مدتی گمانم بر این بود که برنامه «هفت» دارد ناخواسته یا خواسته آب به آسیاب چند طیف می ریزد. یکی، آنهایی که دل شان می خواهد همیشه میان سینماگران اختلاف باشد و از این رهگذار اصل سینما را امری پر حاشیه در چشم مردم جلوه دهند. دیگری آنهایی که با تئوری حذف سینما از سبد خانواده به دلیل عدم راندمان اقتصادی، یکی از شرایط حضور سینمای مبتذل و دستمالی شده را مهیا کردند و بعد دارند می زنند توی سرش. و بعد که دقیق تر نگاه کردم دیدم این دو دسته یا طیف تقریبا بر هم منطبق هم هستند. حالاباز دقیق تر به برنامه «هفت» نگاه می کنم و حرفم را پس می گیرم. برنامه «هفت» آب به آسیاب طیف یا دسته ای نمی ریزد، بلکه حالابه راحتی تبدیل به تریبون همان طیف ها شده است. مجری برنامه که سینماگری است برای خودش، آیا می داند در چه شرایطی دارد این برنامه را اجرا می کند؟ آیا آنچه در برنامه به عنوان مواضع رسمی برنامه از زبان مجری بر می خیزد، اعتقادات آقای جیرانی است؟ و آیا تماشاگری که همه سینماگران را تنها به اسم می شناسد دچار عدم تشخیص فضای صنفی نخواهد شد؟ و آیا این همان خواسته طیف های مذکور نیست؟ برای نمونه، برنامه همین جمعه گذشته، بارزترینش گفت وگو و مهمان ویژه برنامه بود؛ رئیس شورای نظارت و ارزشیابی معاونت سینمایی که در بسیاری از برنامه ها به عنوان مهمان ویژه دعوت می شود، حال آنکه مهمان ویژه کسی است که یک بار در زندگی یک برنامه در آن حضور یابد و حضورش هم سخت مهیا شده باشد. یا در بحث دفاع مجری برنامه از حذف جوایز فیلم کوتاه و مستند از جشنواره فجر، به رغم پخش اعتراضات. یا از همه عجیب تر قیاس محمدرضا ورزی با مرحوم علی حاتمی. که امیدوارم این یکی دیگر تعمدی در کار مجری نبوده باشد. البته اگرچه از ابتدا می شد حدس زد شرط لازم بقای رسانه ای برنامه ای برای اهالی سینما، اتصالش به گفتمان دولتی است، اما حالادیگر بدل به شرط کافی این معنا شده است.