اثر تجویز دراز مدت سیلی مارین بر برخی شاخص های آنزیمی و سطح بافتی مالون دی آلدئید در موش صحرایی دیابتی

دیابت قندی باعث افزایش استرس اکسیداتیو در اثر افزایش تولید رادیکال های آزاد اکسیژن و کاهش فعالیت سیستم دفاع آنتی اکسیدانی می شود. فلاوونولیگنان سیلی مارین دارای اثر ضد دیابتی است و هدف از انجام این مطالعه، ارزیابی اثر تجویز آن بر سطح سرمی آسپارتات و آلانین آمینوترانسفراز و سطح مالون دی آلدئید در دو بافت قلب وکبد بود.
روش تحقیق: در این مطالعه تجربی، 40 سر موش صحرایی نر به پنج گروه کنترل، کنترل تحت تیمار با سیلی مارین (100 میلی گرم بر کیلوگرم)، دیابتی و دو گروه دیابتی تحت درمان با سیلی مارین (50 و 100 میلی گرم بر کیلوگرم) تقسیم شدند. سیلی مارین از روز دهم پس از تزریق استرپتوزوتوسین به مدت 4 هفته (داخل صفاقی و روزانه) تجویز شد. سطح سرمی آسپارتات و آلانین آمینوترانسفراز قبل از مطالعه و در انتهای مطالعه سنجش شد؛ به علاوه سطح مالون دی آلدئید در دو بافت قلب و کبد بر اساس واکنش تیوباربیتوریک اسید اندازه گیری شد.
در گروه دیابتی دریافت کننده دوز بالای سیلی مارین، میزان گلوکز سرم در هفته ششم به طور معنی دار کمتر از گروه دیابتی بود (007/0P=)؛ بعلاوه، در موش های دیابتی، یک افزایش معنی دار در سطح سرمی آسپارتات (028/0P=) و آلانین آمینوترانسفراز (008/0(P= مشاهده شد و درمان با سیلی مارین در دوز 100، تنها سطح سرمی آلانین آمینوترانسفراز را به صورت معنی داری کاهش داد (034/0P=)؛ به علاوه دیابت باعث افزایش معنی دار سطح مالون دی آلدئید در دو بافت قلب (009/0P=) و کبد (008/0P=) شد و درمان با دوز بالای سیلی مارین به صورت معنی دار، سطح مالون دی آلدئید را فقط در بافت کبد کاهش داد (026/0P=).
درمان دراز مدت با سیلی مارین در دوز 100 میلی گرم بر کیلوگرم می تواند، سطح سرمی آلانین آمینوترانسفراز و سطح کبدی مالون دی آلدئید را در حالت دیابت قندی در موش صحرائی کاهش دهد و بر سطح سرمی آنزیم آسپارتات آمینوترانسفراز و سطح قلبی مالون دی آلدئید در دوز بکار رفته، تاثیر معنی دار ندارد.