سرتان را درد نمی آورم و زیاد فک نمی زنم. می خواهم خاطره یی بگویم برای شما درباره یکی از دوستان خوب خودم. روزی در کتابخانه دانشکده ادبیات نشسته بودیم و مشغول مطالعه تفسیر استاد شفیعی کدکنی درباره اشعار حزین لاهیجی و محو در قلم زیبای استاد بودیم که من به شوخی به دوستم گفتم: این استاد هم جوری درباره حزین نوشته است که آدم خیال می کند با او هم مکتب بوده و بعد از ظهر ها با هم چای و قلیان می خوردند و می کشیدند. این دوست عزیز بنده ناگهان خیلی ناراحت شد و به من گفت: سهیل، ما اصلابه هیچ دردی نمی خوریم، می دانی چرا؟ چون که این اساتید یعنی کسانی مثل شفیعی، زرین کوب و صفا همه جای این ادبیات را کشف کرده اند