پادشاه در اطراف خود جز زمزمه عصیان و فساد نمی شنید. پیک های او را بازداشت می کردند. اوامر او منقطع می شد. هر روز او را از طغیان تازه ای خبر می دادند. درد او روز به روز افزون تر می شد و هیچ چیز تشویش و اضطراب او را تسکین نمی داد. مردمان از اینکه وقایع را در نظر او خطیرتر مجسم می نمودند، لذت می بردند و از نگرانی و اضطراب او محظوظ می شدند... چند روز بود که همواره اسبی را زین کرده و آراسته در حرم آماده داشت. وقتی به ناگهان خواست به کلات خود بگریزد، نگهبانانش دریافتند و آن نتیجه های وخیم را که از گریختن او حاصل می شد به او آشکارا بنمودند و گفتند: ما خدمتکاران وفادار پادشاهیم و با تمام دشمنان او خواهیم