رئیس فدراسیون فوتبال در واکنش به اتفاقات ناخوشایند و هنجارشکنانه ای که اخیرا و در بعضی از ورزشگاه های برگزارکننده رقابت های لیگ برتر- و خاصه بازی دو تیم پرسپولیس و سپاهان- رخ داد، طی نامه ای به وزیر ورزش، حاصل نشست های کارگروه بررسی این ناهنجاری ها را به اطلاع رساند. جزئیات نامه منتشر شده است و علاقه مندان حتما از کم و کیف آن اطلاع دارند و کسانی که هم تمایل دارند می توانند با رجوع به رسانه ها و سایت ها به آن دسترسی پیدا کنند.

لب کلام رئیس فدراسیون فوتبال این بود که اگر فلان و بهمان شرایط فراهم نشود، مسابقات فصل آینده لیگ یا اصلا انجام نمی شود یا با تاخیر و بعد از تحقق آن شرایط برگزار خواهد شد. چنین نامه ای با چنان اتمام حجت و اولتیماتومی بیش از هر چیز حکایت از آن دارد که در این فوتبال چه کم کاری ها صورت گرفته است و چون اقدامات لازم قاطعانه و به وقت خودش صورت نگرفته حالا کار ادامه فعالیت های فوتبال و رقابت های باشگاهی ، آن هم در بالاترین سطح (لیگ برتر) به «بن بست» رسیده است! سال های سال است که دلسوزان و کارشناسان واقعی درباره حاکم شدن روزمرگی و کار باری به هر جهت در فوتبال (و کلیت ورزش) هشدار می دهند و از مسئولان امر می خواهند که به برگزاری مسابقات برای رفع تکلیف، بسنده نکنند و به وظایف اصلی خود- که سروسامان دادن به وضعیت فنی، فرهنگی، سازمانی و ساختاری فوتبال است- بپردازند و دلخوش به نتایج گذرا نباشند و روش و رفتار مدیریتی خود را بر محور «نتیجه گرایی افراطی» ، آن هم با هر وسیله و ابزار و باج و... بنا نگذارند. فوتبال رشته ای است جذاب که در سراسر دنیا طرفدار و خواهان دارد و هرهفته در چهارگوشه جهان ورزشگاه ها مملو از جمعیت می شوند و تماشاگران با دیدن تیم ها و بازیکنان محبوب خود ساعات خوش و سالمی را در آن می گذرانند. این رشته در کشور عزیز ما و نزد مردم ورزشدوست از هر طبقه و گروه و صنف و قشری جایگاه دارد اما آنچه که همه به آن معترف هستند و تقریبا همگان با هر گرایش و سلیقه ای در باره آن اتفاق نظر دارند این است که فضای حاکم بر فوتبال و ورزشگاه ها و مسابقات ما، فضای سالم و مطلوبی نیست و تقریبا هرهفته اتفاقات ناخوشایندی در آن و همه رده ها و دسته های آن رخ می دهد که سخت موجب ناراحتی و تاسف می شود.

نکته تعجب برانگیز و ناراحت کننده همان است که بالاتر گفتیم و آن این است که علی رغم انعکاس این اتفاقات ناخوشایند در رسانه ها و هشدار کارشناسان و خیرخواهان در این باره، از سوی کسانی که انتظار می رود یعنی «مسئولان» هیچ واکنش عملی رخ نمی دهد و همه چیز به حرف و ابراز تاسف و حداکثر قول برخورد و حل کردن ماجرا ختم می شود، قول و وعده ای که تقریبا هرگز عملی هم نمی شود! کم کاری ها و ترک فعل ها البته فقط به موضوعات فرهنگی و اخلاقی محدود نمی شود. تقریبا این معضل و آسیب در همه ابعاد فوتبال (و ورزش) قابل ملاحظه است.

ماجرای مالکیت تیم های پرطرفدار کشور که سال ها و بارها درباره آنها گفته و نوشته شده که اینها سرمایه های کم نظیر ورزش هستند، قدر آنها را بدانید و... آخرش حل نشد تا شمشیر داموکلس کنفدراسیون فوتبال آسیا بالای سر آن قرار گرفت و مسئولان وقتی که فهمیدند این بار قضیه جدی است و راهی جز حل اساسی مسئله ندارند، مجبور شدند (!) این مسئله مهم را حل کنند و از ترس کنفدراسیون آسیا هم که شده قدر نعمت های خدادادی را بیشتر بدانند.

درباره مسائل اخلاقی و فرهنگی هم موضوع همین است. در این مورد نیز مسئولان ورزش منتظرند تهدید و فشاری از جایی وارد شود و خدای ناکرده فاجعه ای رخ دهد تا آقایان مجبور! شوند سروسامانی به اوضاع ورزشگاه ها بدهند و قدر نعمت خدادادی و بسیار با ارزشی چون «تماشاگر» را بدانند. تماشاگر نجیب و محترمی که همواره و در هر شرایطی عاشقانه و بی توقع حامی ورزش و ورزشکاران کشورش بوده و متاسفانه نه تنها درباره مسائل رفاهی و سرویس دهی و حتی نحوه برخورد با او در ورزشگاه ها کم کاری می شود، بلکه با بی توجهی و اغماض اسباب رخنه و نفوذ نااهلان و لمپن مآب ها و شرط بندها و اراذل را هم خواسته و ناخواسته فراهم می آورند و...

امیدواریم بعد از حل مسئله مالکیتی تیم های بزرگ تهرانی- ولو تحت فشار و تهدید فوتبال آسیا- مسائل ورزشگاه ها و جو و شرایط حاکم بر آن هم به طور قطعی و اساسی حل شود و مسئولان برای حل مشکلات و مسائل بر زمین مانده، بدون اینکه تهدید و فشار داخلی و بین المللی در کار باشد، خود دست به کار شوند و به وظایفی که برعهده دارند، عمل کنند و ورزش و رشته ای مثل فوتبال را از بن بست های خودساخته و خودساخته نجات دهند... ان شاءالله