سوختگی را براساس علت آن به سوختگی حرارتی، شیمیایی، الکتریکی، اشعه و سرمازدگی تقسیم می کنند که شایع ترین شکل سوختگی درمیان بزرگسالان با شعله و درکودکان با مایعات داغ است. سوختگی، بیماری افراد کم بضاعت است و درکشورما نیز درنقاط محروم بیشتر ازسایرنقاط شیوع دارد. این درحالی است که آمارسوختگی درکشورهای توسعه یافته اندک است که به رعایت ایمنی دراین کشورها و استفاده از وسایل استاندارد مربوط می شود.

با این وصف، سوختگی در کشورمان مشکلی فراموش شده است، چون از یک سو هزینه بر است و از سوی دیگر افراد درگیر با آن پول ندارند و این باعث می شود معدود بیمارستان های سوختگی موجود درکشور زیان ده شوند و میلی برای سرمایه گذاری در این بخش وجود نداشته باشد. هم اکنون هزینه درمان سوختگی دربیمارستان های دولتی به ازای هریک درصد سوختگی پنج میلیون تومان و در بخش خصوصی20 میلیون تومان است و چون فقط سوختگی های بالای 10 درصد بستری می شوند درنتیجه در بخش دولتی یک بیمار با 50 درصد سوختگی باید 250 میلیون تومان هزینه بپردازد.

قرار بود تا پایان سال 94 درکشور 2400 تخت سوختگی داشته باشیم، ولی چون وعده ها محقق نشد هم اکنون1350 تخت موجود است. همچنین قرار بود450 تخت آی سی یو ویژه سوختگی فعال شود، ولی اکنون این رقم150 تخت است. بیمارستان های خصوصی نیز بیماران سوخته را پذیرش نمی کنند و اصلا دراین بیمارستان ها بخش سوختگی وجود ندارد مگر دو بیمارستان که فقط به شرط واریز مبالغ کلان حاضر به پذیرش بیماران می شوند.

به سبب وجود همه این مشکلات وضعیت بیماران سوختگی در کشور اسفناک است. در سوختگی حتما باید اتاق های بستری، یک نفره باشد تا عفونت منتقل نشود، ولی چنین اتاق هایی وجود ندارد. اتاق های پانسمان نیز نباید مشترک باشد که متاسفانه هست. به همین دلایل است که آمارمرگ و میر بیماران سوخته در کشورمان بسیار بالا و حدود مرگ و میرهای کشورهای اروپایی در نیم قرن گذشته است.

بنابراین به سبب وجود این کمبودها و محدودیت ها توصیه همیشگی ما به مردم این است که سعی کنند نسوزند و اجازه ندهند اطرافیانشان دچار سوختگی شوند، همچنین نکات ایمنی را رعایت کنند تا در مسیر سخت سوختگی قرار نگیرند چون به اعتقاد ما افراد بعد از سوختن دچارمعلولیت های چهارگانه می شوند: معلولیت جسمی، معلولیت روانی، معلولیت اجتماعی و معلولیت اقتصادی.