جستاری در جلوه های عرفانی شعر سلطان سلیم، پادشاه پارسی گوی عثمانی

فرهنگ و ادب ایرانی در کشور ترکیه ریشه های کهنی از دو سه هزار سال پیش دارد و عوامل مختلفی سبب نفوذ اندیشه و زبان فارسی در این سرزمین زیبا شده است. زبان گویای این فرهنگ که شعر فارسی است در فراز و نشیب تاریخ و حوادث آن در زمان سلاطین عثمانی به شکوه تمام عیار خود دست یافته و در گستره جغرافیایی وسیع حوزه حکومت عثمانی تلالو پیدا کرده است. در میان سلاطین عثمانی سلطان سلیم [918-926 م] از نظر آشنایی به زبان فارسی که می توانست به این زبان سخن سرایی کند جایگاه خاصی دارد و خدمات ایشان به گسترش، رونق زبان فارسی و تعمیق فرهنگ و هنر ایرانی در آسیای صغیر قابل توجه است. سلطان سلیم مردی باهوش، شوخ طبع و حاضر جواب بوده و در بداهه شعر گفتن نیز توانایی داشته است و چون درویشان، درویشانه بر روی گلیمی می نشست. در اشعار او وجود مضامین صوفیانه و درون مایه های عارفانه که بی تاثیر از فرقه مولویه نیست به واقع میراث مشترک ایرانی، عثمانی و تقلیدگونه از ارتباطات فرهنگی است که در عشق، محبت، سماع، وصول، هجران، شکایت از بخت، بی ارزش دانستن دنیا و توجه به اخلاق درویشی و خلوت گزینی و عافیت دوستی... نمایان گردیده است.