گاهی در گفتار و رفتار ما بزرگترها تناقض هایی وجود دارد که شاید خودمان از آنها غافل باشیم اما از آنجایی که گفته اند حرف راست را باید از زبان بچه ها شنید، گاه این تناقضات را کودکان با بیان کودکانه خودشان یادآوری می کنند به شرطی که ما کودکان و عکس العمل ها و حرفهایشان را بحساب آوریم نکات تامل برانگیز و نغزی در گفتار و رفتارشان هست.

¤ در بسیاری از فیلم ها و سریالها مشاهده می شود که فردی پس از خوابی نیمروزی یا بعد از برخاستن از خواب شبانه بلافاصله به خوردن و آشامیدن چیزی مشغول شده یا سر سفره حاضر می شود. اگرچه شاید از نظر تکنیک های فیلم سازی و شرایط خاص تهیه این برنامه چنین نکاتی کمتر مورد توجه قرار گیرد و جزو اصولی که فیلم ساز باید به آنها بیاندیشد نباشد اما آنچه کاملاعیان و آشکار است کودک ما به تمایلات و تنگناها و شرایط فیلم ساز و فیلم سازی فکر نمی کند و نمی داند که برداشت از صحنه شستن سر و صورت پس از خواب در یک پروژه فیلم سازی و جریان پی گیری ماجرای فیلم چندان مهم نیست بلکه او این نکات را می بیند و برای او محل سوال خواهد بود برای همین بارها با نمایان شدن این صحنه ها از صفحه تلویزیون کودکان به بزرگترها رو می کنند و می پرسند:...آقاهه دست و رو شو نشسته داره صبحانه می خوره...

¤ در مهدکودکها شعر زیبایی در مورد قوانین راهنمایی و رانندگی و طریقه عبور عابران پیاده از عرض خیابان به بچه ها می آموزند که در نوع خودش بسیار زیبا و تاثیرگذار و برای کودکان جذاب و مجاب کننده است.

اما کودک گاه برخلاف آنچه آموخته است در شلوغی شهرهای امروز شاهد نقض همه آن سفارشات است و جمعیت انبوهی را می بیند که در لابلای ماشین ها می لولند و می گذرند و به چپ و راست خیابان و خط عابر پیاده و پل هوایی و... توجهی ندارند. ما نیز گاه مستاصل و درمانده در پاسخ به اعتراض کودکان توضیح و توجیهی جز عجله داشتن آنها، بی حوصلگی شان و... نمی توانیم بر زبان آوریم اما براستی این پاسخ ها برای آنها کافی و قانع کننده است؟

این تناقضات گفتار و رفتار ما چه تاثیری بر آینده رفتار اجتماعی کودکانمان خواهد داشت؟!