در نیمه قرن نوزدهم مناطق آلمانی نشین میان چند دولت کوچک تقسیم شده بودند و در میان این دولت ها، پروس کوچک ترین و بی ثبات ترین محسوب می شد تا اینکه پادشاه آن در سال 1862 مردی به نام اتو ادوارد لئوپولد را که اغلب فون بیسمارک خوانده می شد به عنوان صدراعظم خود انتخاب کرد. بیسمارک مردی بود سرد و گرم چشیده و دلبسته آیین پروتستان، با طبعی خشن و البته بسیار باهوش و راسخ. به عقاید و افکار دیگران کمترین اهمیتی نمی داد و از انتقاد و حتی توهین هم آشفته نمی شد. اعضای پارلمان را مشتی جاهل بی مسوولیت می دید، از دموکراسی نفرت داشت و لیبرالیسم را آفت مخربی برای اداره جامعه و در ضدیت با وظیفه شناسی و نظم می شناخت.