اولین بار او را در حیاط «جهاد سازندگی» اهواز دیدم. همان صبح اول وقت که تازه با «رسول لاهیجانیان» به آنجا رسیده بودم. به پهنای صورتش می خندید. سیگار در دستش بود. یک چفیه هم انداخته بود دور گردنش. تازه از بازار عرب ها خریده بود. مد بود. آن روزها هرکس پایش به اهواز می رسید یکی از آنها تهیه می کرد. البته خیلی کاربرد داشت. موقع غبارآلود شدن هوا، آن را مرطوب، به دور صورت شان می پیچاندند تا ذرات شن معلق در هوا، آزارشان ندهد. ضمن اینکه در آن هوای داغ، خنک شان هم می کرد. نمی دانستم همین چفیه قرار است بعدها، تبدیل به نماد یک دوران شود و شاید نماد گروهی وفادار به نوعی از اندیشه! هر چه بود آن روزها هنوز