با آن کاپشن خاکی رنگ و شال گردنی که همیشه روی صورتش می کشد، سوار بر موتور وارد حیاط می شود، چرخی دور حوضچه خوشرنگ حوزه می زند و کنار دیوار آینه کاری شده، موتورش را تکیه می دهد، عینک ته استکانی اش را با انگشت بالا می دهد و دستی به سبیل سیاهش می کشد و می رود گوشه پله ها کنار قیصر می نشیند و با سیگار و چاق سلامتی، صحبت شان گل می اندازد. کمی بعد با پیوستن حسین، رسول، سلمان، سیدحسن و ابوالفضل جمع شان جمع تر می شود.

آن طرف تر، کنار اتاقک های آجری که داخل هرکدام یک میز کوچک و سماور و چایی تازه دم برپاست، درست کنار باغچه، بچه ها هم دنبال توپ دولایه پلاستیکی شان می دوند، محمد و روح الله از بین شان بیشتر به چشم می آیند.