ارزیابی اثرات درمانی و پروفیلاکتیک سیلیمارین بر مسمومیت حاد ناشی از دوز بالای تتراسیکلین در گربه ها: یک مطالعه مقدماتی

هدف از انجام مطالعه اخیر، تعیین عملکرد محافظتی سیلیمارین، بر مسمومیت حاد ناشی از دوز بالای تتراسیکلین در گربه ها بود. 30 قلاده گربه سالم به طور تصادفی به 5 گروه مساوی تقسیم بندی شدند. گربه های گروه A، تتراسیکلین را (با تک دوز 120 میلی گرم به ازاء هر کیلوگرم خوراکی) دریافت کردند. گربه های گروه B سیلیمارین را (با تک دوز 30 میلی گرم به ازاء هر کیلوگرم خوراکی) به شکل همزمان با تتراسیکلین دریافت کردند. گروه های C، D و E مشابه گروه B درمان شده بودند، اما سیلیمارین به ترتیب 4، 12 و 24 ساعت بعد از تجویز تتراسیکلین، دریافت شده بودند. غلظت آنزیم های سرمی آلانین آمینوترانسفراز (ALT)، آسپارتات آمینوترانسفراز (AST)، آلکالین فسفاتاز (ALP)، لاکتات دهیدروژناز (LDH)، BUN، کراتینین سرم و بیلی روبین مستقیم و توتال قبل از تجویز تتراسیکلین، 4، 12، 24 و 72 ساعت بعد، اندازه گیری شدند. در گربه های گروه A، تک دوز خوراکی تتراسیکلین، به شکل معنی داری غلظت های سرمی ALT، AST، ALP و LDH را در تمام موارد، بعد از 24 ساعت افزایش داد (P<0.001). در گروه های B و C، میزان فعالیت آنزیم های سرمی در محدوده نرمال قرار گرفتند. در گروه D، تغییراتی در میزان فعالیت آنزیم های سرمی وجود داشت، اما تفاوت معنی دار نبود (P>0.05). در گروه E، میزان فعالیت آنزیم های سرمی به شکل معنی داری بیشتر از محدوده نرمال قرار گرفتند (P<0.05). تفاوت بین گروه های A و E با گروه های B و C، برای آنزیم های سرمی معنی دار بودند (P<0.05). در نتیجه گیری، سیلیمارین می تواند بافت کبد را بر علیه هپاتوتوکسیسیتی، در گربه های تحت تجویز تتراسیکلین با دوز بالا، به ویژه در اولین 4 ساعت بعد از در معرض قرار گرفتن، محافظت نماید.