جستجوی مقالات مرتبط با کلیدواژه « لکنت » در نشریات گروه « علوم تربیتی »

دوران کودکی از مهم ترین دوره های رشدی در افراد است. بیشتر کودکان در دوران رشد دچار مشکلات رفتاری و هیجانی می شوند. معمولا کودکانی که اختلالات گفتاری دارند حساسیت بیشتری دارند و مشکلات هیجانی بیشتری را تجربه می کنند. هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر درمان یکپارچه فراتشخیصی بر اضطراب و تنظیم هیجان کودکان دارای لکنت زبان بود.

روش پژوهش:

 این پژوهش به صورت نیمه آزمایشی (پیش آزمون-پس آزمون-پیگیری) و از نوع طرح های تک آزمودنی ABA بود. جامعه پژوهش پسران 8 تا 12 سال دارای لکنت زبان بودند که به صورت هدفمند 6 نفرآن ها از مراکز گفتاردرمانی انتخاب شدند اما به علت افت 2 نفر از آزمودنی ها تعداد 4 نفر از آن ها در پژوهش مورد بررسی قرار گرفتند. ابزار این پژوهش شامل پرسشنامه های شدت لکنت رایلی (1994)، اضطراب آشکار رینولدز و ریچموند (1978) و نظم جویی شناختی هیجان گارنفسکی و همکاران (2007) بود. جلسات درمان این پژوهش در 12 جلسه توسط پژوهشگر اجرا شد. برای تحلیل داده ها از تحلیل بصری و اندازه اثر به شیوه کاهش از خط پایه استفاده شد.

نتایج این پژوهش حاکی از تاثیر درمان یکپارچه فراتشخیصی در کاهش 0/12 تا 0/27 درصدی شدت لکنت زبان ،  0/17 تا 0/33 درصدی اضطراب و 0/09 تا  0/16 درصدی راهبردهای منفی تنظیم هیجان و همچنین افزایش 0/10 تا 0/27 درصدی راهبردهای مثبت تنظیم هیجان بود.

درمان یکپارچه فراتشخیصی می تواند در کاهش شدت لکنت زبان و نشانه های اضطراب   همچنین درکاهش  استفاده از راهبردهای منفی تنظیم هیجان و افزایش و بهبود راهبردهای مثبت تنظیم هیجان موثر باشد

 این پژوهش بالینی با هدف بررسی اثربخشی برنامه لیدکامب بر کاهش شدت لکنت کودکان پیش‌دبستانی انجام شده است. 

 در قالب یک طرح نیمه‌آزمایشی بالینی تک گروهی با اندازه گیری مکرر، 10 کودک پیش‌دبستانی مبتلا به لکنت انتخاب شدند و به مدت 12 جلسه انفرادی، تحت آموزش برنامه لیدکامب قرار گرفتند. شدت لکنت کودکان براساس شاخص درصد هجاهای لکنت‌شده در سه مرحله اندازه گیری شد و اطلاعات به دست آمده از طریق تحلیل واریانس با اندازه‌گیری مکرر تجزیه و تحلیل شدند. 

 نتایج تحلیل واریانس با اندازه‌گیری مکرر نشان داد که برنامه درمانی لیدکامب توانسته است در میزان لکنت کودکان پیش‌دبستانی از نظر آماری کاهش معناداری پدید آورد (01/0p< ).

پژوهش حاضر، نقش موثر برنامه لیدکامب را در کاهش شدت لکنت کودکان پیش دبستانی تایید نمود .

هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیر اضطراب در کودکان دچار لکنت زبان و کودکان عادی سنین 8 تا 41 ساله شهرستان شهرضا و اصفهان انجام شده است. طرح این پژوهش توصیفی از نوع علی-مقایسه ای بوده است و در این پژوهش با دو متغیر عمده سر و کار داریم که شامل اضطراب و لکنت زبان هستند.جامعه موردنظر کودکان عادی و کودکان دچار لکنت زبان سنین 14-8 ساله می باشند.در راستای هدف این پژوهش ابزار مورد استفاده پرسشنامه ی اضطراب کتل می باشد که روی نمونه ی آماری مشتمل بر 60آزمودنی دختر و پسر (30نفر دچار لکنت زبان و 30نفر عادی) اجرا گردید.انتخاب نمونه ها به خاطر محدودیت در نوع پژوهش از روش نمونه گیری هدفمند در دسترس استفاده شد.پس از جمع آوری اطلاعات،داده های به دست آمده از پرسشنامه ها با استفاده از نرم افزار SPSS تجزیه و تحلیل شده است. با توجه به نتایج آماری به دست آمده،می توان چنین نتیجه گیری کرد که: طبق نتایج حاصله از آزمون t مشاهده شده در سطح p>%5 تفاوت معناداری بین میانگین نمرات میزان اضطراب کودکان دچار لکنت زبان و کودکان عادی وجود دارد.بررسی میانگین دو گروه نشان می دهد که میزان اضطراب کودکان دچار لکنت بیشتر از کودکان عادی است.

در بین اختلالات آموزش زبان،می توان به دو زبانگی و لکنت حاصل از دو زبانگی اشاره کرد.این پدیده نتیجه ی عدم تعامل آموزش زبان مادری و زبان دوم است که پیش از 5 سالگی رخ می دهد.فراوانی لکنت در دو زبانه ها بیشتر از یک زبانه ها است و در درمان لکنت با منشاء دو زبانگی توجه صرف به سایر درمان ها،بدون همراهی آسیب شناسان گفتار امری محتوم به شکست است.همچنین مسیولان آموزشی،باید آموزش مناطق دو زبانه را با توجه به ویژگی های فرهنگی و زبانی طرح ریزی نمایند و از شیوه های آموزش مناطق دوزبانه و تجارب سایر کشورها استفاده کنند،چرا که عدم برنامه ریزی در توسعه منابع انسانی زبان هایی را به جامعه وارد می نماید.

علایم ناروانی در افراد دچار نشانگان داون شیوع بالایی دارد. مطالعات پروس (1973)و دونی و سیلورمن (1990)نشان می دهد که بین 24 تا 95 درصد از جمعیت نشانگان داونی مورد مطالعه،دارای ناروانی بوده اند. ماهیت ناروانی در این گروه مشخص نیست و بحث بر سر این است که آنها مبتلا به کدام نوع ناروانی می باشند:لکنت ،پریده گویی و یا دیگر انواع ناروانی ها. پروس(1973)گزارش می دهد که ناروانی ها اغلب با دیگر اختلالات گفتار و زبان همراه هستند.

هدف از انجام این پژوهش بررسی تعامل کلامی بین مادر و کودک دارای لکنت و مقایس آن با کودکان بدون لکنت است. از بین مراجعه کنندگان دارای لکنت به کلین یکهای گفتاردرمان ی شهرستان رباط کریم در دو ماه مهر و آبان 1384، 20 کودک به همراه مادرانشان به صورت تصادف ی انتخاب شدند و نمونه های گروه مقایسه نیز از بین دانش آموزان ناحیه یک شهرستان رباط کریم که با گروه اول همتا شده بودند، انتخاب شدند. از 40 جفت مادر و کودک، 20 جفت شامل مادر طبیع ی و کودک دارای لکنت بودند که از میان کودکان 18 نفر پسر و 2 نفر دیگر دختر بودند که دارای میانگین سنی 8 / 8 دامنه 12 / 4 - 7 / 2 بودند و 20 جفت دیگر شامل م ادر و کودک بدون لکنت بودند که به لحاظ جنس ی و سن ی با گروه مقایسه، منطبق شده بودند و متوسط سن ی کودکان آنها نیز 12 / 1 - 7 / 0 8 / 9 سال بود. کودکانی که دارای مشکلات شنوای ی، تولید ی، صوت، زبان، روان ی و عاطف ی، جسمان ی و یا روانی گفتار در کودکان بدون لکنت بودند، از مطالعه حذف شدند. از هر گروه یک نمونه گفتار ی به مدت 15 دقیقه ضبط شد که 5 دقیقه اول شامل تعامل کلام ی کودک با درمانگر و 10 دقیقه باق ی شامل تعامل کلام ی مادر و کودک در هنگام کامل کردن یک پازل تصویری بود که هم این تعاملات با دستگاه ضبط صوت ضب ط و در نهایت پیاده شد. میانگین امتیازات در تمام ی اجزای ارتباطی هم در گروه مادران کودکان دارای لکنت در مقایسه با گروه مادران کودکان بدون لکنت و هم در گروه کودکان دارای لکنت در مقایسه با همتایان عاد ی شان به جز در تعداد کل کلمات تفاوت معنادار ی باهم نداشتند؛ تنها تفاوت معنادار بین مادران کودکان دارای لکنت و بدون لکنت در تعداد کل کلمات به کار رفته بود P= / 037؛ بدین معنا که مادران دارای کودکان دارای لکنت از میزان کلمات بیشتر ی نسبت به مادران کودکان عاد ی استفاده می کردند و از سوی ی دیگر بین میزان کلمات اس تفاده شده در P=0/49 کودکان دارای لکنت و گروه مقایسه نیز تفاوت معناداری وجود داشت نتایج نشانگر تفاوتهای ی در تعامل کلام ی و بالا بودن سرعت گفتار ی مادران کودکان دارای لکنت و فرزندان دارای لکنت در مقایسه با گروه مقایسه است. یافته های این پژوهش بر تعاملهای کلامی در درمان کودکان دارای لکنت تاکید می کند.