انسان نیازمند تغذیه سالم و درست و پاکی است که با تن و روان وی سازگار و مناسب بوده و زمینه سلامت و رشد جسمی او را فراهم آورد. تن سالم برای روان سالم همانند مرکب رهواری است که او را به سلامت به مقصد می رساند. اما اگر تغذیه نامناسب باشد این مرکب بیمار شده و دیگر نمی تواند روان آدمی را حمل و به مقصد و مقصود رساند. از جمله تغذیه های نامناسب برای بشر نوشیدنی های الکلی و شراب در اقسام و انواع آن است. نویسنده در این مطلب دیدگاه قرآن و اسلام را درباره شرابخواری تشریح کرده و به برخی زیان های مسکرات اشاره کرده است.

از نظر اسلام هر آن چیزی که برای انسان مفید و سازنده و مناسب با سازه بدنی و روانی انسان است، به عنوان حلال مجوز استفاده گرفته و هر آن چیزی که به هر شکلی به انسان زیان و ضرر می رساند حرام شمرده شده است. از همین رو در یک دسته بندی در اسلام سخن از طیب و خبیث یا حلال و حرام است. خداوند بر دو شرط اساسی طیب و حلال بودن در تغذیه تاکید داشته و می فرماید: و کلوا مما رزقکم الله حلالا طیبا؛ و از آنچه خدا روزی شما از حلال و پاکیزه کرده بخورید.(مائده، آیه 88 و نیز نگاه کنید: بقره، آیه 168؛ انفال، آیه 69)

شراب الکلی به عنوان خبیث دسته بندی شده و به سبب پلیدی آن، مجوز استفاده برای آن صادر نشده است. خداوند می فرماید: یا ایها الذین آمنوا إنما الخمر والمیسر والانصاب والازلام رجس من عمل الشیطان فاجتنبوه لعلکم تفلحون؛ ای کسانی که ایمان آورده‏اید، شراب و قمار و بتها و تیرهای قرعه پلیدند [و] از عمل شیطانند. پس، از آنها دوری گزینید، باشد که رستگار شوید.(مائده، آیه 90)

«رجس»در لغت عربی به مفهوم پلیدی، بانگ بسیار بلند و چندش‏آور و نیز به معنای هر پدیده زشت است.

در مجمع البیان آمده است: «خمر» در اصل به‏معنای «پوشش و پوشاندن است و به آنچه انسان یا پدیده دیگر را می‏پوشاند- همانند درخت- نیز «خمر» گفته می‏شود؛ به همین جهت هم است که به مقنعه زنان «خمار» می‏گویند؛ زیرا سر و گردن را می‏پوشاند.(مجمع البیان، ذیل آیه 219 سوره بقره) «خمر» در لغت به معنای کپک زدگی و تخمیر و ور آمدن و پوشش است. علامه طباطبایی در ذیل آیه می نویسد: «خمر» عبارت است از هر مایعی که در اثر تخمیر و ورآمدن خاصیت سکر و مستی به خود گرفته باشد و خوردنش عقل را تیره و بیهوده کند.(المیزان، ذیل آیه) از این رو، خمر در کاربردهای عمومی در زبان عربی به مفهوم شراب انگور و خرما به کار رفته است که از طریق خاصی تولید و مورد استفاده قرار می گیرد. خداوند در آیه 67 سوره نحل می فرماید: و من ثمرات النخیل و الاعناب تتخذون منه سکرا و رزقا حسنا؛ و از میوه های درخت نخل و انگور، مسکرات و روزی های پاکیزه فراهم می کنید. پس تهیه مسکرات اختصاص به انگور نداشت، بلکه بیشتر شراب خرما رواج داشته و شراب انگور کمتر در دسترس همگی بوده است. گفتنی است در اینجا سکر یعنی مسکر و شرابی را که از انگور و خرما میگرفتند، این سکر و مسکر، درست در مقابل رزق حسن قرار داده شده است؛ بنابراین، سکر در قرآن یک نوشیدنی ناپاک و آلوده شمرده است.

به هر حال، به این مایه تولیدی و فرآوری شده از خرما و انگور، بدان دلیل «خمر» گفته می‏شود که با مست ساختن انسان، عقل او را می‏پوشاند و او را به بی‏خردی می‏کشاند.(مجمع البیان، ذیل آیه 90 سوره مائده)روشن است که منظور از حرمت و ناروا بودن شراب، خوردن آن است و مقصود از حرمت قمار، عبارت از قماربازی و پرستش بتها و بازی با تیرهای قرعه، به منظور برد و باخت است. از آیه شریفه چنین دریافت می ‏شود که همه اینها پلید و کارهایی است شیطانی و نادرست؛ اگرچه همه اینها از پدیده‏ها و آفریده‏های خدایند، اما چیزهایی هستند که شیطان از آنها برای گسترش تباهی و افشاندن بذر کینه و دشمنی در میان مردم بهره می‏جوید. شیطان مردم را به باده‏نوشی فرامی‏خواند تا خردشان را بی‏فروغ سازد و به قمار وا می‏دارد تا ضد ارزش ها و اخلاق ناپسند را در میان جامعه گسترش دهد، و به پرستش بتها دعوت می‏کند تا شرک و آفت مرگبار آن را در دلها و جامعه‏ها بیفکند و به بازی با تیرهای قرعه و برد و باخت وسوسه می‏کند تا خلق و خوی نادرست و گستاخی و سرکشی را پدید آورد، به همین جهت خدا همه اینها را تحریم و شیطانی عنوان می‏ کند و هشدار می‏دهد که از همه اینها دوری جویید تا رستگار شوید.

در تفسیر نمونه آمده است: شرابخواری در زمان جاهلیت و قبل از ظهور اسلام فوق العاده رواج داشت و به صورت یک بلای عمومی در آمده بود، تا آنجا که بعضی از مورخان میگویند عشق عرب جاهلی در سه چیز خلاصه می شد: شعر و شراب و جنگ!، و نیز از روایات استفاده می شود که حتی بعد از تحریم شراب مسئله ممنوعیت آن برای بعضی از مسلمانان فوق العاده سنگین و مشکل بود، تا آنجا که می گفتند: ما حرم علینا شیء اشد من الخمر؛ هیچ حکمی بر ما سنگین تر از تحریم شراب نبود.(نمونه، ذیل آیه)

البته قرآن منکر تاثیرات اندک مثبت خمر نیست و در آیه 219 سوره بقره می فرماید: از تو درباره شراب و قمار می‏پرسند، بگو: در آنها گناهی است بزرگ و سودهایی برای مردم دارد و گناه آنها از سودشان بزرگ تر است. و از تو می‏پرسند که چه چیزی انفاق کنند؟ بگو: افزون [از نیاز] را. بدین گونه خدا آیات را برای شما روشن بیان می‏کند، شاید بیندیشید.

از نظر قرآن منافع اندک آن چیزی نیست که آن را به یک چیز مفید و طیب برای بدن تبدیل کرده و از رجس و پلیدی و خباثت به امر طیب و پاک تغییر دهد. در روایت نیز به این نکته توجه داده شده و شبهه فایده درمانی و دارویی آن نفی شده است: سوید بن طارق سال النبی عن الخمر، فنهاه فقال: اصنع للدواء فقال: انها داء و لیست بدواء؛ سوید بن طارق از پیامبر(ص) درباره شراب سوال کرد. پیامبر اکرم او را از آن نهی کرد، او گفت: آن را برای دواء میسازم، پیامبر فرمود: شراب درد است، نه دواء. (کنز العمال، ج 5، شماره 13756)

پس شراب های مست آور را نمی توان حتی به عنوان دارو تجویز کرد؛ زیرا زیان آن بیش از سودش است و به جای آنکه درمانی را موجب شود بر دردهای دیگر می افزاید و خود موجب بیماری ها و دردهای دیگر می شود.

خداوند در آیه 91 سوره مائده در تبیین مضرات خمر به آثار اجتماعی آن نیز اشاره می کند و می گوید: همانا شیطان می‏خواهد با شراب و قمار، میان شما دشمنی و کینه ایجاد کند و شما را از یاد خدا و از نماز باز دارد. پس آیا شما دست برمی‏دارید؟

با نگاهی به آمارهای انواع جرم و جنایت ها و بلاهت ها و سفاهت و دیوانگی ها در جهان بسادگی می توان نقش مخرب و زیانبار شراب و قمار را در فروپاشی خانواده و جامعه و گسترش نابهنجاری ها و کینه و عداوت و مانند آن را متوجه شد.

برخلاف آنچه در مسیحیت کنونی رواج دارد، شراب مست آور و خمر در همه ادیان الهی از شرایع نوح(ع) گرفته تا ابراهیم(ع)، موسی(ع) و عیسی (ع) و محمد(ص) حرام بوده است؛ زیرا علت حرمت، همان پلیدی آن و آثار و تبعاتی است که به دنبال نوشیدن آن پدید می آید. از همین رو، نمی توان در هیچ آیین آسمانی مجوزی برای حلیت آن یافت و کسانی که آن را حلال شمرده اند در حقیقت حرام خداوند را حلال کرده و افترا به خداوند بسته اند.

امام رضا (ع) در این باره فرموده است: ما بعث الله نبیا الا بتحریم الخمر، و ان یقرله بان الله یفعل ما یشاء؛ خداوند هیچ پیامبری را مبعوث نکرد مگر با حرام کردن شراب، و اینکه اقرار داشت که خدا آنچه را بخواهد انجام می دهد. (بحارالانوار، ج 79، ص 134)

بر همین اساس، هر گونه فرآوری و تولید شراب و مسکرات در اسلام از آدم(ع) تا خاتم(ص) حرام بوده است. کسی که در این امور وارد می شود باید بداند گناهی بزرگ مرتکب شده و هر کسب و درآمدی که دارد، حرام و باطل و خبیث است که آثار آن در زندگی شخص و خانواده خودش را نشان می دهد.

پیامبر اکرم (ص) فرموده است: لعن الله الخمر و عاصرها و غارسها و شاربها و ساقیها و بائعها و مشتریها و آکل ثمنها و حاملها و المحموله الیه؛ خداوند، شراب و به وجود آورنده و تهیه کننده آن را و مصرف کننده و اعطاء کننده و خریدار و فروشنده و استفاده کننده از قیمت آن و حمل کننده و صاحب آن را لعن کرده است. (بحارالانوار، ج 79، ص 126)

برخی از آثار زیانبار مشروبات الکلی از جمله ایجاد کینه و دشمنی میان مردم در آیات قرآن بیان شده است. آثار دیگری در آیات و روایات بیان شده که پاره ای از آنها عبارتند از:

1. خروج نور ایمان از شرابخوار: اگر کسی به خدا و آخرت ایمان آورد، اما دچار شرابخواری شد، عقل خویش را از دست می دهد و در دام فحشاء و منکرات می افتد و عقل و قلبش تباه می شود؛ این گونه است که به سبب سفاهت و بی خردی، دین و ایمانش را از دست می دهد. رسول خدا فرمود: من شرب خمرا خرج نور الایمان من جوفه؛ هر کس شراب بنوشد نور ایمان از قلب او خارج می گردد. (کنز العمال، ج 5، ش 13180) از نظر آن حضرت(ص) نمی توان میان ایمان و شرابخواری جمع کرد. ایشان می فرماید: لا یجمع الخمر والایمان فی جوف او قلب رجل ابدا؛ هیچگاه، شراب و ایمان در قلب انسان جمع نمیشود. (بحارالانوار، ج 79، ص152)

2. قرآن علیه شرابخوار: از دیگر آثار شرابخواری آن است که قرآن در قیامت علیه او خواهد بود. پیامبر خدا فرموده است: من کان فی قلبه آیه من القرآن او حرف فصب علیها الخمر یوم القیامه یخاصمه القرآن؛ هر کس که در قلب او آیه یا کلامی از قرآن باشد و آن را با شراب بیالاید، روز قیامت قرآن با او مخاصمه میکند. (بحارالانوار، ج 79، ص148)

3. گرایش به سوی بدی ها: انسان وقتی مایه ای را می نوشد که عقل را فاسد و تباه می کند نباید امید داشت که از چنین شخصی کار خیر و نیکی صادر شود و گرایش به بدی نداشته باشد؛ زیرا این عقل است که او را به سوی خیر و نیکی هدایت و از زشتی و بدی دور می کند و چون چراغ ، راهنمای او می شود. پس وقتی خرد در پرده افتد دیگر نوری نمی تابد تا خیر و شر را ببیند و بشناسد و به خیر گرایش یابد و از شر گریزش داشته باشد. این گونه است که در تباهی گناه و زشتی ها و بدی ها غرق خواهد شد.

پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) فرمود: لن یزال العبد فی فسحه من دینه مالم یشرب الخمر و اذا شربها خرق الله عنه ستره و کان الشیطان ولیه و سمعه و بصره یسوقه الی کل شر و یعرفه عن کل خیر؛ بنده تا شراب ننوشد عرصه دین بر او گشاده باشد و چون بنوشد پرده خدا از او بدرد و شیطان یار و گوش و چشم او شود و او را به سوی بدی ها براند و از نیک ها منصرف کند. (نهج الفصاحه، حدیث 2291)

4. لزوم طرد اجتماعی و عدم اعتماد نسبت به شرابخوار: شرابخوار به سبب گرفتاری به سفاهت، قابل اعتماد نیست؛ پس همان طوری که بر اساس آیه 5 سوره نساء نباید مالی را به دست بی خرد و سفیه بسپرد، نباید هیچ امر مهمی را به او واگذار کرد و او را باید روانی و دیوانه ای یا کودنی بدانیم که نمی توان به وی اعتماد کرد. لازم است او را از جامعه دور نگه داشت و زن و مالی یا چیزی را به دستش نسپرد. رسول خدا فرمود: شارب الخمر لا تصدقوه اذا حدث، و لا تزوجوه اذا خطب، و لاتعودوه اذا مرض، و لا تحفروه اذا مات، و لا تاتمنوه علی امانه، فمن ائتمنه علی امانه فاستهلکها فلیس علی الله ان یخلف علیه، و لا ان یاجره علیها، لان الله یقول:(لا توتوا السفهاء اموالکم نساء / 5) و ای سفیه اسفه من شارب الخمر؛ هنگامی که شرابخوار سخن گفت او را تصدیق نکنید و وقتی خواستگاری کرد به او زن ندهید و هنگامی که مریض شد از او عیادت نکنید و هنگامی که مرد او را دفن نکنید و او را بر امانتی امین قرار ندهید و او را نباید برای کاری اجیر کرد، زیرا خداوند در قرآن میفرماید: اموال خود را به دست سفیهان ندهید. و چه کسی سفیه تر از شرابخواراست؟ (بحارالانوار، ج 79، ص127)

آن حضرت (ص) در جایی دیگر به زیان ارتباط با شرابخوار اشاره می کند و می فرماید: من سلم علی شارب الخمر او عانقه او صافحه احبط الله علیه عمل اربعین سنه؛ هر کس به شرابخوار سلام کند، یا با او دیده بوسی یا مصافحه کند، خداوند عمل چهل سال او را از بین می برد.(بحارالانوار، ج 79، ص151) پس آن حضرت(ص)از امت می خواهد تا شرابخوار را طرد کنند و هیچ گونه ارتباطی با او نداشته باشند. ایشان می فرماید: سلموا علی الیهود و النصاری و لا تسلموا علی شارب الخمر، و ان سلم علیکم فلا تردوا جوابه؛ بر یهود و نصاری سلام کنید، ولی بر شارب الخمر سلام نکنید و اگر او سلام کرد شما جواب او را ندهید. (بحارالانوار، ج 79،ص 152) این در حالی است که در اسلام جواب سلام واجب است.

در راستای همین طرد اجتماعی پیامبر(ص) از همنشینی با شرابخوار بشدت پرهیز می دهد و می فرماید: لا تجالسوا شراب الخمر فان اللعنه اذا نزلت عمت من فی المجلس؛با شرابخواران همنشین نشوید، زیرا هنگامی که لعنت خدا فرود آید همه کسانی را که در مجلس هستند فرا میگیرد. (الحکم الزاهره، 301) آن حضرت(ص) مومن را از نشستن بر سفره شرابخوار بر حذر می دارد و می فرماید:: من کان یومن بالله و الیوم الآخر فلا یجلس علی مائده یشرب علیها الخمر؛ هر کس که به خدا و رستاخیز ایمان داشته باشد در کنار سفره ای که در آن شراب خورده میشود نمینشیند. (بحارالانوار، ج 79،ص 129) از نظر آن حضرت (ص) هر گونه دوستی و حتی همسایگی با شرابخوار جایز نیست و در راستای طرد اجتماعی آنان فرمان می دهد و می فرماید: مجاوره الیهود و النصاری خیر من مجاوره شارب الخمر، و لا تصادقوا شارب الخمر فان مصادقته ندامه؛ همسایگی با یهود و نصاری از همسایگی با شرابخوار بهتر است و با شرابخوار دوستی نکنید که دوستی با او پشیمانی در پی دارد. (بحارالانوار، ج 79،ص 152)

باز حضرت فرمود: لاتجالسوا مع شارب الخمر، و لاتعو دوا مرضاهم، ولاتشیعوا جنائزهم، و لاتصلوا علی امواتهم، فانهم کلاب [اهل] النار کماقال الله. «اخسوا فیها و لاتکلمون»؛ با شرابخوار همنشینی نکنید و از بیماران آنان عیادت نکنید و جنازه هایشان را تشییع نکنید و بر اموات آنها نماز نخوانید، زیرا آنها سگهای اهل جهنم هستند،چنان که خداوند در قرآن فرمود: ای سگها به دوزخ روید و با من سخن مگوئید.(بحارالانوار، ج 79، ص148)

5.محروم از بهشت: شرابخوار به بهشت وارد نمی شود و از آب کوثر نمی تواند بنوشد. در روایت است: قال رسول الله عند موته: لیس منی من استخف بصلاته، لایرد علی الحوض لا و الله، لیس منی من شرب مسکرا، لایرد علی الحوض لا والله؛ پیامبر اکرم (ص)هنگام رحلت فرمود: کسی که نمازش را کوچک شمارد از من نیست، بخدا سوگند او در حوض کوثر وارد بر من نمیشود و کسی که میگساری کند از من نیست، سوگند به خدا که او هم در حوض کوثر بر من وارد نخواهد شد. (بحارالانوار، ج 79،ص 136) امام صادق (ع)نیز فرموده است: اربعه لاید خلون الجنه: الکاهن و المنافق، و مدمن الخمر والقتات و هو النمام؛ چهار گروه وارد بهشت نمیشوند: 1 جادوگر 2 منافق 3 شرابخوار 4 سخن چین. (بحارالانوار، ج 79،ص129) از این رو حشر شرابخوار با بت پرستان و کافران بلکه بدترین و شقی ترین مردمان است. پیامبر خدا(ص)فرمود: شارب الخمر ملعون، شارب الخمر کعبده الاوثان، یحشر یوم القیامه مع فرعون و هامان؛ شرابخوار از رحمت خدا دور است، شرابخوار همانند بت پرستان است، روز قیامت با فرعون و هامان محشور میشود. (بحارالانوار، ج 79، ص141) شراب خواری نه تنها او را سیراب نخواهد کرد بلکه حتی در قبر و قیامت موجب تشنگی شرابخوار می شود به گونه ای که نالان شده و فریاد العطش بلند می کند. رسول خدا فرمود: و الذی بعثنی بالحق ان شارب الخمر یموت عطشان، و هو فی القبر عطشان، و ینادی: واعطشاه الف سنه؛ سوگند به کسی که مرا به حق مبعوث کرد شرابخوار با تشنگی میمیرد، او در قبر هم تشنه خواهد بود و روز قیامت هم با تشنگی برانگیخته میشود و تا هزار سال ندای تشنگی سر میدهد. (بحارالانوار، ج 79، ص147)

6.کیفر شرابخواری علنی: هر کسی در خفا هر کاری کرد به خودش مربوط است و باید در پیشگاه خدا پاسخگو باشد؛ اما وقتی علنی کرد و در اجتماع کاری زشت و گناهی از جمله شرابخواری را مرتکب شد باید بداند که مجازات دنیوی نیز به دنبال کارش است. در کیفر اجرای حدود شرابخواری، پیامبر(ص) می فرماید: من شرب بصقه من خمر فاجلدوه ثمانین؛ هر کس یک قپه شراب نوشید او را هشتاد ضربه شلاق بزنید. (کنز العمال، ج 5، شماره 13186) اجرای این حدود برای حفظ جامعه از هر گونه هنجارشکنی و قانون شکنی است. حتی در روایت است که تکرار این حدود در نهایت موجب بدترین مجازات یعنی مرگ نسبت به شرابخوار می شود. پیامبر اکرم (ص)فرمود:اذا شرب الرجل الخمر فاجلدوه، فان شرب فاجلدوه، فان شرب فی الرابعه فاقتلوه؛ هنگامی که مرد شراب نوشید او را شلاق بزنید، و اگر دوباره خورد باز هم او را شلاق بزنید، اگر بار چهارم باز نوشید او را بکشید. (کنز العمال، ج 5، ش 13707) البته این حکم اخیر نیازمند بررسی و تبیین ابعاد گوناگون آن دارد؛ ولی شرابخوار باید بداند که از نظر اسلام خون کسی که تا این اندازه گستاخی می کند که بارها علنی شرابخواری می کند و حد می خورد، هدر بوده و هیچ ارزشی ندارد.

7. سیه‏رویی شرابخوار: در قیامت انسان ها بسته به عملشان سفید رو یا سیه رو هستند.(آل عمران، آیه 106؛ زمر، 60) از جمله سیه رویان در قیامت شرابخوار است. رسول خدا (ص) فرمود: والذی بعثنی بالحق ان شارب الخمر یجیی ء یوم القیا مه مسودا وجهه، ازرق عیناه، قالصا شفتاه، یسیل لعابه علی قدمیه یقذر من رآه؛ سوگند به کسی که مرا به حق بر انگیخت، شرابخوار در روز قیامت با چهره ای سیاه و چشمانی کبود و لبانی کج می آید(محشور میشود) در حالی که آب دهان او روی پاهایش میریزد و هر کس آن را میبیند ناپاک میداند. (بحارالانوار، ج 79،ص147)

8. مایوس از رحمت خدا: بدترین حالت در میان بشر حالت یاس است. شرابخوار کسی است که در قیامت باید خودش را مایوس از رحمت الهی ببیند. رسول گرامی فرمود: یخرج الخمار من قبره مکتوب بین عینیه آیس من رحمه الله؛ شرابخوار که از قبرش بیرون میآید، وسط دو چشمش نوشته شده است: از رحمت خدا مایوس شده است. (کنزالعمال، ج 16، ش 43958) و نیز فرمود: اربعه لاینظر الله الیهم یوم القیامه: عاق، ومنان، و مکذب بالقدر ومدمن خمر؛ خداوند روز قیامت به چهار گروه نگاه نمیکند، عاق والدین، منت گذار، تکذیب کننده قضا و قدر و شرابخوار. (بحارالانوار، ج 79،ص129)

9.محروم از شفاعت: هر گناهکاری امید شفاعت دارد که در نهایت در اعراف از سوی پیامبر(ص) و اولیای معصوم(ع) شفاعت شده و درون بهشت در آید. اما شرابخوار محروم از چنین شفاعتی است؛ زیرا رسول خدا (ص)فرمود: ولاینال شفاعتی من شرب المسکر، لایرد علی الحوض لاوالله؛ شفاعت من به کسی که مست کننده (شراب) مینوشد نمیرسد، به خدا سوگند او بر من در حوض کوثر وارد نمیشود. (وسائل الشیعه، ج 17، ص 261)

10. انواع عذاب های شرابخوار: عذاب های شرابخوار در دنیا و آخرت بسیار متنوع و متعدد است. پیامبر اکرم فرمود: شارب الخمر یعذبه الله بستین وثلاث ماه نوع من العذاب؛ خداوند شرابخوار را سیصد و شصت نوع عذاب میکند. (بحارالانوار، ج 79، ص152)

11. مرگ شرابخوار: رسول خدا فرمود: الخمر ام الخبائث فمن شربها لم یقبل صلاته اربعین یوما، فان مات وهی فی بطنه مات میته جاهلیه؛ شراب ریشه همه ناپاکی هاست، هر کس آن را بنوشد نمازش تا چهل روز پذیرفته نمیشود، اگر شراب در درونش باشد و بمیرد با مردن زمان جاهلیت مرده است. (کنزالعمال، ج 5، ش 13183)

12. عروس شیطان: شرابخوار عروس شیطان است. رسول خدا (ص) فرمود: من بات سکرانا بات عروسا للشیطان؛ کسی که در حال مستی بخوابد آن شب عروس شیطان خواهد بود. (بحارالانوار، ج 79، ص 148)

13. شراب در خانه: رسول خدا(ص)فرمود: اربع لاتدخل بیتا واحده منهن الاخرب و لم یعمر بالبرکه: الخیانه، والسرقه و شرب الخمر، والزنا؛ چهار چیز است چنانچه یکی از آنها وارد خانه ای شود آن خانه را طوری خراب کند حتی با برکت نیز آباد نشود آنها عبارتند از: خیانت، دزدی، شرابخواری و زنا.(بحارالانوار، ج 79، ص125)

14.از دست رفتن نور انسانیت: در روایت است. المفضل قال قلت لابی عبدالله(ع): لم حرم الله الخمر؟ قال حرم الله الخمر لفعلها و فسادها، لان مدمن الخمر تورثه الارتعاش و تذهب بنوره، و تهدم مروته، و تحمله علی ان یجترئ علی ارتکاب المحارم، و سفک الدماء، و رکوب الزنا ولا یومن اذا سکر ان یثیب علی حرمه، و هو یعقل ذلک، ولایزید شاربها الا کل شر؛ مفضل میگوید: به امام صادق(ع)گفتم: چرا شراب حرام شده است؟ حضرت فرمود: خداوند شراب را به واسطه اثرات و تباهی آن حرام کرده است؛ زیرا شرابخواری موجب لغزش می شود و نور انسانیت انسان را می برد و جوانمردی او را ویران میکند، و انسان را به ارتکاب گناهان و خونریزی و زنا وادار می کند و هنگامی که انسان مست شد در امان نیست که ناآگاهانه به محارم خود تجاوز کند و جز بدبختی چیزی گیر صاحبش نمیآید. (بحارالانوار، ج 79، ص133)

15.شرابخواری بدتر از بی نمازی: راوی گوید: سال رجل اباعبدالله(ع)عن شرب الخمر اشرام ترک الصلاه؟ فقال: شرب الخمر اشر من ترک الصلاه، و تدری لم ذلک؟ قال: لا، قال یصیر فی حال لایعرف الله عزوجل ولایعرف من خالقه؛ مردی از امام صادق(ع) پرسید: آیا نوشیدن شراب بدتر است یا نماز نخواندن؟ امام فرمود: شرابخواری از بی نمازی بدتر است ، میدانی چرا؟ آن مرد گفت: نه، فرمود: او حالتی پیدا میکند که نه خدای بزرگ و عزیز را میشناسد، نه آفریننده خود را میشناسد.(بحارالانوار، ج 79، ص133)

16.پلیدی های ناشی از شرابخواری: شرابخواری بسیاری از پلیدی ها را به دنبال خود دارد؛ چنان که قرآن بر عداوت تاکید کرده است.

از امیرالمومنین علی (ع) سوال شد: ان شرب الخمر اشد من الزنا و السرقه؟ قال: نعم ان شارب الخمر یزنی و یسرق و یقتل و یدع الصلاه؛ آیا شرابخواری از زنا و سرقت بدتر است؟ امام فرمود: بله، زیرا شرابخوار هم زنا و دزدی میکند، هم آدم میکشد و نماز را هم رها میکند. (کنزالعمال، ج5، ش13693)

17.مرکز زشتی ها: رسول خدافرمود: الخمر جماع الاثم، وام الخبائث و مفتاح الشر؛ شراب گرد آورنده گناه و مادر همه زشتیها و کلید بدی هاست. (بحارالانوار، ج 79، ص149)

18.کلید زشتی ها: اگر دروغ کلید گناهان است، شراب کلید خانه زشتی ها است. امام صادق(ع)فرموده است: ان الله عزوجل جعل للشر اقفالا و جعل مفاتیح تلک الاقفال الشراب؛ خداوند بزرگ برای بدیها قفل هائی قرار داده و شراب را هم کلیدهای این قفل ها قرار داده است. (بحارالانوار، ج 79، ص139)