به یادم ندارم در یک هفته به دو تئاتر متفاوت رفته باشم. هیچ وقت هم نشده بود پس از تماشای دو تئاتر پشت سرهم، این قدر به فکر تنهایی مزمن بشر عصر معاصر افتاده باشم یا بیشتر از پیش تئاتر را شیوه مناسبی برای دستیابی به آگاهی از مخاطرات و مصائب تنهایی در دنیای مسموم امروز و التیامی برای آن یافته باشم. جان کاسیاپو، استاد دانشگاه شیکاگو، پدر مغزپژوهی اجتماعی امروز که متاسفانه دو سال پیش از دنیا رفت، برای اینکه بگوید مغز انسان بالقوه اجتماعی کار می کند، 21 سال پژوهش خود را به بررسی صدمات مغز انسان های در معرض احساس تنهایی مزمن اختصاص داد. او نشان داد که چگونه مغز انسان در طول احساس تنهایی مزمن پژمرده