می گذرد، دنیا چون هست برگذر، این نیز بگذرد؛ اریک آبیدال گرچه مصداق نهفته این شعر یعنی صبوری و مبارزه بود و دو بار بیماری مهلک سرطان را شکست داد، اما در سی و پنج سالگی کفش هایش را آویخت تا به همه یادآور شود نمی توان جلوی گذر عمر را گرفت.

همه زندگی و پیرامون ما سراسر درس و عبرت آموزی است، چه گرفتار شوی و چه کامیاب باشی، در هرحالی انسانیت، خوب و مثبت زندگی کردن ارزش های والایی هستند. این جملات و جملاتی از این دست را همه ما می دانیم و بارها شنیده ایم، اما به واقع یکی از درس های زندگی برای ورزشی ها و بویژه فوتبالی ها اریک آبیدال فرانسوی بود، کسی که با بیماری مهلک سرطان کبد مبارزه کرد و در راه این مبارزه چه صحنه های قشنگی را هم تیمی های سابق او در بارسلونا و رقیبانش در رئال مادرید به نمایش گذاشتند. صحنه هایی که اوج دوستی و جوانمردی در میدان ورزش بود.

این بازیکن فرانسوی که امسال به عضویت باشگاه المپیاکوس یونان درآمده بود در حالی که تا سال 2016 با این باشگاه قرارداد داشت، در دو روز گذشته به طور ناگهانی برای همیشه از فوتبال خداحافظی کرد. کسی که 35 سال دارد و در 15 سال گذشته در باشگاه های موناکو، لیل، المپیک لیون(فرانسه)، بارسلونا(اسپانیا) و المپیاکوس(یونان) توپ می زد و 67 بار پیراهن تیم ملی فرانسه را پوشید.

این الگوی شناخته شده مبارزه با سرطان، همزمان با تیکی تاکای چشم نواز بارسلونا دنیا را تحت تاثیر خود قرار داد و سلامی دوباره به زندگی کرد. آبیدال زنده ماند تا نشان دهد برای بودن باید مبارزه کرد. او که حالاقصد دارد ورزش را با پشت سرگذاشتن دوره های مربیگری در بارسلونا دنبال کند، یک هدف انسانی را نیز برای خود ترسیم کرده است. اریک می خواهد به جمع ستارگان دنیای توپ گرد بپیوندد که در کارهای عام المنفعه نیز الگویی در خور تحسین هستند. او بخش قابل توجهی از ثروتش را در راه سلامت کودکان و افراد نیازمند هزینه کرده تا با این کار خود، امید به زندگی عده ای را افزایش داده و آنها بتوانند چند صباحی بیشتر زنده بمانند.

آبیدال زنده ماند تا زنجیره کارکرد انسانی- اجتماعی ورزش و فوتبال یک حلقه محکم داشته باشد.