از رونده نپرسید کجا می رود، از راهی که می رود معلوم است رهسپار کجاست. اما فیرحی خود راه بود. باید منتظر می ماندی ببینی به کجا می رسد. دست روزگار بوته زندگی او را این همه بی ملاحظه کنده است. چشم های روشن زندگی شیشه ای شده اند. چندان که گویی نمی شناسمش. تمام دغدغه های شخصی و جمعی ام را به حاشیه اتاقم پرتاب می کنم. 

ما رونده بودیم و البته هر روز در یک راه تازه. یک روز فوکویی بودیم، یک روز هابرماسی. یک روز چپ بودیم یک روز راست. بستگی داشت به اینکه آخرین مطالعات مان چه بود. فیرحی همه این مباحث را می خواند اما با هیچ کدام تماما همدلی نمی کرد. بهتر از ما می دانست اما با هیچ کدام این سو