امیرهوشنگ ابتهاج (ه.ا.سایه) -1306-1401

بهار آمد گل و نسرین نیاورد/ نسیمی بوی فروردین نیاورد/ پرستو آمد و از گل خبر نیست/ چرا گل با پرستو همسفر نیست/ چه افتاد این گلستان را چه افتاد؟ /که آیین بهاران رفتش از یاد/ بهارا خیز و زان ابر سبک رو/ بزن آبی به روی سبزه نو/ مبین کین شاخه بشکسته خشک است/ چو فردا بنگری پر بیدمشک است/ مگو کین سرزمینی شوره زار است/ چو فردا در رسد رشک بهار است اگر خود عمر باشد سر برآریم/ دل و جان در هوای هم گماریم/ دگر بارت چو بینم شاد بینم/ سرت سبز و دلت آباد بینم