصد مرگ و میر 24 ساعته، در گروه شاهد هیچ گونه مرگ و میری مشاهده نگردید، در گروه کنترل 45% و در گروه های مورد آزمایش با مقادیر 12 mg/kg عصاره حدود 10% مرگ و میر مشاهده گردید که بیانگر تاثیر گیاه مذکور در کاهش میزان مرگ و میر می باشد. یافته های فوق نشان می دهند که مقدار 12 mg/kg عصاره آبی گیاه آکلیل کوهی اثرات قابل توجهی بر روی زمان شروع تشنج، طول مدت تشنج و درصد مرگ و میر 24 ساعته دارا می باشد

با توجه به مشکلات ناشی از لیشمانیا به عنوان یک انگل داخل سلولی بیماریزا که بیش از 12 میلیون نفر را در بیش از 86 کشور جهان مبتلا نموده است و در راستای ارزیابی توانایی گلیکوپروتئین 63 کیلودالتونی (gp63) لیشمانیا ماژور به عنوان یک ایمنوژن در تحریک سیستم ایمنی میزبان و همچنین آنتی ژن تشخیصی، ژن کد کننده مولکول فوق در وکتور دو میزبانه pHIL-S1 به منظور بیان آن ژن در مخمر متیلوتروف P.pastoris کلون و بیان گردید و در نهایت خصوصیات مولکول نوترکیب حاصل نیز مورد ارزیابی قرار گرفت.
ژن تغییر یافته gp63 به گونه ای که فقط پروتئین بالغ راکد نماید، در وکتور دو میزبانه (و همچنین پلاسمید puc19) کلون گردید. مخمر Pichia pastoris (سویه های KM71 و GS115) با پلاسمید دو میزبانه نوترکیب و همچنین با پلاسمید pHIL-s1 (به تنهایی) ترانسفورم گردید. کلون های ترانسفورم شده در محیط فاقد هیستیدین انتخاب شدند، DNA کروموزومی ترانسفورمنت ها تخلیص گردید و با روش های PCR و S.B) Southern Blotting)، وارد شدن ژن فوق در کروموزوم مخمر نوترکیب مورد ارزیابی قرار گرفت. ترانسفورمنت های تایید شده، در محیط حاوی گلیسرول BMGY، تا حصول کدورت OD600=6 کشت و سپس جهت بیان ژن هترولوگ فوق به محیط حاوی متانول، BMMY، انتقال داده شدند. با افزودن متانول به صورت روزانه، حالت القا در آنان حفظ گردید. با تخلیص RAN و انجام N.B) Northern Blotting) صحت نسخه برداری و همچنین بیان ژن فوق (تولید پروتئین نوترکیب) با ژل 12% SDS-PAGE، وسترن بلاتینگ و IFA مورد ارزیابی قرار گرفت. میکروسکوپ الکترونی و ایمونوالکترون میکروسکپی برای تعیین محل داخل سلولی گلیکوپروتئین هترولوگ rgp63، در مخمر بیان کننده ژن فوق مورد استفاده قرار گرفتند. فعالیت متالوپروتئیناز نوترکیب (rgp63) و همچنین تاثیر بازدارنده های آنزیمی با SDS-PAGE gelatin مطالعه گردید، توانایی مخمر در گلیکوزیلاسیون متالوپروتئیناز نوترکیب (rgp63) نیز سنجش گردید.
PCR و (S.B) وارد شدن ژن gp63 را به گونه ای صحیح در کروموزوم مخمر نوترکیب تائید کردند. (N.B) بر روی RNA تخلیص شده از مخمر نوترکیب صحت نسخه برداری از ژن gp63، ژل 12% SDS-PAGE و وسترن بلاتینگ نیز، بیان ژن فوق (تولید پروتئین نوترکیب) را در مخمر ترانسفورمنت تائید نمودند. مطالعه با SDS-PAGE gelatin gel، فعال بودن مولکول فوق را اثبات نمود. یدواستامید و EDTA با غلظت 5 میلی مولار از فعالیت این مولکول در ژل مزبور ممانعت نمودند. بررسی ها با میکروسکوپ الکترونی وجود ناحیه پروتئینی متراکم را در فضای پریپلاسمی مخمر ترانسفورم شده با پلاسمید حاوی ژن نشان داد. بررسی های ایمونوالکترون میکروسکوپی و IFA نیز تایید نمودند که ناحیه پروتئینی فوق، همان پروتئین نوترکیب (rgp63) می باشد. آزمون PNGase-F نیز گلیکوزیله بودن باندهای بیش از 53 کیلودالتونی آن را اثبات نمود.
گلیکوپروتئین 63 کیلودالتونی تولید شده در مخمر به فرم طبیعی خود بیشتر شباهت دارد، زیرا علاوه بر گلیکوزیله بودن در SDS-PAGE gelatin gel نیز فعال می باشد

وجود دندان در کیست درمویید به فراوانی گزارش شده است. ما در این گزارش یکی از نادرترین موارد کیست تخمدان را که داخل آن یک عدد ساختمان کاملا مشخص فک، که حاوی پنج دندان رسیده می باشد معرفی می نماییم. به نظر می رسد این مورد یکی از نادرترین و شاید تنها مورد گزارش شده مربوط به این درجه از تمایز در کیست درمویید می باشد

علائم بالینی، نوار قلبی و بیومارکرهای رایج (LDH و CK-MB و CK) حساسیت و اختصاصی بودن کافی را ندارند. این موضوع سبب شده است که تا در مورد تعدادی از بیماران مبتلا به سندروم کرونری حاد (ACS) از نظر تشخیص سکته قلبی حاد (AMI) سردرگمی به وجود آید و تعدادی از این بیماران تشخیص داده نشوند و از برخی اقدامات درمانی محروم گردند. برای بهبود روند تصمیم سازی در بیماران دچار ACS و کاستن از طول اقامت بیمار در بیمارستان علاقه زیادی به استفاده از بیومارکرهای جدید قلبی (CTN-I، Cardiac toroponin I) و روش های اندازه گیری سریع در آزمایشگاه و روش های اندازه گیری کنار تخت پدید آمده است.
در این مطالعه 208 بیمار که با تشخیص ACS بستری شده بودند مورد بررسی قرار گرفتند. یافته های بالینی، نوار قلبی و آنزیمهای قلبی شامل اندازه گیری کمی و کیفی CTN-I، مقدار کل LDH و CK-MB و CK از آنها در سه نوبت (صفر، 12 ساعت و 24 ساعت بعد از تشخیص قطعی AMI) به عمل آمد. عوارض هر بیمار هم در طول زمان بستری ثبت شد.
این پژوهش نشان داد بیماران مبتلا به MI در 11% موارد درد قفسه صدری تیپیک ندارند و در 41% موارد نوار قلبی تغییرات تشخیصی تیپیک ندارد و حتی در 3% موارد کاملا نرمال است و Total CK در 12% موارد و CK-MB در 8% موارد افزایش پیدا نمی کند و استفاده از بیومارکرهای رایج باعث عدم تشخیص تعداد قابل توجهی از بیماران مبتلا به MI می شود، در حالی که CTN-I با داشتن حساسیت 100% و اختصاصی بودن 99% بیومارکر ایده آلی است. میزان افزایش این بیومارکر با عوارض قلبی بویژه آریتمی ها در بیماران دچار AMI مرتبط است و می تواند بیماران پر خطر را شناسائی کند. همچنین مارکری برای Reperfusion است. در بیماران مبتلا به آنژین ناپایدار در 13% موارد CTN-I کمی افزایش می یابد که می تواند موید گروه پر خطر باشد. از نظر حساسیت و اختصاصی بودن اندازه گیری کمی CTN-I ارجحیت اندکی برروش کیفی دارد.
این مطالعه نشان داد، CTN-I با هزینه کمتر در مقایسه با مجموع آنزیم های رایج و ارزش تشخیصی و پیشگیویی کننده بیشتر، بر سایرین ارجح است و اندازه گیری روتین CTN-I (به روش کمی یا کیفی) در سه نوبت صفر، 12 و 24 در بیماران مبتلا به ACS بجای سایر آنزیمها توصیه می شود.