در یکصد و ششمین برنامه سینماتک خانه هنرمندان ایران که در تالار استاد امیرخانی خانه هنرمندان ایران برگزار شد، فیلم های مستند «گاز، آتش، باد» و «طرح گناوه» به کارگردانی کامران شیردل به روی پرده رفت. در ادامه این برنامه نشست نقد و بررسی این دو فیلم با حضور کامران شیردل، امید روحانی، منتقد سینمایی، و کیوان کثیریان، مدیر سینماتک خانه هنرمندان ایران، و در حضور جمعی از اهالی سینما همچون سیف الله صمدیان، ژیلاایپکچی، محمدرضا دلپاک، مهدی نادری و... برگزار شد.

در این مراسم امید روحانی به روند فیلمسازی شیردل اشاره کرد و گفت: کامران شیردل شوربخت ترین و کشف ناشده ترین فیلمساز سینمای ایران است. زمانی که او از رم به ایران بازگشت، بنیانگذار سینمای مستندی در ایران شد که تا پیش از آن سابقه ای نداشت. در این میان جواهری به اسم «اون شب که بارون اومد» می درخشد که از مهم ترین فیلم های تاریخ سینما و یکی از کشف ناشده ترین فیلم های سینمای جهان است. به نظر من آغازگر سینمای مستند صنعتی نیز کامران شیردل است و نه ابراهیم گلستان. اگر لحن و نگاه انتقادی او را در نظر بگیریم با انسان واحدی سر و کار داریم، اما در عین حال گویی با سه فیلمساز طرف هستیم؛ کسی که «اون شب که بارون اومد» را ساخته، آغازگر سینمای مستند در ایران بوده و از سال 1349 مشغول به ساخت مستند صنعتی است. نگاه اجتماعی طناز و شیطنت ها و گزندگی نگرش او در فیلم های مستندش مشهود است و این ویژگی مشترک همه بچه های دهه 60 میلادی است که آرمانگرا هستند و با شور و شیدایی قصد تغییر جهان را دارند. این شور را در فیلم های سفارشی او هم می بینیم، آنجا که خشمش نسبت به استعمار و استثمار کشورهای جهانخوار را با به تصویر کشیدن فقر و فلاکت مردمی نشان می دهد که روی دریایی از نفت زندگی می کنند.