دوست نویسنده ای که دستی هم در نشر دارد، قبل از برگزاری نمایشگاه کتاب در فضای مجازی اعلام کرده، امسال هم در نمایشگاه شرکت نمی کند. دلیلش برایم شریف و ارزشمند است. بهانه شرکت نکردنش حمایت از کتاب فروش هاست. قصدم ایستادن کنار باور او نیست. نمی خواهم نادرستی و درستیش را محک بزنم. فقط دوست دارم کسانی که نمایشگاه را به راه انداختند، ناشرانی که در نمایشگاه شرکت کردند و از همه مهم تر مخاطبان کتاب به فکر این صنف هم باشند. نباشند شهرها از کتاب فروشی ها خالی می شوند و کسب و کاری به پایان راه خود می رسد. البته چاره کار بی گمان در کم رونق کردن یا تعطیلی نمایشگاه کتاب نیست. بهتر است شور و نشاط چنین اتفاقی زیاد باشد. توی راهروهاش جا برای سوزن انداختن نباشد و برای خرید کتاب ها (با حضور و بی حضور نویسنده) صف های طویلی تشکیل شود. صف هایی که دیدنش دل آدم را قرص می کند که کتاب در سبد خرید خانوار قرار دارد. (می دانم که ندارد و روز به روز کالایی کم کشش تر می شود!) گذشته از ایجاد این باور، حضور پر رنگ مردم (البته مردمی که تماشاچی صرف نباشند) می تواند چرخ صنعت نشر را با قدرت بیشتری بچرخاند. چرخاندنی که فقط برای عده ای نان تولید نمی کند. فرهنگ می سازد و آدم تربیت می کند. (می دانم کمی شعاری و سطحی است، اما واقعیت دارد با افزایش کتابخوان ها دنیا جای بهتری می شود.) آدم هایی که قدم زدن شان در نمایشگاه کتاب هم همراه با لذت است. وقتی توی صف می ایستند تا کتابی بخرند رفتارشان هم متفاوت است. صبورترند (یا باید صبور تر باشند)، مهربان ترند (یا باید مهربان تر باشند) در صف هم فرصت مطالعه یا نگاه کردن به کتاب ها را از دست نمی دهند (یا...) خلاصه کنم طوری توی صف می ایستند که رهگذران کیف می کنند.

متاسفانه تا هنگام نوشتن این مطلب هنوز فرصت پیدا نکرده ام تا از این نمایشگاه کتاب امسال لذت ببرم. اما با تماشای عکس هایی از صف های طویل برای خریدن کتاب نامداران یا بهتر بگویم سلبریتی ها (عادل فردوسی پور، جواد ظریف و...) و عکس هایی از حضور رفقای نویسنده ام (یوسف علیخانی، علی قانع، پرویز جاهد، عباس کریمی عباسی، آرزو رضایی انارستانی، زیبا حیدری و...) حس خوبی پیدا کردم . حسی که به رودررو شدن مخاطبان با نویسندگان برمی گردد. چهره به چهره شدنی که برای هر دو طرف جذاب است و در بیشتر موارد خاطرات خوبی برای شان می شود.