مجازی را ورق می زنی، پست ها و مطالب یکی در میان در اعتراض به حذف تصویر دو دختر از جلد کتاب ریاضی مدارس ابتدایی است، اعتراض ها بالا گرفته و یکی به طنز و یکی به جد حرفش را زده؛ مقام دولتی توییت می کند جلد شلوغ شده بود، مفاهیم ریاضی گم بودند و مجبور بودیم. طراح، پست اینستاگرامی می گذارد که بی اجازه توی طرحی که من خالقش بوده ام دست برده اند، من نشسته ام و نگاه می کنم و فکرم می رود سمت این که من و همه هم نسل هایم و همه نسل های قبل از من و بعد از من باید دوازده سال شش ونیم صبح از خواب بیدار می شدیم و جایی حوالی بعدازظهر به خانه می آمدیم، مشق می نوشتیم، پاک نویس می نوشتیم و ثلث اول و دوم و سوم را پاس می کردیم. دوازده سالی که هم زبان عربی یاد می دهد هم انگلیسی هم تاریخ و هم جغرافی و هم علوم اجتماعی. بینی و بین الله کدام مان با همان آموزه های عربی و انگلیسی مدرسه می توانیم توی کربلا و استانبول یک آدرس بپرسیم؟ یک لطفا چای می خواهیم بگوییم، کدام مان می دانیم چالدران کجاست و بجنورد، بروجرد، بیرجند و بروجن کجایند، اصلا نمی خواهم سراغ انتگرال و معادلات چند مجهولی بروم، من به این فکر می کنم که مشکل جلد کتاب ها نیست، مشکل داخل کتاب هاست، مشکل دخترکان کارتونی روی جلد نیستند، مشکل دخترکان واقعی کپرنشین و کومه نشینی هستند که در سیستان و بلوچستان، ایلام ،کرمان، کردستان و هر شهر و روستایی نمی توانند درس بخوانند. همین دخترکان گل فروش پشت چراغ قرمزهای تهران خودمان؛ گل هایی که شرایط اولیه تحصیل را ندارند و چه بسا هرکدام شان یک مریم میرزاخانی سوخته باشند... . مشکل قشر مظلومی هستند که معلم نام دارند و با حقوقی حداقلی مجبورند از جانشان مایه بگذارند و در آخر هم دیوار کوتاه شان سیبل فحش ها و ناسزاها باشد. نه رفیق! دوتا دختر کمتر و بیشتر خیلی دغدغه ای نیست که سر آن یقه جر بدهیم، مشکل جایی است که بیهقی، نظامی و سعدی حذف می شوند و به جای درک شعر زیر کلمه های سختش بچه ها خط می کشند و از تویش نکته کنکوری درمی آورند.