گاهی به این فکر کرده ام که چقدر جسارت می خواهد رمانی بنویسی و اسمش را بگذاری مثلا «احمد» یا «لیلا». یعنی احتمالا اسم قهرمان اثرت را برداری بگذاری روی جلد. یا مثلا فیلمی بسازی که در آن جرمی اتفاق افتاده و اسمش را بگذاری «جرم»، یا رئیسی توی فیلمت هست که همه کاره است و اسم فیلمت را بگذاری «رئیس». در فقره اول، یعنی درباره رمان هایی با اسم قهرمان هایشان احتمالا یاد رمان های عامه پسند افتاده اید. آنها که اغلب با دوگانه ای عاشقانه، در سطح و با چاشنی کمی ابتذال، قصه ای سرراست را می پردازند و این طور به نظر می رسد که حتی در انتخاب برای نام اثر هم همین قدر در سطح می ماند و اسم معشوق دست نیافتنی اثرشان