نقش و جایگاه روحانیت در ادیان ابراهیمی

ابراهیم(ع)، در سه دین یهودیت، مسیحیت و اسلام، دارای عظمت خاصی است. به حدی که هر یک از این ادیان، همواره خود را به ایشان منصوب دانسته و دینشان را در زمره دین ابراهیمی قلمداد می کنند.
پیامبران این ادیان برای تداوم شریعت، همراهانی خاص، همانند هارون و خاندان لاوی در عهد موسی(ع)، حواریون در زمان عیسی(ع) و امام (ع) و صحابه خاص در دوره پیامبر اسلام(ص) برگزیده اند. این افراد بعد از پیامبران در مسیر تاریخ وظیفه نگهبانی از دین را بر عهده گرفته و در هر یک از ادیان با نام های برگرفته از فرهنگ آن معروف شده اند.
روحانیت، به سبب مصاحبت مستقیم با صاحب شریعت و یا دسترسی، مهارت و تسلط بر منابع و متون شریعت، قول و فعلش برای عموم حجت بوده و همین عامل سبب شده تا روحانیت در ادیان ابراهیمی به لحاظ جایگاهشان در همه امور معنوی و دنیوی از جمله مسائل اخلاقی، دینی، فرهنگی، سیاسی و اقتصادی و... تاثیر مستقیم داشته باشد.
در اسلام، این شان و جایگاه با نام های فقهاء، علماء و اولوالامر آورده شده است و به کسانی اطلاق می شود که در احکام دین به معرفت عمیق رسیده اند و به عنوان نایبان پیامبر(ص) و ائمه معصومین(ع) در عصر غیبت معرفی شده اند.