«تکه سنگ، کلافه بود: «آه از این آفتاب!» حوصله اش سر رفته بود. چشم اش به گل آفتابگردان افتاد. گفت: «بیا با هم صحبت کنیم.» آفتابگردان، گفت: «می شنوم». اما رویش را برنگرداند. سنگ خشمگین شد: «فکر کردی کی هستی؟!» آفتابگردان سکوت کرد. سنگ همچنان از گرمای آفتاب، کلافه بود. شب شد. آفتابگردان سر خم کرده بود بر زمین. سنگ گفت: «حالا که هوا خنک شده، به همزبان پژمرده ای چون تو نیازی ندارم. با موریانه ها راحت ترم.» آفتابگردان هیچ نگفت. سنگ عصبانی تر شد: «آفتاب، همه چیز تو بود. حالا که رفته، به چه می نازی؟!» آفتابگردان آرام گفت: «من سیاهی می بینم اما به نور می اندیشم. سحر، دور نیست.» سنگ به سیاهی آسمان نگریست؛ از ترس، خاموش شد.»