مجله چشم پزشکی بینا
سال هفدهم شماره 2 (زمستان 1390)

مقایسه فشار داخل چشمی اندازه گیری شده توسط دستگاه تحلیل کننده پاسخ چشمی (Ocular Response Analyzer، ORA) با تونومتر گلدمن (Goldmann Applanation Tonometer; GAT) و ارزیابی تاثیر ویژگی های آناتومیکی و بیومکانیکی پیوند بر روی مقادیر فشار داخل چشمی در چشم های مبتلا به قوز قرنیه که تحت عمل جراحی پیوند نافذ قرنیه (Penetrating keratoplasty; PKP) قرار گرفته اند.

 این مطالعه مقطعی، بر روی 45 چشم مبتلا به قوز قرنیه که تحت عمل جراحی پیوند نافذ قرنیه قرار گرفته بودند، صورت گرفت. در همه چشم ها، فشار داخل چشمی با استفاده از تونومتر گلدمن (IOP GAT) و هیسترزیس قرنیه ای (CH: corneal hysteresis)، عامل مقاومت قرنیه ای (CRF: corneal resistance factor)، فشار داخل چشمی مرتبط با گلدمن (IOPg: Goldmann-related IOP) و فشار داخل چشمی جبران شده برای قرنیه (IOPCC: cornea-compensated IOP) با استفاده از تحلیل کننده پاسخ چشمی و ضخامت مرکزی پیوند (Central Graft Thickness: CGT) اندازه گیری شد. جهت ارزیابی هم خوانی بین نتایج حاصله از تونومترها، از نمودارهای Bland-Altmanو Mountain Plot استفاده گردید. ارتباط انحنای قرنیه و آستیگماتیسم و ضخامت مرکزی پیوند و بیومکانیک قرنیه با فشار داخل چشمی با استفاده از تحلیل آماری رگرسیون بررسی گردید.

متوسط سن بیماران 1 / 6 ± 8 / 29 سال و میانگین مدت زمان پی گیری بعد از جراحی 4 / 35 ± 2 / 91 ماه بود. متوسط هیسترزیس قرنیه و عامل مقاومت قرنیه ای و ضخامت مرکزی پیوند به ترتیب 1 / 2 ± 2 / 10 میلی متر جیوه، 2 / 2 ± 1 / 10 میلی متر جیوه و 7 / 27 ± 4 / 565 میکرومتر بود. فشار داخل چشمی با استفاده از تونومتری گلدمن و فشار داخل چشمی مرتبط با گلدمن و فشار داخل چشمی جبران شدن برای قرنیه به ترتیب 4 / 2 ± 2 / 12 و 5 / 3 ± 1 / 15 و 3 / 3 ± 8 / 15 میلی متر جیوه بود (001 / 0 > P). محدوده 95 درصد هم خوانی بین GAT IOP و IOPg، از 6 / 3 - تا 3 / 9 میلی متر جیوه بود. هیسترزیس قرنیه و عامل مقاومت قرنیه ای برخلاف ضخامت مرکزی پیوند یا آستیگماتیسم کراتومتریک به طور مستقیم و معنی داری با IOPGAT و IOPg و IOPcc رابطه داشت.

بیومکانیک پیوند بیش از معیارهای آناتومیکی بر روی مقادیر فشار داخل چشمی تاثیر دارد. نتایج فشار داخل چشمی پس از پیوند نافذ قرنیه با تحلیل کننده پاسخ چشمی به طور معنی داری از گلدمن بالاتر بود.

مقایسه اندازه گیری فشار داخل چشم با استفاده از تونومتری گلدمن، تونومتری پاسکال و پنوماتومتری غیرتماسی (Air Puff) قبل و پس از عمل جراحی عیوب انکساری قرنیه و تعیین میزان تغییر در اندازه فشار چشم پس از عمل جراحی.

 این مطالعه مشاهده ای - تحلیلی و آینده نگر، بر روی افراد نزدیک بین و نزدیک بین آستیگمات که داوطلب عمل جراحی عیوب انکساری قرنیه به روش فوتورفرکتیوکراتکتومی (PRK) بودند، انجام گرفت. پس از انجام معاینات کامل چشمی با اسلیت لامپ، پاکی متری و پنتاکم، فشار داخل چشم به سه روش تونومتری گلدمن (GAT)، تونومتری پاسکال (DCT) و پنوماتومتری غیر تماسی (air puff) قبل و 2 ماه پس از عمل جراحی اندازه گیری و نتایج به دست آمده با یکدیگر مقایسه گردیدند. متوسط فشار داخل چشم قبل و پس از عمل بین سه روش و میانگین فشار داخل چشم قبل و پس از عمل بین هر روش مقایسه و میزان تفاوت فشار داخل چشم قبل و بعد از عمل بین روش ها محاسبه شد.

این مطالعه بر روی 402 چشم از 201 بیمار شامل 162 زن و 39 مرد با میانگین سنی 03 / 7 ± 07 / 28 (48 - 18) سال انجام شد. میانگین فشار داخل چشم قبل از عمل با استفاده از تونومتری گلدمن، 79 / 2 ± 44 / 15 و 2 ماه پس از عمل برابر 63 / 2 ± 04 / 12 میلی متر جیوه بود (001 / 0 > P). میانگین فشار داخل چشم به روش تونومتری پاسکال قبل از عمل 39 / 3 ± 81 / 16 میلی متر جیوه و 2 ماه پس از عمل 91 / 2 ± 57 / 13 میلی متر جیوه حاصل شد (001 / 0 > P). میانگین فشار داخل چشمی در روش پنوماتومتری غیرتماسی قبل از عمل 36 / 3 ± 13 / 16 و 2 ماه پس از عمل PRK، ا 29 / 3 ± 01 / 11 به دست آمد (001 / 0 > P). میزان تغییر میانگین فشار داخل چشم قبل و پس از عمل در هر سه روش معنی دار بود (001 / 0 > P). بیش ترین میزان تفاضل بین مقادیر پیش و پس از عمل در روش پنوماتومتری غیرتماسی دیده شد که از تفاضل به دست آمده از روش های تونومتری پاسکال و گلدمن به میزان معنی داری بیش تر بود (001 / 0 > P)، اما تفاوت معنی داری بین دو روش تونومتری پاسکال و گلدمن وجود نداشت (77 / 0 = P). به عبارتی تخمین کم تر از اندازه واقعی در تونومتری پاسکال و گلدمن تقریبا به یک میزان و کم تر از پنوماتومتری غیرتماسی بود.

در هر سه روش ذکر شده فوق، عمل جراحی فوتورفرکتیوکراتکتومی باعث تخمین کم تر از اندازه واقعی مقدار فشار داخل چشم پس از عمل می گردد که می تواند به علت تغییرات بیومکانیک قرنیه باشد.

گزارش یافته های بالینی و مقایسه نتایج روش های مختلف جراحی در درمان بیماران مبتلا به کراتیت تاخیری ناشی از گاز خردل (MGK).

در این پژوهش مداخله ای مقایسه ای گذشته نگر، بیماران مبتلا به کراتوپاتی تاخیری ناشی از گاز خردل که در جریان جنگ تحمیلی عراق علیه ایران مجروح شده بودند، وارد مطالعه گردیدند. علایم و یافته های بالینی بیماران بررسی شده و مداخلات دارویی و جراحی برای بهبود خشکی چشم، ایسکمی لیمبوس، نقص سلول های بنیادی ناحیه لیمبوس (LSCD) و درگیری های قرنیه ای انجام شد. پیوند الوگرافت ملتحمه ای لیمبوس از فرد زنده وابسته (lrCLAL) در مقابل پیوند الوگرافت کراتولیمبال از جسد (KLAL) و پیوند قرنیه نافذ (PKP) در مقابل پیوند قرنیه لایه ای (LKP) از نظر نتایج بالینی و میزان بقای پیوند مقایسه شدند.

به طور کلی 175 چشم از 90 بیمار مرد با محدوده سنی 68 - 34 سال برای مدت متوسط 101 ماه پی گیری شدند. شایع ترین درگیری چشمی، بلفاریت مزمن و خشکی چشم بود. اختلالات عروق ملتحمه و ایسکمی لیمبوس به ترتیب در 4 / 27 درصد و 7 / 29 درصد چشم ها مشاهده شد. نقص سلول های بنیادی ناحیه لیمبوس نیازمند پیوند سلول های بنیادی، در 1 / 41 درصد چشم ها رخ داد. شایع ترین علامت درگیری قرنیه، کدورت استرومای قدامی قرنیه در مرکز و محیط (9 / 58 درصد) و به دنبال آن نازک شدن استرومای قرنیه (36 درصد)و نورگ زایی در آن (4 / 27 درصد)بود. پیوند الوگرافت ملتحمه ای لیمبوس از فرد زنده وابسته در 32 چشم (3 / 18 درصد) و پیوند الوگرافت کراتولیمبال از جسد در 40 چشم (9 / 22 درصد)انجام شد. میزان بقای پیوند در ماه 40 در گروه lrCLAL ا 1 / 39 درصد و در گروه KLAL ا 7 / 80 درصد به ترتیب با میانگین مدت 9 / 24 و 8 / 68 ماه بود (02 / 0 = P). ا 30 چشم (1 / 17 درصد) مورد پیوند قرنیه نافذ و 51 چشم (1 / 29 درصد) تحت پیوند قرنیه لایه ای قرار گرفتند. شکست پیوند قرنیه در 9 مورد (30 درصد) از موارد PKP و 6 مورد (8 / 11 درصد) از موارد LKP مشاهده شد. میزان بقای پیوند در ماه 28 در گروه پیوند قرنیه نافذ 39 درصد و در گروه پیوند قرنیه لایه ای 3 / 90 درصد به ترتیب با میانگین مدت 6 / 29 و 85 ماه بود (001 / 0 > P).

در مقایسه مداخلات جراحی با روش های پیوند آلوگرافت ملتحمه ای لیمبوس از فرد زنده وابسته lrCLAL و پیوند نفوذی قرنیه، اختلالات لیمبوس و قرنیه در مصدومان شیمیایی ناشی از گاز خردل به ترتیب به بهترین نحو با انجام پیوند آلوگرافت کراتولیمبال از جسد و پیوند قرنیه لایه ای قابل درمان است

ارزیابی نتایج جراحی و پیامدهای بینایی اتوگرافت ملتحمه - لیمبوس (CLAU) در بیماران با کمبود یک طرفه و کامل سلول های بنیادی لیمبوس (LSCD) با تاکید ویژه بر مشکلات جراحی، عوارض و نحوه برخورد درمانی.

 در این گزارش موارد مداخله ای آینده نگر، 26 بیمار با نقص سلول های بنیادی ناحیه لیمبوس یک طرفه کامل شیمیایی یا حرارتی تحت عمل جراحی پیوند ملتحمه لیمبوس همراه با پیوند پرده آمنیون قرار گرفتند. در چشم هایی با کدورت شدید قرنیه، پیوند نافذ قرنیه (PKP) انجام گرفت و حدت بینایی، شفافیت، رگ سازی قرنیه و عوارض مورد ارزیابی قرار گرفتند.

پیوند نفوذی قرنیه در 18 چشم صورت گرفت. بهترین دید اصلاح شده قبل از پیوند ملتحمه لیمبوس، 45 / 0 ± 28 / 2 - لوگمار و در آخرین معاینه به 52 / 0 ± 64 / 0 - لوگمار در موارد پیوند قرنیه و 13 / 0 ± 35 / 0 - لوگمار در موارد بدون پیوند قرنیه تغییر یافت. شفافیت و رگ زایی قرنیه که قبل از جراحی 4 + بود، سه ماه بعد از جراحی، به ترتیب به 8 / 0 ± 7 / 1 و 7 / 0 ± 1 / 2 بهبود یافت. بیماران برای مدت زمان متوسط 03 / 7 ± 27 / 16 (34 - 6) ماه پی گیری شدند. متوسط زمان ترمیم اپی تلیوم 1 / 4 ± 8 / 8 (20 - 5) روز بود. ترمیم طولانی تر در 5 چشم به علت لنتیکول کوچک (2 مورد)، در معرض بودن (2 مورد) و دست اندازی ملتحمه (1 مورد) بود. متوسط زمان ترمیم نقص اپی تلیوم روی پیوند نافذ قرنیه 5 / 5 ± 8 / 8 (25 - 4) روز بود. نقایص پایدار اپی تلیوم (PED) در 6 مورد روی داد که به علت قطع لنتیکول (2 مورد) لنتیکول با اندازه کوچک (2 مورد) و در معرض بودن مزمن (2 مورد) بود. عوارض مرتبط با لنتیکول شامل لنتیکول ضخیم (4 مورد) آویزان شدن ملتحمه بر روی لنتیکول (2 مورد)، جابه جایی (4 مورد) و نازکی پیش رونده (2 مورد) و اندازه کوچک (2 مورد) و ترفاین ناخواسته لنتیکول (2 مورد) بود.

پیوند ملتحمه لیمبوس به همراه پیوند پرده آمنیون با یا بدون پیوند نافذ قرنیه در بازتوانی آناتومیکی و بینایی چشم ها با نقص سلول های بنیادی ناحیه لیمبوس کامل یک طرفه موثر است. این جراحی شفافیت قرنیه را افزایش و رگ زایی آن را کاهش می دهد. لنتیکول ها باید با دقت به کار گرفته شوند تا از عوارض مرتبط با آن ها اجتناب گردد

گزارش نتایج طولانی مدت پیوند قرنیه ای لایه ای (LKP) در بیماران مبتلا به کراتیت ناشی از گاز خردل و مقایسه میزان بینایی بین دو زیرگروه که تحت درمان هم زمان یا متوالی پیوند سلول های بنیادی و قرنیه قرار گرفته اند.
در این مطالعه گذشته نگر، مقایسه ای و مداخله ای، 52 چشم از 37 مرد جانباز ایرانی که بازمانده جنگ شیمیایی و مبتلا به کراتیت دیررس ناشی از گاز خردل (MGK: mustard gas keratitis) بودند، مورد ارزیابی قرار گرفتند. نتایج پیوند قرنیه ای لایه ای توسط معیارهایی از قبیل بهترین دید اصلاح شده، عیب انکساری، کراتومتری و شفافیت پیوند بررسی شدند. عمل پیوند سلول های بنیادی برای زیرگروهی از این بیمارانی که نیازمند عمل بودند، قبل و یا هم زمان با پیوند قرنیه ای لایه ای انجام شد. دو زیرگروه که مورد هر دو عمل پیوند سلول های بنیادی و قرنیه ای لایه ای به صورت هم زمان یا متوالی قرار گرفته بودند، از لحاظ نتایج بالینی و میزان بقا پیوند مورد مقایسه قرار گرفتند.
میانگین سنی بیماران در زمان جراحی و مدت زمان پی گیری به ترتیب 2 / 8 ± 4 / 43 (68 - 34) سال و 6 / 19 ± 4 / 41 (107 - 19) ماه بود. بهترین دید اصلاح شده قبل از عمل 48 / 0 ± 51 / 0 لوگمار (از شمارش انگشتان در 5 / 1 متری تا 20 / 20) بود که پس از عمل به 18 / 0 ± 33 / 0 لوگمار (03 / 0 = P) افزایش یافت. معادل کروی عیب انکساری به طور متوسط قبل از عمل 5 / 1 ± 40 / 2 - دیوپتر بود که بعد از عمل تغییر نیافت (7 / 3 ± 52 / 1 - دیوپتر، 77 / 0 = P). بین نتایج بعد از عمل از لحاظ BSCVA، عیب انکساری کراتومتری و ماندگاری پیوند قرنیه در دو گروه درمانی به صورت متوالی و هم زمان، اختلاف معنی داری وجود نداشت، ولی گروه دوم نتایج بهتری در مورد ماندگاری پیوند سلولی بنیادی داشت.
پیوند قرنیه ای لایه ای را می توان به عنوان یک روش قابل قبول برای پیوند قرنیه در قربانیان جنگ شیمیایی در نظر گرفت. وقتی هر دو مورد پیوند سلول های بنیادی و قرنیه ای لازم باشد، روش هم زمان می تواند نتایج بهتری از مداخله متوالی داشته باشد.

ارزیابی میزان هم خوانی در اندازه گیری کراتومتری و برآمدگی مرکزی سطوح قدامی و خلفی قرنیه بین دستگاه های گالیله، ارب اسکن II و توپوگرافی بر اساس پلاسیدو.

 در این مطالعه آینده نگر مقایسه ای، 184 چشم از 92 بیمار که داوطلب جراحی عیوب انکساری بوده و به طور هم زمان به وسیله دستگاه های گالیله، ارب اسکن II و توپوگرافی بر اساس پلاسیدو مورد بررسی قرار گرفته بودند، مقایسه شدند. مقادیر کراتومتری و یافته های نقشه های سطوح قدامی و خلفی قرنیه با استفاده از آزمون های آنالیز واریانس و t زوجی مورد تحلیل آماری قرار گرفتند.

میانگین مقادیر کراتومتری با دستگاه های گالیله، ارب اسکن و توپوگرافی قرنیه به ترتیب 49 / 1 ± 30 / 44 دیوپتر، 47 / 1 ± 11 / 44 دیوپتر و 56 / 1 ± 60 / 44 دیوپتر بود. حداکثر میانگین اختلاف بین 3 دستگاه در میزان sim K و آستیگماتیسم کم تر از 5 / 0 دیوپتر حاصل شد. در ارزیابی بهترین کره منطبق شده (BFS) قدامی و خلفی، هم خوانی بین گالیله و ارب اسکن II به ترتیب 96 / 0 و 95 / 0 محاسبه شد. حداکثر برآمدگی قسمت مرکزی قدام قرنیه اندازه گیری شده توسط ارب اسکن II و گالیله، به ترتیب 1 / 5 ± 17 / 9 میکرومتر و 78 / 1 ± 2 / 3 میکرومتر بود. حداکثر فرورفتگی قسمت مرکزی سطح خلفی قرنیه به وسیله ارب اسکن II و گالیله به ترتیب 33 / 9 ± 84 / 33 و 78 / 3 ± 81 / 6 میکرومتر حاصل شد.

با وجود اختلاف معنی دار در متوسط مقادیر کراتومتری، می توان از هر یک از این سه روش برای اندازه گیری این متغیرها استفاده کرد، زیرا این اختلاف ها از نظر بالینی معنی دارنمی باشند. اما در تعیین حداکثر برآمدگی سطح قدامی و خلفی بین مقادیر به دست آمده توسط گالیله و ارب اسکن، تفاوت بسیاری وجود دارد.

مقایسه کیفیت زندگی (QOL) بیماران نزدیک بین که مورد عمل جراحی فوتورفرکتیوکراتکتومی قرار گرفتند و بیماران نزدیک بین که از عینک یا لنز تماسی استفاده می کردند.

 در این مطالعه کوهورت گذشته نگر، 106 بیمار نزدیک بین که از عینک یا لنز تماسی استفاده می کردند با 102 بیمار نزدیک بین که تحت عمل جراحی فوتورفرکتیوکراتکتومی قرار گرفته بودند، از نظر کیفیت زندگی و معاینات دید اصلاح نشده، بهترین دید اصلاح شده و رفرکشن مورد مقایسه قرار گرفتند. کیفیت زندگی بیماران با استفاده از پرسش نامه 25 - VFQ در قالب 25 سوال مربوط به 12 جنبه متفاوت (امتیاز صفر تا 100) در دو گروه مقایسه شده و مورد تحلیل آماری قرار گرفت.

میانگین امتیاز کلی کیفیت زندگی در بیمارانی که از عینک یا لنز تماسی استفاده می کردند و گروهی که تحت عمل جراحی فوتورفرکتیوکراتکتومی قرار گرفته بودند به ترتیب 7 / 10 ± 1 / 86 و 4 / 4 ± 97 بود (001 / 0 > P). در اغلب جنبه های مختلف کیفیت زندگی شامل سلامت کلی، دید کلی، دید نزدیک، دید دور، عملکرد اجتماعی، سلامت ذهنی، محدودیت ایفای نقش، وابستگی به دیگران، رانندگی و دید محیطی گروهی که تحت جراحی فوتورفرکتیوکراتکتومی قرار گرفته بودند از وضعیت مطلوب تری برخوردار بودند (001 / 0 > P).

مشکلات بینایی و تنش های ناشی از آن در بیمارانی که مورد عمل جراحی فوتورفرکتیوکراتکتومی قرار می گیرند به مراتب کم تر از بیمارانی است که از عینک یا لنز تماسی استفاده می کنند و انجام جراحی فوتورفرکتیوکراتکتومی موجب بهبود کیفیت زندگی بیماران می شود.

بررسی جنبه های گوناگون آموزش دستیاران چشم پزشکی با استفاده از شبیه ساز EYESI در بیمارستان لبافی نژاد.

این مطالعه کیفی به بررسی جنبه های فنی، اثربخشی و پیامدهای آموزشی استفاده از دستگاه شبیه ساز EYESI پرداخته است. با بررسی منابع اطلاعاتی، ابزار لازم شامل مصاحبه، مشاهده و پرسش نامه چند گزینه ای نیمه ساختار یافته برای مطالعه جنبه های فوق الذکر تعیین شد. با استفاده از این ابزار اعتبار صوری، محتوایی، اثربخشی، میزان پذیرش شبیه ساز و چالش های مدیریتی بررسی گردید. در پایان پیشنهادات، راهکارها و کاربردهای آتی این روش آموزشی شرح داده شدند.

طبق نظر دستیاران اعتبار صوری و محتوایی شبیه ساز 08 / 85 و 87 / 70 (از 100 امتیاز) بود. امتیازات داده شده توسط فلوشیپ ها برای اعتبار صوری و محتوایی به ترتیب 60 و 66 / 80 بود. 2 / 63 درصد از دستیاران معتقد بودند که دستگاه شبیه ساز وسیله بسیار مفیدی در آموزش دستیاران بوده و 75 درصد فلوشیپ ها آن را مفید ارزیابی کردند. همه مصاحبه شوندگان معتقد بودند که آموزش با شبیه ساز ضروری می باشد. هم چنین 80 درصد اساتید معتقد بودند شبیه ساز مذکور زمان آموزش را کاهش و کیفیت آنرا افزایش داده است. به علاوه، اساتید ابراز کردند که دستیارانی که با شبیه ساز آموزش دیده اند از آمادگی مطلوبی پیش از ورود به اتاق عمل برخوردارند، هماهنگی میان چشم، دست و پای آنان در زمان جراحی بهتر شده و حتی میزان عوارض جراحی کاهش پیدا کرده است.

شبیه ساز EYESI اعتبار صوری و محتوایی مطلوبی دارد و در بهبود مهارت های دستیاران موثر می باشد. پایش روند آموزش با استفاده از ابزارهای عینی و برگزاری کارگروه های چند تخصصی برای دستیابی به بهترین برنامه آموزش مبتنی بر شبیه ساز، از اهداف آینده به شمار می روند.

پس از پیوند قرنیه، عیب انکساری قابل قبول و شفاف بودن آن از اهمیت خاصی برخوردار است. آستیگماتیسم قرنیه شایع ترین عارضه جراحی پیوند نفوذی قرنیه (PK: penetrating keratoplasty) می باشد که با کاهش حدت بینایی، آنیزومتروپی و دیپلوپی یک چشمی همراه بوده و می تواند موجب عدم رضایت از یک پیوند قرنیه موفقیت آمیز گردد. اگر آستیگمات بالا در یک پیوند قرنیه شفاف موجب محدودیت حدت بینایی گردد، آن پیوند ناموفق تلقی می شود. اقداماتی که حین عمل جهت کاهش آستیگمات بعد از کراتوپلاستی انجام می شود شامل تریفاین گرد و مرکزی و با اندازه مناسب، بخیه های مناسب با کشش یکسان و روبروی هم قرار گرفتن بافت دهنده-گیرنده می باشد. دستکاری بخیه جهت به حداقل رسانیدن آستیگمات زودرس بعد از عمل نیز می تواند بطور موثر آستیگماتیسم بعد از PK را کاهش دهد. در صورتی که مقدار آستیگمات باقیمانده بعد از برداشتن بخیه ها، قابل ملاحظه باشد و با روش ها اپتیکی مانند عینک و لنز تماسی سخت اصلاح نگردد، مداخلات جراحی بیش تر شامل برش های شل کننده (Relaxing)، بخیه های فشاری (Comprossion sutures)، جراحی های لیزری رفراکتیو و کارگذاری حلقه های داخل استرومایی قرنیه، برداشتن گوه ای (wedge resection) و کارگذاری لنزهای داخل چشمی توریک ضرورت می یابد. در صورتی که آستیگمات با استفاده از یک یا چند روش مذکور کاهش نیابد، انجام کراتوپلاستی نفوذی مجدد اجتناب ناپذیر است. هیچ یک از روش های ذکر شده به عنوان روش مطلوب مطرح نشده و جراحان قرنیه برای رسیدن به یک نتیجه قابل قبول ممکن است نیازمند به استفاده از دو یا چند روش گردند. این مقاله مروری به بررسی روش های مختلف اصلاح آستیگمات بعد از پیوند نفوذی قرنیه به همراه بررسی معایب و مزایای هر یک می پردازد.

بیماران مبتلا به قوز قرنیه سهم عمده ای از بیماران سگمان قدامی را تشکیل می دهند. تاکنون بیماری زایی بیماری به طور کامل روشن نشده است. با این حال یکی از علل مطرح، کاهش پیوند بین مولکول های کلاژن در قرنیه مبتلایان به قوز قرنیه نسبت به افراد عادی می باشد. درمان های موجود به طور عمده برای اصلاح عیب انکساری حاصله می باشد. اخیرا کلاژن کراس لینکینگ با استفاده از ریبوفلاوین و اشعه ماورا بنفش به منظور کاهش سیر بیماری معرفی شده است. هدف از این مقاله مروری بررسی این نوع درمان از نظر کارایی، نتایج بالینی، محدودیت ها و عوارض می باشد.

معرفی بیمار مبتلا به جذام با ضایعات قرنیه در هر دو چشم.

آقای 70 ساله ای از 7 سال پیش به دلیل بیماری جذام دچار اختلال عصبی هر دو دست به صورت چنگالی شدن دست ها و کاهش حس اندام ها گردیده بود. از 2 سال پیش بیمار دچار کاهش بینایی هر دو چشم شده بود که با توجه به کاهش شدید حس قرنیه در هر دو طرف و عدم توانایی در بستن کامل چشم ها، با تشخیص زخم قرنیه ناشی از جذام تحت عمل جراحی لترال تارسورافی قرار گرفته بود.

عوارض چشمی یکی از شایع ترین تظاهرات بیماری جذام است. تشخیص و درمان دارویی زودهنگام و در صورت نیاز جراحی، می تواند باعث کاهش عوارض و حتی مرگ و میر ناشی از این بیماری شود

معرفی بیماری با شکایت از یک توده پلکی که منجر به تشخیص بیماری فعال سارکوییدوز در وی شد.

آقای 54 ساله ای با توده پلکی در کانتوس خارجی چشم چپ از 6 ماه قبل، مراجعه نمود. بیمار تحت نمونه برداری از توده قرار گرفت و گزارش آسیب شناسی، التهاب گرانولوماتوز همراه با سلول های غول پیکر tuton بود. برای بیمار با شک به سارکوییدوز رادیوگرافی قفسه صدری، گالیم اسکن و نمونه برداری ریه انجام شد. بررسی های انجام شده نشان دهنده لنف آدنوپاتی دوطرفه در ناف ریه های بیمار و افزایش جذب در اسکن گالیم (ریه ها، غدد اشکی و بزاقی) و ابتلای ایشان به بیماری فعال سارکوییدوز بود. وی با تشخیص بیماری سارکوییدوز تحت درمان با پردنیزولون قرار گرفت و سیر بهبودی مشاهده شد.

در بیماری سارکوییدوز، اعضا مختلف بدون درگیر می شوند و گاهی این بیماری با تظاهرات ناشایع مانند ضایعات پوستی، بیش از ظهور علایم ریوی ظهور می کند

بررسی بالینی بیماران مبتلا به گلوکوم زاویه بسته حاد دارویی مراجعه کننده به بیمارستان فیض اصفهان در سال های 1389 - 1387.
در یک مطالعه گذشته نگر، 7 بیمار مبتلا به گلوکوم زاویه بسته حاد به دنبال مصرف داروی توپیرامات بررسی گردیدند. همه بیماران زن بودند و میانگین سنی آن ها 28 / 33 (44 - 19) سال بود. متوسط بهترین دید اصلاح شده در حد شمارش انگشتان در فاصله 3 متری بود. متوسط عیب انکساری بعد از شفاف شدن کافی قرنیه 5 / 6 (3 - تا 12 -) دیوپتر، متوسط فشار داخل چشمی (IOP) ا 71 / 44 (60 - 34) میلی متر جیوه و میانگین زمان طبیعی شدن فشار داخل چشمی 30 / 12 (23 - 8) ساعت بود.
گلوکوم زاویه بسته و میوپی حاد از عوارض جدی مصرف توپیرامات بوده که هر دو عارضه، با قطع درمان قابل برگشت می باشند. اطلاع از سوابق دارویی در ارزیابی بیماران مبتلا به گلوکوم حاد دوطرفه زاویه بسته به خصوص در زنان مهم است.