مقایسه روش بالینی و آزمایشگاهی در تشخیص عفونت تریکومونایی مهبل

واژینیت تریکومونائی سومین علت شایع التهاب مهبل است. تشخیص واژینیت تریکومونایی از آنجایی که علائمی شبیه به دیگر بیماری های منتقله جنسی دارد و روش معاینه دقیقی برای تشخیص آن وجود ندارد، آسان نیست. منابع معتبر به این موضوع اشاره دارند که جهت تشخیص عفونت تریکومونایی مهبل صرفا علائم و نشانه های بالینی کافی نیست و تشخیص قطعی آن باید بر اساس تست های آزمایشگاهی صورت گیرد. مطالعه حاضر با هدف مقایسه روش بالینی و آزمایشگاهی در تشخیص عفونت تریکومونایی مهبل انجام شد.
این مطالعه مشاهده ای در سال 1387 بر روی 550 زن با علائم عفونت مهبلی انجام شد. در صورتی که بیماری با علائم و نشانه های عفونت مهبلی مراجعه و واجد شرایط ورود به مطالعه بود، مورد معاینه قرار می گرفت و نمونه ای از ترشحات واژن آن جهت آزمایش اسمیر مرطوب گرفته می شد. داده ها با استفاده از فرم های مشاهده و مصاحبه گردآوری و به وسیله نرم افزار آماری SPSS (نسخه 5/14) و با کمک آزمون های توصیفی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
از 550 زن مبتلا به عفونت مهبلی، 54 مورد از نظر عفونت تریکومونایی مهبل مثبت بودند. فراوانی عفونت در جمعیت مورد مطالعه بر اساس مشاهده بالینی 54/14 درصد بود؛ در حالی که بر مبنای تشخیص میکروسکوپی 81/9 درصد بیماران تریکوموناس مثبت بودند. 18/10 درصد از بیمارانی که به وسیله مشاهده بالینی تریکومونا مثبت بودند، مشاهده میکروسکوپی آنها منفی بود. نتایج مطالعه نشان داد 45/5 درصد از موارد تشخیص بالینی غیر تریکومونائی در بررسی میکروسکوپی تریکومونا مثبت تشخیص داده شدند.
عدم کاربرد روش های آزمایشگاهی در تشخیص بیماران مبتلا به عفونت مهبلی، منجر به تشخیص نادرست می شود و پیشنهاد می شود در تعیین عفونت تریکومونایی مهبل به نتایج آزمایشگاهی اکتفا نمود تا دقت تشخیصی افزایش یابد.