«گران اداره شدن کشور» واقعیتی است که به عنوان شاخص ناکارآمدی مدیریت کلان امروزه هیچ اهل فنی درباره آن تردید ندارد. افزون بر این، حتی افزایش تدریجی این ناکارآمدی در طول زمان نیز چندان انکار کردنی نیست. درواقع دولت با تخصیص بخشی از تولید سالانه جامعه به خود متکفل مدیریت امور جامعه شده؛ اما سهم خود را با آن چنان گشاده دستی برداشت می کند که با آثار مثبت این شیوه اداره و به بیان دقیق تر ارزشی که خلق می کند، چندان متناسب نیست. بند پانزدهم مجموعه سیاست های اقتصاد مقاومتی به درستی بر «صرفه جویی در هزینه های عمومی کشور» تاکید دارد؛ اما سوالی که ارزش تامل دارد، این است که درمان بیماری «گران اداره شدن»