صبح دوازدهم بهمن سال 57 است. هوا دیگر بوی باروت نمی دهد. خیابان ها دیگر ردی از خون ندارد و خط سفید خیابان ها را گل هایی پوشانده که مسیر ورود حضرت امام را مشخص کرده است. روزنامه اطلاعات تیتر زده است: «امام آمد» و کیهان نوشته: «اولین پیام امام در وطن». خانه های تهران خالی از سکنه و خیابان ها مملو از جمعیت اند. آنهایی که جا مانده اند خودشان را رسانده اند به خانه هایی که تلویزیون دارند تا لحظه ورود حضرت امام را از طریق تلویزیون ببینند.

عده ای از مردم با قطع جریان پخش مستقیم ورود حضرت امام از تلویزیون به علت هجوم ماموران نظامی، از عصبانیت تلویزیون های خود را به خیابان پرت کرده اند. این را روزنامه کیهان، فردای ورود حضرت امام می نویسد.

شادمانی و خوشحالی میان چهره های مردمی که به استقبال آمده اند موج می زند، هر چند می توان ردی از نگرانی را هم میان چهره هاشان خواند. حضرت امام نوفل لوشاتو را با صدور بیانیه و تشکری از مردم فرانسه ترک کرده و راهی ایران شده است. این در حالی است که همه علاقه مندان، دوستداران و نزدیکان ایشان، نگران انجام این پروازند چرا که خطر انهدام هواپیما یا ربودن آن در آسمان چیزی است که همه را تا لحظه فرود آن در فرودگاه تهران، نگران ساخته است.

هواپیمای ایرفرانس حامل حضرت امام وقتی در آسمان تهران دیده می شود شور و شعف مردم را فرامی گیرد. جمعیت میلیونی مردم سبب شده اداره امور حتی از توان کمیته 70 هزار نفری استقبال نیز خارج شود. فاصله 33 کیلومتری میدان آزادی تا بهشت زهرا مملو از جمعیت است، آنقدر که ماشین حامل حضرت امام قادر به طی مسیر نیست و بناچار از بالگرد استفاده می شود تا حضرت امام را به قطعه 17 شهدای بهشت زهرا برساند. اینجاست که سخنرانی معروف حضرت امام ایراد می شود. حالا32 سال از آن روز می گذرد. 12 بهمن هر سال یادآور همان لحظه های تاریخی و بی نظیر استقبال مردمی از یک رهبر بزرگ است؛ لحظه هایی که تصاویرشان با سرود «دیو چو بیرون رود، فرشته درآید» گره خورده و برای مردم این سرزمین جاودانه است. لحظه هایی که همیشه تازه است. هوا بوی باروت نمی دهد و زمستان دیگر سرد نیست.