در توییتی خواندم یونانیان باستان معتقد بودند وقتی خدایان می خواهند انسان ها را تنبیه کنند، یکی از آرزوهایشان را برآورده می کنند. آرزوها تا وقتی مایه شور هستند که محقق نشده باشند. یادم نمی آید از چندسالگی اما از همان وقتی که فهمیده بودم یک جایی در دنیا وجود دارد که ساختمان هایش از دل آب بیرون زده اند و برای این طرف و آن طرف رفتن باید توی قایق نشست و از میان کوچه های پرآب رد شد، دلم از آرزوی ونیز پر شد. در خیالم خودم را شاهزاده ای اثیری می دیدم، با سری بیرون آمده از پنجره های دولته ای چوبی، در حال گوش دادن به آواز خنیاگری خسته، غمگین و عاشق - عشق همیشه برایم در رابطه ای تنگاتنگ با غم بود- که در