برای هم سردار، هم حاج (یک لبیک تابناک حقیقی) قاسم سلیمانی، شعر بسراییم، حماسی،اندوهبار، عاشقانه، سوگنامه. مویه کنیم، خشم خود را فریاد کنیم و البته اطمینان داشته باشیم معبود مجللش، جمالی ترین فرجام را برای او فراهم کرد. او اکنون شاهد و گواه زیبایی ناب و سرمست کننده حقیقت ناب است. ما حق داریم بر خودمان برای این ازکف دادگی زاری کنیم. اما آن گاه که آرام تر شدیم باور کنیم خیر پنهان الهی تردیدناپذیر است. شرافتمندانه کمی هم بیندیشیم و از او درسی بیاموزیم و به آن عمل کنیم. از خود بپرسیم این فرمانده رزمنده، چرا این همه محبوب همگان بود جز دشمنان معاند حق متعال و حتی خصم معترف به انوار انکارناپذیرش بود. شاید برای آن محبوب بود که همان بود که می نمود. دروغ نبود. اگر نام عبد خدا بر خود نهاده بود سراپایش عبودیت و طاعت بود. جوری حرف نمی زد و طور دیگری نمی زیست. مال و مقام و نام... نمی خواست؛ خشنودی خدایش را می خواست. شاید همین عشق بود که او را سرشار از عشق به انسان و مردم و مظلومان کرده بود. او سرشار از آزادگی بود که مرز نمی شناخت. در خدمت به مردم و مظلومان جهان خستگی نمی شناخت. شاید محبوبیتش برای خردش، یقین و مهرش بود یا شجاعتش و مجاهدات خستگی ناپذیرش و توانایی های نبوغ آسایش! به خاطر همه اینها بود. آدم بود وآدم بودن بس دشوار است. این خوب است که او فرمانده باقی بماند. او را دفن نکنیم، او تازه زنده شده، متولد شده است. حالا بیش از هر زمانی خوب است به جای ستایش و فراموشی از بالا تا پایین از رئیس و وزیر و وکیل و قاضی و نظامی تا کارمند و کارگر بیندیشند. سلیمانی کشته ای برای دفن کردن و پرچمی برای بر خاک افتادن نیست، بلکه خود حقیقتی نکشتنی و الگویی برای زندگی است تا ما هم به عبودیت حق، به خرد، آزادگی، درستی و راستی، شجاعت، مجاهده خستگی ناپذیر بگرویم. 

یقین کنیم مردم خیلی خوب تشخیص می دهند چه کسانی ظاهر و باطنشان یکی است و خدا او را محبوب می کند. روح خستگی ناپذیر سلیمانی محصول جانی پاکیزه بود.

 نبوغ نظامی-سیاسی او بدون فهم اهمیت ریشه تقوا، صدق، ایمان و عقل و در یک کلام عبودیتش نمی تواند محبوبیت و آدمیت او را تفسیر کند.