دانشجویان یک کلاس نقاشی را داریم که مدام در تلاش اند تا پرسپکتیوی تک نقطه ای ایجاد کنند. خانم معلم در حالی که گچ سفیدش را روی تخته سیاه کج می کشد، فریاد می زند: «هیچ عنصر مزاحمی حق نداره پرسپکتیو رو به هم بزنه!» مزاحم وارد صحنه می شود و پرسپکتیو را نابود می کند و ما شاهد بدن های دفرمه ای هستیم که میان این دو نیرو گیر افتاده اند.

«شیهیدن» در مورد بدن هایی است که هر یک مدت زمانی را در مرز میان «مرکزیت» و «حاشیه» می گذرانند. جایی که به واسطه فشارهایی که توسط یک «دیگری بیگانه» وارد می شود، سوژه ها آگاه می شوند که خارج از این مرکزیت نیز، بدن های دیگری وجود دارد. «دیگری به حاشیه رانده شده ای»