سفر داوود اوغلو به ایران و اهداف آن را باید با توجه به دو متغیر مهم ارزیابی کرد؛ نخست، جایگاه ترکیه به مثابه یک قدرت مرکزی و هم عرض با ایران در معادلات منطقه ای و دوم، فرهنگ استراتژیک ترکیه.

معمولا در نظریه های مطالعات منطقه ای، دولت هایی مانند ترکیه و ایران به عنوان قدرت های مرکزی نامگذاری می شوند که مجاور چند خرده نظام هستند و به طور همزمان قابلیت تاثیرگذاری بر ترتیبات امنیت منطقه ای این خرده نظام ها را دارند. بنابر این قاعده، می توان یک الگوی رقابت و همکاری را میان ایران و ترکیه در سطح معادلات منطقه ای تصور کرد؛ الگویی که اوج وجه رقابتی آن در تحولات جاری عراق و سوریه و در موضوع کردها قابل مشاهده است. اما با توجه به سوابق تاریخی می توانیم این گونه تحلیل کنیم که در نهایت هیچ کدام از این دو قدرت مایل نیستند روابط شان در سطح منطقه ای به مرحله تخاصم برسد.