پس از ماجرای شلیک به هواپیما و همچنین پنهان کاری این اتفاق از سوی مسئولان بار دیگر بحث  ازدست رفتن اعتماد و آسیب دیدن زنجیرهای ارتباط مسئولان و مردم مطرح شده است. در این زمینه احسان شریعتی در صفحه شخصی خود نوشت: «پس از چند روز کتمان حقیقت توسط مسئولان سیاسی در برابر اتهامات و ارائه قراین در سطح بین المللی، بالاخره، مسئولان نظامی واقعیت را با اعتراف به «خطای انسانی» فاش کردند. مسئولان دولتی در این روزها یا از مسبب حادثه خبر نداشتند که در این صورت غیرمسئولانه در چنین مقامی نشسته اند و می بایست استعفا دهند و یا عامدانه به مردم و به جهانیان دروغ می گفته اند که اشتراکشان در جرم اثبات و مضاعف می شود. سپس، مسئولان نظامی می باید پاسخ دهند که با توجه به نزدیکی پادگان ها و مراکز نظامی به فرودگاه ها، امکان تکرار خطا توسط کاربه دستان کارناشناس، گزاف بودن هزینه های غرامت از جیب ملت وجود دارد». «مسئولان» ما، به ویژه از نوع سیاسی و حقوقی کلمه که امروز بیش از دیروز از سوی مردم و افکار عمومی در ایران و جهان زیر «سوال» قرار گرفته اند آیا «پاسخ گو» هم خواهند بود؟ نمی دانیم و خواهیم دید. از منظر اخلاقی اما هر یک از ما شهروندان این سرزمین نیز به نوبه خود مسئولیم؛ به ویژه اهل فرهنگ و اندیشه و قلم و بالاخص اهل «تعهد» به عدالت و آزادی انسان و مردم. ما مسئولیم زیرا می بایست و شایسته است که تمام حقیقت را رویاروی هر قدرتی به مردم بگوییم. چنان که پیش تر نوشته بودیم، دو شرط پیش بینی و پیشگیری لازم و دو ملاک مصونیت و توفیق نهایی مبارزه واقعی با جنگ افروزی نواستعماری، پشت گرم بودن به پشتوانه مردمی از درون و متکی بودن به شیوه قانون مدارانه و اجتناب از روش های سرکوبگرانه و جنگ افروزانه در برون است.