تحلیل شرک انگاری اعتقاد به مقامات الهی امامان (علیهم السلام) بر پایه اوصاف قرآنی مشرکان

استفاده نابه جا از آیات قرآنی درباره فضایل ماورایی و خارق العاده امامان علیهم السلام) و درنتیجه شرک انگاری نسبت به آن بزرگواران یکی از مشکلات اعتقادیست که برخی آن را مبنای نفی بسیاری از فضایل ائمه علیهم السلام) قرار داده اند.
در این مقاله ابتدا ادعای شناسایی قرآنی تاریخی عقاید مشرکان صدر اسلام و اعتقاد ایشان به خداوند به عنوان تنها خالق و قدرت مستقل به نقل از کتاب مکتب در فرآیند تکامل) طرح می شود. سپس این ادعا با آیاتی که از آن ها شرک ذاتی و ربوبی مشرکان ثابت می شود نقد می شود و از طریق حمل به لسان فطرت، تفسیری صحیح درباره آیاتی که از آن ها به نوعی توهم توحید ذاتی و ربوبی مشرکان برداشت می شود، ارائه می گردد. در نهایت به این نتیجه می رسیم که نمی توان مشرکان را در توحید ذاتی یا ربوبی موحد برشمرد و شرک ایشان را در اعتقاد به قدرت های خاص آلهه خود در عین حفظ نظام طولی منسوب نمود؛ در ادامه روشن می شود که تعابیر مشرکان در شفاعت و تقرب به خداوند، در تقابل با مفاهیم اسلامی و قرآنی «شفاعت» و «تقرب الی الله » است. به این ترتیب قیاس میان مشرکان و مسلمانان، قیاسی مع الفارق است. هم چنین بیان خواهد شد که چهره ترسیم شده از مشرکان و باورهای ایشان در قرآن، با مفاهیم کلامی شرک و ملاک بودن استقلال در آن، سازگاری کامل دارد.