بالا و برنا و بالیده بود . توگویی گوزنی با شاخ هایی پیچاک و اندامی ورزیده و چغر در یک قدمی به بعثت برای ریاست قبیله... در آن سوز صبح دیماه در پیچ تاریخی شمیران ایستاده چشم انتظار روشنای گندم و بادام و چای (رزق) چشم هایش تمنای سایر همکاران بیکارش (کارگران فصلی) را نداشت . چند کیلو استخوان بود تراشیده و مواج تو گویی از چوب اساطیری گز و سنجد. با پوستی که پوستینش بود در زمهریر سرمای سیلی زن . حفره چشم های عمیق تو رفته اش انگار لانه ای امن بود برای تخم گذاری قباسبزهای رمیده از زمستان. یخ صحبت به سلامی واشد . گفتم سه ماه کار دارم و گفت . هچ باک نیست . گفتم چند : گفت هچ گپ پیسه مکن... کار باشد بس است.