جام جم- خیلی پیشتر از آن که کیومرث پوراحمد در اوایل دهه 70 فیلم سینمایی «نان و شعر» را جلوی دوربین ببرد و مردم را پای قصه های ساده و عامیانه مجیدی بنشاند که در نانوایی کار می کند و شعر می گوید یا سال ها قبل از آن که کمال تبریزی «یک تکه نان» را بسازد و «نان و عشق و موتور 1000» هم در ذهن ما لبخندی به یادگار بگذارد، بسیاری از پژوهشگران و اهالی قلم و فرهنگ به جستجوی «قوت غالب» در دل فرهنگ و ادب ایران پرداخته بودند، کمتر دیوان و کتابی را در تاریخ ادبیات ایران می توان سراغ گرفت که پدیدآورنده آن به «نان» بی توجهی کرده باشد؛ آن هم نانی که در معنایی مجازی، کنایی و استعاری روایتگر مفهومی کمال گراست که نه در تنور نانوایی بلکه در ذهن عرفا و شاعران ورز داده شده و با آتش قلمشان پخته و بر جریده عالم ثبت شده است.